ტაისია ბარათაშვილი, 19 წლის, ილია ჭავჭავაძის სახელობის თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის მეორე კურსის სტუდენტი. დედა- ანა აბაშიძე, მამა-ლევან ბარათაშვილი (რომელიც სამი წლის წინ გარდაიცვალა), ძმა-ნიკა ბარათაშვილი. დედა ერთ-ერთი კლინიკის დირექტორია. ძმა მეხუთე კლასის მოსწავლე.
ოთახში ტელეფონის გამაყრუებელი ხმა გაისმა, როდესაც ეკრანს დავხედე ჩემი უახლოესი მეგობრის, ელენს სახელი ამოვიკითხე.
- ხო ელე -სწრაფად ავიღე ყურმილი.
- საყიდლებზე ვაპირებ წასვლას და ხომ გამომყვები? ხომ იცი ერთ კვირაში ქორწილში უნდა წავიდე.
- ხუთ საათამდე მცალია მერე რაღაც აუცილებელი საქმე მაქვს.-გამახსენდა რომ დგეს გიორგისთვის სიურპრიზი უნდა გამეკეთებინა, ის ხომ უკვე ორი კვირაა რაც მივლინებაშია და ამ დილით ბრუნდება უკან.
- კარგი შევთანხმდით ერთ საათში გამოგივლი, გაემზადე.- და გათიშა.
მაშინვე ავდექი და მზადება დავიწყე, როდესაც თავის მოწესრიგება დავამთავრე ვისაუზმე, ყავა დავლიე და ზუსტად ერთ საათში ჩემი სახლის კართან ვიყავი. რამდენიმე საათის განმავლობაში გიჟებივით დავრბოდით მაღაზიიდან მაღაზიაში და ვეძებდით კაბას რომელიც ელენეს ნათესავის ქორწილისთვის უნდოდა. თბილისში არსებული თითქმის ყველა მაღაზია შემოვიარეთ და როგორც იქნა ავარჩიეთ კაბა, რომელიც ჩვენს გემოვნებას აკმაყოფილებდა.
სამი საათი იყო როდესაც სახლში დავბრუნდი. შეხვედრა თბილისის ერთ-ერთ რესტორანში, ხუთი საათსთვის გვქონდა დაგეგმილი. წყალი გადავივლე, ჩემი გარდერობიდან არჩევანი შავ, მოკლე და საკმაოდ ღრმა დეკოლტიან კაბაზე შევაჩერე. მსუბუქი მაკიაჟი გავიკეთე, თმა უბრალოდ შევიკარი. როდესაც სარკეში ჩავიხედე, დავინახე მაღალი, არც ძალიან გამხდარი, 1,70 სიმაღლის, საკმაოდ სექსუალური გოგო დავინახე, რომელსაც შავი წელში გამოყვანილი კაბა ეცვა, დიდ ტუჩს მუქი შვინდისფერი ტუჩსაცხი უმშვენებდა, საოცრად მუქ ზღვისფერ თვალებს კი შავი ფერის ჩრდილები უფრო საოცარ ფერს აძლევდა. სრულყოფილებას მხოლოდ ერთი რამ აკლდა, უჯრიდან მამის ნაჩუქარი ყელსაბამი ამოვიღე რომელიც საფირის ქვით იყო დამშვენებული, ეს ჩემთვის ძალიან ძვირფასი ნივთი იყო, რადგან მამამ ის 15 წლის იუბილეზე მაჩუქა. როდესაც ამ სამკაულს ვუყურებ მუდამ მამის სიყვარულით აღსავსე თვალები მახსენდება.
როდესაც ფანჯრიდან გადავიხედე დავინახე ტაქსი რომელიც ჩემი სახლის კართან გაჩერდა, ჩანთა ავიღე და კიბეებზე დავეშვი. კართან ჩემი პატარა ძმა დავინახე რომელიც სკოლიდან დაბრუნებულიყო, როდესაც მას შევხედე დავინახე თვალები გაოცებისაგან როგორ გაჰფართოვებოდა.
- საოცრად ლამაზი ხარ!-მითხრა მან ღიმილით, შუბლზე ვაკოცე და კარი გავიხურე.
