ნენე
სახლში შევედი და იმის დანახვაზე თუ როგორ ეხუტებოდა მამა დედას ცრემლები ვერ შევიკავე ამიტომ არ შემიშლია ხელი მათთვის დავუძახე "მოვედი!" მეთქი და ოთახში გავიქეცი. წამოვწექი და ცრემლებს სრული თავისუფლება მივეცი. ასეთ დროს როდესაც ბღავილი მინდა სახლში ვერ ვჩერდები ამიტომ ნაუშნიკებს მოვკიდე ხელი და გარეთ გავვარდი. მანქანას არ ვყიდულობ იმიტომ ,რომ სიგიჟემდე მიყვარს როდესაც ფეხით დავდივარ და თან სიმღერებს ვუსმენ. 2Pac - Starin' Through My Rear View -ჩავრთე და კინაღამ ავბღავლდი ...... კინაღამ რა ავბღავლდი, ქუჩაში მივაბიჯებდი მარტოდმარტო და გაკვირვებით და თანაგრძნობით აღსავსე მზერებს ყურადღებას არ ვაქცევდი. ასე იმიტომ, მიყურებდნენ ,რომ სითხე მისველებდა თვალებს ....... ნიუ ორკში ეს ძალიან ხშირად მემართებოდა შეიძლებოდა ისე მეტირა , რომ მიზეზი თავადაც არ მცოდნოდა..... უფრო სწორედ თავთან არ მეღიარებინდა მიზეზი .... უბრალოდ ძალიან სამწუხაროა როდესც 22 წლის ასაკში ხარ და სამოთხე არ გყავს!!!! ყველას უკვირს "რატომ არ ჰყავს შენნაირ ლამაზ და დახვეწილ გოგონას შეყვარებული?" ხშირად არის კითხვა , მე კი უბრალოდ ვდუმდები ამ კითხვაზე. ხანდახან ვფიქრობ, რომ მარტო მომიწევს სიბერეში ყოფნა და ამის გაფიქრებაზე სიკვდილი მინდა! არასდროს მეშინოდა სიკვდილის, არასდროს! პირიქით ხშირად მინდა კიდეც , უბრალოდ არ მინდა მარტო მოვკვდე, მინდა მყავდეს სამოთხე რომელსაც ხელს ჩავჭიდებ , ვეტყვი ისევ "მადლობ , რომ არსებობს, მადლობ, რომ ამდენი ხანი ჩემთან იყავი და ჩემი ცხოვრება ძირფესვიანად შეცვალე.... მადლობ რომ ხარ..... მადლობ , რომ არასდროს დაგიტოვებივარ!"-მინდა მყავდეს ვინმე ასეთი და მგონი ეს უცნაური სულაც არ არის. სიყვარული ხომ ყველას უნდა არა?! ამბობენ "პირველი სიყვარული ყველაზე ძლიერია"-ო , მაგრამ თუ ყველაზე ძლიერია რატომ მთავრდება?! ძლიერი სიყვარული არასდროს მთავრდება და ყველაფერს უძლებს! ძლიერი არა, ნამდვილი სიყვარული! ისიც გამიგია "შეუძლებელია ადრე გყვარებოდა და ახლა აღარაფერს გრძნობდე" - ეს იმას ნიშნავს , რომ ან მაშინ ტყუოდი ან ახლა.... ალბათ მართალიცაა არა?! -მწარედ ჩამეცინა. ეჰ -ამოვიოხრე მომეცით ფერადი ფანქრები! ცხოვრება ბავშვურად უნდა გავაფერადო, რომ ყველამ აისრულოს ოცნება და წავიდეს საყვარელ ადგილას ............. ბავშვობაში. ხანდახან ვფიქრობ , რომ ვერ ვბედავ შევიყვარო ვინმე, რადგან ზედმეტი იმედგაცრუებების ძლიერ მეშინია ამიტომ ვამბობ " გაბედე და შეიყვარე, უბრალოდ გაბედე ნენე!" - თითქოს ჩემს ცხოვრებაში არის ვიღაც ვისაც ვერც ვიხსენებ და ვერც ვივიწყებ! ნეტავ ვინ არის ის იდუმალი ბიჭი? ეჰ, ნეტავ. მინდა იყოს ადამიანი ვისი მონაწერიც ჩემს გულსს ააჩქარებს.... ვინც გამაგიჟებს რაა! "დაწოლისას დაძინებამდე არის ერთი გარდამავალი წამი ,როდესაც საკუთარი თავი ყველამ ვიცით" ნამდვილად! სულ, ყოველდღე დაწოლისას, დაძინებისას ხელახლა ვიცნობ საკუთარ თავს და თან მიკვირს.... თუ მე ვერ შევიცანი ჩემი თავი 22 წელიწადში.... ვინ შეძლებს შემიცნოს მე? არვიცი, არვიცი!
