-ბოლოს მახსოვს ვარდისფერი წითელი, მწვანე და ლურჯი...
- ეხლა რას ხედავ?!
- ეხლა მხოლოდ შავს და ამ შავზე რაღაც ალისფერი ნათდება, წვრილად წერტილებივით.
- ხო ეს არცისე კარგია, მაგრამ მაინც ვიზავთ რამეს.

ემი გაზდელიანი.... 22წლის. რვა წლის წინ ავარიაში მოყვა , მის ძმასთან ერთად. სამწუხაროდ ძმა ადგილზე გარდქიცვალა. მან კი სამუამოდ დაკარგა მხედველობა.
მშობლები ყველაფერს აკეთებდნენ იმისთვის რომ მი კიდევ დანახა, თუმცა უმრავი გმოკვლევისა და ოპერაციის მიუხედვად ემი ისევ ვერაფერს
ხედავდა. ბოლოს დაიღალა, შეწყვიტა ექიმებში სიარული. სახლის ჭიშკარს არ სცილდებდა. მართალია თვალით ვეხარ ხეავა, მაგრამ სნენის რეცეპტორები გაიორმაგდა, შეხების გრნო, აღქმა გუმძფრა. მას ეს მოსწონდა. თითქოს უფრო მეტად ხედავდა ხელით სმენით, სუნის შეგრძნებით. ვიდრე აქამდე .რაცკი თოთხმეტი წელი უყურებდა გაუფერულდა. მეგობრებს ჩამოშორდა, ფიქობფა ტვირთად დააწვებოდა , ცდეოდ მაგტამ ვერავინ შეეკამათა. ეს მისი გადასაახი იყო, ეს ა უნდ გადაეწყვიტა, ამიომაც ვერავინ შეეკმათა.
მისმა მშობებმა სახლოს გადაკეთება დააპირეს, უნდოდათ ყველა კიბე მოეხსნათ. აეღოთ მაგიდები სკამები და დაედგათ რბილი ნივღები. თუმცა ემიმ სასტიკი უარი განაცხადა.... მას ისეთი ახსოვდა სახლი, სეთ იო შეგუებული როგორიც მის ბავშობას. მან ზეპირად იცოდა თვითოეული ნივთი ადგილ სამყოფელი, და ათუკი აიღბდნენ ან გადაადგილებდნენ მას ეს უფრო შეუშლიდა ხელს.
სკოლა დაამთავა. ბრაილის შრიფტი ისწავლა, ცოტაკი გაუჭირდა მაგრამ მინც ისწავლა. თან უკვე იმედიც აღარ ქონდა მხედველობის დაბრუნების.. გამოსაშვებზე არ წასულა, რადგან იმდენად იყო გაუცხოვებული ხალხი მიმართ რომ ვეღარ უძკებდა ათას ხმას, მხოლოდ ხმას რომელიც ტვინში გიფეთქავს, დიდი ზეწოლაა ტვიბისთვის. მხოლოდ ხას იებ, ლაპარაკს სიმღერას დაგიწევს მხოლოდ შავ სილუეტზე დახატო ხალხი ხმა ზემოდან დაადო და ათამაშო დუალოგები. ზოფისთვის შეიძლბა სახალისოც ყოფილიტო, თუმცა ემი ამდენს არ გააკეთებდა.
ხშირად ეზოში იჯა. მზის სათვალე ეკეთა, ყურსასმენებში მხოლოდ ერთსა და იმავე მუსიკას უსმენდა, viva fourever... წელმდე თმ შეეჭრა, მოკლედ ბიჭურად ქონადა.
სიმაღლით საშუალო, ვიწრო წელითადა, გრძელი ფეხბით. საკმაოდ გამხდარი იყო, წაბლისფერი თმით, შავი თვაებით, და თხელი ცხვირით, ასევე თხლი ტუჩებთ.

საძინებლადესამე სართულის სხვენი აირჩია. უნდოდა დილის სხივებთან ახლოს ყოფილიყო, დილით სახეზე ეცმოდა მწველი სხიცები თუმხა მხოლოდ კანით გრძნოვდა მზის არსებობას.
