-რას გრძნობ როცა გიყვარს?_იკითხა ანამ
-ეს არის ულამაზესი და უმძიმესი რამ, რაც კი შეიძლება დაგემართოს. ხვდები, რომ რაღაც გამაოგნებელი იპოვე,გინდა რომ ის ყოველთვის შენთან დარჩეს და ყოველ წამს მისი დაკარგვის გეშინია.
შეუმჩნევლად ამოვიოხრე. ის მართალს ამბობდა.სიყვაული "ლამაზი შიშია". არ მინდოდა ფიქრს შევყოლოდი
ამიტომ ანას ოთახში შევაბიჯე შემამჩნია თუ არა მაშინვე ემსკენ გამოიქცა და ჩამეხუტა, მეც ძლიერად მოვხვიე ხელები. ნატალია, ჩვენი ძიძა ბედნიერიი და გაბადრული სახით გვიყურებდა. შევამჩნიე,რომ თვალზე ცრემლი ჩამოუგორდა , არ მიკვირს ხომ შეიძლება ის ვეღარასდროს ვნახო, სამშობლოში ვბრუნდები , ჩემს საქართველოში, იმ ქვეყანაში სადაც დავიბადე და უნდა გავზრდილიყავი თუმცა სამწუხაროდ ასებარ მოხდა, არ მესმის იმ ხალხის ვისაც უნდათ, რომ სამშობლო დატოვონ და იმ ვითომდა "განვითარებულ" ქალაქში ან ქვეყანაში წავიდნენ საცხოვრებლად. მე მათ ქართველებად არ ვთვლი 17 წელია კალიფორნიის შტატში ვცხოვრობ და აქედან გაღწევას ვლამობ. მალე ასეც იქნება, ყველაფრის მიუხედავად ქართული მართლაც, რომ ბევრ ქართველზე მეტად ვიცი და მის შესწავლას არ შევწვეტ. ქრისტინე ონიანი ვარ, დიახ სწორედ მიხვდით სვანი, რომელსაც სვანეთი არ უნახავს და მე იქ აუცილებლად ჩავალ და მოვინახულებ. არამარტო საქართველპს არედ მთელი კავკასიონის ულამაზეს მხარეს საოცარია სვანეთის სოფლები, მუდმივად თოვლიანი მთის თვალუწვდენელი მწვერვალები, ახალი საძოვრები, საიდანაც შუასაუკუნეების კოშკები ულამაზეს ხეობებს ამაყად გადაჰყურებენ. ეს ყველაფერი მამაჩემისგან ვიცი თუმცა კიდევ ბევრი რამე წამიკითხავს. ოთახში დედა შემოდის და გატეხილი ხმით მეუბნება, რომ წასვლის დროა. თავს ვაქნევ და ჩემოდნებს ხელს ვკიდებ. ქვემო ნელ-ნელა ჩამაქვს და ვხეავ მათ სევდიან სახეებს, მიჭირს მათი დატოვება თუმცა სწავლის გაგრძელება თბილისში მინდა, აეროპორტამდე მამას მივყავართ.
-რეგისტრაციის დროა_ვიძახი და ჩემს ლოყას უმალვე ამშვენებს ცრემლი, ანას ვეხუტები და მეუბნება, რომ ვუყვარვარ და ჭკვიანად მოიქცევა.
-დეე მომენატრები_ სულისშემკვრელად მეხვევა და შუბლზე მკოცნის, შემდეგ ხელს მიშვებს, ანას აწყნარებს. მამა მიღიმის და მეხვევა, ძმაკაცივით ხელს მირტყავს ბეჭზე და მეუბნება, რომ სვანეთის მონახულება არ დამავიწყდეს, პირობას ვდებ და უფრო მაგრად ვეხვევი. უკანმოუხედავად მივდივარ რეგისტრაციის გასავლელად, თუმცა თვალი მეპარება და ცრემლები ისევ დაუკუთხავად მომდის. დიდი ხნის მგზავრობის შემდეგ როგორც იქნა ჩავედი, ზემოდან ისეთი ლამაზი ყოფილა ემოციებს ვერ ვიკავებ და აღფრთოვანებული სახით რაღაც წამოვიძახე, გვერძე მჯდომს გაეცინა და ღიმილიანი სახით გასაავლელისკენ წავიდა მეც მივყევი, გასასვლელთან მამიდაჩემი დამხვდა, ძლივს ვიცანი, ჩქარ ნაბიჯით წამოვიდა დამინახა თუ არა მაშინვე და მომეხვია მეც ბედნიერი სახით მოვეხვიე.
-მამიდა როგორ მომნატრებიხარ.
-მეც შვილო, თან რამხელახარ, ოჯახში კარგადბარიან? მომენატრა ყველა.
-კარგად არიან მათაც მოენატრე.
-წამო წავიდეთ დაისვენე.
-წავიდეთ.
ტაქსის აჩერებს და მისამართ კარნახბს. ღამის თბილისი, ეს ისეთი მშვენიერია, ფანჯარასაბლა ვუწევ და ისე ვათვალიერებ. ყველაფერი მომწონს, ძალიან ლამაზია. ცოტახანში აღფრთოვანებული სახით მამიდასკენ ვბრუნდები
-მამიდა
-გისმენ შვილო
-ამ ყველაფერს ახლოდან ხომ მანახებ?
-რათქმაუნდა ქრისტი!