-ჰეი შენ გოგონა!მოდი აქ!-ისე აგდებით მეძახდა ერთ ერთი "ქერათაგანი" გული მომიკვდა.ის იყო მორჩილად ვაპირებდი მისი ბრძანების შესრულებას გეგა რომ წინ გადამიდგა,თველებში ცეცხლი აუკიაფდა,მკვეთრი მოძრაობით მიუბრუნდა ქალს
-ახლავე წადი აქედან თაკო!-კბილებში გამოსცრა
-კი მაგრამ გეგა რატომ?რა მოხდა?ის ხომ უბრალო მოახლეა-გაოგნებას ვერ მალავდა ქალი,დაბნეულად აცეცებდა თვალებს,ხან მე შემომხედავდა,ხან გეგას,მერე იქ მყოფ,გაოგნებულ ორ ადამიანს მოავლებდა თვალს და მზერა ისევ ჩემზე გადმოჰქონდა.გეგამ არაფერი უპასუხა მშვიდად გაუღო კარები მეგობრებს და უხმოდ გაისტუმრა.გაოგნებული ვუყურებდი გეგას და ვერ გამეგო რა ჯანდაბა ხდებოდა.ნელა დაიძრა ჩემკენ,ღრმად ამოიოხრა და უცერემონიოდ წარმოთქვა სიტყვები რომლებმაც მე გამახევა.
-ცოლად გამომყევი ნიკო!ვიცი არ დამთანხმდები მაგრამ დამიჯერე ეს ყველაზე სწორი გადაწყვეტილებაა,დამიჯერე ეს არ იქნება ჩვეულებრივი ქორწინება,მე მინდა დაგეხმარო,არა იმიტომ რომ მებრალები!დამიჯერე ასე არ ატის!მხოლოდ იმიტომ რომ მე შენ მიყვარდი...ეს შენი შანსია დაიმკვიდრო შენი ადგილი,მე კი მშვიდად შ3ვძლებ ცხოვრებას,საშუალებას მოგცემ მიიღო ის რასაც იმსახურებ.
ისე მშვიდად და აუღელვებლად საუბრობდა უცხო თვალი ვერც კი შეამჩნევდა მის აბობოქრებულ სულს,გატეხილ გულს,და შებილწულ სინდის,მაგრამ მე ვამჩნევდი,რადგან ის გეგა იყო ჩემი გეგა. ვიცოდი ოგი ფიქტიურ ქორწინებას მთხოვდა,ჩემი ერთი ნაწილი ყვიროდა,ტკიოდა უარყოფდა,არ დაუშვებდა მსგავს,გეგას სიბრალულს ვერ აიტანდა.აი მეორე კი ცივი გონებით იღებდა გადაწყვეტილებას,მან იცოდა თუ ამას გააკეთებდა ყველაფერი შეიცვლებოდა,ექნებოდა ყველაფერი რაც სურდა,ყველაზე მთავარი კი ის იყო რომ ჩემმა ორივე მემ იცოდა ლამროსთვის ასე აჯობებდა.მერქმეოდა გეგას ცოლი,პრივილეგიები,ავტორიტეტი და ყველანაირი საშუალება შემეცვალა ცხოვრება,ვიცოდი ესეც ბევრ სირთულეს გამოიწვევდა მაგრამ მზად ვიყავი,ყველაფრისთვის მზად ვიყავი,ამდენ დამცირებას ვეღარ ავიტანდი. თავად გეგა კი სინდის გაისუფთავებდა,მას ვებრალებოდი,ეს ვიცოდი მაგრამ ამჯერად ეს არ მადარდებდა,მთავარი იყო მიმეღწია მიზნისთვის.და ჩემი პასუხიც იყო "ჰო" ორი ასო რომელმაც შეცვალა ჩემი ცხოვრება.

* * *
გრანდიოზული ქორწილი გადავიხადეთ,მეცვა ულამაზესი თეთრი კა.განა მინდოდა პომპეზურობა? არა უბრალოდ ასე ჩავთვალე საჭიროდ,მინდოდა ეს ქორწილი წლის მთავარი მოვლენა ყოფილიყო და ყველას გაეგო ვინ იყო ყველასთვის სასურველი გეგა ახვლედიანის რჩეული!მინდოდა ყველა გაზეთში დაეწერათ ჩვენზე!ასეც მოხდა,პრესას არ გამორჩენია წლის მოვლენა და მალე გაჩნდა სტატიები წარწერით "ვინ არის გეგა ახვლედიანის რჩეული?!" "გოგო რომელმაც შეძლო ახვლედიანისთვის თავი შეეყვარებინა" და მსგავსი სისულელეები მაგრამ მთავარი ის იყო რომ ყველამ იცოდა ჩემი სახელი.
გეგასთვის ნამდვილი შოკი იყო ბებიას შესახებ ქორწილოს დღეს რომ გაიგო,ლამრო გეგასთან არასდროს მიხსენებია.იყო ბევრი სტუმარი,ცეკვა,სითბო,სიყვარული,და სევდა...რომელსაც მხოლოდ მე და გეგა ვგრძნობდით.

