დილით ადრე ავდექი.დემეტრეს ისევ ეძინა.ტანსაცმელის ჩაცმა დამეზარა,ამიტომ დემეს პერანგი.ამზარეულოში გავედი და საუზმის გაკეთება დავიწყე.შუა პროცესში ვიყავი,როცა წელზე ხელების შეხება ვიგრძენი.მოულოდნელობისგან შევხტი.
-დემე შემაშინე...-ვთქვი,როცა შემოვბრუნდი.
-რას მიკეთებ?-ზემოდან დამხედა და უფრო ახლოს მიმიზიდა.
-ჩემი საფირმო კერძია.მოგეწონება!
-იმედია არ მომწამლავ ხო?
-საერთოდ არ გაჭმევ და მარტო მე შევჭამ!
-ვაიმე,როგორ მიყვარს შენ რომ ბრაზდები!-მითხრა და გამობურცულ ტუჩებზე დმეწაფა.
-გამიშვი,თორე დამეწვება-ვუთხარი ტუჩებმოუშორებლად,მაგრამ ვინ მომისმინა?მაგიდაზე შემომსვა და უფრო მომთხოვნად მკოცნიდა.
-რომ იცოდე როგორ გიხდება ჩემი საროჩკა-ვნებიანი ხმით მითხრა და ტუჩებიდან ყელზე გადავიდა.შიშველ ფეხზე აასრიალა ხელი და საროჩკის ქვეშ შემიცურა.თეძოებზე ის მომიჭირა ყრუ კვნესა აღმომხდა.მერე ისევ ჩემს ტუჩებს დაეწაფა.მე ყელზე ხელი მოვხვიე და როცა დამწვრის სუნი ვიგრძენი მაშინვე მოვშორდი.ის დაბნეული სახით მიყურებდა.
-რა მოხდა?
-დამეწვაააააააა-თითქმის ვიყვირე.მან კი სიცილი დაიწყო-რა გაცინებს იდიოოტო.ჭამე ახლა დამწვარი და იყავი ისე!
-მე უკვე დამანაყრა შენმა ტუჩებმა და როცა უკმარისობას ვიგრძნობ,ისევ შემიძლია დანაკლისი შევივსო.
-ვერ გიტან!
-მეც მიყვარხარ ლამაზო-ჰაეროვანი კოცნა გამომიგზავნა და გამიღიმა.მე შევუბღვირე-უი,ხო მართლა გუშინ,რომ გითხარი პირობა-მეთქი...
-არაფერსაც არ შეგისრულებ შემეშვი!
-ეე,ეგრე არ შეიძლება!გუშინ მე,რომ საჭმელი გაგიკეთე და დაგანაყრე კაი იყო?
-შემემშვი-მეთქი!-დავუყვირე და შემთხვევით ხელიდან ჭიქა გამივარდა-ჯანდაბა!ჯანდაბა!ჯანდაბა!
-კაი დაწყნარდი არაუშავს-ჩემთან მოვიდა,მაგრამ უცებ მოვშორდი და საძინებელში გავედი.სააბაზანოში შევედი.ცივმა წყალმა ცოტა დამამშვიდა.სპორტულები ჩავიცვი,თმები მაღლა ავიწიე და ისევ მისაღებში გავედი.დემეტრე დამტვრეულ ჭიქის ნამსხვრევებს ყრიდა ნაგავში.
-სად მიდიხარ?-შემამჩნია კარისკენ როცა მივდიოდი.
-არ არის შენი საქმე!-ისე ვუთხარი მისთვის არც შემიხედავს.
-სად მიდიხარ-მეთქი-ხმას აუწია დემეტრემ.
-გავისირნებ და მოვალ.
-დაიკარგები მარტო.დამელოდე მეც მოვდივარ.
-არა!არ დავიკარგები.თუ რამე დაგირეკავ.გთხოვ რა მარტო მინდა ცოტა ხნით ყოფნა-ისეთი ხმით ვუთხარი უარი ვეღარ მითხრა.
მილანის ქუჩებში დავსეირნობდი და ყველაფერს ზედმიწევნით ვათვალიერებდი.იმდენი ფოტო გადავიღე ტელეფონს ენა რომ ქონდეს მაგინებდა.წვიმიანი ამინდი იყო,მაგრამ უხდებოდა ამ ქალაქს.ფეხი წამოვკარი რაღაცას და რომ არა ძლიერი სხეულის შეხება ძირს გავიშხლართებოდი.მადლობის თქმას ვაპირებდი სიტყვა,რომ შუა გზაში გამიწყდა.მოიცა ეს ცოტნეა?ო,ბოჟე!ამას აქ რა ჯანდაბა უნდა?
-ცოტნე?
