-მანანა დეიდა, მზად ხართ?-ბინაში შესულს ვეკითხები.
-კი კი! კარებს დავკეტავ და ახლავე.-ხელში იმარჯვებს გასაღებს და პარკებს.
-მომეცით, მოგეხმარებით!-ვთავაზობ მე.
-არა, არა! -უარს მეუბნება და წინ მიდის. მანქანის კარებს ვაღებ და ვსხდებით.

***
^დადა^
-რეზო, არავინ არის?-სამსახურის დამთავრებისთანავე ბიძასთან მივდივარ.
-არა, რა იყო?-კითხულობს გაკვირვებული.
-არაფერი, ისე!-თვალებით კი დიას დავეძებ.
-ააა, დიას ეძებ?!-მეკითხება ღიმილით რეზო.
-მაგას, რატომ უნდა ვეძებდე?-ვცრუობ უცბად.
-მოდი, დაჯექი!-სკამზე მიმითითებს, რეზო.
-რა მოხდა?-ვეკითხები მას.
-დია კარგი გოგოა!-ამბობს რეზო.
-კარგი გოგო?! რა მოხდა ხო არ მოგწონს?! ბიცოლაჩემს თუ უღალატებ, ხმას არ გაგცემ!-ვსახიობობ მე.
-ნუ მასხრობ!-მკაცრად მეუბნება რეზო.
-გიყვარს დია?-მეკითხება ღიმილით და მხარზე ხელს მარტყამს.
-ის რატომ უნდა მიყვარდეს?! რა სისულელეა! -ხელი ჩავიქნიე ისე თითქოსდა რას მკადრებთქო! არადა ხო ვიცი, რომ მიყვარს!
-ვიცი, რომ ტყული კარგად გამოგდის, მაგრამ ბავშობიდან რომ ვხვდები, შენს ტყუილს, ხომ კარგად იცი?!-მეუბნება რეზო.
-შენთან რა მაქვს დასამალი!-ვამბობ მე.
-ეგრე რა!-მეუბნებნება ღიმილით.-მაგაზე კარგ გოგოს ვერც ინატრებ!
-დღეს არ მოსულა?-ვეკითხები მე.
-არა, არ მოსულა! ალბათ მოვა!-იძახის რეზო.

***
^დია^
-ლელა! ნინა!-მანქანიდან გადმოსული ვყვირი და გოგოებს ვეხვევი.
-როგორ მომენატრე!-ამბობს ნინა.
-როგორ ხართ?-ახლა მანანა დეიდა ეხუტება.-ჩემი გაბერილი გოგო, როგორ არის?-კითხულობს ლელას.
-კარგად ვარ, კარგად!-ღიმილით ამბობს ლელა.
-გამარჯობა! როგორ ხართ?-სახლიდან გამოდის ალექსანდრე.
-კარგად შვილო, შენ როგორ ხარ?-ესალმება მანანა.
-კარგად ვარ, მანანა დეიდა!-ამბობს ალექსანდრე,-დია, როგორ ხარ?-მეხუტება ის.
-კარგად, შენ?
-დია! მანანა დეიდა! როგორ ხართ?-მოდის ვაჟა.
-ეს ვინები მოსულან!-სიხარულით იძახის, ალექსანდრეს და ვაჟას პაპა, გედია!
-შემოდით შგნით!-სახლში შევდივართ ყველანი.
-მანქანიდან ამოვალაგებ რაღაცეებს!-ვიძახი მე.
-იყოს, ჩევნ წავალთ!-იძახის ალექსანდრე და ვაჟაც დგება.
-ლუკამ გაიღვიძა!-ამბობს ნინა და ოთხიდან გამოჰყავს.
-ჩემი გაბერილი ბიჭი!-ხელში ვიყვან და ლოყებს ვუჩქმეტ.
-ხო, არაფერი გაწუხებს?-მანანა დეიდა, ლელას გამობერილ მუცელზე ანიშნებს.
-არა, არაფერი! კარგად ვგრძნობთ თავს!-ღიმილით ისვამს მუცელზე ხელს, ლელა.

