- ახლა მეორე ხელით სცადე
- ასე?
- ხო ასე
მიღიმის დედა და ქერა თმაში თლილ თითებს ნაზად მიცურებს.
- გამომდის ?
- გამოგდის ნინა
- რთულია
ვწუწუნებ და პატარა ცხვირს უფრო ვჭმუხნი.
- მოეწონება?
- რათქმაუნდა ძვირფასო, მამიკოს უყვარს ნამცხვრები, თუ მისი პრინცესა გამოუცხობს ხომ უყვარს და უყვარს.
ვკისკისებთ მე და დედა და მამას ველოდებით.
- ნინა?
- მამიკო
ვლუღლუღებ და ვიღაცის ხელს ვებღაუჭები
- მდაააააჰ მომწონს ცუღლუტური სახელები
მესმის ცინიკური ხმა. თვალებს სწრაფად ვახელ და ხელს ვუშვებ
- დიმიტრი
- სახელი დაგიმახსოვრებია
მიღიმის საშინლად ცინიკური და სიმპათიური ღიმილით, რომ გინდა მოკლა და თან ზედ გადააჯდე აი ისეთით.
- რა მოხდა?
- გონება დაკარგე
სასწრაფოდ ვავლებ ადგილს თვალს და შოკისგან პირი მრჩება ღია.
მდიდრულად მორთულ ოთახში ვიმყოფები, ბუხრისა და ძველი ორნამენტების გარემოცვაში, ფუმფულა, დიდ საწოლში ვასვენივარ და ტანზე თეთრი საღამური მაცვია.
თვალები მიფართოვდება და დიმიტრის კითხვის ნიშნის მქონე სახით ვუყურებ, ის კი თვითკმაყოფილი მეუბნება.
- ხო მე ჩაგაცვი ჩემი ხელით
- რაა? რას ქვია ?
- ხო რაიყო?საავადმყოფოში არ გერიდებოდა ჩემი დიდი ამბავი ნარკომანო
საავადმყოფოვო?ნინაო? ღმერთო.... შემდეგ მეტად უარესი რამ ახსენდება ჩემს გონებას.
თანდათან აზრზე მოვდივარ და ყველაფერი ნათდება.
"ის დრაკონია
ის დრაკონია
ის დრაკონია
ის დრაკონია
ის დრაკონია"
და კივილამდე ცოტა მიკლია.
- შენ მე საღამური ჩამაცვი, შენი ხელით ჩამაცვი?და შენ ის არანორმალური დრა.. დრაა...დრაკონი ხარ. არა ღმერთო გეხვეწები დამეხმარე, მეტს მართლა აღარ მივიღებ ნარკოტიკს დამეხმარე
ცრემლები ჯებირებს კვეთს და სასოწარკვეთილებას ვეძლევი, ასეთ უცნაურ სიტვაციაში არასდროს ვყოფილვარ და დეპრესიამდე ნამდვილად ცოტა მიკლია. ის კი ის სადისტი ცივად და ზიზღით დამყურებს და გამყინავი ხმით ჩემს დამშვიდებას კი არა გაღიზიანბს ცდილობს.
- შენ ჩემი მონა ხარ ნინა
მის ადამიანურ სახის საზიზღარი გველური სახე ცვლის და მთელს ტანში ჟრუანტელი მივლის
- მე შენი არავინ არ ვარ არანორმალური, წაეთრიე აქედან ან მე წამიყვანე, დამაბრუნე სახლშიიიი. გადამარჩინე გავიგე მადლობა დიდი მადლობა ოღონდ ახლა ტავი დამანებე შე არანორმალუროოო, გულის ამრევო არსებავ, დაწყევლილო, ეშმაკისეულოო
გაგიჟებამდე ცოტაღა მიკლია და მამაკაცს საშიონელი სიტყვებით ვუწყებ ლანძღვას მეც არ ვიცი ჩემს თავს რახდება ასეთი გაგიჟებული, ბოლოს.... ბოლოს დასაფლავებაზე ვიყავი...




