ახლა კვე დიდი ვარ ჩემს ცხოვრებაში ყველაფერი შეიცვალა,პროფესიით იურისტი ვარ ეს პროფესია რატომღაც ბავშვობიდან მომწონდა. საკმაოდ წარმატებული ვარ და როგორც ადვოკატმა ნიუ იორკში საკმაოდ მალე გავითქვი სახელი.და ასევე კომპანია MetLife Building-ის კერძო ადვოკატი ვარ.
მართალია აქ ძალიან დიდ წარმატებას მივაღწიე, მაგრამ გულში რაღაც მაკლია, წარმოგიდგენიათ 4 წელია ოჯახი არ მინახავს, მართალია გვაქვს კომპიუტერული კავშირემი მაგრამ ეს ხომ არაფერია, იმდენად მომენატრენ ისინი. და აი ალექსანდრეზე რა მოგახსენოთ საერთოდ ინტერნეთშიც ვერ ვნახულობ უკვე მაგრამ თაკო ყოველთვის მიყვება მასზე რაღაცეებს, ამასწინ სურათი გამომიგზავნა, აი არ ვიცი ისე შეიცვალა უფრო დაიხვეწა, და დასერიოზულდა. აი იმდენად მიყვარდა, ხომ ისეთი რამ გამიკეთა ცხოვრება დამინგრია სიცოცხლის ხალისი წამართვა მაგრამ მაინც მიყვარს,მენატრება. ეტყობა მან სულ დამივიწყა ჩემი აზრით მე მისთვის ერთი მორიგი გოგო ვიყავი და მეტი არაფერი, ალბად გულაობს ნაშებში და არის ერთ ამბავში, რომ წარმოვიდგენ ხოლმე როგორ ეხება სხვა გოგო ალექსანდრეს ტანში უსიამოვნო ჟრუანტელი მივლის და ერთიანად მაციებს,მაგრამ რატომ რის გამო, ჩვენ ურთიერთობას ხომ მე მოვუღე ბოლო.
უცებ წამომიარა და საქართველოში დაბრუნება მომინდა, ყველა მეხვეწება იქ დაბრუნებას ჰოდა მეც წავალ ვნახავ მონატრებულებს, თუ იქ ავიწყვე საქმეები გავჩერდები თუ არა დავბუნდები. მეც გავემართე ჩემი უფროსისაკენ
-უკაცრავად ბატონო ბრაიან შეიძლება
-რათქმაუნდა ნატალი შემოდი
-იცით რა სამსახურიდან წასვლა მინდა
-კი მაგრამ ნატალი, რამე თუ არ მოგწონს მითხარი ყველაფერს შევცცვლი
-არა ბატო,ისე მინდა წასვლა
-კარგი, მაგრამ ხომ იცი ყველაფერში ჩემი იმედი გქონდეს,
ჩემი ჩასვლის ამბავი არავინ არ იცის სიურპრიზად დავტოვე, აეროპორტში არავინ არ მხვდებოდა მაგრამ სახლში დამხვდებიან, თან კაკრას დღეს შეკრებას აპირებდნენ ჩვენთან და დავადგები თავზე.
