დამიანეს მამა, რომ დავინახე მივხვდი ვის დაემსგავსა ვაჟბატონი. მამას მიესალმა და მე მომიბრუნდა.
-ნინი გაიცანი ეს მამაჩემია, ირაკლი.
-სასიამოვნოა._გავუღიმე და დამიანეს შევხედე.
-მამა ეს ნინია ჩვენი ახალი მხატვარი და დიზაინერი._ეჭვის თვალით შემომხედა და შვილს მიუბრუნდა.
-შეიძლება ნახატები ვნახო?
-კი მე მაქვს სურათები._არ დამაცადა არაფრის თქმა და მობილური მიაწოდა ირაკლის.
რამდენიმე წუთიანი დუმილის შემდეგ, შემომხედა და გამიღიმა, დამიანეს რაღაც უთხრა ჩუმად და სავარძელში ჩაჯდა.
დამიანე ჩემთან მოვიდა, ხელი გამომიწოდა და მითხრა:
-გილოცავ ქალბატონო ნინი, ახლა უკვე ჩვენი კომპანიის თანამშრომელი ხარ._თვალი ჩამიკრა და გამიღიმა. სიხარულისგან აღარ ვიცოდი რა მექნა და გიჟივით ჩავეხუტე, როცა გავიაზრე რას ვაკეთებდი ნელა მოვშორდი მის სხეულს და დამნაშავე ბავშვივით გავდექი გვერდით.
-ბოდიში არ მინდოდა._დამიანემ თვალები დამიბრიალა და მაშინვე გავჩუმდი.
-მამა, ნინი მარის მეგობარი და კურსელია.
-ე.ი. შენ ხარ ის ნინი?
-კი მე ვარ.
-ჩვენ წავალთ, ნინი უნივერსიტეტშია წასასვლელი და მე საქმეები მაქვს.
-კარგით შვილო, წადით. ხვალიდან დაიწყებ სამსახურში სიარულს.
-კარგით.
-დამიანე საბუთები შენ მოაგვარე.
-კარგი._კაბინეტიდან გამოვედით, დამიანემ გამაჩერა და საუბარი დაიწყო:
-ეს ბოდიში რას ნიშნავდა ნინი?
-უბრალოდ თავი ვერ შევიკავე.
-მერე მაგის გამო ბოდიშის მოხდა ვის გაუგია?
-ხო კარგი._დამნაშავე ბავშვის სახე მივიღე.
-ვაიმე, ნუ შვები მასე თორემ ყველას თვალწინ გაკოცებ._თავდაჯერებულად გამიღიმა და ლოყაზე ხელი მომადო.
-იდიოტო._შევუღრინე და წამოვედი.
-დამელოდე, წაგიყვან.
-არ მინდა ჩემით წავალ.
-კაი როგორც გინდა._მართლაც, რომ იდიოტი. ზურგი შევაქციე და წამოვედი. უნივერსიტეტში მივედი, მთელი ამალა გარეთ იყო და მათთან მივედი. ყველას გადაკოცნა დამეზარა და ჰაეროვანი კოცნა გავუგზავნე , ავთოც მოვიდა და დაიწყო დაკითხვა.
-სად იყავი?
-სამსახურში
-უკვე?
-კი, ხვალიდან დავიწყებ.
-სახლიდან როდის გახვედი?
-დილით, დამიანემ გამომიარა და.
-გეთქვა მერე.
-ხო არაუშავს, რა იყო ეხლა?
-არაფერი კაი.
-კაი.
