ღრმა სიჩუმეს ჩემს გონებაში ჩემივე გახშირებული სუნთქვის ხმა არღვევდა.
-მოგესალმებით ყველას! -მიმართა იქ მყოფ სტუმრებს მაჩაბელმა. მისი ხმის ამოღებისას გული უფრო ამიჩქარდა. -პირველ რიგში
მინდა მივულოცო ახალდაქორწინებულ წყვილს გაბედნიერება. ჰოო... ეს ხომ ტიპიური ფრაზაა, რომელიც ყოველ ქორწილში ისმის. ძალიან მიყვარხართ ლაშა და მარიამ... თქვენით ვცოცხლობ და თქვენით ვხარობ... ლაშას მთელი ცხოვრებაა ვიცნობ მარიამი კი 4 წლის წინ გავიცანი! თქვენ მასწავლეთ მე ცხოვრება და თქვენ მაბედნიერებთ. -არ ვიცი რა უნდა ვიფიქრო როცა მე არც კი მახსენებს. -აქ რათქმაუნდა იმყოფებიან მარიამის დედ-მამა, ნინო და ლევანი, რომლებმაც უძალიანმაგრესი ადამიანი აღზარდეს.. და საფრანგეთიდან ჩამოვიდნენ მათი ერთადერთი შვილის ქორწილში. მინდა მადლობა გადავუხადო მათ, ამ ყველაფრისთვის. ასევე მადლობას ვუხდი ლიკას და ირაკლის... ლაშას მშობლებს. ბავშვობიდანვე მიცნობენ და კარგად იციან როგორიც ვარ. ვინიცის რამდენი ბედნიერი დღე მახსოვს ამ ოჯახთან დაკავშირებით. -თვალებში ერთხელაც კი არ შემოუხედავს ჩემთვის და ეს მკლავდა. -კიდევ რაღაცის სათქმელად ამოვედი აქ. და მოხარული ვიქნები თუ მომისმენთ.
ვიცი ძალიან ბევრი კითხვები გაქვთ ამ თემასთან დაკავშირებით...
წეღანაც შევნიშნე თქვენი მზერა როცა მე და ერთი ადამიანი ვცეკვავდით. -სული შემეხუთა ამის მოსმენისას. -ქეთი 4 წლის წინ გავიცანი. ზუსტად მან გამაცნო იმ დროს მარიამი.. კარგად გახსოვთ ყველას, როგორი ურთიერთობა გვქონდა მე და ახვლედიანს. რამდენს გეგონათ რომ შეყვარებულები ვიყავით არა?! არადა არ ყოფილა ასე.. ძალიან შემიყვარდა მაშინ, მაგრამ არაფერი მითქვამს მისთვის. -მე არ მომმართავდა. ხალხს ელაპარაკებდოდა -რამხელა შეცდომა დავუშვი არა? რას ველოდებოდი. მისთვის ისიც კი არ მითქვამს რომ მიყვარს. მიუხედავად იმისა რომ ძალიან კარგად იცოდა ეს. მაინც აუცილებელი იყო სიყვარულის ახსნა. ვიცი რომ მასაც ვუყვარდი. ისიც გახსოვთ რომ ორი წლის შემდეგ საქართველოდან წავედი. ცოლი მოვიყვანე და შვილი მეყონა არა?! გგონიათ ჭორია?! სულაც არა... მართლა მყავდა მე ცოლიც და შვილიც. ცოლი რომელიც მთელი 2 წელი მატყუებდა. მატყუებდა რომ ლუკა ჩემი ნამდვილი შვილი იყო. იცით როგორ მიყვარდა ლუკა? ისე როგორც საკუთარი შვილი. ასეც მეგონა... იცით რამდენი რამ დავგეგმე მის მომავალთან დაკავშირებით? იცით როგორი შვილი უნდა აღმეზარდა? სამაგალითო! ყველაფრის გაკეთებას ვაპირებდი. ცოლს, რომელიც არ მიყვარდა არაფერს ვაკლებდი. შეცდომა დავუშვი ხალხო! შეცდომა... მახსოვს ჩემი უახლოესი ადამიანის, ცოტნე ნაკაშიძის ქორწილი იყო. იმ დროს წავედი მე ქეთისგან. იცით როგორ ვნანობ?! როგორ მინდა იცით?! არა... ამის აზრზეც კი არ ხართ! მარტო ზურგს უკან ლაპარაკობთ და გგონიათ ამით არაფერი ხდება. წარმოდგენაც კი არ გაქვთ რადღეში ვიყავი მე... ისიც კი არ შემეძლო რომ ბოლო წუთებში მაინც დავლაპარაკებოდი ქეთის და მიზეზი ამეხსნა. მისი ცხოვრებიდან ისე გავქრი უკან არც მომიხედავს. გგონიათ ჩემთვის ეს ყველაფერი ადვილი იყო არა? მთელი ორი წელი განხილვის საგნად მთვლიდით და მაკრიტიკებდით. მე ახლა თავს არ ვიმართლებ... უბრალოდ მინდა გაგაგებინოთ რა არის სწორი და რა არასწორი. ვწყევლი იმ დღეს როცა მე ავდექი, ბარგი ჩავალაგე და წავედი. იცით რა მემართებოდა გერმანიაში? წუთი არ გავიდოდა ქეთიზე რომ არ მეფიქრა. რადგანაც ბიჭი ვარ გგონიათ ცრემლების შეკავებას შევძლებდი?! რამდენჯერ ჩავამტვრიე მანქანის შუშა მუშტებით იცით? რამდენჯერ მიფიქრია იცით რომ ჩამოვსულიყავი აქ, საქართველოში და ქეთი უბრალოდ მომეტაცებინა? წამეყვანა ისეთ ქვეყანაში სადაც ვერავინ გვნახავდა. ამის მაგივრად? ჩემს ტყუილ მოვალეობას ვასრულებდი. ზუსტად იმ დღეს ვნახე ამდენი ხნის შემდეგ ქეთი პირველად, როცა იმ იდიოტმა ჩიქოვანმა მიატოვა. ვინ იცის რამდენჯერ ვცადე უკვე მასთან თავიდან დაახლოვება...
ვინ იცის რამდენჯერ შემიყვარდა თავიდან! ერთი თვის წინ ჩავეხუტე.. და იცით რა დამემართა? გულში ცეცხლი დამენთო... მას ისევ არ უნდა ჩემთან ყოფნა. მართალია მინდა რომ შემირიგდეს, მაგრამ არ ვამტყუნებ მის ქმედებას. ზუსტად ერთი თვეა რაც მასთან არ მილაპარაკია. თვალებშიც კი არ ჩამიხედავს ნორმალურად და არც ახლა ვუყურებ.. მიჭირავს ეს საშინელი მიკროფონი და იმის მაგივრად რომ მის წინ ვიდგე და მეორე პირში ველაპრაკო აქ ვდგავარ და თქვენ გიხსნით ჩემს სიყვარულს მის მიმართ. შეცდომა დავუშვი. ღალატის ტოლფასი იყო იმ გოგოს ცოლად მოყვანა. საერთოდ ის ქმედებაც არ უნდა დამეშვა რომ შესაძლებელი ყოფილიყო მე მისგან შვილი მყოლოდა. თითოეულ წამს მასთან უნდა ვყოფილიყავი. მაშინაც კი როცა მშობლები გარდაეცვალა. ერთი თვის წინ ლაპარაკის დროს ვუთხარი რომ არ დავნებდებოდი და ამ სიყვარულისთვის ვიბრძოლებდი... მთელი ამ დღეების განმავლობაში არაფერი გამიკეთებია, და იცით რატომ? მეგონა გადაწყვეტილების მიღებაში დავეხმარებოდი ამით. მეგონა ერთი წამით მაინც დაფიქრდებოდა თავის გრძნობაზე. მეგონა თავს მოვანატრებდი და სწორედ ეს დავისახე ბრძოლის მიზნად... მინდოდა თვითონ მისულიყო სწორ ნაბიჯამდე. ვინიცის როგორ დააფიქრა იმ ფაქტმა ყურადღებას რომ არ ვაქცევდი. ალბათ ეგონა რომ დავნებდი.. არა ხალხო, მე არასოდეს დავნებდები! არ შემიძლია ამ საქმეს შევეშვა. პირველ რიგში იმიტომ რომ ქეთი ახვლედიანზე ვგიჟდები და მეორე ის რომ მინდა ჩემი დანაშაული ყველანაირად გამოვასწორო. ვფიქრობ ეს ქორწილი ამ სიტყვის წარმოსათქმელად საუკეთესო საშუალებაა. მაპატიეთ თუ ხელს გიშლით, უბრალოდ სხვა ადგილი ვერ ვნახე სადაც ამ ყველაფერს ვიტყოდი. 300 კაცი იმყოფება ამ დარბაზში და მინდა ყველამ გაიგოს ჩემი გრძნობის შესახებ. იცით რა ლამაზია ქეთი? თავად ნახეთ... მე ვერ შევხედავ, თქვენ შეხედეთ. ახლა მას ერთი წამითაც რომ გავხედო ვერ ვიცოცხლებ. დავიბნევი და ჩემს აზრებს ვერ ჩამოვაყალიბებ. უყურებთ? თვალებიც ხომ ლამაზი აქვს.. თმა? თმაც ხომ ძალიან უხდება ასე. გაშეშებული დგას არა? ხმას ვერ იღებს ხო? იცით როგორ მინდა იმავე გრძნობით რომ მიპასუხოს? არაფერს ვაძალებ. უბრალოდ მინდა დამეხმაროს დანაშაულის გამოსწორებაში და მომცეს საშუალება თავი ისევ შევაყვარო! ტანი? ტანი როგორი აქვვს... ვერ ვხვდები როგორ არ უნდა უყვარდეს ის ადამიანს. როცა გავიგე მოცეკვავე იყო ამან სულ გამაგიჟა... თვითონ ქეთი მაგიჟებს მე!
