- ტასო ორი წამი სამზარეულოში წამო რა.
ფეხზე წამოდგა ნატუკა და მეც უკან მივყევი. სამზარეულოს კარი მიხურა და სახეზე ღიმილის ელფერმა გადაურბინა.
- რაიყო?
- გოგო.. მეშინია
- რაზე ამბობ?
- რაზე ვეტყვი??
- აზრზე არ ვარ. რაზე?
- გოგოო ! ღამე.. ჩვენ როო...
- აა მივხვდიი..
- რავქნა მერე?
- არც მე არ მაქვს "პიჟამოები" . რამეს ვიპოვით დაიკიდე
- რა პიჟამოები?
- აბა რაზე მითხარი?
- რას ვერ ხვდები.. ბექა.. მეეე... ღამე... ერთად ოთახში..
- ანუუ ბექასი გეშინია?
- გავგიჟდები?
- აბა ხვრინავ და ბექასთან გიტყდება?
- ტასო ნერვევზე მეთამაშები !
სიცილი ვერ შეიკავა და სახე დამანჭა
- აბა რაგინდა?
- ღამეზე გეუბნები გოგო ! მეშინია ბექასთან ერთად ღამე დარჩენა! დარჩენა კი არა.. ტამე რომ მოხდეს.. არ ვარ მზად.. თუუ რავი..
- როდის აქეთ გეშინია ბიჭთან მარტო დარჩენის??
- ბექა სხვაა.. აუუ რავქნა?
- გოგო რავი მე არმქონია ბექასთან არაფერი .. თორე გეტყოდი.
- იდიოტი ხარ !
- კაი დაწყნარდი რა. შენც ახლა ქალიშვილი არ მყავდე
- ტასო თქო !! ეგ რა შუაშია? ბექა მიყვარს !
- ყოფილი არ გიყვარდა?
- ტასო გააფსი რა !
მაგიდაზე დადებული ორი არყის ბოთლი ისე გამომწვევად იდო, რომ არ შემეძლო არ გამეხსნა.
თაროდან ორი ყავის ფინჯანი გადმოვიღე და ორივე "გავაბიჟვინე".
ერთი ჭიქა ნატუკას გავუწოდე და ჩემი ჭიქა მისას ოდნავ შევახე.
დაახლოებით ნახევარი საათი სამზარეულოში ვიყავით, სანამ ორივე ბოთლი არ დავცალეთ.
ცხოვრებაში რომ არ დამილლევია ახლა დავლიე !
- ნატუკაა რას აკეთებთ ამდენხანს??
დაგვიძახა ბექამ
- მოვდივართ
სიცილით გავძახეთ და კარისკემ წავედით.
ნატუკამ გადაწყვიტა ტრიალით მისულიყო კარამდე რაც ფატალური შედეგით დასრულდა. იატაკზე მოჯდა და სიცილი აგვიტყდა. მე დასახმარებლად დავიხარე და მეც ზემოდან დავეცი. კარგია რომ მსუბუქად! თუმცა დიდი ხმა ჰქონდა და რაძგვანის ხმას ჩვენი ხითხითიც დაერთო.
დაფეთებულმა ნიკამ კარი გამოაღო და სანახაობამ გააოცა. გვერდით დაუდგა ბექა და უნებურად პირი გააღო
- დალიეთ?
სიცილით თქვა ნიკამ და ტელეფონი ჯიბიდან ამოიღო
სიცილს ვერ ვასრულებდით. ბოლოს პანიკურ სიცილში გადაგვეზარდა უბრალო ხარხარი.
ნიკა მოგვიახლოვდა და ჩვენ აყენებას შეეცადა თუმცა ნატუკა გველივით იგრიხებოდა იატაკზე და თან იცინოდა. ხელში ამიყვანა და ბექას მიუბრუნდა
- ძმურად უშველე რა
თან ნატუკაზე მიუთითა. ბექას გაეცინა და გვეძე გაიწია.
მდივანზე დამსვა და გვერდით მომიჯდა.
გაბრუებული ვიყავი ორად ვხედავდი ყველაფერს.
იქიდან გამომდინარე რომ საერთოდ არ ვსვამ მიკვირს რომ ცოცხალი ვიყავი !
- ტასო კარგად ხარ?
ყოველ ორ წუთში მეკითხებოდა ნიკა და თან თმას მისწორებდა
- კიი
თავს "ვაკინწიალებდი" და თან მეცინებოდა.
-ტასოო ! ტასო გინდა გარეთ გავიდეთ?!
- ნუ გეშინია კარგად ვარ

