ანდრო,ყაზბეგი და ორი ქეთა..
ნაწილი მესამე.

მოსკოვში ყოფნამ სულ სხვანაირი გამხადა. თითქოს თავიდანვე იქაური ვიყავი და ვერ ვხვდებოდი. გარეგნობითაც რომ შეგეხედათ, იტყოდით ქართველი არა ის, რუსიაო. არა, ისე ნაწილობრივ ვიყავი კიდეც. მაგრამ რუსეთში ცხოვრების შემდეგ უფრო იქაური გავხდი. ჰაბიტუსიც შემეცვალა, თმის ფერი კიდევ უფრო გამიღიავდა. თუ აქამდე თაფლისფერი ქერა მქონდა, ახლა სულ გაოქროსფერებული დავდიოდი.
ხასიათზე საუბარი აღარ მაქვს. ანდროს მერე არავისთვის შემიხედავს და არც მინდოდა. არ მევასებოდნენ ეს რუსი ბიჭები რა.
დღე ჩვეულებრივად იწყებოდა და მთავრდებოდა. ვსწავლობდი, მივდიოდი, მოვდიოდი, მაგრამ ისე აღარაფერი იყო. ვიღაც იქაურიც ავიკიდე.
გინდა თუ არა, ცოლად უნდა გამომყვეო.
ხო არ გააფრინე-მეთქი, აშკარად ვერ იყო.
როცა დაღამდებოდა, სიგარეტს გავუკიდებდი და აივანზე გავდიოდი. საათობით შემეძლო იქ ჯდომა და ფიქრი.
ფიქრი წარსულზე, აწმყოზე და მომავალზე. მაგრამ უფრო ხშირად ანდროზე მეფიქრებოდა. როგორები ვიყავით მაშინ, როგორ გვიყვარდა ერთმანეთი და რამდენი გამოგვივლია-მეთქი, ვფიქრობდი.
მახსოვს ერთხელ თემა სიგარეტზე და მწეველებზე ჩამოგვივარდა.. ვერ ვიტან-მეთქი ვეუბნებოდი და ისიც გაფაციცებით მისმენდა. ჯერ მარტო იმიტომ, გოგოს რო გადაკოცნი და სიგარეტის სუნი ამოუვა-მეთქი, მერე იმიტომ რო არ არის ჯანმრთელობისთვის კარგი-თქო.
სულ მიღიმოდა, შენნაირი გოგო არ ვიცი მეო.
არც მე ვიცოდი მისნაირი ბიჭი.

დედა სულ წუწუნებდა, არდადეგებზე მაინც ჩამოდიო, მაგრამ არ მინდოდა. ვერ ჩავიდოდი და ვერ ავურევდი ისევ.
ანდრო ამერიკაში იყო, მაგრამ ხშირად ჩადიოდა.
ერთხელ ნინომ მონატრებას რომ ვეღარ გაუძლო,თვითონ ჩამოვიდა აქეთ. გიას ნახვა ძალიანაც არ სიამოვნებდა, მაგრამ რა ექნა, შვილის მონატრებამ გააგიჟა.
ჩამოვიდა და გაგვაგიჟა აქაც. ისე მენატრებოდა მთელი ეს დრო, ისე, რომ ვიხრჩობოდი.
მთელი სამი დღე, ბედნიერებისგან სად წავსულიყავი არ ვიცოდი.
მე და ნინომ, რაც კი მოსკოვში კარგი ადგილები იყო, ყველაფერი შემოვიარეთ, ჭორაობ-ჭორაობით.
მერე მასკვარიკას დავუყევით და ვსეირნობდით.
-გოგოებმა შემომითვალეს, თუ არ უნდა თავზე დავადგეთ და ძალით ჩამოვიტანოთ, ამ არდადეგებზე ჩამოვიდესო.
გამეღიმა.
ყველაზე მეტად მართლა ვინც მენატრებოდა, ანდრო და ჩემი გოგოები იყვნენ.
-ჩამოვიდნენ კაცო,მერე.