გოგოებთან ერთად ლექციაზე შევედი, არცერთს ხმა არ ამოგვიღია და მე არც ლექტორს ვუსმენდი. ველოდებოდი როდის მომწერდა, მაგრამ სულ ტყუილად. ლექციები, რომ დამთავრდა სახლში წავედი, გიოს და სესილის დანაპირები შევუსრულე და ჩემთან წავიყვანე. სესილიმ მაშინვე ხატვა მოინდომა, ყველაფერი მაგიდაზე დავუწყე, რაც სჭირდებოდა და გვერდით მივუჯექი. გიო სავარძელში იჯდა და იქიდან ათვალიერებდა ნახატებს, ერთ-ერთს კარგად დააკვირდა, რომ იცნო ფეხზე წამოდგა.
-ის მე ვარ?
-კი შენ ხარ.
-ასეთი საყვარელი ბავშვი ვიყავი?_გამიღიმა და გვერდით მომიჯდა.
-შენ სულ საყვარელი ხარ._გავუღიმე და ლოყაზე ვუჩქმიტე.
-შეიძლება წავიღო?
-კი, რა თქმა უნდა.
-მადლობა._ჩამეხუტა და გამიღიმა.
-ბავშვებო შეჭამთ რამეს?
-კიი._ორივემ ერთად იყვირა.
-რას შეჭამთ? მითხარით და გავაკეთებ.
-პიცა.
-კარგით, ოღონდ მოითმინეთ ცოტა.
სამზარეულოში გავედი, მაცივრიდან პიცის ცომი გამოვიღე და მზადება დავიწყე. 15 წუთში პიცა მზად იყო, დავჭერი და ბავშვებს გავუტანე.
-ნინი...._კატის თვალებით ამომხედა გიომ.
-გისმენ.
-ნინი, ხომ იცი პიცას რაც უხდება.
-ბიცოლა მომკლავს, გაზიან სასმელებს არ გასმევთ და.
-არ ვეტყვით გპირდები, ხო სესილი?_ისიც თავის დაქნევით დაეთანხმა და მე შემომხედა, დიდი ცისფერი თვალებით.
-კარგით ხო.
სამზარეულოში გავედი, ჭიქები და კოკა-კოლა გამოვიტანე. მაგიდას მივუსხედით და გემრიელად მივირთვით სანამ მეორე ცხვებოდა. კარზე ზარმა დარეკა, გავაღე იქ კი სალო, მარი და ალექსანდრე იყვნენ. სალომე ავთოს გარეშე, რომ დავინახე გამიკვირდა და ღიმილით ვუთხარი:
-ოჰ, რაო თავადმა არ იკადრა წამობრძანება?
-არ ეცალა და.
-ხოო, საქმიანი ბიჭი._გავუცინე და სახლში შევატარე.
-შენს სამსახურს არ აღვნიშნავთ?_მითხრა ალექსანდრემ და სავარძელში ჩაჯდა.
-არ ვარ ხასიათზე.
-რატო, რამე გჭირს?
-უბრალოდ ხალისი არ მაქვს._თავი მოვიმკვდარუნე წამებში.
-ხო კაი, ჩვენც გვინდა პიცა.
-ცხვება ეხლა და მიხედეთ რა გთხოვთ.
-მართლა ცუდად ხომ არ ხარ გოგო, რა გჭირს?
-გავცივდი ალბათ._ნეტა ვის ვატყუებ, ვის? ჩემ თავს, მხოლოდ მე ვიცი, რომ მისი არ ყოფნა მტანჯავს ასე. მას კი იქნებ სულაც არ აინტერსებს ის, რომ მენატრება და მასთან ყოფნა მინდა. მასზე ფიქრებში გართულს ზარის ხმა მომესმა, კარი გავაღე, იქ ბიჭი დამხვდა თაიგულით ხელში.
-ნინი თქვენ ხართ?
-კი მე ვარ.
-ეს თაიგული თქვენთვისაა, თუ შეიძლება ხელი მომიწერეთ აქ._ხელი მოვაწერე და ბიჭს თაიგული გამოვართვი, დავემშვიდობე და სახლში შევედი.
წერილი ამოვიღე თაიგულიდან და წავიკითხე.