მის გარეშე ვერ ვსუნთქავ... სიცოცხლე არ შემიძლია. არარაობა ვარ როცა ჩემგვერდით არ დგას! გული არ მიცემს როცა ის არ მეხუტება. თვალი უგრძნობია, როცა მას ვერ ხედავს. სმენაც კი დაქვეითებულია როცა მის ხმას ვერ ვიგებ! არ შემიძლია მე მის გარეშე არსებობა!
იცით რა მემართება როცა მას ვეხები? სული მეხუთება და გული მეკაწრება. ოდესმე გაიგონებდით ფრაზას "ადამიანს ცვლის ტკივილი ან საფლავი". მე მან შემცვალა. ქეთია ჩემი ცხოვრების მიზანი, აზრი და არსებობა!
ახლა თქვენს გაოცებულ თვალებს ვხედავ, ჩემკენ მომართულს. წამიერად ქეთის გახედავთ ხოლმე და ალბათ ფიქრობთ როგორ მოგვაბეზრა ამ ბიჭმა თავისი ლაპარაკით თავიო... მაპატიეთ გართობაში თუ ხელს გიშლით. აი... მარიამის თვალიდან ცრემლი ჩამოგორდა. ეს უკვე კარგის ნიშანია! ესეიგი ჩემი ნათქვამი რაღაცას ნიშნავს. რადგანაც ახლა ყველა ჩუმადაა და მისმენს, ესეიგი ღირს მოსასმენად ჩემი საუბარი. თუ ჩემი თითოეული სიტყვა გაიაზრეთ იმასაც მიხვდებოდით რომ სიყვარულს არ ვუხსნი მას.. უბრალოდ მთელი სამასი კაცის წინაშე განვიხილავ ჩემ ცხოვრებას, რომელიც ქეთისთვის გრძელდება!
ვინიცის რამდენ სიზმარს ვხედავ ყოველ ღამე მასზე. ვინიცის რამდენჯერ ამჩქარებია გული მისი ღიმილის დანახვისას. რომ იღიმის მე უსულო სხეულად ვიქცევი ხოლმე. წეღან.. წეღან რომ ვცეკვავდით და თავი რომ დამადო იცით რა დამემართა? თითოეული წამი თვალწინ დამიდგა. თითოეულმა მოგონებამ თავი გამახსენა. მეც კი გამიკვირდა თურმე რა ძლიერი სიყვარული მცოდნია! ღმერთს მადლობას ვუხდი ქეთის რომ შევხვდი. სანამ მას გავიცნობდი... რა ვიყავი მე?! ბიჭი რომელიც ყოველდღე სხვადასხვა გოგოს ეარშიყება და არ იცის მნიშვნელობა სიყვარულისა. ვფიცავ... რომ მთელი ჩემი სიცოცხლის განმავლობაში მას ჩემგვერდით არაფრის შეეშინდება. სიცოცხლეზე მეტად მიყვარს და სიცოცხლეს მირჩევნია. ყველაფერს დავთმობ მისთვის და თავსაც გავწირავ კარგად რომ იყოს!!! ეს სიტყვები კიდევ არაა საკმარისი ჩემი გრძონბების ასაღწერად მაგრამ ჯობს გავჩუმდე, მოგცეთ საშუალება არ დაითრგუნოთ ჩემი მონოლოგით და გაერთოთ.
საუბარს ვწყვეტ. ამ წუთიდან ეცოდინება ქეთი ახვლედიანს რას ვფიქრობ მე. პირობას ვდებ რომ აღარ შევაწუხებ.