მეტუ წილი კითხულობდა, ან უსმენდა , ანდა კიდევ ნაბიჯებ ითვლია. ეზოს გარშემო უვლიდა და საღამოს ისვ თავის ოთახში ადიოდა. ბოლო რვა წერი აღარ სადილობდა მშობლებთან, არც კი ჩამოდიოდა დავლა, ვინმე სტუმარი თუ ყავდა დედამის.
ქეთეცანი და ავთოც შეეგუვნენ თითქოს... აღარ ეწინააღმდეგებოდნენ, მათი დლოგი მხოლოთ დილით ხდებოდა.
-დილამშვიდობისა ემი....
- დილამშვიდობისათ....
- გარეთ გადიხა?!
- კი ეზოში!
ანდა თვეში ერთხელ შედიოა ქეთევანი ემისთნ. ახალი ტანსაცმლით დატვირთული.
ჯინსის შარვლები. ბოტასები . პერანგები და შავი რემბო მაიკები. ზთარში არაფერი იცვლებოდა. გარდა იმისარომ მთებიში მიდიოდა. შატილში ატარებდა ნოემბირს ბოლოდან მარტის დასაწყისამდე.... მხოლოდ ძიძა მიყავდა, ეგეც იმიტომ რომ შინ დამწრობით ანდა მოტეხილობით არ დაბრუნებულიყო.
მხოლოდ ერთიდაიგივე სტილი , არაფერი უცვლელი, ეგეც იმიტომ რომ ავიწყდებოდა როგორი იყო მუქი ან ღია ან გამოყვანილი ანდაა კოქტეილის.... ზუსტად იმ ერთიდ იგიცეს იცმევს რაც ბოლო დღეს ეცვა.
ბვშვები ქალაქ გარეთ, ერთერთი კლასელის სახლში აპირებდნენ გარღობას, ემიკი ვერ მიდიოდა რადგნ მმამისს არეხალა, ბოლოს ძმამ გაახარა და წაიყვანა. პერანგი მაიკა ჯინსი და ბოტასები ჩაიცვა.... მშვენიერი დრო გაატარეს, იქიდააც ძმამ წამოიყვანა, მასზე ექცსი წლით უფროსი უყო, დათა.... გზაში სატვირთო დაეჯახათ. დათა ხერხემალში იყო გადამტვრეული, მანქანა რამოდენიმე მეტრი ბრუნავდა ჰაერში,,, ემის კი თავი ჰქონდა დარტყმული, ორივე ფეხი მოტეხილი ხელი.... მანქანა საშინად იყო დალეწილი, ემის ადარჩენაცკი წარმოუდგენელი იყო, სასწაულებლივად გამოიყვნეს გოგო. ერთი მუჭივით დაჯეჭყილი მანქანიდან , მაინც ისმოდა, viva fourever....

ერთი წლის წინ, ემიმ უცნაური გნაცხადი გააკეთა.
- ფსიქოლოგი მინდა....
- არარის პრობლემა - ფახარებულმა მმამისმა მეორე დღესვე მოუყვა გამოცდილი ფსიქოლოგი უმცა ემიმ უატი განუცხად კაცი დაიბნა , ვერ გაეგო რა გაკეთებინა.
- მე მინდა მომსმენი, უცხო, ულ უცხო თქვენ კიარა აავინ რომ არ იცნობდეს..... და მე არ მინდა ქალი... ქალს მე ვერაფერს ვეტყვი....
- უცნაურიც კი იყო მაგრამ ვთომ ერთკვირაში იშოვა... ბიჭი, თუმცა ეს ბიჭი სულც არიყო ფსიქოლოგი, არც სწავლობდა და საერთოდ არაფერს წარმოადგენა. გამოუყო კაბინეტი, სახლიდან მოშორებთ ერთი ოთახი დაუქირაა ადაუხადა . საჭიროზე მეტი ....
ვინ იყო დაქირავებული ბიჭი?!
შეიძლება ემის ეცნო რომ დაენახა მაგრამ, მეტს ვერავის...
- ემი ეს უჩაა,,, უჩა ნაკაშიძე...
- გამარჯობა ემი...
ემიმ მხოლოდ თავი დაუქნა ....