-გამარჯობა კატუშ!-გამიღიმა და გადამკოცნა.
-გამარჯობა...აქ რა გინდა?
-აქ ვცხოვრობ!
-ა დანაშაულის გრძნობამ შეგაწუხა და აქ გადმოსახლდი?-სიმწრით გამეცინა მე.
-კაი რა კატუ!-ჩემკენ წამოვიდა,მაგრამ ხელი ცხვირწინ ავუფრიალე.
-არ მომეკარო!და მე შენი კატუშა აღარ ვარ.
-შენ ჩემი კატუშა ყოველთვის იქნები!
-ოცნებას კაცი არ მოუკლავს ცოტნე-თვალი ჩავუკარი და ირონიულად გავუღიმე.
-კატუშ...
-არ მომეკარო-მეთქი და გირჩევნია საერთოდ არ შემხვდე გზაში თუ სიცოცხლე კიდე გინდა!
-მემუქრები?
-არა ცოტნე გაფრთხილებ!-უცებ მოვშორდი და ისეთი სისწრაფით მივედი სასტუმრომდე მეც გამიკვირდა.ალეწილი სახით,რომ დამინახა დემეტრემ მაშინვე ჩემთან მოვიდა.
-რა გჭირს ტასო,კარგად ხარ?
-არა-ამოვიკნავლე და შეკავებულმა ცრემლებმაც მალე დამინამეს სახე.დემეტრე ჩამეხუტა და თავზე მაკოცა.მეც მოვხვიე წელზე ხელები და უფრო ავქვითინდი.არ ვიცი რატომ,თუმცა ზალიან მინდოდა ყველაფერი მომეყოლა მისთვის.ყველაფრის მიუხედავად მაინც შევიკავე თავი,რადგან მეშინოდა რამე სისულელე არ გაეკეთებინა.
-ტასო ვინმემ რამე გითხრა?მითხარი და ბოდიშს მოვახდევინებ,მერე საერთოდ ავაორთქლებ-გამიღიმა და მთელი სახე დამიკოცნა.
-არა უბრალოდ დავისვენებ რა,დავიღალე.
-ტასო იცოდე ჩემით მაინც გავიგებ და თუ არ მეტყვი მეწყინება.
-დემე...უბრალოდ მე...ერთი ნაცნობი შემხვდა და...სხვა არაფერია...მართლა-ბავშვივით ამოვიბუტბუტე.დემემ თავიდან ეჭვისთვალით შემომხედა "ნამდვილადო?" მერე გამიღიმა და ძალიან,ძალიან მაგრად ჩამიკრა გულში.

********
შევეცადე დიდი თავი გამოსულიყო და
მეტის დაწერის უბრალოდ დროც არ მაქვს.
რაც შეეხება წინა თავის კომენტარებს...
ვიფიქრე "გავატარებ-მეთქი",მაგრამ ისეთი ამბები ატყდა,რომ
არ შემიძლია არაფერი ვთქვა.
ბავშვებო უამრავჯერ ვთქვი და კიდევ ერთხელ გავიმეორებ.
ამ საიტზე უამრავი ისტორია დევს და თითოეული მათგანი გვინდა თუ არ გვინდა
მაინც გავს "რაღაცით" მაინც ერთმანეთს.
არც ჩემი ისტორიაა გამონაკლისი.
არ ვუარყოფ,რომ გეგის ისტორიასთან რამე მსგავსება აქვს,თუმცა
განსხვავება მაინც დიდია და თქვენ თვითონაც უნდა ხვდებოდეთ ამას.
უბრალოდ არ არის სასიამოვნო როცა შენს ისტორიას სხვას ადარებენ
და პლაგიატობაში გდებენ ბრალს.
ჩემთვის ყველას აზრი მნიშვნელოვანია.
ყველას ერთნაირი გემოვნება არ გვაქვს.
ზოგს მოსწონს ეს ისტროია,
ზოგს არა.
უბრალოდ გთხოვთ,რომ პლაგიატობაში ნუღარ "დამადანაშაულებთ".
ეს ისტორია ჩემი დაწერილია.
ეს ისტორია ჩემი ფანტაზიის ნაყოფია და
არა ვინმე სხვის.
მოკლედ....
მემგონი ისტორიაზე მეტი ლაქლაქი გამომივიდა :)
არ გეგონოთ ბავშვებო,რომ "ელემენტარული" რაღაც "საშინელება" გავხადე.
უბრალოდ მინდოდა გცოდნოდათ...
და ვისაც ეს ისტორია მოგწონთ არ შემიძლია
რამე არ ვთქვა თქვენზე!
ჩემო ტკბილებო,თბილებო
ბევრი,რომ არ ვილაპარაკო
უბრალოდ მახარიხართ!