მეყვარება.. სიგიჟემდე მეყვარება მაგრამ ჩემთვის! ჩემს გულში იქნება ეს დამალული. დაველოდები მაშინაც კი სულ რომ მთელი ცხოვრების გაფლანგვა დამჭირდეს. მეყვარება მაშინაც კი თუ ჩემი სიკვდილი ენდომება. მეყვარება სასწაულად... მისთვის ვიბრძოლებ და მისთვისვე ვიცოცხლებ! თავს აღარ მოგაწყენთ.. უბრალოდ ერთს დავამატებ.. აღარ მივცემ თავს უფლებას თავი მოვაბეზრო სიყვარულის ახსნებით. მთავარია ახლა ვთქვი ყველაფერი და ეს სამუდამოდ ეცოდინება. ჩემი კითხვა უკვე იცის... პასუხს კი სამუდამოდ დაველოდები. მადლობა აქ მყოფ თითოეულ ადამიანს ვინც ჩემი ერთი სიტყვა მაინც მოისმინა. და მადლობა ქეთის რომ ასეთი კარგია!
----------------
არ ვარ კარგად! ცუდად ვარ... საკუთარ თავს ვერ აღვიქვამ. მესმის ტაშის დაკვრის ხმა. მთელი დარბაზი ამ ხმამ მოიცვა. დემეტრე სცენიდან ჩამოვიდა და ჩემს თვალს მიეფარა. საპირფარეშოსკენ ფრთხილად წავედი. რამოდენიმე ადამიანის მზერაც კი გამომყვა. შევედი და კარი შიგნიდან ჩავკეტე. მივეყრდენი და უსულო სხეულივით ჩავსრიალდი. არ მაღელვებდა ტანსაცმელი დამესვრებოდა თუ არა. მთელი სხეულით უძლური ვარ და ცრემლებისგან ვიცლები. არაფერი შემიძლია ტირილის გარდა.
უცბად საპირფარეშოს კარზე კაკუნი გაისმა.
-ქეთი მე ვარ... -მარიამის ხმა შემომესმა -ახლავე უნდა გააღო კარი რადგან შეიძლება რამე დაგემართოს. მე კი ვერ ვიცოცხლებ.
მაშინვე გავაღე კარი, ის კი მომვარდა და ჩამეხუტა.
-ცუდად ვარ... -წარმოვთქვი და უფრო ცუდად გავხდი
-ვიცი.. -ძლიერ მიმიხუტა.
-სიკვდილი მინდა! -ტირილს ვერ ვწყვეტდი
-მესმის შენი... -მასაც ცრემლები მოსდიოდა
რამოდენიმე წამის განმავლობაში ჩახუტებული ვყავდი ხმას არცერთი არ ვიღებდით.
-იქნებ მეშინია..
-რაა? -მკითხა გაოცებულმა.
-გახსოვს ერთი თვის წინ შეკითხვა დამისვი, მაინც რატომ არ გინდა რომ შეურიგდეო..
-მერე?
-მერე ის, რომ მეშინია, მისი ახლიდან დაკარგვის!
***
მთელი ღამე დასუსტებული ვიყავი. რა უნდა გამეკეთებინა ისიც არ ვიცოდი და როგორ შეიძლებოდა ამ მომენტში კარგად ვყოფილიყავი?! თავი სიზმარში მგონია... დემეტრეს კარგად ვიცნობ მაგრამ ასეთი გაბედულიც თუ იყო არ მეგონა... ჩემი ცხოვრება კი არა რაღაც წიგნი მგონია! თითქოს სხვის ცხოვრებას ვკითხულობ და არა ჩემსას, რადგან ძალიან არარეალურია ჩემთვის ეს ყველაფერი. სიზმარსაც ვერ ვუწოდებ ამ ამბავს... ამისთვისაც კი შეუფერებელია.
მთელი ღამე უბრალოდ მაგიდასთან ვიჯექი და ვუყურებდი ბედნიერ ხალხს. რამდენი ხალხის ყურადღება დამიმსახურებია თურმე! რამდენჯერ გავიგე მოლაპარაკე ხალხისგან ჩემი სახელი. ნერვების ამშლელია არა?! სულ ვცდილობდი ყველასგან და ყოველთვის შეუმჩნეველი ადამიანი ვყოფილიყავი მაგრამ თბილისის რისხვა ხომ ასეთია?! ეს ერთერთი მიზეზია ახალი საკითხის განხილვისა...
