იარები რომლებიც აახლობელმა ადამიანებმა
მოგაყენეს არ იკურნება რადგან მათ
იცოდნენ სად უნდა დაერყათ.
...............ალ პაჩინო,........ .. ........

დედას ხმას გამოვყავარ ძილბურანიდან, ვიშმუშნები და ნელა ვახელ თვალებს, ნათურის შუქი თვალს მჭრის... პლედი მაფარია...
- კარგადხარ რებე? რამდენი ხანია გძინავს
- კი, დავიღალე ცოტა
- თვალები რას გიგავს ხომ არ გიტირია? ტატომ ხომ არ გაწყენინა?
- ტატომ? არაა არაა კარგად ვარ
- რებე რამე მოხდა?
როგორ ვუთხრა? ან რაუნდა ვუთხრა? როგორ მინდა ახლა ვიტირო ყველაფერი ვუამბო და ჩავეხუტო, ვთხოვო რომ მიშველოს, დამეხმაროს
გულში საშინელ ტკივილს ვგრძნობ თვალებზე მომდგარ ცრემლებს ვაკავებ გამბედაობას ვიკრებ
- არაა დედა მართლა კარგად ვარ ალბათ დავიღალე სკოლაში რომ მოვედი ჩამეძინა
რა უნდა მომხდარიყო?
- კარგი კარგი ადექი ჭამე რამე ალბათ მოგშივდა და მაგიტომ ხარ სუსტად
კი კი სულ მაგიტომ
მაგიდასთან მივდივარ და სკამზე ვჯდები, სევდიან თვალებს ვაცეცებ აქეთ იქეთ, როგორ მინდა მოხვდეს, უხასიათოდ ვჭამ ცოტას და ჩემს ოთახში გავდივარ, გულს ვერაფერს ვუდებ... უაზროდ ვკითხულობ თუმცა არვიცი რას აზრზს ვერ ვატან... მისი შეხების გახსენებაზე სუნთქვა მეკვრება... ტატო მირეკავს
- რებუსუნა კარგად ხარ? რამდენჯერ დაგირეკე და არ მიპასუხე
- ბოდიში ტატ მეძინა და ვერ გავიგე ტელეფონის ხმა
- რაშვრები? მომენატრე
- დღეს ხომ გნახე
- არ მყოფნის სულ ჩემთან მინდა რომ მყავდე...
- კარგი რა ტატ
- ხომ იცი რომ ერთ დღეს მაინც ჩემი ცოლი გახდები ჩემი პატარა ქალი, რებუსუნა ვგიჟდები შენზე
- ოჰ ოჰ შეშლილი მყავხარ
რაქენი იმეცადინე?
- კიკი ახლა მოვედი ისტორიიდან, დაღლილი ვარ საშინელი, სანამ დავწვებოდი ვიფიქრე დავურეკავ თქო
შენთან საუბარი ძილის წინ ნეტარებაა
- ტატო...
- რაიყო?
უნდა მეთქვა ძალიან მიყვარარ მეთქი რომ რაღაც ხმამაღალი საუბარი გავიგე ისაა შოთა !
- ტატ უნდა გავთიშო სტუმარი მოვიდა
- კაი ძილინებისა
- გკოცნი
ტელეფონი მაგიდაზე დავდე სწრაფად ავხტი საწოლზე და საბანი გადავიფარე მისი ნახვა ნამდვილად არ მინდოდა

სკოლიდან მე დიანა და ელენე ფეხით გავუყევით სახლისკენ გზას, რაღაცეები უნდა მეყიდა მაღაზიაში, დღეს ხომ ჩემი დაბადების დღეა, შუა ქუჩაში მივაბიჯებდით, დიდ თოვლობის გამო იშვიათად თუ გამოივლიდა მანქანა, ირგვლივ სიჩუმე იყო გამეფებული, ფეხები გაყინული მქონდა ძვლივსღა ვაფგამდი ნაბიჯებს, წინ შუქნიშანი ციმციმებდა მხოლოდ
გაურკვევლობაში რომ არ იყოთ მოკლედ გეტყვით ამ დღეების განმავლობაში შოთა მხოლოდ ერთხელ ვნახე სკოლაში ჩვეულებრივად იქცეოდა თითქოს არც არაფერი
და იქნებ ასეცაა?
