ო ღმერთო როგორ ვერ ვიტან 17 იანვარს....დღეს როდესაც ყველაფერი თავდაყირა დადგა ჩემს ცხოვრებაში...მოდი მოგიყვებით რომ გაერკვეთ რატომ მძულს ეს დღე: მე და მამა წყნეთში მივდიოდით, ვიცინოდით, ვმღეროდით და ვმხიარულობდით....წვიმდა.ყველაფერი ნისლს დაეფარა.მანქანა მოცურდა.ხეს შეეჯახა მამას მხრით...სულ სისხლიანი იყო.სახე აღარ უჩანდა, ნელნელა კი მეც დავკარგე გონება,რადგან არც მე ვიყავი ნაკლებ მდგომარეობაში.თვალები რომ გავახილე,მხოლოდ თეთრ ფერს ვხედავდი და წამლების მძაფრი სუნი ცხვირს მიწვავდა.... უეცრად ოთახში გოგონა შემოვიდა 20-25 წლის იქნებოდა, როდესაც დამინახა სახე გაუბრწყინდა და მხიარული ხმით დაუძახა ექიმს და ჩემი გამოღვიძება ამცნო....პალატაში დედა შემოვიდა....ტირილისგან მისი ლამაზი და ნატიფი სახე სრულად წაშლილიყო, თვალები ჩასწითლებოდა და ლოყები ჩასცვენოდა... მითხრა,რომ მამა ადგილზევე გარდაცვლილა,ხოლო მე 1 თვე ვიმყოფებოდი გათიშული...თითქოს რაღაც ჩამწყდა,თითქოს მოვკვდი და აღარაფერი აღარ შემეძლო.გავაცნობიერე,რომ იდეალი მამაკაცი დავკარგე და ამის გაცნობიერებამ იმდენად დიდი ტკივილი მომაყენა,რისი სიტყვებით გადმოცემაც ძალიან მიჭირს...იმ დაწყევლილი დღის მერე 17 იანვარს სახლიდან გავდივარ და მთელ დღეს წყნეთში ვატარებ...არც ეს დღე არ არის გამონაკლისი ვიცმევ და წყნეთის გზას ვადგები...იშვიათად წვიმს მეკი წყნარად მივდივარ და თვალს ვადევნებ გარემოს...მოდი სანამ გზაში ვართ ჩემზე მოგიყვებით^^ მოკლედ: ტაისია ლიპარტელიანი 20 წლის..არვარ მსუქანი,მაგრამ არც ძალიან გამხდარი არ ვარ საშუალო ტანის შავი თმით და კუპრივით შავი თვალებით...სანამ მე თქვენ გეცნობოდით წყნეთშიც მოვედით..
სახლში შესვლა და ჩემი ტელეფონის აწკრიალება ერთია
-ჰოუ დედიკო
-ტაისია ასე ადრე რატომ წახვედი? რატომ არ მითხარი?ხომ იცი რომ ვნერვიულობ არა? არვიცი რას გიზავ ..ხოიცი რომ ვერ ვიტან ეგრე რომ იქცევი. ერთი ჩამოდი ნახავ რასაც გიზამ-ჩვეული ენთუზიაზმით მიტევს დედაჩემი
-კარგი დედა დაწყნარდი ^^ სახლი უნდა მივალაგო მერე დაგირეკავ
-ტაისია ვერ აარიდებ თავს ამ საუბარს ხომ იცი-ვიცი ახლა იღიმის და თან ცალი წარბი ზემოთ აქვს აზიდული..თითქოს მკაცრი ქალი,ყველაზე თბილი და მოსიყვარულე ადამიანია
-ვიცი დეე,ვიცი.მიყვარხარ
-მეც მიყვარხარ დედას სიხარულო
-გაკოშეე-გავუთიშე და ვოტ ტაკ.ახლა რა ვქნათ.ჰმმმ კარგი აზრი მაქვს აი რომ გაგიჟდება ადამიანი ისეთი:სახლს დავალაგებ-.-.. 2 საათიანი ტანჯვისა და წამების შემდეგ სახლი იდეალურ მდგომარეობაშია..ახლა კი ისღა დამრჩენია,რომ ჭოკოლადების საყიდლად წავიდე.ავიღე გასაღები და გარეთ გავედი.ისევ წვიმს.ცა თითქოს გლოვობს.უფროსწორად მგლოვობს 20 წლის დაწყევლილ გოგონას.კარგით არგინდა მოწყენა გავაგრძელოთ..ოოოუ უფს ვიღაც "ახმახი" მიახლოვდება...უკვე საკმაოდ ბნლა ამიტომ მის სახის ნაკვთებს კარგად ვერ ვარჩევ..მიახლოვდება და საოცრად ირონიული ხმით საუბარს იწყებს:
-უკაცრავად,რომ გაწუხებთ, მაგრამ თქვენი დახმარება მჭირდება-ვგრძნობ რომ იღიმის.
