ბნელა ყველაფერი უკუნით სიბნელეში იძირება გარბის, როგორც შეუძლია გარბის, მისდევს ერთადერთ სინათლის სხივს, მისდევს, რომელსაც უსასრულობაში მიჰყავს, ჩერდება აქეთ-იქით იყურება იბნევა გონებაში ყველაფერი ერევა, იკეცება სახეს ხელებში რგავს, მთელი სხეული უცახცახებს უეცრად სითბოს გრძნობს სახეზე, გრძნობს როგორ წევს თავს ნელ-ნელა ზევით თვალებს ხუჭავს შიშისგან, სახეზე თბილი სუნთქვა ეფრქვევა მაგრამ თვალების გახელას ვერ ბედავს
-გაახილე
ესმის უცნობი მაგრამ საოცრად ნაცნობი ხმა. აკანკალებული ახელს თვალებს, როცა მის წინ ჩამუხლულ მომღიმარ ბიჭს ხედავს შიში უქრება მაგრამ ახალი შეგრძნება დაბნეულობა ეუფლება
-მე...მე
ხმა უწყდება გოგონას
-შენ გეშინია ბუნებრივია
ისევ ესმის უცნობი და ასეთი ნაცნობი ხმა. გაოცებული უყურებს ბიჭს რომელსაც სახიდან ღიმელი არ შორდება, მოულოდნელად ბიჭი წამოდგომას იწყებს მერე მარჯვენა ხელს გოგონას უწვდის ღიმილი არადა არ შორდება სახიდან. გოგონა ინსტიქტურად აწვდის მარცხენა ხელს და დგება, ბიჭს სახე ეცვლება ღიმილი უდიდდება ყურებამდე ასდის მერე სიცილს იწყებს სადისტურს. გოგონა მაშინვე ხელს უშვებს გაქცევას ცდილობს და ისევ უსასრულობაში იკარგება უკვე აღარ შეუძლია ძალა აღარ აქვს ნებდება ისევ ეცემა მაგრამ ამჯერად გონებას კარგავს.
თვალებს ნელა ახელს ირგვლივ იყუება საწერი მაგიდა, კარადა,ფანჯარა ნელ-ნელა აღიქვამს სადაა თავს მაღლა წევს კარისკენ იყურება სადაც ბალიში აგდია მერე ლოგინზე იხედება საბანი ნახევრად გადავარდნილია მეორე ნახევარს კი მთელი ძალით ეჭიდება მთელ სხეულზე ოფლი ასხავს სასწრაფოდ დგება საწოლიდან სააბაზანოში შედის ონკანიდან წყალს უშვებს სახეზე ისხავს მერე სარკეში იხედება და თავის ანარეკლს უსწორებს თვალს რამდენიმე წუთი ასე გაშეშებული დგას როცა გონს მოდის ტანიდან ზედმეტ ნივთებს იშორებს და დუშის ქვეშ დგება ფიქრს იწყებს ყველაფერს აანალიზებს სიზმარს თავიდან ბოლომდე იხსენებს, უცებ ისევ კანკალს იწყებს სასწრაფოდ ეცლება წყალს პირსახოცს იხვევს და ისევ ოთახში ბრუნდება. საწერი მაგიდიდან ტელეფონს იღებს კონტაქტებში ვიღაცის ნომერს ეძებს შემდეგ დარეკვის ღილაკს აჭერს
-ალო
-ნინი გიორგი სადაა?
-რა?
ისმის ტელეფონიდან გოგონას გაოცებული ხმა
-შენი ძმა სადაა სძინავს? ხო კარგადააა? მიპასუხე სწრაფად
-არ ვიცი რა ხდება?
-მერე რაღას უცდი შეამოწმე
დაიცა...პაუზის შემდეგ ისევ იწყებს
-თავის ოთახში არაა რამე მოხდა? ნუ მაშინებ ლიზა ხმა ამოიღე
ლიზას ტელეფონი ხელიდან უვარდება მოწყვეტით ეცემა საწოლზე თვალებიდან ცრემლები კი თავისით იკვლევენ გზას ალბათ ერთი საათი მაინც იყო ასე უგონოდ დაგდებული ლოგინზე როცა კარზე ზარი შემოესმა მერე გაიგო როგორ გააღეს ოთახის კარი მერე უკვე შეხებაც იგრძნო მგონი ურტყავდნენ კიდეც წამოიწია ტირილისგან დასიებული თვალებით მიაჩერდა მის საწოლთან მდგარ ნინის, რომელსაც შიშისგან ყავისფერი თვალები გასდიდებოდა
-ლიზა...ლიზა რა ხდება
ძლივს ამოიჩურჩულა
-სიზმარი ვნახე
-სიზმარი?!...სიზმარი?!ესეიგი სიზმარი ხო? შენ სრულ ჭკუაზე ხარ? სიზრის გამო დამირეკე დილაუთენია სიმრის გამო გამიხეთქე და სიზმრის გამო ხარ ამ დღეში?
-შენ არ გესმის მას რაღაც სჭირს
-მას არა მარა შენ ნამდვილათ დაგემართება ახლავე თუ არ ადგები აბაზანაში თუ არ შეხვალ და არ მოწესრიგდები სკოლაში გვაგვიანდება იცოდე ნუ მაიძულებ ძალით შეგათრიო
ლიზა ჯერ გაფართოებული თვალებით უყურებდა მერე ადგა მოწესრიგდა დედას დაემშვიდობა და სკოლაში ჭავიდნენ მთელი გზა მაინც არ ტოვებდა აზრი, რომ მის საყვარელ ადამიანს რაღაც ძალიან ცუდი დაემართა
-არ მესმის როგორ შეიძლება
ფიქრებიდან გამოიყვანა მეგობრის ხმამ
-რა?
-ოგორ თუ რა ვერ გავიგე მე და გიო ვართ ტყუპები თუ თქვენ მის ერთ ნაკაწრსაც კი გძნობ
-მაშინ ატო არ გჯერა ჩემი?
-მჯერა რა თქმა უნდა მჯერა მაგრამ ვთვლი რომ, არც ეგრე სერიოზ...
სიტყვა ტელეფონის ზარმა გააწყვეტინა
-ხო დე
-სკოლაში მივდივართ მე და ლიზა
ნინის სახე შეეცვალა გაშტერდა ტელეფონი ხელიდან გაუვარდა და მთელ სხეულში ააკანკალა
-ნინი რა ხდება?
-ის
-რა ის ნინი ნუ მაშინებ
-გიო საავადმყოფოშია
-რა?
-კომაშია








გავაგრძელო? ჩემი პიველი ისტორიაა და არ ვიცი რამდენად ღირს წეის გაგრძელება