მთელი ღამე თითქმის არ მძინებია, ვფიქრობდი ჩემი გადაწყვეტილებით რამდენად სწორად ვიქცეოდი.ელოს და დედაჩემის გარდა აქ ყველას და ყველაფერს ვტოვებდი,
ლიკუნას უნდა დაველაპარაკო რაცშეიძლება მალე.
- დილამშვიდობისა დე - თვალებმოჭუტული ხალათს ვიცმევ
- დილამშვიდობისა მიაკო მოწესრიგდი და გამოდი ვისაუზმოთ
- მოვდივარრ

მოვწესრიგდი და სამზარეულოში გავედი, უკვე დამსხდარიყვნენ მაგიდასთან,ცოტა შევჭამე და ლიკუნასთან წავედი.
- მიაა - შემომეგება ლიკუნა
- როგორ ხარ ლიკუ
- კარგად შენნ, შემოდი რა
- ხო, რავი არამიშავს
-დღეს სადმე წავიდეეთ
- წავიდეთ ოღოონდ ჯერ რაღაცუნდა გითხრა
- რახდება ხომშვიდობაა? - თვალები გააფართოვა ლიკუნამ
- კი, ლიკუ ხომიცი რომ რთულ მდგომარეობაში ვარ, ნოე ყოველდღე ჩვენთან დადის და უფროდა უფრო მიჭირს მისი დავიწყება
- კი ვიცი მართლა რთულია
- იმისთვის რომ ნოე დავივიწყო მხოლოდ ერთი გზა არსებობს
- რა გზა?
- მისგან შორს ყოფნა
- კიმაგრამ როგორ უნდა იყო მისგან შორს
- სტამბოლში მინდა წავიდე
- რაა? სტამბოლში? როდის ? რამდენი ხნით?
- 2 წლით დედასთან ერთდ
- რააააა? 2 წლითთთ? აზრზე ხარ რასამბობბ ? გესმის შენ საერთოდ 2 წლით სხვა ქვეყანაში მხოლოდ დედაშენთან ერთად
- ელოც მოდის
- ააა ელოც მოდის, გასაგებია მაშინ არგაგიჭირდება წადი
- ხომიცი რომ გამიჭირდება მაგრამ ასე უკეთესია
- ჩემზე იფიქრე მაინც ? მე რასვიზამ შენ თუ წახვალ შენ ხომ ჩემი ერთადერთი დაქალი ხარ მია
- ვიცი მეც ძალიან გამიჭირდება დამიჯერე მაგრამ ზოგჯერ შენ ჩამოხვალ ზოგჯერ მე სულ ვილაპარაკებთ სკაიპით ყოველდღე მომიყვები ახალ ამბებს. ხომიცი ამას რის გამოც ვაკეთებ, მხოლოდ შენ იცი როგორ მიყვარს ნოე, თუ არწავალ უფრო რთული იქნება მერე ლიკუნა გთხოვ გამიგე
- ძალიან მომენატრები მია ძალიან - ჩამეხუტა და ცრემლები წამოუვიდა
- მეც ძალიან მომენატრები ჩემო ლამაზო - ვერც მე შევიკავე ცრემლები
- არდამივიწყო რა
- რასამბობ როგორ დაგივიწყებ
- მიყვარხარ
- მეც, წამო დღეს ჩემთან დარჩი
- რავი
- წამო რა გთხოვ მერე რომ წავალ იტყვი ნეტა წავსულიყავიო
- კარგიკარგი დედას ვეტყვი
ლიკუნაც და მე ძალიან მოწყენილები ცემი სახლისკენ მივდიოდით, ცოტა გამხიარულება ვცადე მაგრამ ამაოდ, მთელი ღამე ჩემს ოთახში ვიჯექით და ვლაპარაკობდით ყველაფერი გავიხსენეთ მომავალზეც ვიფიქრეთ მუსიკებს ვუსმენდით მერე ფილმს ვუყურეთ და გვიან ჩაგვეძინა.
სწრაფად გადიოდა დღეები, ნოე თითქმის ყოველღე მოდიოდა ჩვენთან, ვცდილობდი თავი ამერიდებინა ხოლმე, ჩემი წასვლის დღეც მალე მოვიდა, დღეს კვირაა დღეს სტამბოლში მივდივარ ნოემ ამის შესახებ არაფერი იცის ალბათ დღეს გაიგებს მაგრამ ჩემთვის რამნიშვნელობა აქვს. ადრე ავდექი გარეთ გავედი ყავა გავიკეთე და აივანზე დავჯექი.
- დილამშვიდობისა - გამოვიდა სანდრო ყავით ხელში
- დილამშვიდობისა სანდრო
- ძალიან არმინდა რომ წახვიდე
- ვეგარაფერს შევცლით გადაწყვეტილია
- ვიცი ვიცი, - რამდენიმე წუთიანი დუმილის შემდეგ გააგრძელა - გინდა დაველაპარაკები ნოეს
- რაა? მართლა? არმინდა.
- რატო არგინდა
- იმიტორო არმინდა სანდრო გეყოფა რა
- კარგი, იცოდე ხშირად შემეხმიანე ხოლმე
- კარგი - ვეღარ გავუძელი ავდექი და მაგრად ჩავეხუტე ცრემლებიც ვერშევიკავე
- ჩემო საყვარელო
- ამ დილა ადრიან რა სიყვარულის ბუშტი გაგისკდათ - თვალებს ისრისავს მამა
- მა - ჩავიბუტბუტე მე
- ჩემო გოგო მოდით ორივე ჩემთან - მამამ გულში გაგვიკრა
- ჩემს გარეშე? - წამოიძახა დედამ სამზარეულოდან
- მოდი მოდი დე - გაშალა ხელი სანდრომ
- ყველაზე ძვირფასები ხართ - ვთქვი და უფრო მაგრად მოვხვიე ხელი
ასეთი დილა მქონდა, ვგიჟდები ჩემს ოჯახზე!