გავიბადრე მე.
მაგრამ ვიცოდი, ჩამომსვლელები არ იყვნენ. არც მე ვიყავი წამსვლელი.
მერე, იცით ვინ შეგვხვდა?
დიმა.
რომ გაიგო, ნინო დედაჩემი იყო, ეგრევე სადღაც გავარდა და ყვავილები და სუნამო მოუტანა.(დღემდე ვერ ვიგებ, ესე უცბად საიდან)
ისეთი თავაზიანი ტემბრით ელაპარაკებოდა,და ისე მომაბეზრა თავი კინაღამ რაღაც ჩავარტყი.
ნინოს მოეწონა. კარგი ბიჭიაო. მხრები ავიჩეჩე. გარეგნობით მართლა ვერაფერს დაუწუნებდი.
მაგრამ არ მევასებოდნენ ეს რუსი ბიჭები,რა.
თან, ანდროს მერე..
ანდრო სიხარულიძე ერთდერთი იყო ყველანაირად,
და ვნანობდი.
მართლა ვნანობდი.
დედა სამ დღეში გაფრინდა.
ისევ მარტო დავრჩით.
მე - და ანდროზე ფიქრები..
***
-ხო არ გაკლიათ? როგორ შეგეშალათ,ამიხსნით? ფუ ამის..
გაბრაზებული იყო სიხარულიძე.
-აუ რავი ტო რა, ორივეს ხო ქეთა ქვია და თან ორივე ქერაა. ამას პლიუს ორივე ერთ უნივერსიტეტში სწავლობს. მე რა ვიცი, ეგრე მოხდა რა.
-აუ ძმობას ვფიცავარ, მაგრად შ-ი-გ გაქვთ,რა!
სკამზე ჩამოჯდა ანდრო.
-და რა უნდა ვქნათ ეხლა?
ნიკუშამ სამ ჭიქაში ვისკი გადაანაწილა. როგორც ყოველთვის ამაღლობელი არ სვამდა.
-აქედან როგორც კი ჩავალ ქეთასთან გავგაზავ და დავადგები უეჭველი, მაგრამ იმ გოგოს რა უნდა ვუყოთ? ან სად არის ვაბშე?
დაიბნა ანდრო და აქეთ-იქით მიმოიხედა.
-მანქანაშია, რო გაიგო მოვიტაცეთ, ისეთი წივილ-კივილი ატეხა, თავი ოპერაში მეგონა. სასტუმრო დავუჯავშნე და გზები როგორც კი გაიხსნება, ჩავიყვან,რა.
-აუ ჩემი, მართლა ვერ ხართ, რას დაარბენინებთ იმ გოგოს, გაფუჭებული მაცივარი ხო არაა.-გაბრაზდა სიხარულიძე.-მაგის ადგილზე წარმოიდგინეთ აბა თავი, ჯერ იტაცებ და მერე შეცდომით. მოიყვანე და აქ იყოს სანამ წავალთ. სასტუმროში ხო არ დააგდებ,ესე.
ფეხზე ადგა ანდრო და ვისკი ბოლომდე გამოცალა.
ზედგინიძემ მე მოვიყვანო და გარეთ გავიდა.

***
უკვე ღამე იყო. მანქანაში ვიჯექი და თავი მუხლებში მქონდა ჩარგული.
მეშინოდა,და თან როგორ!
არ ვიცოდი რა უნდა მექნა ამის მერე, ან სამი დღე როგორ უნდა გამეძლო.
სახლიდან ის ბიჭი გამოვიდა, გიორგი. მანქანის კარი გამიღო და გვერდით ჩამომიჯდა.
-აუ ვიცი რო მაგარი გატეხილში ხარ რა, ჩვენი ბრალია და ბოდიში მართლა, უბრალოდ გაგვიგე რა, გოგოს ვიტაცებდით და შეგვეშალა, ხო აზრზე ხარ. ჩვენზე რო იყოს,დღესვე წაგიყვანდით პროსტა ნახე რა თოვლია.-ფანჯარაში გამახედა ზედგინიძემ.-გზები სამ დღეში გაიხსნებაო და როგორც კი გაიხსნება წაგიყვანთ. ეს დრო აქ იქნები და არაფერი მოგაკლდება, დას გეფიცები.
