ვინ ვარ მე?
მე ყოველთვის ასე მემართებოდა, ყოველთვის ვკარგავდი მოძრაობის უნარს როცა მოძრაობა იყო საჭირო. ახლაც ვიყავი გაყუჩული ამ სისხლის მსმელის მკლავებში და მორჩილად ველოდი როდის გამომიტანდა განაჩენს მაგრამ....
ჰო, ეს მოხდა. ჩემს იმდენად რეალურ ცხოვრებაში რომ ესეც კი არ მომეჩვენა უჩვეულო ზღაპარი გადმოვიდა. საკუთარი სუნთქვის მიღმა დეივიდს განწირული ღრიალი გავიგონე და შემდეგ რატომღაც ნაწყვეტებად ვხედავდი კადრებს თითქოს ფილმს ვუყურებდი. მე ვხედავდი როგოდ დააცხრა დეივიდი კაცს თავზე და მოულოდნელად დიდი თეთრ მგლად იქცა, მერე მშვიდად გაიწმინდა სისხლით მოსვრილი ეშვები და მე შემომხედა მაშინვე ვიცანი თვალები სიზმრედან და ჰო მე გული წამოვიდა.
-ღმერთო ჩემო შენ ხომ,-ავბლუკუნდი,-შენ ის მოკალი არა უფრო ზუსტად შეჭამე,-დეივიდი დაბნეული მედგა თავზე და თითქოს აქ არაფერიაო, ისე მიყურებდა როგორც გიჟს
-რაღაც მოგეჩვენა
-არა გაჩუმდი ახლავე არც გაბედო მაგის თქმა მე არაფერი არ მომჩვენებია კარგად ვიცი რაც დავინახე,-საწოლიდან წამოვხტი (ჩემს საწოლში ვიწექი)და წინ ავესვეტე,-დეივიდ,-თავი მოვიქექე და ჭრილობაც ვიგრძენი რომელიც ყელზე მქონდა,-ესეც მეჩვენება არა? ან იქნებ უბრალოდ კოღომ მიკბინა რას იტყვი?
-ლისი ეს სახიფათოა შეეშვი ამას შენ ვერ აიტან
-რას ვერ ავიტან იმას რომ მაქცია ხარ?
-ჰო როგორ არა,-ისე იცინოდა საშინლად გავბრაზდი და სახეში დავარტყი თანაც ისე ძლიერად რომ დაბარბაცდა შემეშინდა და კიბეებზე გავიქეცი.
დივიდი მომდევდა მისი მძიმე სხეული ხმაურით ეშვებოდა კიბეებზე
-ლისი გაჩერდი ბრაზობ და ეს არაა კარგი
-ჰო ნამდვილად გაეთრიე ჩემი სახლიდან,-მამიდა ვერა გაკვირვებული მიყურებდა მაგრამ მაშინვე დაწყნარდა როგორც კი დეივიდი დაინახა და სამზარეულოში შებრუნდა
-წადი აქედან უბრალოდ წადი კარგი?
-არა ახლა ვერ დაგტოვებ, ვერ დაგტოვებ მაშინ როცა ბოდავ,-მისი სიტყვები ისე მაბრაზებდა ვენები დამებერა ხელებზე და გული ისეთი ძალით მიცემდა ვიფიქრე რომ მისი მოკვლაცკი შემეძლო
-ელის რახდება აქ?-მამიდა გამოვიდა და ჩემს დასაცავად წინ დამიდგა
-მამიდა გთხოვ გააგდე აქედან,-ავქვითინდი მე და მამიდას მხრებს უკან დავიმალე-დეივიდ წადი ნუღარ ანერვიულებ
-ახლა ვერ დავტოვებ შეხედეთ მას,-მათ ორივეს ისეთი სახეები ჰქონდათ
-იქნებ დარჩეს შვილო
-არც შენ გესმის ჩემი ის მაქციაა,-შევყვირე მაგრამ მამიდას არ გაკვირვებია
რახდება აქ?-მე ჩემს თავს აღარ ვეკუთვნოდი და ახლაც მამაიდაც ისე მაღიზიანებდა
-დარწმუნებული ხართ?-იკითხა დეივიდმა მამიდამ მას თავი დაუქნია და ისიც გავიდა
-წავიდა ჩემო პატარავ დამშვიდდი კარგი?-მოვიდა და თავი კალთაში ჩამადებინა
-მითხრა რომ გიჟი ვარ მაგრამ კარგად ვიცი რაც დავინახე
-აბა თავად დაფიქრდი საყვარელო იქნევ მართლა დაგესიზმრა შენ არცკი გასულხარ სახლიდან მთელი დღეა ოთახში ხარ
-მამიდა რატომ არ გჯერა ჩემი?
