თვალები ნელა და ზანტად გავახილე, მერე ძალიან ფრთხილად წამოვჯექი და ოთახი დიდი ინტერესით მოვათვალიერე. მთლიანად დანგრეული იყო, საწოლსაც ცალი მხარი ჩამომტვრეული ჰქონდა. იატაკზე მიმოფანტული ტანსაცმელი წამოვკრიფე, გეზი სააბაზანოსაკენ ვიღე და თან ერთი ფუმფულა პირსახოციც წავიყოდე. შხაპის მიღების შემდეგ მივხვდი , რომ აზრი არ ჰქონდა ჩემი სამოსის წამოღებას, თუკი რათქმაუნდა შეიძლება ამ ნაფლეთებს „სამოსი“ დაუძახო. პირსახოცი ტანზე მჭიდროდ შემოვიხვიე და საძინებელში დავბრუნდი. ტანსაცმლის კარადიდან უბრალო ჯინსის შარვალი და მაისური გადმოვიღე. ზედმეტად გამოპრანჭვის ნერვები საერთოდ არ მქონდა, ამასობაში არტურმა გაიღვიძა და ჩემთვის საუზმის მოზადება დაიწყო.
-იქნებ გველაპარაკა ?-მშვიდად მითხრა, თან გახუხული პური მომაწოდა და დიდი ძალისხმევით თვითონაც მოკბიჩა.
-რაზე?
-რავიცი, გუშინდელის შემდეგ ყველაფერი თავიდან უნდა დავიწყოთ?- ეცადა გაღიზიანებულის ხმა მიერო მაგრამ ტონში შიში და დაძაბულობა გაერია.
-სულაც არა , შეგვიძლია მოსიყვარულე წყვილივიტ ვიცხოვროთ.- ლაღად ვუპასუხე.
-მაგრამ როდემდე? ადამიანი ხარ, საცდელ ვირთხად ვეღარ გამოგიყენებენ, უკვე ისედაც ყველაფერი დაგმართეს და არც მე მივცემ მათ ამის უფლებას. ოდესმე შენს სამყაროს უნდა დაუბრუნდე.
-ასე გძულვარ?-ხმა გამებზარა და თვალები ამიწყლიანდა.- შენ როგორ შეგიძლია უსარგებლო ნივთივით მომექცე?-მრისხანებით ავენთე და საშაქრე გავუქანე. არ აუცილებია თავში მოხვდა.

-ჩემგან რას ელოდი? სიყვარულის ახსნას თუ რაიმე ბანალურ სისულელეს.-წამოიყვირა და ფეხზე წამოხტა.-საზღვრები არსებობს! ეს არ დაგავიწყდეს .
-შენგან ყველაფერს ველოდი. მაგრამ ამას არა. -მე უფრო შემაძრწუნებლად დავჭყივლე და სკამიდან წამოვიმართე. -დაიმახსოვრე მე შენი ფინია არ ვარ! შენ ვერ დამიმორჩილებ! შეიძლება პირიქით მოხდეს ამიტომ დაფიქრდი კარგი?
-მორჩა!-მკლავში უხეშად ჩამაფრინდა.-ყელში ამოხვედი. საბჭომ გადაწყვიტოს ყველაფერი.
მერე კი მომითრია და ქუჩაში გამიყვანა. სწორედ ასე თრევა-თრევით წამიღო სადღაც.
* * *
-ამას არ შეგარჩენ და კიდევ დამპალი ნაძირალა ხარ. გამიშვი.-გააფთრებული მთელი ძალით ვეჭიდავებოდი .
-ოო მოკეტე რა. შენი ადგილი იცოდე. ყველა ჩვენ გვიყურებს, ნუ ილანძღები.
- წყეულო ნაბი**არო.
-მოკეტე -მეთქი ქალო.

სანამ მე ამ დღეში ვიყავი რაღაც დიდ, ლამაზ და ბროლივით მოკიაფე შენობაში „შემიძღვა“.
-აქ ვამპირთა საბჭოს წევრები და ყველაზე გავლენიანი ვამპირი ვლადიმირი ცხოვრობს, ახლა კარგად მოიქცევი თორემ ...
-თორემ რა ? ბატონო გაუშვიტ ამ მომხიბვლელ ქალბატონს ხელი თორემ ვგონებ შემაკვდებიტ.- უზარმაზარი დარბაზის სესასვლელში ძალიან სიმპატიური, ცივნაკვთებიანი დახვეწილი, მაღალი და გიშრისფერთმინი მამაკაცი იდგა.