ისე თბილად მეუბნებოდა, სადაცაა გულს ამოიღებს და დამიდებს-მეთქი. ცოტა ჩავწყნარდი, მაგრამ მაინც მეშინოდა, სამი დღე სრულიად უცხო ადამიანებთან, მითუმეტეს ბიჭებთან როგორია?!
მანქანიდან გადავედით და სახლში შევედით.
საშუალო ზომის სახლი იყო, მაგრამ ძალიან ლამაზი და კარგად მოწყობილი.
როგორც კი შევედი ბიჭები წამოიშალნენ, სადაც იყო ვიტირებდი.
პირველად ვგრძნობდი თავს ასე უძლურად, კაპარჩხანა მე.
ნიკუშა ტელეფონს მიბრუნებდა, ოთახიდან ვიღაც რომ გამოვიდა.
მაღალი იყო, შავგვრემანი და რაღაცნაირი მეტყველი თვალები ქონდა. ისეთი იყო, თავ-ბრუს დაგახვევდა.
რაღაც ესხა, ვერ მივხვდი რა იყო, მაგრამ სუნი ძალიან სასიამოვნოდ მომხვდა.
დიდი გაბუშტული ტუჩები და საუცხოო ღიმილი ქონდა.
პირდაპირ ჩემსკენ წამოვიდა და ხელი გამომიწოდა,ჩამოსართმევად.
-გამარჯობა.
ნერვიულობისგან დამცხა.
ხელი ძლივს გავუწოდე მეც.
გაგიმარჯოს-მეთქი.
-ანდრო მქვია, შენ ქეთა ხო?
ვიცოდი რომ ზუსტად იცოდა, მაგრამ მაინც მკითხა.
-კი.
უხეშად ვუპასუხე და თავი გავატრიალე.
გეფიცებით, ისეთი თვალები ქონდა, ვერ ვუძლებდი მათ ყურებას.
-ჩვენ გავალთ, რაღაცეებს ვიყიდით,რა.-დაიწყო თორნიკემ.-რა წამოვიღო?
-კენტი წამომიღე და ლუდიც წამოაყოლე რა.
ანდრომ ჯიბიდან ფულის კუპიურები ამოიღო და თორნიკეს მისცა.
-ქეთა, შენ რა გინდა?
არაფერი არ მინდოდა, სახლში წასვლის და დაძინების მეტი. მაგრამ სულ რო არ გავთიშულიყავი, ყავა უნდა დამელია.
-ამერიკანო მინდა.
ბიჭები წავიდნენ.
მე და ანდრო დავრჩით.
***
როგორც ყოველთვის აივანზე ვიჯექი და მასკვარიკას ხედის ყურებით ვტკბებოდი.
მაგრამ მიუხედვად ამისა, მთაწმინდის ხედს ვერავინ შემიცვლიდა.
სიგარეტს გავუკიდე და ისევ ფიქრებში გადავეშვი.
ისე ცხადად მახსოვდა ყველაფერი, როგორც გუშინდელი დღე.
არადა უკვე ორი წელი იყო გასული და მესამეც იწყებოდა.
გაწვიმდა.
მესიამოვნა, თითქოს უკვე ზეცაც მოწყენილი იყო, ჩემნაირად და მარტო აღარ ვიყავი.
ფეხები მოაჯირზე შემოვალაგე და როგორც კი წვიმის წვეთები ნაზად მოელამუნა ჩემს კანს, გული გამინათდა.
მეძინებოდა მაგრამ არ მინდოდა დაძინება.
ასე უფრო კარგად ვიყავი და იმიტომ.
სიზმარში სულ ანდროს ვხედავდი, როგორ იდგა ჩემს გვერდით და რაღაცას მეჩურჩულებოდა.