სცენაზე გამოსვლის შემდეგ მე და დემეტრეს ერთმანეთისთვის არაფერი გვითქვამს გარდა იმისა როცა შამპანიურით ჭიქები გაავსო და დალევა მეც შემომთავაზა. თან ისე მთავაზობდა რომ თვალებშიც არ მიყურებდა. განა იმიტომ რომ სრცხვენოდა... უბრალოდ არ თვლიდა საჭიროდ. მთელი საღამოს განმავლობაში ვცდილობდი მისი თვალთა ხედვიდან გავმქრალიყავი რადგან ნამდვილად არ მსურდა უხერხული სიტუაცია ახლიდან გამეთავისებინა. ძალიან მრცხვენოდა რომ მის ნათქვამზე ერთ სიტყვიანი პასუხიც კი არ მქონდა. სასაცილოა არა? სატირალი რომ არ იყოს... ბიჭი რომელიც ძალიან მიყვარს, მეგობრის ქორწილში ადის სცენაზე და მიხსნის სიყვარულს. თანაც მესამე პირში... უზარმაზარ ტექსტს წარმოთქვამს და უარყოფით პასუხს არც კი ელოდება. უბრალოდ თავის გრძნობებს აღწერს და დადებით პასუხს ითხოვს ჩემგან. მასზე ყოველთვის ყველაფერი ვიცოდი მაგრამ ის ნამდვილად არ მეგონა ამხელა გამბედაობა თუ ჰქონდა. ისიც კი არ მეგონა მართლა ასე ძალიან თუ ვუყვარდი. ყოველი მომავალი წამის მეშინია. ყოველთვის რაღაც საშინელებას ველოდები... ვერც აწმყოს აღვიქვამ და ვერც მომავალს განვსაზღვრავ. განა იმიტომ რომ ასე მინდა.... უბრალოდ არაფერზე ფიქრი არ შემიძლია წარსულის გარდა. წარსულით ვცხოვრობ და წარსულითვე ვიცხოვრებ! მძულს ჩემი გარემოება. მძულს ყოველი დღე, რომელიც თენდება. მძულს თითოეული ღამე, რომელიც ცუდის მოლოდინში გრძელდება. მძულს მთლიანი ცხოვრება. უბრალოდ მინდა ჩემთვის ვიყო...
არავისთან შემიძლია ლაპარაკი ამ თემასთან დაკავშირებით. დემეტრეს მიერ წარმოთქმული თითოეული სიტყვის ახლიდან გააზრებას და გაცნობიერებას ვცდილობდი. აბა სხვა რა უნდა მექნა... სხვაზე მაინც ვერაფერზე ვფიქრობდი.
ყოველ წუთას ცრემლები მცვივა და ბოლოს ასე ვიყავი როცა ჩემი მშობლები გარდაიცვალნენ...
ქორწილი ღამის 3 საათზე დამთავრდა. მანქანით წამოვედი სახლში და მთელი ღამე გავათენე წერაში. ხან რაღაც ისტორიებს ვწერდი ხან კიდევ ჩემს ცხოვრებას განვიხილავდი... მინდა ყველა ის დღე გავიხსენო რაც დასამახსოვრებელია ჩემთვის ცუდად ან თუნდაც კარგად... მინდა დავიცალო გრძნობებისგან. დემეტრეს ნათქვამი ყველა სიტყვის ახლიდან გაცნობიერებას და გაანალიზებას ვცდილობდი. დღევანდელ სიტუაციას აღვწერდი. ბლოგზე არ გამომიქვეყნებია და უბრალოდ ჩემთვის ვწერდი.
სარკეშიც არ ჩამიხედავს რადგან ვიცოდი სასტიკად ჩაწითლებული და ამომშრალი თვალები დამხვდებოდა. არაფერი მიჭამია მხოლოდ წყალს ვსვამდი ისიც იმიტომ რომ ყელი მიშრებოდა.
მინდა ფანჯრებზე მუქი ფერის სქელი ფარდები ჩამოვაფარო და კარებები ჩავკეტო. გამოვეთიშო მთლიან ცივილიზაციას და ვიყო ჩემს თავთან მარტო... არავისთან კონტაქტი არ მინდა.
დილის 12 საათზე გავახილე თვალები და აღმოვაჩინე რომ დივანზე ჩამძინებია... ფანჯრებზე მზე იყო მომდგარი და ნერვები მეშლებოდა საერთოდ რომ ჩამეძინა. სარკესთან ფრთხილად მივედი და დავინახე რომ თვალებზე სიწითლე ჯერაც არ გამქრალიყო. ცოტა არ იყოს შევშინდი.
საათს კიდევ ერთხელ დავხედე და აღმოვაჩინე რომ ცეკვის რეპეტიცია გავაცდინე... მაშინვე ხელმძღვანელის ნომერი ავკრიფე. მისთვის მეგობარი უფრო ვიყავი ვიდრე რიგითი მოსწავლე. ეს ძალიან მახარებდა..
-თეკო! -მივმართე მას როცა მიპასუხა.
-გისმენ ქეთ..