- შეეშვი ბიჭო ხოდზეა გოგო
სიცილით უთხრა დათომ
- მეშინია ცუდად არ გახდეს. პირველად დალია მგონი
- როდიდან გახდი მშიშარა
- გაა*ჯვი რა

მერე ისევ მე მომიბრუნდა და თავი ამაწევინა
- ტასუნა
- ჰჰჰმ
- გეძინება?
- ნიკა შემეშვი კარგად ვარ
- სახეზე გაწერია რო კარგად ხარ !
ჩემი თითები მისაში გადავხლართე და თავი მხარზე მივადე
- დამშვიდდი კაი?
- ცუდად თუ იგრძნობ თავს მაშინვე მითხარი კაი?
- კაი.
თვალები დავხუჭე და სადღაც სხვა სამყაროში გადავბობღდი. მეძინებოდა მაგრამ არ მინდოდა დამეძინა. გათიშული ვიყავი მაგრამ ამავედროს ყველაფერი მესმოდა.

***
თვალები, რომ გავახილე მდივანზე ვიწექი და თავი ნიკას კალთაში მედო.
ნელა წამოვდექი, თავი დამძიმებული მქონდა. ვერ ვიტყვი რომ მთლად ფხიზელი ვიყავი, მაგრამ ისეთი მთვრალიც აღარ ვყოფილვარ. პირი მიშრებოდა და საშინლად მცხელოდა.
დათოს სავარძელში ეძინა ძალიან კომპორტულად, სანდორას ბოთლი ჰწონდა ჩახუტებული, ალბათ რომელიმე ნაშას ფუნქციას ასრულებდა. მისმა დანახვამ გამამხიარულა თუმცა სად მქონდა გაცინების თავი?!
ფეხზე წამოვდექი, ნიკამ თვალების ფშვნეტით გამომხედა, აშკარად მეკითხებოდა საითო
- წყალი მინდა
- გამოგყვე?
- არა იყავი
- გინდა რამე წამოგიღო?
- ნწ
თავი გააქნია უარის ნიშნად.
პირი საშინლად მიშრებოდა და წყალი ნამდვილად სიამოვნება იყო.
სამზარეულოდან აწ დამშვიდებული გამოვედი.
- აუ საათი რომელია
- გეტყვი დაიცა
ტელეფონი მაგიდიდან აიღო და ეკრანმა გაანათა
- 4 საათია
-გეძინება?
- აღარ
- წამო გთხოვ გარეთ გავიდეთ აივანზე
- კაიი ტოო ცივაა
- გთხოვ რა
- კაი წამო ხო

აივნის მოაჯირთან გაბედულად მივედი.
ოქტომბრის სუსხი იგრძნობოდა. ციოდა მაგრამ სასიამოვნოდ. ღმერთო ეს ოქტომბერი ნამდვილად სასწაულია !
სასწაულები ხდება ოქტომბერში.
- ნეტა ესევიყოთ სულ.
- ესე ეოგორ? სულ.გარეთ გინდა რომ ვეყაროთ?
- ნიკა წადი დაიძინე რა
- სიამოვნებით დავიძინებდი მარა ვინ მაცდის ტასო?
- აუუ ხოდა წადი. მარტოც მშვენივრად ვიქნები აქ. ამ ღამე. სიცივეში. ძირს დავიძინებ. მერე გავცივდები თუ ცოცხალი გადავრჩი. არმინდა წადი.
- მოდი შევიდეთ რა
- არაა ცოტახანი ვიყოთ
- კაი რა ტასოო რა აზრი აქვს აქ ვიდგებით თუ სახლში დავიძინებთ, თბილად. მგონი მართლა უნდა შევიდეთ
- ჩამეხუტე
წამსვე მის ტანზე ვიყავი აკრული. მას ვგრძობდი ! მის სუნს ჭკუიდან გადავყავდი. ღმერთო ისეთი საოცარი იყო ჩემი სიყვარული ! ერთადერთი იყო და მის გარდა არავინ და არაფერი მინდოდა.
ერთი ჩახუტებით ყველაფერს გაგრძნობინებდა. ყველაფერზე რკბილი იყო ! და თბილი ! ისეთი ნიკა რომელსაც აქამდე არ ვიცნობდი !!
- ყველაფერზე მეტად მიყვარხარ
მთელი სითბო ჩავაქსოვე ამ სიტყვებში და მისი სვიტერი ხელში მოვიქციე.
- ჩემი სიცოცხლე ვარ
მუშტი ვთხლიშე და მის სხეულს მოვშორდი.
- კაი ჰოო ხარ !
ისევ მიმიხუტა და თავზე მაკოცა.
ფეხისწვერებზე ავიწიე და ტუჩებზე მსუბუქად ვაკოცე.
წელზე ხელები შემომხვია და აივნის მოაჯირზე შემომსვა. ფეხები წელზე შემოვხვიე.
ვნებიანად მაკოცა და მეც ავყევი კოცნაში. ცალი ხელი ფეხზე ჩამომიცურა.
- უი თქვენ ხართ? შუქი დავინახე და მეთქი რა ხდება.
თავი გამოყო კარებში დათომ და ისევ უკან შევიდა.
- ამოწყდით !
ნერვებ აშლილმა წამოვისროლე და მოაჯირიდან იატაკზე დავბრუნდი.
კარებთან ნიკამ ერთი მაკოცა და სახლში შევედით.

