რაღაცნაირად გემღიმა და თან გულიც მიგრძნობდა რომ შეიძლება ლუკა ყოფილიყო. არ ვიცი მინდოდა თუ არ მასთან მეგობრული ურთიერთობა არ ვიცი საერთოდ ღირდა? მახსოვს ერთხელ მითხრა „მინდა ჩემი საუკეთესო მეგობარი იყო“ მეც მაშინვე როგორც მჩვევია ხუმრობით გავეცი პასუხი და ვკითხე „შენს ქორწილში ხომ დამპატიჟებ?“ მის ასეთ პასუხს არ ველოდი „თუ შენ არ იქნები დაგპატიჟებ“ გამიხარდა,გამეღიმა,ვიცინე,ვიტირე იმ დღეს,მაგრამ იმ დღის შემდეგ 3 წელი გავიდა. ყველაზე მტკივნეული 3 წელი. მონატრებაში გატარებული 3 წელი. ნეტა საერთოდ გამიხსენებდა შემთხვევით რომ არ შევხვედროდი? ან გაისენებდა იმას ვინ ვიყავი მისთვის? გაიხსენებდა ჩემს სახელს? ფიქრებში გართული ვიყავი მისი მონაწერის შემდეგ. დავფიქრდი ყველაფერზე, თუმცა ფიქრის საშუალებაც არ მომცა დამირეკა და მთხოვა ცოტახნით გავსულიყავი და მენახა. არარეალურად მეჩვენებოდა რომ ამდენი ხნის მერე ესეთი სიხარულით ავდგებოდი ლოგინიდან ჩავიცვამდი ლამაზად და პირველად დაველოდებოდი ლუკას ზარს. ძალიან გაიწელა დრო და 1წუთი 1საუკუნედ მეჩვენებოდა და აი უცბად ჩემმა მობილურმა დარეკა
-ნინი მოვედი შენ სახლთან ვარ და ჩამოდი
-კაი მოვდივარ
ჩქარა ჩავიცვი ქურთუკი, კარები გავიხურე და 6 სართული სირბილით გავიარე. სწრაფად ვსუნთქავდი და ესე რომ ვენახე მიხვდებოდა რომ ძალიან მიხაროდა მისი ნახვა ამიტომ ნელნელა ჩავიარე დარცენილი საფეხრები. წინ რომ გავიხედე სადარბაზოს კარებში და ლუკა დავინახე,მუხლები მომეკვეთა და ძლივს მოვედი აზრზე რომ მისთვის ახალი წელი მიმელოცა.
-ლუკა გილოცავ მრავალს დაესწარი
-მადლობა ნინი მეც გილოცავ
-რა ხდება? ხო მშვიდობაა?
-კი კი უბრალოდ ამდენი ხანია არ მინახიხარ და მომენატრა შენთან ლაპარაკი და საერთოდ შენ
-ხო დიდი ხანი გავიდა 3 წელი. ხო მე დიდი ხანია მენატრება შენთან ლაპარაკი და შენც
-ნინი რაღაც მინდა რომ გითხრა.
-გისმენ
-ბოდიში
-რისთვის?
-რომ წავედი და დაგტოვე.
-ლუკა როგორი ადვილია რომ მითხრა ბოდიში და ვნანობ! იცი მაინც რამდენი გელოდე რომ ერთხელ მოგეწერა არა არც კი გიფიქრია. მე დიდიხანია გაპატიე წასვლა.ეს ალბათ ჩემი ბრალი იყო რომ წახვედი, ალბათ მე ვიყავი დამნაშავე და ცუდი. არ მინდა ამაზე ლაპარაკი მე გაპატიე.მომიყევი შენზე რახდებოდა ამ 3 წლის განმავლობაში?
-არაფერი არ ხდებოდა. წავედი გერმანიაში იქ ვსწავლობდი და ეხლა ჩამოვედი. არაფერი ისეთი უაზროა იქ ცხოვრება,თთავიდან მაინტერესებდა ყველაფერი მაგრამ უკვრ იქ დაბრუნების სურვილიც აღარ მაქვს.შენსკენ რახდებოდა ახალი?
-ჩემსკენ არაფერი. კარგად ჩავაბარე ეროვნულები და 100% გრანტიც ავიღე. გოგოებმა კარგად დავამთავრეთ ყველამ. შენ გქონდა გოგოებთან საერთოდ კონტაქტი?
-არა არც მაგათთ შევხმიანებივარ და არც თვითონ გამოჩენილან. ბიჭები სადღაც არიან შენ გოგოებთამ ერთად ხო არ გინდა წავიდეთ?
-არა სახლში მირჩევნია. შენ თუ წასვლას აპირებ წადი მე ჩემითაც წავალ.
-არა აქ მირჩევნია ვიყოთ აქ.
ზამთარი იყო ძალიან ციოდა იმდენად რომ უკვე კანკალმა დამაწყებინა. ყბას ვერ ვაჩერებდი ისე მციოდა, თან არ მინდოდა შემემჩნია რომ მციოდა. ლუკასთან ერთად ყოფნა მიმნდოდა. თვალებში შევხედე და მანახ გამომხედა. ისეთი სიმპატიური იყო მაშინდელ 15 წლის ლუკას გავდა. ალბათ დიდხანს ვუყურებდით ერთმანეთს პირისპირ. ლუკა ადგა და გვერდზე მომიჯდა.
-ნინი ძალიამ გცივა და მოდი გათბები ცოტას
გულში ჩამიკრა. ჩავეხუტე. კვლავ ამდენი ხნის მერე მე ის მეხუტებოდა და ვეხუტებოდი. თვალები დავხუჭე და დიდხანს ვისხედით ესე.
-ნინი
და მაშინვე თვალებში შევხედე. ცრემლნარევი თვალები ჰქონდა. რაღაც სჭირდა და ვერ ვხვსებოდი რა.
-რა ხდება ლუ...
დამთავრებული არ მქონდა წინადადება მაშინვე მაკოცა. დავიბენი მაგრამ ძალიან ძალიან მესიამოვნა მისი ეს საქციელი.
-ლუკა
-ნინი მიყვარხარ! მარტო შენ მიყვარხარ! ბოდიში რომ ამდენი ხანი არ ვიყავი შემს გვერდით,მაპატიე ესე რომ წავედი და არც დაგემშვიდობე.
-ლუკა მე უკვე გაპატიე. მეც მიყვარხარ მაგრამ ჩვენ ურთიერთობას აზრი არაქვს. მე უნდა წავიდე ნახვამდის.
და მე წამოვედი. მთელი გზა ცრემლი არ შემშრობია სახეზე მაგრამ ეს
სიმართლე იყო და ესე ჯობდა მისთვისაც და ჩემთვისაც! სახლში
რომ მივედი სარდაფში. ჩავედი და ის მტვრიანი და დიდი ისტორიის მქონე გულის ფორმის ყუთი ავიღე სადაც ჩემი და ლუკას ყველაფერი იდო. გადავწყვიტე ყველაფერი თავიდან გამეხსენებინა. ცოტახნით დამებრუნებინა 3 წლის წინანდელი 30იანვარი.