- დედა გთხოვ
- შემეშვი ნინა
- დედა გეხვეწები, ადექი ორი ლუკმა ჭამე, სულ ცოტა დედიკოო
ქერა, გრძელ თმაზე ვეფერები დედაჩემს და საწოლიდან ადგომას ვთხოვ, თუმცა უშედეგოდ
- შემეშვი
ხელს მკრავს და სასმელს იყუდებს. ქალი, რომელიც ჩემი იდეალი იყო ახლა გაძვალტყავებული, გალოთებული, დეპრესიული ქალი, რომელიც ქმარს შესტირის.
- დედაააა გაიგე, რომ მამა აღარ დაბრუნდებააა. ადექი დედა, მიხედე თავს დედიკო, მე ხომ აქ ვარ ?აქ ვარ დედიიი
ვტირი მასზე ჩახუტებული და ვგრძნობ, რომ დედა... ქალმა, რომელმაც გამზარდა, გამაჩინა და სიცოცხლე მაჩუქა ხელებში მაკვდება, კაცის გამო ვინც უბრალოდ ადგა და წავიდა.




- დღეიდან ჩემი საკუთრება ხარ, მე გადაგარჩინე, ჩათვალე მამა ღმერთმა მოგავლინა სამყაროს, ხოლო მე დედამიწის ღმერთმა მეორედ მოგეცი შანსი გეცოცხლა.
ღრიალებს ბოლო ხმაზე და მეც ფიქრებიდან სწრაფად ვბრუნდები რეალობაში... მისი ცისფერი თვალები უგზოუკლოდ იკარგება, მის ადგილს შავი ფერი ინაცვლებს და წამით იმასაც კი ვფიქრობ იქნებ მომეჩვენა და ცისფერი თვალები არც ჰქონია.
ტირილს ვუმატებ, მაგრამ არც ეს შველის საქმეს.
- სახლს დაალაგებ, ტანსაცმელს დააუთოვებ, საჭმელებს მოამზადებ და საერთოდ ყველაფერს გააკეთებ რასაც გიბრძანებ გასაგებიააა?
იმხელა ხმაზე შეყვირა, ტანში გამაცია და უხმოდ დავუქნია თავი, ოთახიდან გავარდა და მეც ადგილზე ჩავიკეცე, თავი პატიმარი მგონია ღმერთო რა დაგიშავე??რა ?რომ ამდონემდე დავეცი, რომ ახლა ვიღაც არანორმალურის მონაც გამხადე?!
ვხავივარ ბოლო ხმაზე და არ ვიცი, როდის მეძინება.
ტანზე სითბოს ვგრძნობ და ვიშმუშნები, თვალებს ნელ ნელა ვახელ და ჩემს წინ სიმპათიურ შავგვრემან მამაკაცს ვამჩნევ, თბილად მიღიმის და თან ვნებიანად დამყურებს ზევიდან.
ზეწარს სწრაფად ვიხურებ ტანზე და გამომცდელად ვუმზერ.
ხმას არცერთი ვიღებთ, უბრალოდ ერთმანეთს ვუყურებთ და ვდუმვართ.
- სახელიც, როგორი ლამაზი გაქვს ნინა
ამბობს ვნებიანად და ჩურჩულით მე კი ერთიანად მაყრის ტანზე
- რა?
მხოლოდ ორი ასოს წარმოთქმას ვახერხებ და დაბნეული, ზეწარს მეტად ვეჭიდები.
- დეივილი მქვია, დეივილი ნინა
ჩემთან უფრო ახლოს მოდის და ეს კიდევ მეტად მაბნევს. სახე ისე ახლოს აქვს, კოცნისთვის ვემზადები და უნებურად თვალებს ვხუჭავ, ის კი უბრალოდ მსუნავს და იღიმის, რაღაცნაირად დიმიტრისეულად იღიმის.
- ადამიანი...
ამბობს და სწრაფად მშორდება.
- რა ჯანდაბაა???რა ჯანდაბაააააა?????
ვკივივარ გაგიჟებული და ტირილს თავიდან ვიწყებ, ორიოდე წუთში ოთახში პუტკუნა, წითელ ლოყება ქალი შემოდის და თბილ მოსაცმელს მახურებს დათვის ბეწვისგან არის შეკერილი და ამაზე გულის რევის შეგრძნება მეწყება. თავ ვიმშვიდებ და აწყლიანებული თვალებით მოხუცს შევყურებ.
