არ შეეჩვიო, მაინც წავა."

თავი 12
ყველაზე ცუდი დღე გათენდა ჩემთვის, ნუ არა მხოლოდ ჩემთვის არამედ მარიამისთვის, თორნიკესთვის და ალექსანდრესთვისაც. ეს დღე დაშორების საერთაშორისო დღედ გამოცხადდა. ახლა გეტყვით როგორ "დაშორდა" ორი ულამაზესი წყვილი ერთ დღეს და რა მოიმოქმედეს ამ "დაშორებულმა" წყვილებმა.
ნინი
ორივე წყვილმა რაღაც სისულელეზე ვიკამათეთ მიზეზს ნუ მკითხავთ! ხო კაი ვიცი კვდებით ინტერესით და ნერწყვები, რომ არ გადენინოთ გეტყვით. თორნიკემ მარიამის კლასელზე იეჭვიანა და ბოლოს მაინც მარიამი გამოვიდა გაბრაზებული თორნიკეს ნაცვლად. აი ალექსანდრე კიდევ ცხოვრებაში პირველად უჟმურ ხასიათზე ადგა მეც მომშხამა და მოკლედ რაზეც არ გვიკამათია ამ თვე ნახევრის განმავლობაში ყველაფერზე ვიკამათეთ მე და მაგ სამეფო ჯიშის გველმა. ალექსანდრეც და თორნიკეც სამსახურში იყვნენ მე და მარიამი კიდევ არ ველაპარაკებოდით. საღამოს მარიამმა დამირეკა ცუდად ვარ ჩემთან გამოდიო , მეც ჩავიცვი და კისრის არა, მაგრამ ხერხემლის ტეხვით გავიქეცი იმის სახლამდე, მყარი კისერი მაქვს და. მარიამთან სახლში არავინ იყო. ემბრიონის ფორმაში იყო წამოწოლილი დივანზე და ჩაწითლებული თვალები ქონდა. მისი ეს მდგომარეობა, რომ დავინახე ჩემმა გულქვა გულმაც ვეღარ გაუძლო და ცრემლი მეც გადმომცვივდა ერთიმეორეს მიყოლებით. მარიამს მივუჯექი მან კი თავი კალთაში ჩამიდო:
-რა რთულია ეს ცხოვრება...ვინც გიყვარს იმას კარგავ, ვისაც ყველაზე მეტად აფასებ ის არ გენდობა..ამაზე მწარე შეიძლება იყოს რამე ნინი?
-მარიამ...შენც იცი , რომ არ ვარ ემოციური ადამიანი, მაგრამ სინამდვილეში უბრალოდ ჩემს გრძნობებს არ გამოვავლენ. შენ უბრალოდ ვერ გაუძელი იმას, რომ თორნიკე თითქოს არ გენდობოდა, არადა ვერ მიხვდი იმას, რომ თორნიკე არა მარტო გენდობა არამედ ყველაზე მეტად უყვარხარ. იეჭვიანა იმიტომ, რომ შეეშინდა შენი დაკარგვის. ჰო, ასეა ჯერ შეყვარების ეშინიათ შემდეგ კი დაკარგვის. ასე ვარ მეც..სანდრო , რომ დავკარგო? არვიცი, მაგრამ ახლა შენზე ვსაუბრობ, თორნიკესთვის ყველაზე ძვირფასი ხარ და ეს უნდა დააფასო მარიამ. ძალიან რთულია ეს ცხოვრება, მაგრამ მთავარია გყავდეს ისეთი ადამიანი რომელიც მუდამ გვერდში გეყოლება, ადამიანი რომელიც შენი წარსულის ანუ ბარგის თრევაში მოგეხმარება. როდესაც მასეთი გყავს ეს ცხოვრება აღარაა რთული, მაშინ ეს ცხოვრება ფერადი და ნათელია...
-როგორც ცისარტყელა?-თვალებდახუჭულმა მკითხა და გაიღიმა აშკარად თორნიკე გაახსენდა.
-ხო ჩემო პატარა , როგორც ცისარტყელა. მე არ გეუბნები , რომ თორნიკესთან ერთად ცუდი აღარაფერი გადაგხდება, მაგრამ თორნიკესთან ერთად გეყოლება ადამიანი , რომელიც შენთან ერთად გადაიტანს ყველა სიმწარეს სიცოცხლის ბოლომდე. შენ იპოვნე შენი ცისარტყელა და ახლა უაზროდ ეჩხუბე. დააფასე სანამ გყავს ჩემო პატარა...არ დაკარგო , მისნაირს ვერსად იპოვნი...
-ნინი და შენ?