დღის შემდეგ კვირაში ხუთი დღე დადიოდა უჩას კაბინეთში , არასდროს გვიანებდა , თუმა არ ლაპარაკობა.იჯდა ემი მის წინ უჩა, და ასე ორი ადამანი და არლაპარაკობდა. უჩას ვერ გაეგო , თულაპარაკი არ უნდოდა რაღას მოდიოდა, თან ზუსტად პირვრლზე ემი სავარძელზე იჯდა, ოთხზე კი უკვე კარს ხსნიდა და მიდიოდა.

ორშაბათი დღე გათენდა, ემი პირველ საათზე უჩასთან გამოცხადდა, სავარძელში მოიკალათა, და მის წარმოსახვაში უჩას დაუწყო თვალებში ყურება..
მის წარმოსახვაში კიარა, გაოგნებულიბ უყურებდა უჩა. ემი ზუსად თვალებში მიშტერებოდა.
- მხედავთ?!- ერთი წლის განმავლობაში, პირველი სიტყვა .
- ვცდილობ დაგინახოთ....
- ეგ როგორ...
- აი შენ რომ მართლა ფსიქოლოგი იყო, ანდა რაიმე გამოცდილება გქონდეს ამ საქმეში მიხვდებოდი.....
- ..... - უჩა გაწითლდა..
- სავარაუდოდ გაწითლდი ეხლა , რადგან არამარტო მამაჩემი შენც გამოგიჭირე ტყუილში... გაკვირდები და მგონია რომ გიცნობ.
- ხომაგრამ მე ხმაც კიარ ამომიღა...
- კი , ლაარაკი სულაც არ მინდა შენს ამოცნობაში... დუმილით გიცანი... მაგრამ მთლადაც ვერ გაგიხსენე უბრალოდ რაღაც გაქვს, არვივი, მაგრამ ჩემთვის კარგად ნაცნობი...
- შეიძლება ... თბილისი პატარა ქალაქია.
- მე არ ვამბობ რომ სადმე შეგხვდი ქუჩაში... არა უფრო ახლოდან მახსოვხარ. სუნი..- ემიმ ნესტოები დაბერა- ნაცობია სკოლის ასაკიდან მახსოვს. რამდენი წლის ხარ?!
- ოცდა ექვსის...
- აჰამ ესეიგი ოთხი წლით დიდი ხარ .
- მოდი ამ მათემატიკას მოვრჩეთ და რადგამ მე ამაში ფულს მიხდიან მკურნალობა დავიწყოთ.
- მერედა ვინ გითხრა რომმკურნალობა მინდა?!- ემი გაბრაზდა... ხელები მომუჭა და წასასვლელად მოემზადა.
- სად მიდიხარ?! ჯერ არ გამხდარა ოთხი საათი... - უჩა მიხვდა რომ ლეას მკაცრად მოქცევა ჭირდებოდა. სრულფადოვნად მაშინ იგრძნობდა თავს როცა ყვრლა შეხედავდა უნაკლოდ...
- მე როცა მინდანმაშინ წავალ!
- ვერ წახცალ! მე ამაში ფულს მიხდიან , ეს ერთი წელიც სულ ტყუილად დადიოდი მამაშენი ამაში ათასებს იხდის დაა ნება იბოზძე დაუბრუნდი სავარძელს , ფეხები კომფორტულად დაალაგე და ვილაპარაკოთ.
ემი შებრუნდა თითქოს ზეგავლენა მოახდინაო უჩას სიტყვებმა , მის ამოუღებლივ დაიკავა სავარძელი და ფეხებიც დაალაგა.- მიდი აბა ამალაპარაკე !
- მე კიარა შენ უნდა ალაპარაკდე!
- მე სათქმელი არაფერი მაქვს- ემის სიჯიუტეს საზღვარი აღარ ქონდა.
- მაშინ ხვალ აღარ მოხვიდე. მამაშენს დავურეკავ და იმ ერთიწლის უაზროდ გადაყრილ ფულს დავუბრუნებ ....
- ვერ წახვალ!- ემიმ იმაცე ხმის ტემბრით წარმოთქვა ეს ორი სიტყვა რომლითაც სულ რამოდენიმე წუთის უკან უჩამ თქვა. - თუკი მაღთლა გინდა ამ საქმეს თავი დაანებო ხვალ მოვალ ისევ ისე სიას მოვიტან...
- რა სიას?!- უჩას სახე დაებრიცა...