- ის არანორმალური ბიჭი მოითხოვს, რომ დაბლა ჩამოხვიდე და სუფრას მოემსახურო
თბილად მითათუნებს ლოყებზე ხელს და მიღიმის
- იმ არანორმალურს უთხარით, რომ არსად არ ჩავააალ გასაგებია??
- შვილო დიმიტრი კარგი ბიწია, უცნაურია უბრალოდ, მაგრამ კარგი ბიჭია. არ გააბრაზო ადექი და ჩამოდი
ისევ ცდილობს ჩემს დაწყნარებას, მე კი ლამის არის დრაკონად მე გადავიქცე და სულ ყველა ერთიანად გადავწვა.
- არ მაინტერესებს არააააა მე იქ არ ჩამოვალ და არავის არ მოვემსახურები
ვყვირი ისევ
- დამშვიდდი ძვირფასო დამშვიდდი
მოხუცი მეხუტება და წამიტ დედის სურნელს ვგრძნობ, ორივე ხელს ვხვევ და მის ფუმფულა ლოყებში ვეფლობი.
- დიმიტრი გელოდებათ ქალბატონო
კარის ზღუბლზე ვამჩნევ პატარა ბიჭუნას, მორცხვად მეუბნება და თავს დაბლა ხრის, ცალი ხელით კი სკივრს მაწვდის.
ჩემი სათნო მოხუცი ართმევს და სკივრიდან მოსამსახურის ფორმას იღებს.
- ძალიან გთხოვ არ გააბარზო შვილო, მოითმენ და მოიგე
არ ვიცი ამ შარში როგორ ავღმოჩნდი, ამ წამამდე ეს სიტუაცია ნამდვილი არც მგონია... მეც მის ნებებას ვმორჩილდები და ფორმის ჩაცმას ვიწყებ, ოთახიდან გამოვდივართ და უზარმაზარ ოქროდ ქცეულ კიბეებთან ვჩერდებით სადაც 500 თუ არა 200 საფეხური მაინც არის, იმ სიგრძეა. გარემოება თვალს მჭრის და დაშოკილი, ყველაფრის დათვალიერებას საგულდაუოდ ვიწყებ. დრაკონების გამოსახულებები, სასახლეში უზარმაზარი ქანდაკებები, ოქროს დიდი საათი, საოცრად გრძელი ბიბლიოთეკა და რაც მთავარია მაგიდა... დიახ მაგიდა... გრძელი და ათას კაციანი მაგიდა, დათვალიერებას ვეღარ ვასწრებ, სახე მეყინება, როდესაც ჩემს "ტკბილ მეუღლეს" სუფრის თავში ვამჩნევ.
ლომის თავი, საკუტარ თავზე დაუდგია და დრაკონის გამოსახულებიანი ჭურჭლიდან ღვინოს ხარბად მიირთმევს, ცისფერი თვალები არსად სჩანს, მხოლოდ მის შავებს ვამჩნევ და იძულებით სიცილს, ერთი შეხედვითაც შეატყობ ადამიანი, რომ ამ დიდებისთვის არ სურს ცხოვრება. მხოლოდ ნიღაბს ირგებს და მრისხანე პრინცის როლს მშვენივრად თამაშობს, მიუხედავად ამ ყველაფრისა მისი მაინც მეშინია. ფეხზე დგება და საოცრად ცინიკური ხმით მომმართავს.
- ჩემო ოჯახის წევრებო, ძვირფასო მეგობრებო, დედა და მამა
სასმისი გაიწოდა მეფისა და დედოფლისკენ
- ძმებო და დებო. ეს ქალი გახდა ჩემი არჩევნის ღირსი,მას ერგო პატივი იყოს დრაკონის ცოლი და ამ სასახლის დიასახლისი. მადლობა დაასებისა და მოსვლისთვის, მე და ჩემი მეუღლე ყველაფერს გავაკთებთ თავი იგრძნოთ ლაღად... ამიტომ ჩემო ნინაა
ახლა ჩემსკენ მობრუნდა ზიზღნარევი სახით
- დატრიალდი და ყველას მოემსახურე, ვინც რას მოგთხოვს დააკმაყოფილე და დაასაჩუქრე
თვალი ჩამიკრა და სასმისი მოსვა, ხალხმა სიცილი ატეხა, მსუქანმა, ღიპიანმა კაცებმა კი ხარბად ამათვალიერეს. ეს ყველაფერი 1000 კაცის თვალწინ გამომიცხადა ასე ურცხვად და სულ არ აინტერესებს ეს მე დამამცირებს თუ არა ???