თვითმფრინავიდან გადმოვდივარ თუ არა საქართველოს სურნელი მხვდება, ისეთი სასიამოვნოა ყველაფერი. უკვე ღამის 12 საათია, ტაქსი გავაჩერე და გავუდექი სახლის გზას.უკვე სახლის კართან ვარ და ესესაა დაკაკუნებას ვაპირებ, მეც ვაკაკუნებ და საკეტი იწევა თაკო არის , ეტყობა ვერ იჯერებდა ჩემს იქ ყოფნას თვალები რამოდენიმეჯერ საყვარლად დაახამხამა , ისეთი შეცვლილია ისეთი გალამაზებული ნუ არ ვიცი. უცებ კივილი მორთო და შემომახტა, გოგოები გაოცებული გაოვარდნენ და ნათანც კივილი ატეხეს,ცხოვრებაში ასეთი ბედნიერი აღარ ვყოფილვარ მის მერე რაც ალექსანდრეს დავშორდი,მაგრამ ამ ხალხმა ხალისი შემმატა
-ვაიმეეეე ნახეთ ხალხნო ვინ მოვიდააა-ნიაკო შემიძღვა შინისკენ,რაღაც ხელს მიშლიდა იქ შესასვლელად გავიფიქრე „ვაითუ ალექსანდრეც აქაა“ მაგრამ გადავრჩი. ატყდა ჟრიამული ყველა მეხვეოდა და იყვნენ ერთ ამბავში, და აი სად დამერხა დავინახე როგორ შემოვიდა ალექსანდრე აივნიდან, ის...ის..ისეთი შეცვლილი იყო უფრო სიმპატიური დახვეწილი ენით აუღწერელი, აი არ ვიცი, წამიერად თვალი-თვალში გავუყარე, და მისი ჭაობისფერი თვალები უფრო ამღვრეული იყო და ნაღვლლიანიც ამავდროულად, გული შემეკუმშა მისი ამ მდგომარეობაში დანახვისას
თხრობას აგრძელებს ალექსანდრე
შიგნით შევდივარ დადავინახე ნატა ისეთი შეცვლილია დაქალებული, სერიოზული გოგო,არ ვიცი ახლა ჩემითვალების წინ სულ სხვა ნატა დგას უფრო ძლიერი გამბედავი და მამაცი მაგრამ მის თვალებში მაინც ჩანს ის სევდა რაც წლების წინ მე მივაყენე, მოვიდა ჩემთან და მითხრა
-როგორ ხარ ალექსანდრე-წამით გავითიშო როცა მისი რაღაც მომენტში ხრინწიანი ხმა გავიგონე
-კარგად ნატა შენ როგორ ხარ?

თხრობას აგრძელებს ნატალი
-კარგად ნატა შენ როგორ ხარ?-გადასაკოცნად ჩამოიწია და მეც გაუბედავად შევახე ტუჩები მის ლოყას, ტანში დამბურძგლა ეს შეხება იყო არ ვიცი ალბათ დიდი მუხტი,
-არამიშავს-ღმერთო გადამარჩინა, მივედი და ბავშვებს მივუჯექიი, არ ვიცი ამ ბიჭის შეხებამ გამომა*ლიავა, ბავშვები საყვედურს მეუბნებოდნენ რატო არ გვითხარიო, მერე მეც მოვუყევი ყველაფერი,ყველას ამბები გავიგე და დასაძინებლად წავედი, თუმცა ვინ გაცლის თაკომ აიტეხა შენთან ვწვებიო
-ისევ გიყვარს!
-არა რას ამბობ
-ნატა მე კითხვა არ დამისვამს,
-კარგი ხო. ასე შესამჩნევია?
-ძალიან.......მასაც უყვარხარ
-არა თაკ რას ამბოობ, ამდენი ხნის შემდეგ ეგ როგორ?
-როგოე და ჩვეულებრივად ორივეს ერთმანეთი გიყვართ და არ გამოტყდებით მანამ სანამ რომელიმე პირველ ნაბიჯს არ გადადგამთ
-ვინმე ყავდა?
-არა რას ამბომ, შენ რაც წახვედი მის მერე გოგოს არ გაკარებია,
-თაკო დაიძინე ახლა ხვალ ვილაპარაკოთ მაგ თმემაზე ოკ
-მპა შენ ჩემო გიჟუნა
მეორე დილას გავიღვიძეთ ვივახშმეთ,მე გარეთ გავედი იქნებ რამე ვიშოვომეთქი,და მართლაც გამიმართლა ერთ-ერთ საკმაოდ წარმატებულ კომპანიას მივაგენი რმელმაც ამიყვანა და ხვალიდან შევუდგებოდი უკვე მუშაობას.ასე იოლად იმიტომ ამიყვანეს,რომ თურმე ერთი კომპანია ყოფილა რომელსაც საკმაოდ უჟმური და დაუნდობელი როჟა მართავდა, და შესაძლოა ნებისმიერ დროს მომხდარიყო სრული „გადატრიალება“
ახლახანს კიდევ იმართებოდა სასამართლო სადაც ამ კომპანიას წაგების შემთხვევაშ შესაძლოა აქციების 70% წაერთვას. ეს დღე ახლოვდებოდა და მეც კარგად მოვემზადე.