-მშვენიერს, მშვენიერი თაიგული._გამომგზავნის რა გითხრათ, მაგრამ თაიგული ნამდვილად მომეწონა. ოთახში, რომ შევედი ალექსანდრემ შემომხედა და თვალი ჩამიკრა.
-ვინ გამოგიგზავნა?_მაშინვე წამოფრინდნენ გოგოები.
-არ ვიცი, ვინაობა უცნობია.
-ვიღაცამ იცის შენი გემოვნება._(სალო), კი მართალია ვარდები ძალიან მიყვარს, მაგრამ მთავარია გულით იყოს ნაჩუქარი და არ აქვს მნიშვნელობა რა ყვავილი იქნება.
-კი ვიღაც მიცნობს, მაგრამ არ მაინტერესებს ვინ არის.
-საერთოდ არა?
-სულაც არა.
-რა უინტერესო და უჟმური ხარ._მომახალა სალომ და ენა გამომიყო.
-მაგ ენას ამოგაძრობ, რძალო._თვალი ჩავუკარი. სამზარეულოში გავედი , ყვავილები ვაზაში ჩავაწყვე, მისაღებში გამოვიტანე და ნაძვის ხისგან ცოტა მოშორებით დავდგი. ასე საუბარში გავატარეთ ცოტახანი, შემდეგ კი დავიშალეთ. ბავშვები ალექსანდრემ წაიყვანა, მე კი დავრჩი ჩემ ხელოვნებასთან მარტო. დაწყებული ნამუშევრის დასრულება გადავწყვიტე და ხატვას შევუდექი. სულ რაღაც 2 საათი მოვანდომე და შედეგით კმაყოფილმა მისი პორტრეტი გასაშრობად დავდე სხვა ნახატებთან ერთად. ტანსაცმელი გავიხადე და გრძელი მაისური გადავიცვი, თმა გავიშალე და ჩემ საყვარელ ლეიბზე წამოვწექი. ცოტახანს ფბ-ში შევედი, რამდენიმე შეტყობინება დამხვდა, ერთ-ერთი მეორე კურსელი ბიჭისგან იყო, რომელიც ჩვენ უნივერსიტეტში სწავლობს და შორიდან ვიცნობ, ათასში ერთხელ თუ მივესალმებით ხოლმე ერთმანეთს. მისი სახელია ჯაბა.
-როგორ ხარ?
-კარგად, შენ?_არა და საშინლად ვარ, ვიღაც იდიოტის გამო.
-მეც კარგად, რას შვები?
-არაფერს, შენ?
-მეც არაფერს. რაღაც უნდა გკითხო.
-გისმენ._ჩვეულებრივი უაზრო საუბარი.
-ხვალ საღამოს გცალია?
-კი მცალია.
-შეიძლება გავისეირნოთ სადმე?
-კი, რა თქმა უნდა.
-ძალიან კარგი.
-ეხლა უნდა გავიდე და ხვალ გნახავ._თავიდან მოშორება.
-კარგი დროებით.
ფბ-დან გამოვედი და ტელეფონი გვერძე გადავდე. თვალები დავხუჭე მაგრამ ვერაფრით ვერ ვიძინებდი, მობილურში სიმღერა ჩავრთე, რომელიც ძალიან მიყვარდა. ოდნავ ჩამთვლიმა, მაგრამ კარზე ზარის გაბმული ხმა გავიგე, წამოვიზლაზნე და კარი გავაღე...

***
მეგობრებო, ბოდიშით დაგვიანებითვის. ვერ მოვახერხე დაწერა თან მუზებიც არ მოვიდნენ და ამიტომ გამოვიდა ასე. ვინც კითხულობთ გთხოვთ გამიზიარეთ თქვენი აზრები მოგწონთ თუ არა. და კიდევ, წინა თავი ამერია და მერვე დავაწერე არადა მეცხრე იყო, ეს კი მეათეა. გმადლობთ ყურადღებისთვის.