-ბატონო ვლადიმირ ეს - არტური შტერივიტ აჩიფჩიფდა , მე დრო ვიხელტე და ძალიან მაგრად შემოვარტყი მანაც საპასუხოდ დამარტყა და ვლდაიმირის მკლავებისაკენ პირდაპირი მნიშვნელობით გავფრინდი.
-მეორედ აღარ გაბედოთ ხელი დაარტყათ ქალს და მითუმეტეს ჩვენს ბედის საჩუქარს.-ვლადიმირმა არტურს ისეთი შემოჰკრა გონებაში გამიელვა მოკვდა -მეთქი.
-მის, როგორ ხართ?-თავაზიანი ღიმილით დაამატა.
-აღშფოთებული ვარ სერ.
-არ ინერვიულოთ, დღეიდან აქ ყოველდღე ივლით, მე ყველაფერს ვიზამ , რომ აღარ მოიწყინოთ, ჩვენ ვისაუბრებთ ყველაფერზე, ლიტერატურაზე, მუსიკაზე ხელოვნებაზე. თქვენს მსოფლმხედველობაზე. მე მაინტერესებს ადამიანები მაგრამ არ ვაპირებ ისინი ისე მხეცურად შევისწავლო როგორც ლილიანამ. თანახმა ხართ ?
-რათქმაუნდა სერ, -გამომწვევად გავიღიმე.-დიდი იმედი მაქვს, აქ არის ვირაც ვინც ოდნავ მაინც აზროვნებს, დიდი ხანია საინტერესო მსჯელობას მონატრებული ვარ, გონება დამიკნინდა.
-რას ბრძანებთ. ღეიდან ეს აღარ მოგელით. უკაცრავად მაგრამ რა დაგიძახოტ მის?
-მე ჩემი სახელი აღარ მახსოვს სერ.
-მაშინ კონსტანტინას დაგიძახებ, ვამპირთა დინასტიაში ყველაზე ლამაზი და ჭკვიანი ქალი იყო. თანაც ათი წელი გაატარა ჩვენს წყეულ სამეფოში ადამიანად. შემდეგ კი დიდი სიყვარულის გამო გარდაიქმნა და ცოლად გაჰყვა ვლადიმირ პირველს. მისი სახელი დაწყევლილთა პატარძლით შეიცვალა.-თვალისმომჭრელად გამიღიმა და ხელზე ნაზად მემბორა.
-არაფერი მაქვს საწინააღმდეგო სერ-მეც დიდი პატივისცემით დავუკარი თავი.
-უბრალოდ ვლადიმი დამიძახეთ.-მან სხვებისაგან შეუჩნევლად ჩამიკრა თვალი.
* * *
-მისმინე, ვლადიმირს ძალიან მოსწონხარ.- უკვე მეტასედ წამოიწყო საუბარი არტურმა.
-და რაარის ამაში ცუდი?- სარკის წინ დავტრიალდი და ტუჩზე საცხის ახალი თხელი ფენა ერთხელაც გადავისვი.
-ის რომ...-მან ბრაზით შეავლო თვალი ჩემს გრძელ წიტელ კაბას და ღრმა დეკოლტეს.- ის რომ შენ ჩემი ცოლი ხარ და არა მისი. ხან წვეულებაზე დაგტრევს, ხან სხედხართ და მასლაატობტ, ბოლობოლო ვინ ხარ ? მისი საყვარელი? თოჯინა ვისაც ლამაზ კაბებს ჩააცმევს?
-მე კონსტანტინა ვარ ძვირფასო. და ჩემგან რას მოელი, სიყვარულის ახსნას? ათას ბანალურობას?-სარკასტულად შევცინე.
-ნამდვილი შხამიანი გველი ხარ.
-ასე ამბობენ.-კიდევ ერთხელ გავიცინე და ტუჩი მოვიკვნიტე. დავინახე როგორ გადაყლაპა ნერწყვი.
-ამ თამაშში პაიკი ხარ.
-ცდები არტურ, მე საერტოდ არ ვარ ფიგურა , მთელი ჭადრაკის დაფა ისედაც ჩემია.
* * *
უნდა ვაღიარო ძალიან მომწონდა ვლადიმირი და ისიც ვიცოდი რომ ის მე მაღმერთებდა. ვლადიმირის წყალობიტ მე აღარ ვიყავი დევნილი და შევძელი სამყაროში საკუთარი ადგილი მეპოვნა. ის მე არაფერს მთხოვდა. არც მე მინდოდა არაფერი გარდა ნორმალური საუბრებისა და ცხარე არგუმენტირებული მსჯელობებისა რომლებსაც ვერასოდეს ვმართავდი არტურთან, ვლადიმირთან კი ყოველთვის თავისით მოდიდოდა იგი. ყოველგავრი მცდელობის გარეშე.