-ბოდიში რა.. ახლახანს გამეღვიძა. გუშინ ხო დაქალის ქორწილში ვიყავი და ძალიან დავიღალე. მაპატიე რაა რო გავაცდინე..
-არაუშავს დაიკიდე... -მის უდარდელობას მუდამ ამ სიტყვით გამოხატავდა -ოღონდ ხვალ აუცილებლად უნდა მოხვიდე კარგიი? ხომ იცი სამ დღეში კონცერტი გვაქვს და შენს გარეშე გავიჭირდება...
-ხვალ უეჭველი მოვალლ... ვიკოსაც გადაეცი რა რატომაც არ მოვედი. ხო არ გაბრაზდა? -მის ქმარზე ვკითხე. ერთად ხელმძღვანელობენ ანსამბლს.
-არაა არც ვიკო გაბრაზებულაა. სოლოში რუსკა ჩააყენა დროებით რომ შენი მეწყვილე აკო მარტო არ მდგარიყო..
-კაი მოკლედ ხვალ 10 ზე მანდ ვარ... -ვუთხარი, მის დამშვიდობებას დაველოდე და გავუთიშე.
ჩემდაუნებურად თავი ისევ მაგიდაზე დავდე და თვალები ჩავხუჭე. ცოტაც და დავიძინებდი რომ არა მარიამის ზარი ტელეფონზე.
-ქეთი აუცილებლად უნდა მოხვიდე ჩემთან... -მტკიცედ მომმართა და ნამდვილად იცოდა რომ უარს არ ვეტყოდი.
-ლაშა სახლშია? -ფრთხილად ვიკითხე.
-არაა სამსახურშია. მიდი მალე გაემზადე და წამოდი! -თქვა და გათიშა. ჩემს პასუხს არც დაელოდა.
ალბათ ერთი საათი დამჭირდა მოსამზადებლად, რადგან ძალიან მეძინებოდა. თმაც კი უმნიშვნელოდ ჩამოვივარცხნე და სახლიდან გავედი. ტაქსით წავედი რადგან არ მინდოდა საჭესთან ჩამძინებოდა და ავარიაში მოვყოლილიყავი. კარზე სამჯერ დავაკაკუნე და მარიამმა ძალიან სწრაფად გაღო. ალბათ იქვე იდგა და მელოდებოდა.
როგორც კი ზღურბლს გადავაბიჯე თვალში ნაცნობი სახეები მომხვდა.
-შენ არ მითხარი მარტო ვარო?! -გაბრაზებული გადავიწიე მისკენ და ყურში ჩავჩურჩულე. მხოლოდ ერთხელ გავხედე ლაშას და დემეტრეს რომლებიც სამზარეულოში სალათს მიირთმევდნენ.
-სხვანაირად ვერ მოგიყვანდი! -მითხრა და ბიჭებისკენ გამაქცია.-თვალებზე რა გჭირს?! ისევ ტიროდი ჰო? -მისაყვედურა მან.
-ვაა ქეთოო მოდი დაჯექი.. -შემომთავაზა ლაშამ და გამიღიმა.
დემეტრე მაგიდის სათავეში იჯდა და მომიწია მის პირდაპირ დავმჯდარიყავი. მარიამმა თეფში წინ დამიდო და თვითონ ლაშას პირდაპირ დაჯდა.
-რა გჭირს ქეთო თვალებზე? -იკითხა გაოცებულმა ლაშამ, როცა კარგად დამაკვირდა.
-ხო გითხარი ქეთოს ნუ მეძახი თქო... -გამომცდელად, საყვედურის მთქმელი გამომეტყველებით შევხედე და ბოლოს მაინც გამეღიმა.
-მე ქეთო მომწონს და ქეთოს დაგიძახებ! მითხარი რა დაგემართა თვალებზე
-არაფერი რა უნდა დამმართნოდა -კითხვა შევუბრუნე მას.
-რა და ის რომ ძალიან გაქვს ჩაწითლებული. -დამიკონკრეტა მან.
-გავათენე და ალბათ მაგიტომ... --შევეცადე დამაჯერებელი პასუხი გამომსვლოდა და ნაზად გავუღიმე. ლაშა ისეთია ადვილად შეამჩნევდა ამ ღიმილის სიყალბეს.
-მე ვიცი რისი ბრალიცაა ეგ სიწითლე და ამაზე მოგვიანებით დავილაპარაკებთ!.. -დამარწმუნა მან და ჭამა განაგრძო.
-ექიმთან წადი... -ჩემწინ მჯდომი დემეტრეს ხმა გავიგონე და შევკრთი.. თითქოს რაღაც მოულოდნელი მოხდა... ყველამ მე შემომხედა გაკვირვებული თვალებით. ცოტა არ იყოს შემრცხვა.