ახლა ძალიან კარგ ხასიათზე ვარ ამაზე საუბარი არ მინდა, მაღაზიაში პროდუქტები ვიყიდეთ და სახლში მივიტანეთ, სამივე ჩემს ოთახში შევედით
- რებე ოღონდ სწრაფად მოემზადე გთხოვ რა ბიჭები გველოდებიან უკვე
რადგან ბევრი არავინ დამიპატიკებია დიდად გამოპრანჭვა არ მიცდია
სადაა კრემისფერი კაბა ჩავიცვი მუხლებს ოდნავ ზემოთ იყო, თმა გავიშალე
მაკიაჟი არ გამიკეთებია
უბრალოდ ვთვლი რომ ჩემი ასაკის გოგოსთვის ცოტა ზედმეტია
- ძალიან ლამაზი ხარ ჩემო საყვარელო
- ანგელოზია
- ანგელოზი, შმანგელოზი დაივიწყე ეს მე არვარ
ვთქვი და თვალები მომაბეზრებლად გადავატრიალე
ელენე და დიანა დედას დაემშვიდობნენ და გავედით
მამამ გადაწყვიტა ეს დაბადებისდღე განსაკუთრებულად გადაეხადა ამიტომ რესტორანში მაგიდა დაჯაფშნა და ფოტოგრაფიც კი დაიქირავა, ბევრი არავინ დამიპატიჟებია მაგრამ ვფიქრობ კარგად გავერთობით
სახლთან გიორგიმ ( ჩემმა კლასელმა )მოგვაკითხა თავისი მერსედესით და რესტორანში მივედით
ჩემი კლასელი ბიჭები მოსულები იყვნენ უკვე ამიტომ მაგიდას მივუსხედით... კლასში 23 ვართ მაგრამ მე მხოლოდ 6 -ნი დავპატიჟე, რადგან სხვასთან ახლო ურთიერთობა არ მაქვს არ მინდოდა დაძაბულები ვყოფილიყავით
ფოტოგრაფიც მალევე მოვიდა, რამდენიმე ფოტო რესტორნის ეზოში გადავიღეთ, რატომღაც წარმომედგინა მელოტი მსუქანი მუდო კაცი მაგრამ არაა ძალიან ხალისიანი და საკმაოდ სიმოატიუირი კაცი იყყო, მხოლოდ ტატოს მის ძმაკაც თორნიკეს და თავის დას ნიაკოს ველოდებოდით
ნიაკოც ჩემი კლასელია და საკმაოდ ახლოს ვარ მასთან, არ გეგონოთ რომ ტატოს გამო დავპატიჟე
ამ მიზნით მხოლოდ თორნიკე, არ მომწონს რაღაც ეგ ბიჭი
დაბადების დღის სიმღერა რომ გავიგონე ძნელად მისახვედრი არ იყო რომ ჩემთვის ჩართეს ყველა ფეხზე წამოდგა, ბიჭებმა სტვენა დაიწყეს, დიანამაც შეუკივლა ერთი ორჯერ როგორც იციან ხოლმე ამ მომენტებში, მე მორცხვად ვიდექი თუმცა სიხარულსგან გამოწვეულ ღიმილს ვერ ვიკავებდი
ტატო დიდი ტორტით ხელში შემოვიდა კარებში მართლა დიდი იყო ძვლივს მოჰქონდა ისიც კი გავიფიქრე გაუვარდება მეთქი, უკან ბუშტებით ხელში ნიაკო და ყორნიკე მოყვებოდნენ, მეც შევეგებე, ტატოს წინ დავდექი , ტორტზე მე და ტატო ვეხატეთ და 16 სანთელი ენთო , ისეთი ლამაზი იყო პირზე ხელი მივიფარე , მგონი ამას არ გავაჭრევინებ სახლში წავიღებ და სანამ დადნება ვუყურებ
- სურვილი ჩაიფიქრე და სანთლები ჩააქრე
თვალები დავხუჭე და ჩავიფიქრე რომ სულ ასეთი ბედნერი ვიყო როგორც ახლა, თვალები გავახილე და სული შევუბერე ყველა სანთელი ჩავაქრე ტაშის ხმამ მოიცვა დარბაზი, ნიაკოს და თოკოს გადავეხვიე მომილოცეს, ტატომ ტორტი დადგა და ისე ჩამეხუტა მეგონა გავიგუდებოდი
- ჩემო სილამაზევ გილოცავ
და სასაჩუქრე ყუთიც გამომიწოდა
- რა არის?
- სახლში რომ მიხვალ მეერე გახსენი,
მეც სხვა საჩუქრებთან დავდე, უამრავი ფოტო გადავიღეთ, ვიმღერეთ ვიცეკვეთ ძალიან მაგრად გავერთეთ, წარმოუდგენლად გახარებული ვიყავი და გულში მამას ამ არაჩვეულებრივი დღისთვის მადლობას ვუხდიდი....