-რა მე ჩემო პატარა?
-შენ იპოვნე?-გამეღიმა მარიამის კითხვაზე და საქორწინო ბეჭედს დავხედე.
-ვიპოვნე მარიამ.-ვუთხარი და მაგრად ჩავეხუტე
-კარგი მოსაუბრე ხარ, მაგრამ ემოციურ საუბრებს ერიდები ხოლმე...
-მარიამს შენ კიდევ ბევრი რამ არ იცი... -ამოვიოხრე მწარედ-არჩევანი, რომ გქონოდა სიცოცხლესა და სიკვდილს შორის რომელს აირჩევდი?
-სიცოცხლეს...შენ?
-მე სიკვდილს ავირჩევდი, მაგრამ ეს ადრე იყო..აი ამას ვამბობ სიყვარული ყველაზე ძვირფასია...სიყვარული ყველაფერს ძირფესვიანად ცვლის ისევე , როგორც მე შემცვალა. ადრე სიკვდილს ავირჩევდი, მაგრამ ერთმა ფაქტმა ყველაფერი შეცვალა...ერთმა შემთხვევამ...
-რა შემთხვევამ?
-კოცნამ.-აუღელვებლად ვუთხარი და ისევ მივეკარი. ასე ვიჯექით და ხმას არცერთი ვიღებდით. ამ დროს ადამიანებს უნდათ ეს დუმილი დაარღვიონ , მაგრამ ახლა ყველაზე ნაკლებად გვინდოდა მე და მარიამს ამ დუმილის დარღვევა. ცოტახანში მარიამის ოთახიდან რაღაცის წაქცევის ხმა გაისმა. მარიამი ოთახში შევარდა და ყვავილებით, რომ დახვდა თორნიკე მაგრად ჩაეხუტა. ვარჩიე , რომ ზედმეტი ვიყავი და წავედი. ტაქსი გავაჩერე და სახლში მივედი. საჭმელს ვამზადებდი კარზე ზარის ხმა , რომ გაისმა. შავი ლიფი და ტრუსი მეცვა. ყველაფერი მიჩანდა რა მოკლედ. კარებს ვაღებ და ჩემი გული მაშინვე ცნობს წინ ატუზულ ვაჟბატონს! კარებზეა მიყრდნობილი ეშმაკურად იყურება და ხელში დიდი, დიდი, დიდი ნუ მოკლედ ჩემხელა თაიგული უჭირავს სულ წითელი ვარდებით და მხოლოდ ერთია თეთრი ისიც სულ შუაში დევს. თავიდან ბოლომდე ამათვალიერა და სახლში შემოვიდა. თაიგული გამომიწოდა:
-მხოლოდ ერთი რატომ არის თეთრი და დანარჩენი სულ წითლები?
-ის ერთი და განსაკუთრებული შენ ხარ და დანარჩენი ყველა ერთმანეთს გავს.-ჩემდაუნებურად გამეღიმა მის ნათქვამზე:
-ხომ მაპატიებ?
-რატომ გაპატიო?
-უშენოდ ვერ გავძლებ...-თქმა აღარ ვაცადე ისე დავაცხრი ტუჩებზე....მმმმ დღეს განსაკუთრებული გემო აქვთ მის ტუჩებს.
-ანუ შემირიგდები ჩემო ულამაზესო ცოლუკა?
-ანუ ჩემო ზე სიმპათიურო დევო ქმარუკავ . -ხელში ამიყვანა და ჩვეული წესის მიხედვით ჰერი ჰერი ოთახისკენ.

ბავშვებო სავარაუდოდ ეს ბოლო თავია და წერას შევწყვეტ. მართლა ვერ ვიტან რაღაცას, რომ ვწყვეტ მითუმეტეს მოთხრობას, მაგრამ მხოლოდ ერთი კომენტარი ქონდა წინა თავს ერთი და ყველაზე ძვირფასი ადამიანისგან, მაგრამ როგორც ჩანს ან გეზარებათ კომენტარების წერა ან არ მოგწონთ მოთხრობა. ხოდა ეს ბოლო თავია. ესეც იმიტომ დავდე, რომ გცოდნოდათ ვწყვეტ. მე ყოველდღე მინიმუმ სამი მასწავლებელი მყავს ღამის 11 საათზე მოვდივარ სახლში და გათიშული ძილის მაგივრად ამ მოთხრობას ვწერ თქვენ კი კომენტარსაც არ წერთ , რომ გავიგო რას ფიქრობთ ამიტომ მაპატიეთ , მაგრამ ასე უბრალოდ ვეღარ გავაგრძელებ.