ვისაუზმე და ბარგის ჩასალაგებლად გავეშურე, 4ზე მივდივარ უნდა ვიჩქარო რომ ყველაფერი მოვასწრო, ნოე ისევ არჩანს ნეტა დღეს ვერვნახავ? არმინდა ისე წავიდე რომ ვერვნახო
- მია შეიძლება?
- შემოდი ლიკუნა
- ბარგს ალაგეებ? - მკითხა დამწუხრებული თვალებით
- ხო
- აი ესეც ჩადე ჩანთაში
- ეს რა არის
- ეს ის გულის ფორმის ნიჟარაა ზღვაზე რომ ვნახეთ, ძალიან მოგეწონა მაგრამ მაინც მე დავიტოვე ახლა მინდა რომ შენ გქონდეს და რომ დახედავ მე გაგახსენდე ხოლმე
- ჩემო სიყვარულოო
ჩანთაში ჩავდე და ისევ გავაგრძელე ტანსაცმლის ჩალაგება, ვინარ მოვიდა მეზობლები დაქალები მეგობრები რომ გავეცილებინე მაგრამ ნოე ისევ არსად ჩანდა, ძალიან ცუდად გავხდი ძალიან არმინდოდა მისი ჩახუტების გარეშე წასვლა ან საერთოდ წასვლა. აქამდე ასეთი რთული არიყო დღეს რაღაც ძალიან მიჭირს, ვერწარმომიდგენია რომ აქაურობას ვტოვებ. მისაღებში ვზივართ 4ს წუთები უკლია, სადაცაა დარეკავენ და გვეტყვიან რომ უკვე დროა წასასვლელად და ავტობუსი მალე მოვა. მინდოდა უსასრულოდ გაგრძელებულიყო ეს მომენტი და არდაერეკათ, უცებ დედას ტელეფონი აწკრიალდა, გავშეშდი, დედამ ტელეფონს დახედა და უპასუხა
- ხო ლელა, კი, მეც მომენატრები, კარგი საყვარელო,კარგი,
დავმშვიდდი, ვიჯექი სადააცაა 4 გახდება და ნაცნობი ხმა შემომესმა ეზოდან, ნოეს მანქანის ხმაა ეს გავვარდი გარეთ, ნოე, მანქანის მინის შიგნიდან ძლივს მოჩანს ნოე, მაგრამ ისარის მანქანიდან გადმოვიდა და სანდროს მიესალმა მერე მე მომიბრუნდა
- როგორ ხარ მიაკო - გამიღიმა
- არამიშავს - სახეზე დავაშტერდი, და ვფიქრობდი თუ როგორ ძალიან მიყვარს
- უი ნოე შენთვის არც მითქვამს მია დღეს სტამბოლში მიდის - უთხრა სანდრომ ნოეს
- ვაა მართლა, მერემაგიტო ხარ მოწყენილი ? ერთი ორიკვირა დაისვენებ სულელო
- არა 2 წლით მიდის
- რა? 2 წლით რაგინდა სტამბოლში? გაგიჟდი მია
- არა მე. მე... - თვალებიდან ცრემლები წამსკდა თავი ვეღარ შევიკავე და ნოეს ჩავეხუტე ძალუან მაგრად მოვხვიე ხელები და ეს იყო ჩემს ცხოვრებაში უმაგრესი შეგრძნება, მინდდა დრო გაჩერებულიყო და სამუდამოდ ამ შეგრძნებით მეცხოვრა.
- რატო მიდიხარ თუ არგინდა? დედამ გთხოვა თუ რახდება მია
- არ არდაუძალებიათ მინდა წასვლა უბრალოდ მიჭირს ცოტათი
- შენხომ აქაურობა ძალიან გიყვარს მია, არმესმის
- დამიჯერე ამდროისთვის ყველაზე სწორი საქციელია ის რასაც ვაკეთებ
- არვიცი რახდება შენს ცხოვრებაში და რატომ გადაწყვიტე ეს მაგრამ ძალიან მომენატრები მინდა გითხრა - და ისევ ჩამეხუტა ნოემ
- მეც მომენატრები - დაბალი ხმით ჩავჩურჩულე ნოეს ყურში.
- მია დარეკეს დროა წავიდეთ ქურთუკი მოიხურე - გამოვიდა სახლიდან დედა
- დარეკეს? მივდივართ? - ისევ ვტირი თავს ვერ ვიკავებ
- კარგად საყვარელო - ყველა მემშვიდობება, ხმებს ვეღარ ვარჩევ, სათითაოდ მეხუტებიან, მანქანამდე მივედი დავჯექი უკან მოვიხედე ყველა ხელს მიქნევს ეს ისეთი ცუდი შეგრძნებაა ვერც აგიღწერთ. ნე კუთხეში დგას თავისთვის, მასაც აუცრემლიანდა თვალები, მის გარდა ვერავის ვამჩნევ არავის ვუყურებ მხოლოდ ნოე ჩანს ახლა. უცებ მანქანისკენ წამოვიდა, ფანჯარასთან მოვიდა და ყურში ჩამჩურჩლა
- ვიცი ადვილი არ არის მაგრამ, ნუ ხარ მოწყენილი.