- არავის მომსახურეობას არ ვაპირებ დიმიტრი
სიცილ-ხარხარი ჩემმა მკაცრმა ხმამ გადაფარა, ყველა გაჩუმდა და მას მიაპყრო მზერა. არ შემოუხედავს ისე მითხრა
- წადი და ხორცი დაამატე ნინა
- არაფრის გაკეთებას არ ვაპირებ დიმიტრი
გავუმეორე იგივე, ახლა უკვე თვალებში შემომხედა და შავის ნაცვლად ცისფერები ავლანდე. მომეჩვენა, რომ ოდნავ გაეღიმა კიდევაც.
- არ აპირებ არაფრის გაკეთებას ნინა?
- თუ შენი ცოლი ვარ მომექეცი ისე, როგორც შენს ცოლს არ ვაპირებ აქ მოსამსახურედ მუსაობას.
უნიფორმიდან წინსაფარი მოვიძრე და იატაკზე დავაგდე, პასუხს არ დავლოდებივარ ისე გავიქეცი ჩემი ოთახისკენ, ერთადერთი რაც გავიგე მისი ღრიალი იყო და ჭურჭლის ლეწვის ხმა. უზარმაზარი კარი გადავკეტე და ყურებზე ხელი ავიფარე, ორი წუთიც არ იყოი გასული, რომ კარი უბრალოდ შემოამტვრია და შემოვარდა.
- ადექიიი
მიყვიროდა, მე კი თვალების გახელას არ ვჩქარობდი
- ადეეეეეეეეექიიიიიი
ისე დაიბრდღვინა, როგორც დაჭრილმა მხეცმა სიკვდილის წინ.
ერთიანად დამიარა მტელს სხეულში და მის ნებას ვაყევი, ჩუმად წამოვდექი ისე, რომ მისთვის არ შემიხედავს.
- შემომხედე
გული ისე მიცემდა, ისე მეშინოდა, რომ არ მეგონა თუ გადავრჩებოდი და გული არ გამისკდებოდა.
ასე მხოლოდ დასაფლავებას
მხოლოდ დასაფლავებას,
დასაფლავებას,
საფლავი
საფლავი
მიწა
მიწა
ერთიანად გამახსენდა ისევ ყველა ნატანჯი დღე და თიტქოს გამბედაობა მომემატა, თავი ავწიე და მის მზერას გავუსწორე თვალები.
გაავებული მიყურებდა თუ დამშვიდებული ვერ გაიგებდი ადამიანი, მხოლოდ მის ყბებს ვამჩნევდი სიმწრით, რომ უჭერდა ერთმანეთს და მეტად გამოჰკვეთოდა
- გაიხადე
- რაა?
- გაიხადეეეეეე
ისევ ისე საშინელი ღრიალი
- ამას არ გავაკეთებ დიმიტრი
ხმა ამითრთოლდა და ლამის ტირილი დავიწყე
- გაიხადე თორემ ამას მე გავაკეთებ
ცრემლებმა თავისით დაიწყეს დენა, უნიფორმის გახდა დავიწყე ათრთოლებული ხელებით, ის კი შებრუნდა და ბუხრის უკნიდან მათრახი გამოიღო
- რას აკეთებ?
ვკითხე თითქმის შიშველმა და ტირილს ვუმატე
- დაწექი ნინა, დაწექი.
ახლაც აღარსად ჩანდა მისი ცისფერები... მხოლდო შავ თვალებსა და გველივით სახეს ვუყურებდი. გრძელ, სლიკინა ენას, რომ ასრიალებს და მსხვერპლის გადასანსვლას აპირებს, ისეთი სახით მიყურებდა დიმიტრი და პერანგის ღილებს საგულდაგულოდ იხსნიდა.



გვანცა შენი რჩევა გავითვალისწინე (სიტუაცია) ;დ
ელინიკო შენიც მემგონი) :დ მადლობა <3
დანარჩენო ტკბილო და თბილო ადამიანებო
დიდი მადლობა თუ მოგწონთ <3 არ ვწერდი არადა სერიოზულად.
შევეცდები არ გალოდინოთ ხოლმეეე