-მოვიფიქრებ... -ჩუმად წარმოვთქვი
-მოიფიქრებ არა, წახვალ! -აშკარად მიბრძანა მან და დაჟინებით მომაცქერდა. უემოციო გამომეტყველება ჰქონდა.
-ჰმ... -ჩავიბურტყუნე და ირონიულად ჩამეცინა.
-მგონი სასაცილო არაფერი მითქვამს... -თქვა და მზერა მომაშორა.
უხერხული სიტუაცია დადგა
-გადაიღე! -სიჩუმე დაარღვია მარიამმა
-არ მინდა... -ვუთხარი. მან კი სალათი თავისი სურვილით გადმომიღო თეფშზე
-არც გუშინ და დარწმუნებული ვარ არც დილით არაფერი გიჭამია! -ისევ მსაყვედურობდა.
-რადგანაც არ ვჭამე, ესეიგი არ მშია! -უხასიათოდ ვთქვი მან კი პასუხის გარეშე დატოვა ეს ნათქვამი.
-იცით რაზეც დაგიბარეთ ორივე... -დაიწყო ლაშამ.
-ვთქვათ და არვიცით... -გააგრძელა საუბარი დემეტრემ.
-იცით! -მტკიცედ თქვა. -არცერთს აღარ გაგცემთ ხმას თუ არ დაალაგებთ ურთიერთობას. უნდა გაერკვეთ ყველაფერში!
დემეტრე მაშინვე ფეხზე წამოდგა და სამზარეულოდან მისაღებში გავიდა. დივანზე ჩამოჯდა... ლაშაც უკან გაყვა.
-კარგი რა ძმაო! შენვე დაიწყე ამ თემის განხილვა და შენვე უნდა დაამთავრო!
-მე ვთქვი აღარ შევაწუხებ მეთქი... -მათი ხმა სამზარეულოში შემოდიოდა.
მარიამმა ხელი მომკიდა და მისაღებში გამიყვანა.
-რას ფიქრობ?! -მე მომმართა ლაშა არაბულმა.
-არაფერს! -ვუმნიშვნელოდ ვუთხარი
-არა ქეთო არ მჯერა რომ არაფერზე არ ფიქრობ... -ხელები გადააჯვარედინა მან. -რისთვის ვართ ჩვენ თქვენი მეგობრები?! აუცილებლად უნდა დაგეხმაროთ!
-მე ისიც არ ვიცოდი ქეთიც რომ უნდა მოსულიყო... -თქვა მაჩაბელმა და ცალი იდაყვით დივნის კუთხეს ჩამოეყრდნო.
-აჰაჰ... ანუ არც მოხვიდოდი ეს რომ გცოდნოდა არა?! -ირონიული ღიმილით შევხედე მას.
-მოვიდოდი! -არც შემოუხედავს ისე მითხრა და ფეხს ნერვიულად ათამაშებდა.
-შენ რას ფიქრობ დემე? -ამჯერად მაჩაბელს მიმართა ლაშამ
-მე გუშინვე ვთქვი რასაც ვფიქრობ..
-რას ფიქრობ მეთქი! ახლა, ამ წუთას, ამ მომენტში...-დაუკონკრეტა მან.
-... -ან არ იცოდა პასუხი, ან უბრალოდ თქმა არ უნდოდა.
-დემეტრე! -დაჟინებით მიაცქერდა
-რას ვფიქრობ?! ამჟამად ბევრ რამეს... მაინტერესებს ქეთის რა ჰგონია... ფიქრობს მე დამივიწყებს, გაიხედავს-გამოიხედავს, ვიღაც მოეწონება, გაიცნობს, შეუყვარდება, იქორწინებენ, ეყოლებათ შვილები და იცხოვრებენ ტკბილად და ბედნიერად?! თავადაც უნდა მიხვდეს რომეს დიდი სისულელე და ზღაპარია. ჰგონია მე ასე ადვილად გადამიყვარებს და ახალ ცხოვრებას დაიწყებს? სულ 1 წამით მაინც დაფიქრდეს რა მოხდება მომავალში და აი მერე გაგვცეს პასუხი ყველას! არც კი ცდილობს რომ დაფიქრდეს და ასე აპირებს მომავლის შექმნას? თუ სულ მარტო უნდა იყოს?! ასე მე პირადად არ შემიძლია იმიტომ რომ ჩემს ენაზე რომ ვთქვა ძაან მაგრად მევასება ეს გოგო და არც მყვარებია ისე არავინ, როგორც ახლა ის მიყვარს. გარკვევით ვთქვი არ შევაწუხებ მეთქი როცა კითხვას მისვამენ ვალდებულად ვთვლი თავს რომ ვუპასუხო. ჰოდა ჩათვალოს მანაც საჭიროდ დაფიქრება და მისცეს საშუალება თავს, რომ ახლიდან შევუყვარდე! -მთლიანი აზრი ჩამოაყალიბა და ძალიან დაბალ თმაზე ხელი გადაისვა. -როგორც არ უნდა ეცადო... სანამ მე ცოცხალი ვარ, ცოლად სხვას ერავის გაყვები! -მომმართა ბოლოს.