***
-წადით თქვენ გაისეირნეთ, საჭორაო გექნებათ და მე ბავშვს მივხედავ!-ამბობს მანანა დეიდა.
-მარტო ხომ არ დარჩებით!-ეუბნება ნინა.
-მე და ლუკა გავერთობით!-მანანა დეიდა, ხელში იყვანს ლუკა.-წადით, წადით! ჩვენც გარეთ გავდივართ და პატარა ბილიკს მივუყვებით.
-მოყევი ყველაფერი!-ამბობს ნინა.
-მალე, ვეღარ ვითმენ!-ყვება ლელაც.
-კარგით ხო!-სახე მებადრება.-იმ დღეს კაფეში ვიყავით და ერთმანეთის შესახებ მოვუყევით!-ვიძახი მე.
-მერე?-მეკითხება ნინა.
-ოცდაექვსი წლისაა! მშობლები საზღვარგარეთ ჰყავს!-ვამბობ მე.
-კარგი ბიჭია!-ამბობს ლელა.
-შენ რა იცი?-ვეკითხები მას სიცილით.
-შენი მოყოლილიდან!-ამბობს ის.
-მგონი მიყვარს!-ჩუმად ყოფნის შემდეგ ვამბობ მე.
-ვიცოდი!-ღიმილით ამბობს ნინა.
-ხომ ვამბობდი არა?!-ჩაილაპარაკა ლელამ.
-თქვენ რა ჩემზე ადრე იცოდით?!-ვიკვირვებ მე.
-ადამიანი, რომელიც სულ დადაზე ლაპარაკობს, მისი სახელის ხსნებისას იბადრება ანუ უყვარს!-იძახის ნინა.
-კარგი, გნებდებით!-ვამბობ და ლელას მუცელზე ხელს ვუსვამ.
-თორნიკე, როგორ არის?-ვკიტხულობ ლელას მამიდაშვილს.
-კარგად! წინა კვირას იყო ჩამოსული, ხომ გითხარი! -ამბობს ლელა.-რამდენერაც არ უნდა ვნახო, მაინც მენატრება!-ამბობს მოწყენილი.
-სულ მაგასთან ერთად ვიყავით ბავშობაში და რა იქნებოდა აბა?!-ამბობს ნინა.
-დღეს არ მივალ ბატონ რეზოსთან და ალბათ ის მივა.-ვამბობ მოწყენილი.-მაგრამ არაუშავს! მაშინ, ხომ ისიც არ მოვიდა?! მართალია მერე შევხვდი, მაგრამ...
-მოვანატროთ შენი თავი!-სიცილით ამბობს ლელა.
-სახელი შეარჩიე?-ვეკითხები გევრდზე მჯდომ ლელას.
-არ ვიცი ზუსტად ჯერ, მაგრამ ალბათ ნიკას დავარქმევთ!-ამბობს ღიმილით.
-დიანა, როგორ ხარ?-ფეხზე დგება ნინა და მომავალ გოგონას ესალმება.
-კარგად, ნინა! შენ?-კითხულობს გოგონა.
-გმადლობ, კარგად!-უკან ბრუნდება ნინა.
-ეს ის იყო, ადრე შეყვარებულები რომ ეგონათ ალექსანდრე და ეს?-ვეკითხები მას.
-ხო, ეგ არის!-მიდასტურებს ნინაც.
-წავიდეთ სახლში, აგრილდა!-გვეუბნება ლელა.

------------------------------------------------------------
ვიცი პატარა თავია შედარებით სხვებისგან! ძალიან დიდი მადლობა თბილი სიტყვებისთვის და ველი შეფასებეებს! ქალბატონებო გილოცავთ რვა მარტს! ბედნიერებას გისურვებთ!