როგორ მკოცნიდა ყელში და როგორ მეხუტებოდა მაშინ, როცა რამდენიმე დღის უნახავი ვყავდი.
რას ისხავდა, დღემდე არ ვიცოდი, მაგრამ მისი სუნი აქაც კი თან დამყვებოდა.
აივანზე მარინა გამოვიდა.
ოჯახის დიასახლისი და მამაჩემის მეორე ცოლი.
-ქეთაჩკა-დაიწყო რუსული აქცენტით. ნეტა რით ვერ ვასწავლე ამ ქალს, რომ ქეთა მქვია, და არა ქეთაჩკა.-მაღაზიაში გავდივარ და რამე გინდა?
პირველი შეხვედრა გამახსენდა, ანდრომ რო მკითხა რა გინდაო და გულში სითბო ჩამეღვარა.
-ამერიკანო მინდა.
მარინა წავიდა.
კვლავ მარტო დავრჩი.
შეტყობინება მომივიდა ტელეფონზე, დიმა იყო. არ ვუპასუხე და ტელეფონი საერთოდ გამოვრთე.
***
დივანზე ვიყავი მობუზული და ვკანკალებდი.
-არ გცივა?
სამზარეულოდან ანდრო გამოვიდა და საჭმლით სავსე თეფში დამიდო.
თავი გავაქნიე.
-აბა რატო კანკალებ?
მიხვდა რაც მჭირდა და გაეცინა. კარადიდან პლედი გამოიღო და მომაფარა.
მაშინ პირველად შემეხო.
ისეთი თბილი ხელები ქონდა, სხეული სულ გამითბა.
ჩემს გვერდით დაჯდა.
-კაი ნუ ხარ ეგრე რა, ძალიან გთხოვ, ისედაც ნერვები მეშლება. და შენ რო ეგეთ ხასიათზე გხედავ ვაბშე, მაგრად მიტყდება-ნერვიულად აათამაშა ხელი სიხარულიძემ.
-გეფიცები, როგორც კი გზები გაიხსნება ჩემი ხელით ჩაგიყვან სახლში და რასაც გინდა იმას გავაკეთებ, ოღონდ ეხლა ნუ ხარ ეგრე რა.
ეტყობოდა ნერვიულობდა.
მოვეშვი.
არ ჩანდა ცუდი ბიჭი, მითუმეტეს რამე რომ გაებედა.
-რა არის?
პლედი ოდნავ გავწიე და თეფშს დავხედე.
ანდროს გაეცინა.
ჩემი მომზადებული სპაგეტია და აუცილებლად უნდა გასინჯოო, მომაწოდა.
ისე მშიოდა, უარი ვერ ვთქვი.
მთელი ამ ხნის განმავლობაში ვგრძნობდი როგორ მაკვირდებოდა ანდრო და ვწითლდებოდი.
ისიც ხვდებოდა და ეღიმებოდა ჩემს ამ ბავშვურ საქციელზე.
ჩემთან ახლოს იჯდა.
ისეთი სურნელი ქონდა, მგონი დამათრო და რაღაცნაირად მომნუსხა კიდეც.

ლიზა გავაფრთხილე, დედაჩემმა თუ დაგირეკა შენთან ვართ მეთქი, ფშავში და რამე მოიფიქრე-თქო. გაგიჟდა, რა ხდებაო, მერე მოგიყვები მეთქი.
მერე დედაჩემსაც დავურეკე, სამი დღე გზები ისეთი თოვლიანია, ვერ წამოვალ-მეთქი და თუ ეგრეა იყავიო, შეეშინდა ალბათ.
ტელეფონი გამოვრთე.
-გინდა შენი ოთახი გაჩვენო? დაღლილი იქნები,ალბათ.
თავი დავუქნიე და გავყევი.
ყველაფერი იმაზე სხვანაირად იყო, ვიდრე მეგონა.


***
მადლობა, როგორც ყოველთვის.