ყველა ჩუმად იყო მე კი ავდექი და კარისკენ წავედი...
-სად მიდიხარ? -მარიამმა მომაძახა ზურგს უკან
-სახლში! -ვუთხარი და არც შევტრიალებულვარ კარის სახელური ისე ჩამოვწიე.
-მე გაგიყვან, ვიცი მანქანით არ მოსულხარ! -თქვა დემეტრემ და კარის გაღება დამასწრო.
-როგორც გინდა... -მივმართე და არც კი შევწინააღმდეგებივარ.
----------------------
-მოიცა... ჩემს სახლს გავცდით! -გაოცებული მივაშტერდი მას მანქანაში ჯდომის დროს.
-ვიცი... -ერთხელაც არ შემოუხედავს ჩემთვის და ერთი სიტყვაც კი არ უთქვამს ამის მერე.
რამოდენიმე წუთის შემდეგ მანქანა რაღაც შენობასთან გააჩერა...
-თვალის კლინიკაში რა გვინდა?! -მკაცრად ვკითხე როცა შენობაზე დიდი წარწერა დავინახე.
-მოიხსენი სათვალე... -მიბრძანა მან.
-... -არ ვასრულებდი მის თხოვნას. ბოლოს კი თვითონ მომხსნა.
-აი რა გვინდა! -თქვა როცა ორივე თვალს დააკვირდა.
-ექიმთან არ შევალ! -მტკიცედ ვთქვი.
-შეხვალ ახვლედიანო! -მანქანიდან გადავიდა და კარი გამიღო.
კლინიკაში შემიყვანა და მისაღებში იკითხა.
-სად ვნახოთ ექიმი?
-უკაცრავად მაგრამ მიღება ჩაწერითაა... -უპასუხა ქალმა.
-რა ჩაწერით... ვერ ხედავთ რადღეში აქვს თვალები? ერთი კვირა გელოდოთ და მაინცდამაინც როცა დაბრმავდება მაშინ უნდა მოვიდეთ?! -ტონს თანდათან უწევდა დემეტრე. მე არც ვცდილობდი რომ გამეჩერებინა. -ვინმეს სინჯავს ახლა?!
-არა... -ვერ ეპასუხებოდა ქალი
-მაშინ გვითხარით სად შევიდეთ!
-გოგონას სახელი და გვარი...
-ქეთი ახვლედიანი!
-მეორე სართულზე, ლიფტიდან მარცხნივ პირველივე კარი... -უპასუხა ქალმა და ანკეტა შეავსო
-გმადლობთ! -უთხრა დემეტრემ და მეორე სართულზე ამიყვანა.
გასინჯვის პროცესს დაესწრო.
-ანთებაა... სიწითლის ერთ-ერთი მიზეზი ტირილია.. თავი შეიკავეთ. თვალები ძალიან გაღიზიანებულია. დიდ ნათებას მოერიდეთ. და ყველა ის წამალი მიიღეთ რომელსაც მე დაგინიშნავთ. კომპიუტერი არანაირად არ უნდა გამოიყენოთ თორემ უფრო მწვავე შედეგს მივიღებთ. უმჯობესია წამლის ჩაწვეთება და მიღება დღეიდან დაიწყოთ -დიაგნოზს მისვამდა ექიმი.
-რათქმაუნდა... -ჩემს მაგივრად უპასუხა მაჩაბელმა.
-ერთ კვირაში ისევ მოდით გასინჯვაზე. ოღონდ ძალიან გთხოვთ ამის შემდეგ აუცილებლად ჩაეწეროთ!
-აუცილებლად.. -არ მაცდიდა დემეტრე
ექიმთან ვიზიტის შემდეგ სახლში წამიყვანა დემეტრემ .გზაში ისევ არაფერი გვითქვამს ერთმანეთისთვის
მანქანიდან გადასვლისას მადლობა გადავუხადე და სახლში შევედი
ჩემს კითხვებს კიდევ ერთი და ყველაზე მთავარი შეემატა..
"რას ვფიქრობ დემეტრეზე მისი ასეთი ქმედებებისა და სიტყვების შემდეგ?!"