- რას და თხუთმეტ სურვილს დავწერ და შენ როგორცკი ყველას შემისრულებ იმ წუთიდან წახვალ .....
- და თუკი ეხლავე წავედი?!
- დარწმუნებულივარ რომ ხვალინდელი დღის გათენება გინდა....:!
ემი წამოდგა მხრებში გასწორდა... თვალიბგაუსწორა დაჩის , ცინიკურად გაიცუნა და კარებიბმიიხურა...

ემის გასვლის შემდეგ რამოდენიმე საათი იყო გასული მისი მამა რომ მოვიდა.
- აბა ჩემო უჩა დღესაც ქრ ამოიღო ხმა?!
- არა თქვენ წარმოიდგინეთ და ხმაც ამოიღო და ვიჩხუბეთ კიდევაც, არა კიარ ვიჩხუბეთ ვიკამათეთ, მეგონა ვაჯობებ მაგრამ ბოლო სიტყვა ისეთი მითხრა თანნისეთი სერიოზულობით, დავ***დი...
- აბა რა გითხრა მოყევი მაგ გიჟმა, რითი დაგაფრთხო?!
უჩამ მოუყვა კაცს დეტალურად, ბოლოს კაცმა გულიანად გადაიხარხარა.
- იცი ? თუ მართლა გინდა ემის დახმარება შეწყვიტო, უბრალოდ წადი..
- მე ემის როგორც რიგით გოგოს ისე არ ვუყურებ ეს თქვენ კაგად იცით, ამიტიმაც ვარ აქ და ეს ერი წელი კარგად იცით როგორ მიქირდა. მე ის მეათე კლაეოდანნმიყვარს... ის ჯერ კიდევ სულ ერთი ციცქნაიყო.... ამიტომ მისო ყურებაც კი მე მაბედნიერებს და დღეს მხოლოდ ერთს მივხვდი ... მე მას ვახსოვარ... რაც არ უნდა გადაკვირი იყოს დუმილით მიცნო და სუნით.....
- მე შენი იმედიღა მაქვს უჩა... ემის მხოლოდ შენ უშველი....
- მე ყველაფერს გავაკეთებ.
- ხო დაკიდევ ვნახოთ ხვალ რას მოიფიქრებს და აქ ვარ ხომ იცი..... ვიცი რომ მარტო ემიზე ხარ გადართული , და ძალიან გთხოვ თუკი ეს ერთი წელი არ მართმევდი ფულს , მე ჩემს შვილს ვიცნობ რაღაც სასწაულებს მოგთხოვს და დაგჭირდება აწი....
- არა არც ამიია და არც ავიღებ ფულს ....
უჩამ ემის მამას ხელი ჩამოართვა, დარმშვიდბა სახლში წავიდა..
სალში მოაული ემი რაღაცნაირი გახარებული იყო.. ოთახში დედამისი იხმო... საწოლზე ფეხებ მოკეცილი დაჯდა და კალამი და ფურცელი მიაჩეჩა დედას.
- აბა დანომრე, ნომერი ერთი:
- ეა მაწერინებ ემი?
- დაწერე ნომერი ერთი!
- კაი- ქალმა ვარდისფერ ქაღალდზე კალმის წვერი აათამაშა,
- ყველა ფერის ნახვა! და გთხოვ რასაც გეტყვი ზუსტად იგივე დაწერე. ნუ შემეკითხები
- ლაი დედი.
- ნომერი ორი! მაგრძნობინოს შიში...სამი ყველაზე მაგარი ადრენალინი . ოთხი იცხოვროს სამი დღე და ღამე ჩემთან ერთად.
- რა დედა?! - ქალი წამოხტა როცა მისი სიტყვები ფურცელზე დაწერა და გაიაზრა...
- თუარ დაწერ სხვას დავუძახებ და ის დაწერს .ხუთი ........... როცა მე მომინდება მიმღეროს.ექვსი მატარებინოს მანაქანა. შვიდი .მასროლონოს იარაღი, რვა , მაჩვენოს სვანეთი..
- დედა რაღაც წარმოუდგენელს მაწერინებ.
- ვიცი! .....ცხრა, დამბანოს , ათი, ვარსკვლავები დამათვლევინოს, თერთმეტი, მასწავლოს ხატვა, თორმეტი ,
-