-დედაშენივით ჯიუტი ხარ ელის რომ გეუბნები მოგეჩვენა და დამშვიდდი მეთქი უნდა გაჩუმდე და გააკეთო ეს
-დედაჩემის ხსენება არც გაბედო მართლაც უნდა წავსულიყავი აქედან,-ამჯერად მამიდას ვკარი ხელი ზემოდან დავაჯექი და ყელში იმდენად ძლიერად მოვუჭირე რომ ხროტინის მაგვარი ხმა გამოსცა
-ლისი,-დეივიდი ისევ აქ იყო მე მას ბოროტი სახეთ შვხედე და ჩავიცინე,-ახლავე გაუშვი მას. მოკლავ!
-მართლა,-ვკითხე ირონიულად,-ის მოვარდა და ჩემი გაყვანა სცადა მაგრამ ხელი მოვიქნიე და ჟურნალების მაგიდაზე დავანარცხე
-რახდება აქ?-კალენის მბრძანებლური ტონი ისევ გაისმა და უარესად გადამიყვანა ჭკუიდან
-არ ჩაერიო ის ამას შეძლებს,-უთხრა მას დეივიდმა და ისევ ჩემსკენ წამოვიდა
-მომშორდი მეთქი,-დავიყვირე როცა ხელები დამიჭირა ზურგს უკან და ამაყენა. მე ისევ მოვისროლე დეივიდი და ამჯერად ის კარადას დაეჯახა რომლის თაროებიც ჩამოცვივდა და ზედ დაეყარა თითქოს ეს არ ეყოფოდა კარადაც წაიქცა და მე დავინახე იქედან გამოყოფილი დეივიდის სისხლიანი ხელი და ჩავიკეცე რიკმა მანამ დამიჭირა სანამ იატაკზე დავეშვებოდი და ისე მიმიკრა მკერდზე განძრევაც ვეღარ შევძელი. კალენმა სასწრაფოდ გასწია კარადა და იქედან დეივიდი გამოათრია
-კარგად ვარ,-შუბლიდან სისხლი მოიწმინდა და შემომხედა
-მაპატიე ლისი ჩემი ბრალია,-მე აღარც ლაპარაკი შემეძლო
-უთხარით თორემ ამას მე გავაკეთებ,-მამაიდამ მკაცრად შეხედა კალენს
-ახლა არა,-გამოსცრა კბილებიდან დეივიდმა
-დეივიდ გეყოფა ნუ ხარ ეგოისტი
-მითხარით რა უნდა მითხრათ მითხარით ახლავე,-ტირილი დავიწყე და დივანზე დავჯექი
-შენ ვამპირი ხარ,-დეივიდმა თავი გადააქნია და იქვე დაჯდა.
მე წარბი ავწი გავშეშდი და ჩემი საქციელის გააზრებას მოვყევი მერე ოთახში გავიქეცი და სარკეში ჩემი სისხლისფერი თვალები დავინახე.
მალე მივხვდი რატომ ვერ მიტანდა კალენი და იმასაც მივხვდი რატომ მექცეოდა ასე თავიდან დეივიდი ნუ თუ ეს შესაძლებელი იყო.
-რა სისულელეა,-დავიჩურჩულე და საწოლს გადავემხე ახლა მე მსურდა აღარასოდეს ავმდგარიყავი.
................................
ამ ისტორიის წინა თავებს არ ჰქონდა გამოხმაურება ასე რომ ვფიქრობ მეტს აღარ გავაგრძელებ. მიმნდოდა რაღაც ახალი მეცადა მაგრამ როგორც ჩანს დროის ფუჭი კარგვაა და მეტი არაფერი. მაინც მადლობა მკითხველებს ყურადღებისთვის