კაპიშონი გადმოვიფარე თავზე -ხო მაგარია ძაან! ახლა წვიმაღა მაკლდა რაა! . წითელ კულულებს წყლის წვეთები ასველებდა. სიმართლე ,რომ ვთქვა მაშინ წვიმა არ მიყვარდა , რა ვიცოდი თუ მოვიდოდა დრო როდესაც წვიმა ყველაფერს მერჩივნებოდა.... მაშინ მოვიდოდა ის დრო როდესაც მე "მას" ბოლომდე შევიცნობ.... მოვლენებს წინ ვუსწრებ ეს ზედმეტია! აქამდეც მივალთ!!!
წვიმა ასველებდა ქუჩებს.... ირგვლივ სიწყნარეა... არავინ და არაფერი ზედმეტი... ამ ქვეყანაშიც და სრულიად სამაყროშიც ვარ მხოლოდ მე.... ყოველშემთხვევაში ასე მგონია ახლა...... ბედნიერი წამები.... მარტოობა და არანაირი ხალხის მზრუნველი უფრო მოვალეობის მოხდის მიზნით ნათქვამი " გოგონი რა გატირებთ?" მეზიზღება ასეთი ხალხი.... ხო განვაგრძოთ...მშვიდი, წყნარი ქუჩები.....სიმარტოვე(იმ წუთში ვფიქრობდი , რომ სამუდამოდ)..............და მუსიკა ,რომელიც ამ წამს ყველაფერს მერჩივნა.... აი ეს ყველაფერი იყო იმ წამს ჩემი ბედნიერება.... აი რა არის მარტოხელა ადამიანისთვის ბედნიერება..... ამ წამს მართლა აღარ ვფიქრობდი სიყვარულზე უბრალოდ ვივიწყებდი ყველაფერს და ირაკლი ჩარკვიანის უკვდავ მუსიკებს ვუსმენდი....როდესაც, როდესაც მოულოდნელად "მოდი წავიდეთ" ჩაირთო..... ცრემლებმა ისევ დამისველეს სახე....ყველაფერს მივატოვებდი და წავიდოდი....ამ წამსვე წავიდოდი......ახლავე....."მასთან" ერთად წავიდოდი.........
ამ წვიმაში და თან სიბნელეში ვერაფერს ვარჩევდი კარგად....-ააა.-წამოვიკივლე როდესაც ფეხი დამიცდა . -მშვენიერია! ახლა ზუსტად ეს მჭირდებოდა სრული ბედნიერებისათვის! დედაც ვა*ირე ! ფუ შენი! ვერ ვდგები!!!!!!!!!!!!!!! რა ვქნა ახლა? ასე ძლიერად როგორ გადამიბრუნდა ფეხი? ჯანდაბააააააააააააააააა!!!!!!!!!!!!!!!!!

სანდრო
გასეირნება გადავწყვიტე მანქანით, თბილისის ქუჩებში ვსეირნობდი და ვფიქრობდი, როდესაც დავინახე კაპიშუნიანი გოგონა ან ბიჭი რომელიც ძირს ეგდო თუ იწვა ვერ გავიგე რა მოხდა, მაგრამ მაშინვე გადავხტი მანქანიდან და მივუახლოვდი.... ცრემლები დავინახე და გულში საოცარი ბრაზი ჩამეღვარა.... როგორ შეიძლება ასეთ მშვენიერ არსებას ასეთი რამ მოსვლოდა , მივუახლოვდი და გავჩერდი . წამში გავიფიქრე "ეს ხომ ნენეა!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" წითელი ამენთო ესეთ მდგომარეობაში ,რომ დავინახე. ცდილობდა ადგომილიყო.
-მოიცადე დაგეხმარები.-მივუახლოვდი.
-არა იყოს.
-კარგი-ვითომ წასვლა დავაპირე, ვიცოდი დამიძახებდა აბა აქ ხომ არ დარჩებოდა.
-აუუ, კარგი ხო მოიცადე აქ არ დამტოვო რაა.-ცრემლები მოსდიოდა , მაგრამ ოსტატურად იკავებდა.
-ხომ გითხარი დაგეხმარები თქო!-მივუახლოვდი და წამოყენება ვცადე , მაგრამ ფეხი ძაან ტკიოდა როგორც ჩანს და ვერ ადგა ამიტომ ხელში ავიყვანე.....
ნენე
უეცრად ჰაერში ავღმოჩნდი. სახეზე შევხედე და ახლა მივხვდი, რომ სანდრო იყო!!!!!!!!!!!! ვაიმეეე!!!!!! მაგარ სიტუაციაში ვიცნობ ძაან რააა! ფუ შენი! რა დავაშავე ასეთი? რატომ გამწირე ღმერთოოოოო? მანქანაში ჩამსვა.