- ხვალ რას ვშვებით?
გვკითხა დათომ და მდივანზე წამოგორდა
- რა გინდა რო ვქნათ?
კითხა ნიკამ და ისე ძველ ადგილს დაუბრუნდა.
- დავრჩეთ ერთი ორი დღე კიდე ან სამი
- დავრჩეთ მერე
- აუუ მე ხვალ უნდა წავიდე.
დეგენერატული სახით გავხედე ნიკას
- რატო ტო?
- შუალედური მაქვს
- ე კაი რა ტასო არ გაგვიტეხო
- შანსი არაა უნდა წავიდე.
- წადი და ისევ ჩამოდი
წარბებ "აწკაპულმა" გადმომხედა დათომ
- ნუ ეგრე შეიძლება.
- ნიკა წაგიყვანს და წამოგიყვანს.
- დილით ადრე უნდა წავიდეთ რა
გამოცვლაც მინდა . თან ნატუკას დაც წამოსაყვანი გვყავს.
- კაი ჩემო სიცოცხლე
თავზე მაკოცა და თავი დავადე.

***
მოკლედ კოჯრიდან სამ დღეში დავბრუნდით. ნინიმ ყველაფერი გაიგო, ნატუკას სიცოცხლე ნინის ხელშის, რომ მშობლებს ყველაფერი არ უთხრას.
დედაჩემმა გაჭედა და მომიწია მოშაობის დაწყება. სივი იმდენგანნ გავაგზავნე, ალბათ არჩევა მომიწევს სამსახურის ნუ თუ დამირეკავენ.