* * *
-იქნებ დამშვიდდე!-ხმამაღლა ჩავყვირე ტელეფონში არტურს.
-როგორ, აქ ტბაში შენ გდიხარ.
კარგი მოვდივარ.
არტუეის ზარმა ამაფორიაქა მაგრამ დაახლოებით მივხვდი ვინც იყო ტბაში.
არც შევმცდარვარ.
როცა ჩემი ორეული უკვე მშრალი და დაბანილი თბილ საწოლში გამოაღვიძე და ჰკითხეს ვინ იყო მან ასეთი პასუხი გასცათ:
-მე კასი ვარ.
* * *
კასისთან ცხოვრება გაუსაძლისი რამ იყო მას მე ვძულდი, სძულდა ყველა და ყველაფერი რაც მე მიკავშირდებოდა, მას არ ახსოვდა არაფერი ბოლო რამდენიმე კვირის შესახებ. სამაგიეროდ არურს კისერზე ეკიდებოდა და მოითხოვა მასტან ერტად მე უნდა დავიძინოო. ეს სურვილი რარათქმაუნდა არ შევუსრულე და დივანზე მოკუნტულს ეძინა. მის გარდერბს ორი მეტრის რადიუსშიც არ ვუახლოვდებოდი და სულ ვლადიმირის ნაჩუქარ ტანსაცმელს ვიცვამდი.
ამ თემაზე ცალკე ცხარობდა.
შურითაც სკდებოდა და თანაც არტური ახლოსაც არ იკარებდა.
***
რეს უკვე მეც სერიოზულად ავნერვიულდი ვლადიმირთან დაკავშირებით . ჩვენი საუბრისას უცნაურად დაძაბული მეჩვენება.
-ვლადიმირ იცი უნდა წავიდე.
-კარგი.
წამოდგა და გამოცილებისას უეცრად მაკოცა. ზედმეტად მოულოდნელი და სასიამოვნო იყო. მთლიან სხეულზე შემოვეჭდე და ზედ შევახტი.
ხო სულელურად მოვიქეცი.
ისევ.
ასეთ შეცდომას ერთხელ უკვე ძალიან ცუდი შედეგი მოჰყვა.
* * *
სახლისაკენ არეული ნაბიჯით მივდიოდი.
კარი ,რომ შევაღე ერთმანეტზე ტანსაცმლიანად გადაფსკვნილი კასი და არტური დავინახე .
ურეაქციოდ ვიდექი.
მაგრამ არტურმა სილა გამაწნა.
-ამდენი ხანი სად ხარ? როგორ იქცევი?
-ამას შენ მეუბნები? ალბათ ხელი შეგიშალეთ.
-მასთან ერთად ეგდე არა?
-დიახაც. მინდა გითხრა რომ გადასარევი კოცნა იცის.
-ჯანდაბა , კ*ხპაა ეს გოგო.
-შენ მოკეტე.-მტელი ხმით იღრიალა არტურმა და კასის სახეში მოადო.
-ასე იცის ძვირფასო ენის ტარტარმა. ნამდვილი ძ*კნა ხარ.- კასის წიხლი ჩავაზილე და არტურს მივუბრუნდი.
კარი ვლადიმირმა შემოაღო.
-კონსტანტინა, საბჭო განქორწინებაზე თანახმაა გამომყვები ცოლად?
ვლადიმირმა ხავერდის შავი კოლოფი გახსნა და უზარმაზარი თეთრთვლებიანი ოვალური ბეჭედი დავინახე.
მე ვლადიმირი მიყვარს.
რატომაც არა.
მაგრამ არტური?
მას კასი ჰყავს.
-დიახ! თანახმა ვარ._და მერე ვლადიმირს გადევეხვიე.
* * *
ესეც ასე. მაინც გავგრძელე რადგან მუზებმა შემომიტიეს.
თქვენი აზრით რა მოხდება , როგორ განვითარდება მოვლენები შემდეგ თავში?
ვინ უფრო უყვარს კონსტანინას? თქვენ ვისთან დატოვებდით? ვინაა თქვენი ფავროტი ჩემს ისტორიაში?
ახალი თავი ხვალ იქნება.
იაქტიურეთ!