მთელი გზა განუწყვეტლივ გიორგიზე ვფიქრობდი რომელიც სიცოცხლეზე მეტად მიყვარდა, ვგრძნობდი ჩემი გული გამალებით როგორ ფეთქავდა, ჩვენ შეხვედრამდე დარჩენილ წამებს მოუთმენლად ვითვლიდი. დანიშნულების ადგილას პიტველი მივედი, რამაც ძალიან გამაკვირვა, ასეთი შემთხვევა არასოდეს ყოიფილამ, გიორგის დაგვიანება არ სჩვევოდა. წუთი წუთს მისდევდა, მე მოლოდინის რეჟიმში ერთი ჭიქა ღვინო დავლიე, ასე გავიდა ნახევარი საათი, იგი ჩემს ზარებს არ პასუხობდა რამაც მოთმინება დამაკარგინა სასწრაფოდ გამოვედი რესტორნიდან, ტაქსი გავაჩერე და გიორგის სახლის მისამართი ვუკარნახე. კარი ღია დამხვდა, ოთახში შესვლისას დავინახე ჩემი შეყვარებული რომელიც საოცრად დაბნეული და შეშინებული თვალებით მომჩერებოდა, მის წინ გოგო იდგა, რომელიც კმაყოფილი და გამარჯვებული სახით შემომცქეროდა. მივხვდი რომ რაღაც რიგზე არ იყო. რამდენიმე წუთი ასე გაუნძრევლად და ხმაამოუღებლად ვიდექით სამივე, ბოლოს დუმილი ჩემთვის უცნობმა გოგო დაარღვია.
- მგონი აჯობებს სიმართლე ვუთხრათ. - ტანში უსიამოვნო ჟრუანტელმა დამიარა, ვიცოდი რაგაც საშინელი ამბავი უნდა გამეგო. ორივე გიორგის მივჩერებოდით თუმცა ის კვლავ დუმდა.
- კარგი რახამ ასეა მეგეტყვი,- დაწყებული საუბარი ისევ ,,უცნობმა გოგომ’’ განაგრძო - იციი იმე ორსულად ვარ, გიორგისგან- თქვა წამიერი ყოყმანის შემდეგ, გული საშინლად შემეკუმშა, ეს ჩემი სიკვდილის ტოლფასი იყო. თითქოს ქვეყანა თავზე დამექცა, ერთხელ შევავლე აცრემლიანებული თვალები ორივეს და გიჟივით გამოვვარდი სახლიდან. მივუყვებოდი ქუჩას, მივდიოდი მაგრამ სად არ ვიცოდი, არაფერზე არ ვფიქრობდი მხოლოდ საშინელ ტკივილს ვგრძნობდი, ყველაფერი მტკიოდა, გული, სული, სხეული. ორ საათიანი უაზრო ხეტიალის შემდეგ ქუჩის კუთხეში არსებულ ბარში შევედი, მინდოდა ცოტა გული გადამეყოლებინა, სასმელში ჩამეკლა ჩემი ტკივილი. უაზროდ მოვავლე ტირილისგან ჩაწითლებული თვალები ბარს, ბართან მივედი და თავიუფალ სკამზე დავჯექი, ვისკი შევუკვეთე, ჭიქა ერთი მოყუდებით ჩამოვცალე, ერთს მეორე მოყვა მეორეს მესამე. როდესაც ბარმენს კიდევ ერთი ჭიქა შევუკვეთე, ვიგრძენი როგორ მომიახლოვდა ვიღაც უკნიდან, ტუჩები ყურთან მომიტანა და საოცარი ხმით მითხრა.
- საკმარისია ამდენი დალევა არ შეიძლება ლამაზო.- ამ ყველაფერზე ძალიან გავბრაზდი, მაგრამ მისთვის არაფერი მითქვამს და კიდევ ერთი ჭიქა გამოვცალე. წასასლელად მოვეზადე, როდესაც შემოვბრუნდი ჩემ წინ მაღალი შავგვრემანი და საკმაოდ სიმპათიური ბიჩი დავინახე, რომელამც ხარბად აათვარიელა ჩემი სხეული და მზერა პირდაპირ თვალებში შეაჩერა. მისმა მზერამ იმდენად იმოქმედა ჩემზე თავი ვეღარ შევიკავე და წავბარბაცდი, ამ ყველაფერს სიმთვრალეც დაემატა. სწრაფი მოძრაობით მისი ხელი ჩემს წელზე აღმოჩნდა, სხეულში სასიამოვნო ჟრუანტელმა დამიარა. იქვე ახლოს მდგარ სკამზე დამსვა და თვითონაც გვერდით მომიჯდა.
- თუ მომიყვები რა დაგემართა იქნებ შევძლო შენი დახმარება.- მითხა მან საოცრად თბილი და მზრუნველი ხმით. იმდენად ვიყავი ემოციებისგან დატვირთული, რომ ვინმესთვის რომ არ გამეზიარებინა ჩემი დარდი შეიძებოდა ტკივილისგან გული გამხეტქვოდა. მოკლედ მოვუყევი ჩემი ამბავი. იგი აუღელვებლად მისმენდა, როდესაც საუბარი დავასრულე წუთიერი დუმილი ჩამოვარდა, უცნობი თვალებში შემომჩერებოდა. უცებ მან დუმილი დაარღვია.
- ცოლად გამომყვები?