დადგა სასამართლოს დღეც, 5 წუთში დაიწყებოდა, როცა მოწინააღმდეგე მოვიდა და რომ დავინახე ვინ იყო ერთიანად გავშრი....დეახ ეს ალექსანდრე იყო, რომელსაც საშინლად ამშვენებდა კოსტუმი, ვაიმე ღმერთო რა დროს ამაზე ფიქრია.მე კარგად მაქვს ნასწავლი სხვადასხვა კანონი და არ ვიცი რა ვქნა ჩვენი გამარჯვების შემთხვევაში მის კომპანიასაც ზარალი ექნება , ეს მე არ მინდა, უფროსწორად ამას ვერ შევვძლებ,მაგრამ ისე უნდა მოვახერხო რომ დაზარალებული არცეთი არ დავრჩეთ.. ესეც ასე დამთავრდა სასამართლო პროცესი დიახ ისე მოხდა რომ არცეთი არ დავრჩენილვართ დაზარამებული, მე გამიხარდა მაგრამ ალექსანდრეს უკმეხ მზერას რომ ვუყურებ ვხვდები რომ ესე არ აწყობდა მას, მაგრამ რა ვქნათ..ყოლოდა ძლიერი ადვოკატი.
სამსახურში ამ ერთი თვის მანძილზე ყველაფერი მიწყარებული იყო ყველას უხაროდა, მაგრამ როდია ბედნიერება ხანგრძლივი, უეცრად გავიგე ,რომ ვიღაცამ საჩივარი შეიტანა,მაგარმ არა კიმპანიაზე არამედ ჩემზე, მე ეს ძალიან მაინტერესებდა ვინ იყო ის ან რა პრობლემა აქვს ჩემთან ამიტომ, დახმარება იოანეს ვთხოვე, მანაც უარი არ მითხრა და 10 წუთში ჩემთან იყო, ამის გარკვევას ნახევარი საათი მოვუნდით და იტვირთებოდა მისი ფოტო ვინამაც მიჩივლა, და უცებ ეკრანზე ალექსანდრეს ფოტო გამოჩნად, ყელში რაღაც გამეჩხირა მინდოდა ერთდროულად მეყვირა მეტირე ან სულაც ვინმე მომეკლა.
-იოანე იქნებ შეცდომაა-მესმის ჩემი აკანკალებული ხმა
-არა ნატალი შანსი არაა უნდა შეეგუო ამას.
გამოვიქეცი ჩავირბინე კიბეები და გაბრაზებულიბ ჩავჯექი მანქანაში ტირილი დავიყე, ჩემგან რა უნდოდა რას მერჩოდა, მძულს ვე ვიტან სადისტი, ამ ფიქრებში გართულმა უცებ გაზზს ფეხი მივაჭირე, უკვე შებინდებული იყო, გზაში არც თუ ისე ბევრი მანქანა იყო.

ალექსანდრე
იოანესთან ერთად ვიყავი როცა ნატამ დაურეკა და რაღაც საქმეზე დაიბარა, ჩვენც წავედით, იოანე ზვით ავიდა, მე კიდევ მანქანაში გავჩერდი, დაახლოებით 40 წუთის მერე ვუყურებ როგორ გამორბის ნატალი შენობიდან და მანქანით მთელი სიჩქარით მიდის სადღაც , მერე იოანეც გამორბის და ნატალის მანქანას მივსდევთ დაახლოებით ათ წუთში ვეწევით და იოანე ნატას მანქანის გაჩერებას თხოვს ისიც აჩერებს და , იოანე მასთან სალაპარაკოდ მიდის, უკვე 15 წუთია რაღაცაზე ლაპარაკობენ დამაინტერესა ფანჯარა ცამოვწიე და ყურებს ვერ დავუჯერე იქ რაც გავიგონე
-----ესეც ასე დვწერე და დავდე რადგან ვიცოდი რომ ხვალ ვერ მოვახერხებდი დადებას მგონი საკმაოდ დიდი თავი გამომივიდა,, ვიცი ძალიან აბდაუბდად მიწერია. მოვლენებიც ძალიან მაქვს დაჩქარებული მაგრამ რავი აბა შემიფასეთ