სანამ უკან გავიხედებოდი გულის ფეთქვა შეჩერდა,2 წამი კი საუკუნედ მომეჩვენა იმის მოლოდინში რომ სანდროს დავინახავდი,თავი სწრაფად მივაბრუნე...თუმცა იმედი გამიცრუვდა,იქ ხომ ჟურნალისტი იყო და არა სანდრო,ინტერვიუს ჩამორთმევა უნდოდა ბიჭებისთვის...
-კაი ლევჩო მე წავედი
-კაი ჩემი ცხოვრება,მიდი დაისვენე,ტუჩები შუბლზე მომაკრო და გადამეხვია,სანამ წავიდოდი ჟურნალისტმა შემაჩერა,
-უკაცრავად არეთა არა?!
-დიახ!მაგრამ ინტერვიუს ვერ გავაკეთებ მეჩქარება,თავის არიდება ვცადე და მოვბრუნდი თუმცა ისევ შემაჩერა...
-ქალბატონო ეს თქვენთან გამომატანეს!ხელში კონვერტი ეჭირა რომელსაც ის დაუსრულებელი ნახატი ეხატა,კონვერტი ხელიდან სწრაფად გამოვართვი და კითხვა დავიწყე "არეთ!შენ იცი რომ მე უკრაინაში მივდივარ,არ ვიცი ამ წერილს ასე რატომ გიგზავნი,მე მართლა მიყვარხარ,როგორ ვერ დაიჯერე?!არ მინდოდა დაუმშვიდობებლად წავსულიყავი,გულმა ვერ მოითმინა,რა ბანალური ვარ,რომანტიულიც(აქ გაგეღიმა ალბად)მიყვარხარ და მომენატრები...თუმცა შენ არა" წერილის კითხვა დავასრულე თუ არა ლევანის მივუბრუნდი
-ლევან!
-ჰოუ
-ხომ არ იცი სანდრო რომელზე მიფრინავს?ლევანიმ გაკვირვებულმა შემომხედა მერე კი საათს დახედა,
-ასე 1 საათ ნახევარში ჩაჯდება ალბათ!მიმიხვდა ჩანაფიქრს და საყვარლად გამიღიმა
-აჰ კარგია
-დაგეხმარო?
-არა მე გავაფუჭე და ვეცდები თავად მოვაგვარო ეს საქმე ჩემო ცხოვრებავ,ლოყაზე როგორც ვიცი ისე ვაკოცე "გემრიელად" და სწრაფად გავიქეცი,გზაში ტაქსი გავაჩერე და სახლში მივედი ლამაზი შავი მოკლე კაბა,შავი მაღლება და შავი მოსაცმელიც მოვიცვი გავიღებე და საეკეში ჩემს თავს თვალი ჩავუკარი...გზად ვარდების დიდი თაიგული ვიყიდე და ტაქსისტს ფული გადავუხადე სწრაფად რომ მივსულიყავით,აეროპორტში შევაბიჯე და ელეგანტური სიარულით მამაკაცების ყურადღებაც მივიქციე,დიდი ვარდების თაიგული მეჭირა სადღაც 110წითელი ვარდი იყო მემგონი,კარგი თანხაც დამიჯდა...ირგვლივ მიმოვიხედე,ხალხი ირეოდა,ჩემი ბიჭი კი არსად ჩანდა,მოიფიქრე არეთ რამე!
-უკაცრავად!დახმარება მჭერდება! ხმამაღლა დავიწყე ყვირილი და რამდენიმეს ყურადღებაც მივიქციე თუმცა ბევრმა ვერც გაიგო,
-ჯანდაბა 20წუთი მაქვს!დავიყვირე და ახლა გამახსენდა რომ მობილურზე დამერეკა...თუმცა ნომერი არ მქონდა. ლევანს დავურეკავ იქნებ ქონდეს მისი ნომერი...
-გისმენ არეთ!ლევანის ხმა მოისმა მობილურში
-ლეევ გეხვეწები სანდროს ნომერი მომწერე რააა სწრაფად!ვთქვი და გავთიშე ეგრევე ვცდილობდი მანამდე ხალხში მეპოვნა რამდენიმეს ისე დავეჯახე რომ კინაღამ ძირს მოადინეს ზღვართანი...მობილურზე დრაჟენია ვიგრძენი და ეგრევე გავხსენი სმს,ნომერი ავკრიფე და ზარიც გავიდა.
-ჯანდაბა!სანდრო მიპასუხე!ხმამაღლა ვსაუბრობდი და ვუცდიდი როდის აიღებდა მობილურს სანდრო,თუმცა უშედეგოდ...არ მიპასუხა! თვალებზე ცრემლები მომადგა და გული შემეკუმშა,თითქოს ვეღარ ვნახავდი...იქვე საკამზე ჩამოვჯექი და ჩემი ვარდების თაიგულში ჩავრგე თავი და ტირილი დავიწყე...მესმოდა ხალხის ხმა თუმცა ახლოს არავინ მოდიოდა...