-მისამართი?
-რა?-დავიბენი მე.
-მისამართი.-გამიღიმა მან.
მისამართი ვუთხარი და შემდეგ ძალიან დავიძაბე , შორი იყო საკმაოდ აქედან ჩემ სახლამდე და რა გაუძლებდა ამასთან ასე ახლოს ჯდომას.... აქამდე ბიჭთან სიახლოვეს ასე არ დამმართნია ჯერ!!!!!!!! რა მჭირს? უი ხო ალბათ ფეხის ბრალია!-გადავაბრალე უცბად ფეხს.
აი ძლივს მივედით.
-რომელი სახლია?
ვაჩვენე. ისევ ხელში ამიყვანა და კარებისკენ წავიდა.
-მოიცა...
-რა-გაუკვირდა.
-არ დააკაკუნო ეძინებათ გიოს და ნანკას. შეაღე კარი ღიას დამიტოვებდნენ.
შეაღო და ვანახე კიბეები ოთახში ავყავდით , ნანკა , რომ გამოვიდა თავისი ოთახიდან:
-დედიკო რა გჭირს?-დაჭყიტა თვალები.
-ფეხი ამისრიალდა.
-სულ შენი ბრალია ნენე! ყოველ ღამე, რომ არ ისეირნო არ შეიძლება? რა არის კაცო ასე გვიანობამდე სეირნობა? ხან რას ვფიქრობ დედიკო ხან რას...რა არის ეს? როგორ შეაწუხე ეხლა ეს ბიჭი? -ქოთქოთებდა ბებერი ქალივით ნანკა.
-არა ქალბატონო რა შემაწუხა , რას ამბობთ.
ძლივს მივაღწიეთ.
-დედა ხვალ სამსახურში ვერ წავალ ამიტომ , ჩემი ჯიბიდან ტელეფონი ამომიღე გავაფრთხილებ ბავშვებს.
-დედიკო ნიკუშა გირეკავდა, გიორგიც დედა.
-დავურეკავ.
ძალიან დიდი მადლობა გადავუხადე სანდროს და წავიდა, მერე , ბარემ კი არ მინდოდა , მაგრამ ხომ არ ვეტყოდი დარჩი მეთქი არა?! ამის მერე , რომ შემოვა ჩემს რესტორანში საპატიო სტუმარი იქნება.
სანდრო:
ნეტავ ნიკუშა ან გიორგი მაგის შეყვარებული ხომ არ არის? მაგრამ ხომ თქვა იმ სოფომ თუ ვიღაცამ არ ჰყავსო , რა ვიცი რას გაიგებ რა.
ნენე
ნიკუშას დავურეკე:
-ხო სიყვარულო?-მე.
-ნენ ჩვენთან გამოდი რა.
-აუ ნიკუშ ფეხი გადამიბრუნდა და სახლამდე ძლივს მომიტანეს ამიტომ აქედან ფეხს ვერ მოვიცვლი.
-მოვდივართ მაშინ ჩვენ ყველა.
ცოტახანში უკვე ჩემთან იყვნენ :ნიკუშაც, გიოც, ნინაც და ელეც. ვუთხარი როგორც გადამიბრუნდა:
-შენი ბრალია რაა! მოინდომა გოგომ მარტო ღამის 3 საათზე სეირნობა!!!!!!!
-ოოო ნიკუშ კარგი რაა.
-ვინ მოგიყვანა?
-ისაა....
-ნენე?
-ალექსანდრე გასვიანმა.-ამოვიოხრე.
-რააა?-ჭყიტეს თვალები გოგონებმა?
-ხო რა იყო? განა მიცნობს ან რამე დახმარება უნდოდა და დამეხამრა რა , მეტი არაფერი მართლა.
ბიჭები წავიდნენ გოგონები დავიტოვე:
-ხო გევასება სანდრო?
-ძააან , მანქანაში კინაღამ გული ამომივარდა სანამ აქამდე მოვედით, სულ ხელში აყვანილი მომიყვანა....
-მგონი ევასები ეეე.
-აი საიდან მოიტანე პროსტა?
-მეც მასე მგონიაა.-ელენემაც მხარი აუბა ნინას.
-შენ ლექსოს თუ ვიღაცას მიხედე რააა.
ელე გაწითლდა , ასე მაშინ მოდის როდესაც რამეს გვიმალავს!!!!!
-რა მოხდა?-ვჭყიტეთ თვალები მე და ნინამ.
-გავიცანი...ლექსო.
-რაა?როგორ?
-ისაა.