* * * თაფლობის თვე არ გვქონია,არა იყო რამოდენიმე დღე მაგრამ მას თაფლობის ნამდვილად არ ერქვა.ჩემმა ძვირფასმა ქმარმა,სიუპრიზი გამიკეთა და თაფლობის თვეზე იმ სახლში წამიყვანა,სადაც...მოუხედავად იმისა რომ კანკალმა,შიშმა და სასოწარკვეთამ ერთად შემომიტია ვცდილობდი მხნეობა არ დამეკარგა
-ვაუ ძვირფასო ქმარო,ამას ნამდვილად არ ველოდი,არაჩვეულებრივია -სარკაზმს არ ვიშურებდი,ვუყურებდი გეგას,ჩემს გეგას და ვხვდებოდი რამხელა განსხვავება იყო,იმ კაცს შორის ვინც მიყვარდა და კაცს რომელიც ჩემს წინ იდგა...
-არ ელოდი არა?-ცალყბად ჩაიცინა და ჩემთან კიდევ უფრო ახლოს მოვიდა.
-თუ ამჯერადაც ჩემთვის ტკივილის მოყენებას აპირებ იცოდა ამას აღარ ავიტან!-ვერც კი შევამჩნიე ხმას როგორ ავუწიე,ჯერ კიდევ საქორწინო კაბით ვიდექი ოთახის შუაგულში და ჩემ წინ მდგომ,მოქუფრულ,თვალებ ჩამუქებულ,ტკივილით სავსე გეგას ხელებით თითის ქნევით ვესაუბრელოდი.
-ნიკოლ გაჩუმდი გთხოვ-საჩვენებელი თითი ტუჩებზე ნაზად მომადო და თვალებში ჩამხედა,ისეთი შავი და ისეთი ღრმა იყო ახვლედიანის თვალები აუცილებლად დავიკარგებოდი,ისევ მის ხმას რომ არ მოვეყვანე გონს.-ვიცი გატკინე და ალბათ შვიდი სიცოცხლე არ მეყოფა ამის გამოსასწორებლად მაგრამ,მე მინდა ვცადო,შვიდივე სიცოცხლეში,რატომ არ მითხარი ბებო თუ გყავდა?
-რა საჭირო იყო?-ხელები უღონოდ ჩამოვყარე,ძალა გამომეცალა არ შემეძლო,თითქოს ბრძოლის სურვილი გამიჩნდა,გეგაზე ქორწინებაც ამას მივაწერე,მაგრამ აღარ შემეძლო..
-საჭირო იყო,იცი რა დამემართა როცა მითხარი მელოდებიანო? იცი რამდენი რამ გავიფიქრე?იცი როგორ ვიეჭვიანე? მე ბევრჯერ მოვკვდი,შენს გამო,მაგრამ არა შენი გულისთვის...რომ მცოდნოდა,რომ მცოდნოდა...-ბიტბუტებდა თვალებდანისნული.ერთ ხანს ჩუმად ვიდექით,ვაპირებდი პასუხის გაცემას,გაპროტესტებას,გეგა კი უბრალოდ ოთახიდან გავიდა,ოთახი დატოვა,მწარედ ჩამეცინა.

* * *
გეგამ ჩემი ოთახი მაჩვენა,ოთახში ისევე როგორც სახლში სიძველის სურნელი ტრიალებდა,საოცარი იყო აქაურობა,დიდი საწოლით და იდუმალებით სავსე.
გარეთ საშინლად წვიმდა,გადაღლილი საწოლში ჩავესვენე და მშვიდად დავიძინე,ალბათ ასევე მშვიდად გავაგრძელებდი ძილს ჭექა-ქუხილის საშინელ ხმას რომ არ გამოვეღვიძებინე,თვალებგახელილს სრული სიბნელე დამხვდა,აი მაშინ კი ლამის გული გამისკდა,ბავშვობიდან მეშინოდა ამ ხმების,მეგონა ზეცა თავზე დამემხობოდა,გაუაზრებლად კივილი დავიწყე,ვკიოდი ბოლო ხმაზე და ბუჭშეკრული თითებს ძლიერად ვუჭერდი.
-რამოხდა?შეგეშინდა არა?-კარებში წელს ზემოთ შიშველი,შეშფოთებული გეგა იდგა,სწრაფად დაიძრა ჩემსკენ,საწოლზე ჩამოჯდა ხელები ძლიერად მომხვია და ჩემს დამშვიდებას შეეცადა"დამშვიდდი პატარავ""ჩემი სულელი ნიკოლი""ისევ ბავშვი ხარ" ბუტბუტებდა თავისთვის და ძლიერად მიკრავდა გულში....