-ჯანდაბა,მე ხომ მიყვაარს?! საკუთარ თავს საკმაოდ ხმამაღლა ვესაუბრებოდი და ვტიროდი...არ ვიცი იქ მყოფებს შეშლილი ვეგონე თუ უბრალო მიჯნური მაგრამ,მე ჩემი თავი სულელ გოგოდ მიმაჩნდა...უარი რომ არ მეთქვა ვნახავდი...იქნებ მისი თვითმფრინავი უკვე წავიდა?!ჰო...რათქმაუნდა,სანდრო გაფრინდა და ასე უბრალოდ დამტოვა მის სიყვარულთან ერთად...ყველას არ უმართლებს...იმდენს ვერ გავბედავდი რომ,უკრაინაში მისთვის ჩამეკითხა,იქაურობას ხომ არ ვიცნობდი?!რომ ვერ მივაგნო?იქაც რომ ვერ ვნახო?სად ვეძებო...სახლში წავალ!..ფეხზე წამოვდექი და ირგვლივ მყოფები მოვათვალიერე,იმის იმედით იქნებ მაინც იყოსმეთქი...ჩემი თაიგული დავიჭირე და დავშალე სადაც წყვილს დავინაახავდი ყველას ვურიგებდი და ბედნიერებას ვუსურვებდი ორიცალი ვარდი რომ დამრჩა აი ერთი წყვილი კიდევ ვნახე...მათკენ წავედი და და წინ დავუდექი
-შეყვარებულები ხართ?!
-დიახ!რა გნებავთ?!
-აი ეს ვარდი თქვენ!ბედნიერებას გისურვებთ ვთქვი და წამოვედი...მაგრამ გავშეშდი ერთ ადგილას როცა ერთი ადამიანის ხმა გავიგონე...ჩემთან არ იყო... სადღაც სხვაგან იდგა,მიკროფონში ყვიროდა ხმამაღლა!
-იქნებ დამეხმაროთ ხალხო!აქ ერთი გოგო იყო ვარდებს არიგებდა!ჩემი საცოლეა და ვერსად ვიპოვე დამეკარგა იქნებ დამეხმაროთ! "ჩემი საცოლეა" ამაზე ტანში ჟრუანტელმა დამიარა,სანდრო...სანდრო არ წასულა...ჩემს ერთცალ ვარდს დავხედე და გამეღიმა
-ეს მე!ბედნიერებას გისურვებ ჩემო თავო...ჩავილაპარაკე ვარდი კბილებში მოვიქციე მაღლები გავიხადე და სწრაფად გავიქეცი იქით საიდანაც ხმა მოდიოდა ხალხი ღიმილით მატარებდა ნუთუ ხვდებიან რომ მე ვარ? და აი დავინახე სანდრო,სიხარულით გავიქეცი და მაგრად მოვეხვიე მან კი ჰაერში დამაბზრიალა...
-როგორ მიყვარხარ შენ ჯერ არ იცი!ჩურჩულით ვუთხარი ყურთან და ისევ ავტირდი...
-ჩემი გულჩვილი გოგოოო...ძირს დამსვა და ტუჩებზე მადიანად წამეტანა,ხალხის ტაშის და ბშტვენის ხმა გავიგეთ და სიცილით მოვშორდით რთმანეთს...
-ეგ მიკროფონი სად ნახე?ვკითხე მე
-რაში გაინტერესებს?
-მანახე აბა ერთი წუთით?!სიცილით მომაწოდა მიკროფონი ხელში
-სანდრო მიდა ამ ხალხის წინაშე გითხრა რომ ძალიან მიყვარხაააარ!ხმამაღლა ჩავყვირე მიკროფონში და მის ტუჩებს ისევ დავეკონე.....
მობილურზე ზარია...
-ალო!ჰო გისმენ ლევან...რაა?ღადაობ?წამოვფრინდი ფეხზე და სიარული დავიწყე...აუ დაგადგათ საშველიი 2 წელია გიყვართ ერთმანეთი და...კაი ჰო ვეტყვი და ამოვალთ...მობლური გავთიშე..
-რა ხდება ჩემო გაბერილო?
-რა ხდება და ლევანიმ თეას ცოლობა სთხოვა...სიცილი დავიწყე
-ვაა საღოლ მომაჯადოვებლად გაიღიმა ხელი მომხვია და მისკენ მიმიზიდა ჩემი გაბერილიიი
-ჰოდა ავიდეთ?ამოდითო...
-კაი წავიდეთ დედიკო!ლილეს მე ჩავაცმევ შენ კი თბილად ჩაიცვი არ გამიცივდეთ...ტუჩებზე გემრიელად მაკოცა და ლილეს ოთახისკენ წავიდა...

აი ბოლო თავიიც ჩემო ძვირფასებოიმედია ცუდი არ გამოვიდა...
ძალიან დიდი მადლობა ყველას