-სანდრო სად ხარ?
-რაიყო ბიჭო რა ხმა გაქვს ხომ მშვიდობაა? მე და ნიკა ჩემთან ვართ.
-სასწრაფოდ შემხვდით რაზბორკაზე მივდივართ.
-რა რაზბორკაზე გაგიჟდი? რა ხდება ხომ მშვიდობაა?
-დებილს ვგავარ რომ ტყვილა წავიდე? მელანოს ეხება და დღეს თუ მოხვალთ კარგი იქნება.
-მელანოს? კარგი ორ წუთში მანდ ვართ.... რა მოხდა მელანო ხომ კარგადაა?
-სკოლაში ახალი ტიპი რო გადმოვიდა მაგარი BMW რომ ყავს მისი სახელი, ტელეფონის ნომერი და მისამართი მჭირდება.
-ბიჭო ეგ ჩემი ძმის კლასელია. დავურეკავ და იქნებ იცოდეს. არ იტყვი რა მოხდა?
-მელანო სახლში ატირებული დაბრუნდა, თან თამუნა გამოყვა და მან მითხრა გუშინ რომ ბიჭს თავი გაუტეხა ის გადმოვიდა ჩვენ სკოლაში.... შენ უპატრონო ხოარ ხარო? ეს კიდე ატირებული დაბრუნდა სახლში.
-ყველაფერი გავიგე. სახელიც, მისამართიც და ტელეფონის ნომერიც. შოთა ჰქვია.
-კაი წავედით, მომე ნომერი....

-გისმენთ.....
-შოთა ხარ?
-დიახ ვინ ბრძანდებით?
-ეხლა კარგად მომისმინე, ორ წუთში შენს სახლთან ვარ და ჩამოდი საქმე მაქვს.
-და ვინ ხარ?
-შენ რასაც გეუბნებიან ის გააკეთე და დროზე.... ჩამოდი მალე მოვედით უკვე..
-გამარჯობა. რა ხდება ძმაო?
-გავიაროთ და გეტყვი რა..... ეს ჩემი დისთვის
-ძმაო რა შენი დისთვის არ ვიცი ვინ ხარ.
-ჩემს დას ხომ კარგად იცნობ? რომ აატირე ის ხომ კარგად იცი?
-კაი იკა გეყოს თორე მასე შეიძლება მოკლა.
-ნიკა ნუ მაკავებ. შემეშვით რა.
-წავედით ირაკლი, გეყოს ძმაო.
-იმედია ეს შენთვის გაკვეთილი იქნება.
-(შოთა სრულიად გაკვირვებული იყო, ვერ ხვდებოდა ასე რის გამო გალახა ირაკლიმ, ბიჭმა რომელიც არასოდეს ენახა, ამიტომ მელანოზე ყველაფრის გაგება გადაწყვიტა.)

-მელანო ნუ ტირი რა ყველაფერი კარგადაა.
-თამუ დედა და მამა მენატრება
-მეც ძალიან მენატრება ჩემო საყვარელო.
-სად იყავი ირაკლი?
-არსად ბიჭებს ჰქონდათ რაღაც საქმე და მათ გავყევი. ნუ ტირი კარგი? თამუნამ ყველაფერი მითხრა. ნუ გეშინია მე შენთან ვარ. ყველაფერი კარგადაა. ჩემო პატარა.
-მე წავალ მელანო. ხვალ გნახავ.
-კარს დავკეტავ და მოვალ მალე... თამუ ხომ არაფერი გითქვამს?
-არა და რა ქენი შენ?
-დიდი არაფერი გამიკეთებია. მადლობა შენ რომ არ უთხარი.
-კარგი რა რის მადლობა. აბა კარგად.
-მელანო არ იტირო კარგი?
-იკა შეიძლება რაღაც გკითხო?
-მიდი საყვარელო მკითხე რაც გინდა.
-იკა დედას ვუყვარდით?
-კი ჩემო პატარავ, დედას ყველაზე მეტად ვუყვარდით. მასზე მეტად არავის არასოდეს ვეყვარებით.
-მენატრება დედა ირაკლი. ძალიან მენატრება. მინდა ჩემთან იყოს, მიხუტებდეს, მარიგებდეს, მის სითბოს ვგრძნობდე.
-მეც ძალიან მინდა მაგრამ გპირდები, რომ შენ მზრუნველობას არ მოგაკლებ, ხომ იცი რომ შენს გამო ნებისმიერს მოვკლავ, ჩემო პაწუკელა. კარგი ეხლა დაისვენე და აღარ იტირო. კარგი?
-კარგი. მადლობა იკა. გავიდა და მივხვდი თუ რა მზრუნველი ძმა მყავს. თურმე როგორ ვუყვარვარ და ზრუნავს ჩემზე. ჩემი სულელი. ჩემი დღიური შევავსე და ისე დამეძინა მეორე დილამდე არაფერი გამიგია.

ჩვეულებრივი დილა, არაფრით სხვისგან გამორჩეული. რატომღაც ცუდ ხასიათზე ვიყავი, ალბათ გუშინდელის გამო. ყველაფერს უხასიათოდ ვაკეთებდი. არ მინდოდა ეს იკას შეემჩნია და ამისთვის ყველაფერს ვაკეთებდი, ძალით ვუღიმოდი და ალბათ მიხვდა ყველაფერს, მაგრამ მასაც არაფერი შეუმჩნევია, იცის რის გამოც ვარ ასეთ ხასიათზე. სკოლაში წავედი, მაგრამ საშინლად უხასიათოდ ვიყავი, რამაც გოგონებიც დაამწუხრა.
-მელანო როგორ ხარ?(თამუნა)
-ამაზე ცუდად არასოდეს ვყოფილვარ.
-კი მაგრამ რა მოხდა ასეთი?(მარი)
-(თამუნა მიხვდა რომ ლაპარაკის თავი აღარ მქონდა და მარის აგრძნობინა გაჩერდიო, მანაც ეს იგრძნო თითქოს არ შეიმჩნია და გაჩერდა. მეწყინა გოგონებთან ასე რომ გამოვიდა, მაგრამ დღეს ნამდვილად არ ვარ გართობის ხასიათზე.)

გაკვეთილებმა უხასიათოდ ჩაიარა, თან გუშინდელი ამბის ორგანიზატორი სკოლაში არ ჩანდა და ღიმილის ხასიათზე მოვედი. გაკვეთილების დასრულების შემდეგ სახლში რომ ვბრუნდებოდი პატარა ბავშვი დამეწია (დაახლოებით მეოთხე კლასელი) და წერილი მომცა.
-თქვენ მელანო ხართ?
-დიახ მე ვარ რა ხდება?
-ეს წერილი თქვენთან გამომატანეს.
-მინდოდა მეკითხა ვინთქო, მაგრამ უცებ გაუჩინარდა, მეც დავიწყე კონვერტის გახსნა......


ესეც ახალი თავი. იმედი მაქვს მოგეწონათ. კომენტარებს ნუ დაიშურებთ. მიყვარხართ ყველა <3