მუსიკის ხმას დედაჩემის ყვირილის ხმაც შეერია და ლეპტოპი დავხურე.
კარგად არ ისმოდა მისი ყვირილი, მაგრამ სალანძღავ სიტყვებს მაინც ვარჩევდი და ასევე მამაჩემის რეპლიკებს შიგადაშიგ.
გამიკვირდა დედაჩემის ამგვარი ქცევა, ის არასდროს არ ყოფილა ემოციური და არასდროს მინახავს ასეთ მდგომარეობაში. მიუხედავად ყველაფრისა ის ყოველთვის მშვიდია.
შემდეგ კარების ბრახუნი გავიგე და მეც ოთახიდან გავედი.
ნანა სკამზე იჯდა და ტიროდა.
პირველად დავინახე ასეთი, ის ძლიერი ნანა სადღაც გამქრალიყო. გვერდით მივუჯექი და ზურგზე ხელი დავადე
- დეე რა მოხდა?
- ვიღაც ყავს
- მამაჩემს?
- ხოო მამაშენს.
- ალბათ რამე არასწორად გაიგე
- ტასოოო მესიჯები წავიკითხე
დამიყვირა და სკამიდან წამოდგა?
- კაი ნუ ნერვიულობ
- შენთვის ადვილი სათქმელია !
- დედა მასე არ არის. ჩემთვისაც რთულიაა. მაგრამ მამას ხომ იცნობ, მოაგვარებს და ისევ ყველაფერი ძველებურად იქნება.
- ყველაფერიიი ძველებურადდ ვერ იქნებაა ტასოო !
წამლების ყუთიდან დამამშვიდებელი ამოვიღე და წყალი ავავსე.
- დედა მისმინე ეს დალიე კაი? და დაწექი, დაიძინე და დამშვიდდები.
ჭიქა გამომართვა და სულმოუთქმელად დალია. ოთახამდე მივაცილე, პლედი დავაფარე და ჩემს ოთახში დავბრუნდი.
ტელეფონი საწოლზე წკრიალებდა.
- გისმენ ჩემო სიცოცხლე
- რაშვებიი?
- რავი არაფერს შენ?
- სახლში მივდივარ
- სად იყავი?
- სამსახურში გოგო
- ააჰოო
- არ გინდა ბორჯომში წავიდეთ რამდენიმე დღით?
- ჩვენ?
- ხოო მე და შენ
- არ გამოვა.. ნანა არის ცუდად და ახლა რამდენიმე დღით ვერ დავტოვებ
- რამოხდა
- მამაჩემთან აქვს პრობლემები
- ეე კაირაა ტოო. ერთად მინდოდა ვყოფილიყავით
- გამომიარე
- ბორჯომში წავიდეთ?
- არაა ბორჯომი არ გამოვა. ხო გინდოდა ერთად რომ ვყოფილიყავით ჰოდაა ვიყოთ !
- მოვდივარ...
სასწრაფოდ კარადა გამოვაღე შარვალი და ბათინკები ამოვიცვი ;დ შავი ტოპი ჩავიცვი ზემოდან ტყავის ქურთუკი, შარფი. თმის დავარცხნა და მაკიაჟი დამეზარა. ნუ მოკლედ "საკაიფოდ" გამოვიყურებოდი. აი ისე თან რომ გინდა გამომწვევი იყო და თან მორიდებული.
ნანას წერილი მივუკარი მაცივარზე, რომ ნატუკა დეპრესიაშია და მასთან ვრჩებოდი.
ოთხ კიბეს ერთად ვახტებოდი და ისე ჩავედი ქვემოთ. ნიკას მანქანა, რომ დავინახე გული ამიფანცქვალდა. მანქანაში ჩავსკუპდი, ოდნავ გადავიხარე, ნიკას ვაკოცე და შემდეგ ღვედი შევიკარი.
- სად მივდივართ?
- ჩემთან ! არავინ არაა სახლში.
- კაი წავიდეთ.
მოკლედ გზაში ბევრი არ გვისაუბრია. უხამსი ფიქრები მაწუხებდა და ვცდილობდი სხვა რამეზე მეფიქრა, მაგრამ არ გამომდიოდა. ფიქრების გასაფანტად ამდენი თავის ქნევით უკვე კისერი მტკიოდა.
უკვე კისერი მტკიოდა და მერე რაღა იქნებოდა? რას ვიძახი ვაბშე. იქნებ არაფერი არ ხდება. კაი ვის ვატყუებ ორივემ კარგად ვიცით, რომ მოსახდენი მოხდება. ორივემ მე და ნიკამ ანუ.
ნიკა ისე გველურად გადმომხედავდა ხოლმე შიგადაშიგ, რომ იმენა თვალებით მაშიშვლებდა ;დდ დაიცა ამას ხომ არ უნდა ახლა? რა თვალებით მაშიშვლებდაო ! . სიტუაცია უნდა გავმუხტო თორე გზაში მოხდება რაღაც. არა ვერაფერს ვიტყვი არაფერი მაქვს სათქმელი. ლაპარაკი რომ დავიწყო უეჭველი ვიცი რამე ცუდი წამომცდება.
იმედია დრაკულა მართლა არ იქნება სახლში, თორემ ნამდვილად არ მინდა მაგის თანდასწრებით რამე მქონდეს ! ეგ ისეთია მეორე სართულზე კიბეს მოიდგამს და ფანჯრიდან დაგვიწყებს ყურებას. ან თავის ციხესიმაგრეში დამიბარებს და მკითხავს ქალიშვილი ხარო?. ისე ამათმა ასეთი კარგი შვილი როგორ გააკეთეს? ნუ ახლაა უჯიშო ეს თორე ახალგაზრდობაში კარგი ქალი იქნებოდა. ნუ არც მამამთილია უსიმპატიურო კაცი. ახალგაზრდობაში წიწკვი მიჭი იქნებოდა. პრინციპში ნიკას დაც ლამაზი გოგოა. ისე მართლა კარგი პროდუქცია აქვთ !
ეს ალტერეგო ბოდიალობს რაღაცეებს, ისე სიმართლეს კი ამბობს, მაგრამ ძალიან შორსაც ნუ შევტოპავ.

ნიკამ ერთხელაც გადმომხედა ისევ ისე, გველურად, მაგრამ გამიცინა, როგორც იცის ხოლმე ისე. ყელში ვაკოცე და ისევ ჩემ ადგილას კომფორტულად მოვეწყვე. ეს ბიჭი როცა მიცინის ყველა და ყველაფერი მავიწყდება