,,დღიურიდან. 25 სექტემბერი , 10:15 საათი''
ათი წელი გავიდა რაც დაგკარგე მაა. როგორ მაკლიხარ ნეტავ იცოდე , როგორ აკლიხარ დედას, ბებიას , ბაბუას. გუშინდელივით მახსოვს რომ შემპირდი, არასდროს მიგატოვებო და მერე პირობა დაარღვიე !რა ჯანდაბად ჩამიშხამე ეს დღე?!მართალია უნდა მიხაროდეს ჩემი დაბადების დღეა , მაგრამ ამ დღის მოსვლა, ყველაზე მეტად მძულს . ამ დღეს მძულს ჩემი ყველანაირი საქმიანობა ,მძულს ჩემი ერთი ამოსუნთქვაც კი!გული მეკუმშება როცა ის დაწყევლილი დღე მახსენდება!ნეტავ ვიცოდე რამ გიბიძგა ამ გადაწყვეტილების მიღება? რატომ დამტოვე ასე უბრალოდ? კარგი, ჯანდაბას, მოვრჩეთ ამ თემას. დღეს მარტო ჩემი დაბადების დღე კიარა შენი დაბადების დღეცაა .. მაა გილოცავ დაბადების დღეს ვიცი ამ ნაწერს ვერასდროს წაიკითხავ მაგრამ...მაგრამ... მაინც რაღაცის იმედი მაქვს და მაინც ვწერ.. დედა იქნებოდა შენს საფლავზე. მაპატიე მაგრამ მე ვერ მოვალ არ შემიძლი ვუყურო იმ ქვას, რომელიც ჩემში ყველაფერს კლავს !მაპატიე დედა მეძახის უნდა წავიდე"
-რა იყო ნენო?
- სესილია ქვემოთ ჩამოდი, ვატო მოვიდა!
- ჩამოვდივარ!-ხმამაღლა გადავძახე ნენოს, მეორე სართულიდან
-ვა ვატო? როგორ ხარ?-ლოყაზე ნაზად ვაკოცე
-ისსი გვეჩქარება, მალე წამოდი -ოჰ კიდევ რამე მოხდა ალბათ,ვატო ჩვენი განყოფილების მოადგილეა.
-რამე სერიოზულია?
-მკვლელობა!
-ჩემი დაბადების დღის საჩუქარია,კარგგი გარეთ დამელოდე
-ღმერთო რა დავაშავე ასეთი ,ჩემი ქალიშვილი ყაჩაღებს, რომ დასდევს .-რას არ გაიღებდა ეს ქალი, ჩემი საყვარელი საქმე რომ მიმეტოვებინა
-დედა მორჩი-ხმას მოვუმატე-მორჩი ამ წუწუნს ! ახლა არ მცალია ვერ ხედავ?
-როდის გცალია ნეტავ?!სულ თავის გამართლების გზას პოულობ!ნენო ახლა არ მცალია, ნენო მშია და მერე, ნენო სამსახურში ვარ,ნენო,ნენო და ნენო .ნენოს რა უხარია ის არ გაინტერესებს?
-ღმერთო ! დედა მორჩი დღეს მაინც დამაცადე ! ვერ ხედავ რამხელა საქმე მაქვს?მეჩქარება ძალიან და შენ კიდევ არაფრის გამო მეჩხუბები!ყავა სად არის?
-აქარის აქ! -დაყარა ფარ-ხმალი და ჭიქა გამომიწოდა , სახლიდან გრძელი შავი მოსაცმელით, შავი შარვალით,თეთრი მაისურით და ჩემი მთავარი ,,ატრიბუტით" პოლიციის ,,ჟეტონით''გავედი .გარეთ ვატო შავი ფერის ,,მერსედესის" მარკის მანქანას იყო მიყრდნობილი და მეღრიჭებოდა
-სექტემბრისთვის არადამახასიათებლად ცხელა არა ?
-ჰო, ჩაჯექი მანქანაში-გაბუსხულმა მოკლედ მოვუჭერი
- გამომძიებელო სესილია კაკაბაძევ ,დაბადეის დღეს გილოცავ!-ვატომ თბილად გამიღიმა და შეფუთული ყუთი გადმომცა.
-ოჰ კიდევ კარგი, თორემ მეგონა დაგავიწყდა.-მოჩვენებითი სიბრაზით ვუთხარი
-გადაირიე?! ჩემი ერთადერთი ქალის , ერთადერთი სიყვარულის, დაბადების დღე როგორ უნდა დამვიწყებოდა?
-ისევ სიყვარულზე უნდა მელაპარაკო? ათასჯერ მაინც მითქვამს მორჩი ამ თემაზე საუბარს თქო და კიდევ აგრძელებ! არ მინდა ახლა გეჩხუბო ამიტომ გაჩერდი!
-კარგი, კარგი-უცებ დასერიოზულდა მაგრამ ვიცი რომ მაინც ეწყინა ჩემი პასუხი.მაგრამ მეც ხომ ადამიანი ვარ?არ მინდა ეს გათხოვება და მაინც და მაინც უნდა გავთხოვდე?არ მიყვარს ეს ვატო და რა ვქნა?
-რა მოხდა მეტყვი?-მე დავარღვიე სიჩუმე
-საქართველში ასეთი მკვლელობა უცნაურია..ალექსანდრე და ქეთო ჩოხელები ,პენსიონერები,იმ სახლში 37 წელი იცხოვრეს ,შვილები არ ჰყავდათ,მეზობელმა დაინახა 30 დან 40-მდე მამაკაცი რომელელიც სავარაუდოთ ნარკოტიკებით იყო გაბრუებული.დანარჩეენი საქმეში არ წერია იქ მისვლის დროს ვნახავთ.....
გამარჯობათ ხალხნო <3 ეს ჩემი პირველი მოთხრობაა ამ გვერძე <3 თუ ვინმეს დაგაინერესებთ ჩემი ,,ნაჯღაპნი" შემდეგ თავსაც დავდებ <3