-მოყვა დროზეეე.
-როგორ და ტაქსიდან , რომ გადმოვედი სანამ სახლამდე ახლოს მივედი კინაღამ მანქანით გამიტანა!!!! ხოდა ბოდიშს , რომ მიხდიდა იმ შენმა პრინცმა სანდრომ დაუძახა და წაიყვანა რა!!!!!!!!! არ მაცადა ხოდა , რომ დაქორწინდებით შენ და სანდრო , სანდროს თხოვე და მეჯვარე ლექსო იყოს რაა!!! ფლიზზზ!!!!! მაგარი ბიჭია ძაან და შენი მეჯვარე კიდევ მე ვიქნები ხომ ნენ? -ნინის ენა გამოუყო.
-ვაიმე რა გეშველებააა! ჯერ არ გამიცნია სანდრო და ამან უკვე ქორწილიაო!-ჩავბჟირდი მე და ნინიც ავიყოლე.
-ეეე ნუ დამცინით რააა! ნახეთ მასე თუ არ მოხდეს!
-შვილები ,რომ გვეყოლება თქვენ ორს მოგანათლინებთ.-გადავბჟირდი ისევ.
-ეეეე რა გაცინებს?-გაიბუსა ელე.
-გოგოო?! რა რა მაცინებს ? ! ადამიანი დამეხმარა სახლამდე მოსვლაში და შენ ქორწილიო , ბავშვებიო, მეჯვარეებიო!!!!!!!!!!!!!!!!!
-რა იყო ნენე არ გინდა ,რომ თვალი გეცეს ხო? -ეხლა ნინა ჩაბჟირდა.
-ნინიკო თავი არ მაცემინო რა შენ!
-აუ ნენე მე შენი იმედი მქონდა არ დამცინებს თქო...
-ელე შენ იმაზე კი არ დაგცინი ,რომ ლექსო მოგწონს?უფრო სწორედ გიყვარს, უბრალოდ მეცინება , რომ ბიჭმა სახლში მომიყვანა და შენ ქორწილს გვიგეგმავ თან 100%იანს .
-ეეჰ , არ გესმით თქვენ ჩემი.
-როგორ არა ბაჭიააავ!!!!
ჩავქოლეთ მე და ნინიკომ იმდენი ვეხუტუნეთ , ჩვენ შეყვარებულ გოგოს ! ისე მიხაროდა ელეს ამბავი და მესიამოვნა კიდეც მე და სანდროს ქორწილი , რომ ახსენა თითქოს პატარა იმედი გაჩნდა გულშიო.... ნინასაც გავაცნობდი ვინმე სანდროს ძმაკაცს და...... აუ რეებზე ვფიქრობ ჩემნაირი დებილი არსებობს ვინმე? -თავში ხელი წამოვირტყი.........
დილით.
ვნახე ფეხი მტკიოდა თუ არა , ხოდა აღმოჩნდა ,რომ სიარული შემეძლო, ხოდა წამოვდექი მართალია ძლივძლივობით , მაგრამ მაინც , ჩავიცვი:დახეული ჯინსი, თეთრი მაიკა, კედები და გავედი სახლიდან. რესტორანში ყველაფერი ჩვეულებრივად მიდიოდა. ნინი და ელე მოვიდნენ საღამოსკენ და დავჯექით მაგიდასთან :
-ნენ მოწევ?-მკითხა ნინიმ, მე კი მას არ ვუსმენდი თვალი კარში შემოსული სანდროსკენ , ლექსოსკენ და კიდევ ვიღაც იყო მათთან მაშინვე მათკენ გავაპარე თვალი (ისე ის მესამე ნინისთვის.... ფუ რა დებილი ვარ!)
-ხომ იცით , რომ არ ვეწევი არა ხალხო?
-რავიცი ნიუ ორკში 7 წელი იყავი და რა გითხრა....
-არაფერი შეცვლილა.
-ნახე ვინები შემოვიდნენ ნენ...-ელენე

ბავშვებო აი ახალი თავი, აღარ შევწყვეტ ვსიო, იმედია მოგეწონებათ , ვფიქრობ დროა ნელნელა დავიწყო ამათი გაცნობა, ხოდა სამივე გოგოს შევურჩიე ბიჭები..... აბა დოუშვით კომენტარები ვინც კითხულობთ დოუნდობლად..... შემდეგი თავი იქნება....უხ კანფეტკა რაა :დ ძალიან დიდი მადლობა ვინც კითხულობთ და კიდევ უფრო დიდი მადლობა იმას , ვისაც მოგწონთ <3 მიყვარხართ ყველანი შოკოლადებო !!! & (არ დაგენანოთ კომენტარები, თუ დაწერთ არ მეწყინება მართლა :დ)