-არა ვაპირებ მისტერ ირონიას დავეხმარო..!
-არც მიცნობ და საიდან მოიტანე რომ "მისტერ ირონია" ვარ ალქაჯო???-ო ღმერთო ისევ ეს ირონია
-მე თუ ალქაჯი ვარ მაშინ გამოდის ,რომ ალქაჯს სთხოვ დახმარებას რაიყო ფული გამოგელია და სული უნდა მომყიდო??- არც მე ვიკლებ ირონიას
-არა უბრალოდ დაჭრილი ვარ და შენი დახმარება მჭირდება-ხელს მაჩვენებს რომელიც სულ სისხლიანი აქვს
-ო ბოჟე რა შარში გაეხვიე ირონიავ??-ცალკ წარბი ზემოთ ავზიდე
-დამეხმარები თუ წავიდე?-მოწყენით ამოილაპარაკა
-კარგი წამოდი- სახლში შევიყვანე ტახტზე დავაწვინე და ჭრილობის შესწავლას შევუდექი..
-ჰმმ ღრმა ჭრილობაა საკმაოდ.გასაკერია და რადგან ტკივილ გამაყრუებელი არ მაქვს მოგიწევს რომ როგორმე გაუძლო გაფრთხილებ ძალიან გეტკინება-შიშნარევი ხმით ვეუბნები
-გავუძლებ დროზე დაიწყე...ხომ მართლა მე დამიანე ვარ -ძლივს ამოილაპარაკა
-კარგი მე ტაისია - სასწრაფოდ სამზარეულოში შევვარდი და პირველადი დახმარების ყუთი გადმოვიღე ამოვიღე საჭირო ნივთები და კვლავ დამიანესთან დავბრუნდი
-დავიწყოთ კაი??
-..- თავი უთქმელად დამიქნია...როგორც უკვე ავღნიშნე ჭრილობა ღრმა იყო მაგრამ მაინც მოვახერხე მისი გაკერვა..ტკივილისგან გადაღლილი სახე ჰქონდა დამიანეს..გაკერვის დროს კინაღამ გაითიშა...ვთხოვდი, ვთხოვდი რომ არ გათიშულიყო და ისიც მაშინვე ახლელდა თვალებს.დავამთავრე..და დამიანესთან დაეძინა..მივაფარე პლედი და აბაზანაში შევედი.იქიდან სრულიად დასვენებული გამოვედი და ახლა უკვე დამიანეს სახის ნაკვთების შესწავლა დავიწყე: აპრეხილი ცხვირი,დიდი და მარწყვივით წითელი ტუჩები საოცრად სიმპატიურს ხდიდა.ო ბოჟე ეს მისტერ ირონია შემიწირავს..."ტაისია დაწყნარდი ნუ დევილობ .. გეძინება შენ აშკარად წადი დაიძინე"- შემომძახა ჩემმა ალტერეგომ და მეც მას დავუჯერე,ოთახში შევედი და მორფეოსის სამყაროში შევცურე....

ახალი ვარ და ძალიან მკაცრადაც ნუ შემაფასებთ,ჩოდო ვალლ.. მოკლედ გელით რიააა