სახლში რომ მივედი შხაპი მივიღე , საწოლზე დავჯექი და პირველი ტატოს საჩუქარი გავხსენი
ვერცხლის ცეპი იყო რომელზეც ძალიან ლამაზი მინანქრით გაკეთებული გული იყო
მართლა ძალიან მომეწონა, იმდენად რომ მაშინვე გავიკეთე
- ტატ არასდროს მოვიხსნი

ეს ჩემი ბოლო ბედნიერი დღე იყო მას მერე არ ყოფილა, არც სიხარული არც ბედნიერება და არც ღიმილი

რომ გავიღვიძე საშინელი სიცივე ვიგრძენი, ტემპერატურა ძალიან დაბალი იყო,გარეთ თოვდა მეტიც ქარბუქი იყო, თბილად ჩავიცვი, წიგნები ჩანთაში ჩავალაგე და ქვემოთ ჩავედი, ის ის იყო გარეთ უნდა გავსულიყავი დედას ხმა რომ გავიგე
- დღეს შოთა წაგიყვანს ან სახლში დარჩები ამ ამინდში ნამდვილად ვერ გაგიშვებ ფეხით
არადა სახლში ვერ დავრჩები ფიზიკაში საკონტროლო წერა მაქვს
დაძაბულმა დავჯექი სკამზე, თავს საშინლად ვგრძნობდი არ მინდოდა თუნდაც რამდენიმე წუთის გატარება მასთან ერთად
ზიზღის გრძნობა მეუფლებოდა არადა ყოველთვის მიხაროდა რომ გვსტუმრობდა
რა შეიცვალა?
და მაინც რამდენი უპასუხო კითხვა მრჩება
სიგნალის ხმაზე ღრმად ჩავისუნთქე და მანქანისკენ წავედი თავი საშინლად მტკიოდა მგონი ნერვიულობისგან
ამჯერად უკანა სავარძელზე მოვთავსდი
როგორც შევატყვე ამან გააკვირვა
- როგორ ხარ?
- ვარრა
- კარგად გაერთე დაბადების დღეზე?
სარკიდან მიყურებს მზერას ვარიდებ და ბეჭედს ვაწვალებ'
- კი კარგი იყო
ნაძალადევად ვიღიმი
- ტატოც იყო?
ეს კითხვა იმდენად მოულოდნელი იყო რომ შევცბი
- კი
ცოტა ხანს ჩუმად მართავდა საჭეს, მეც ცოტა დავმშვიდდი
თუმცა გონება უარესად დამიძაბა მისმა ფრაზამ
- მოჩოჩდი ცოტა რაიყო სად დაჯექი
რას ბოდავს? რაუნდა აქ ვერ ვზივარ?
არაფერს ვეუბნები, გაუნძრევლად ვზივარ
ხელს მუხლებზე მკუდებს დდა მისი სავარძლის უკან მაჩოჩებს
ერთიანად ავკანკალდი
ვერაფერს ვამბობდი მინდოდა მეყვირა გამომელანძღა მანქანიდან გადავმხტარიყავი მაგრამ მგონი შიშისგან ენა გადავყლაპე
თუმცა ჩემი გამომეტყველება ყველაფერს ამბობდა
ბრაზი მახრჩობდა , ცენტრალურ ტრასაზე რომ გავედით ხელი გამიშვა და მეც მაშინვე საწყის ადგილს დავუბრუნდი
როგორცკი სკოლასთან მივედით მანქანიდან გადავედი და სწრაფი ნაბიჯებით წავედი სკოლის კარებისკენ
პირველ გაკვეთილზე გათიშული ვიჯექი
ვერ ვმშვიდდებოდი საკუთარ თავზე ვბრაზდებოდი რომ ვერაფერს ვეუბნებოდა ვხვდები რომ ამისგამო უფრო გათაჩხედდა მაგრამ ვერაფერს ვაკეთებ
ვერც დანარჩენ ორზე ვიკრებდი გონებას
ტელეფონი დამრჩა და ვერ ტატოს ვწერდი
გიორგის ვკითხე დღეს არ მოსულაო. .. არადა როგორ მჭირდება ახლა მასთან საუბარი მისი ჩახუტება. .. ჩემს მერხთან ვზივარ და კბილებს კბილებზე იმდენად მაგრად ვუჭერ მგონი სადაცაა ჩამომცვივდება
ოთახში შემოსული შოთას დნახვაზე სულ ვილეწები
- დედაშენი გირეკავს რებე
რებე მისი წარმოთქმული ჩემი სახელიც კი მეზიზღება
მისკენ მივდივარ ვგრძნობ რომ ნაბიჯებს არც ისე მყარად ვადგამ და თან მერევა უხეშად ვართმევ ტელეფონს
- ალო
- რებე ბებიაშენთან მივდივართ დე საჭმელი გავიკეთე ღუმელშია
სახლში შოთიკო მოგიყვანს
ბოლო სიტყვები თითქოს სასჯელი იყო. მივხვდი რომ დღის დასასრულიც ისეთივე საშინელი იქნება როგორიც დასაწყისი ან უარესი.
ტელეფონი გამომართვა და დერეფანში გავიდა
- რებე რაიმე ცუდი ხომ არ მოხდა?
ნათელა მასწავლებელს გაკვირრვებულმა გავხედე
- არა
- ფერი არ გადევს შვილო სახეზე
რათქმაუნდა იმდენად საშინელი აზრები მიტრიალებდა თავში გგულზე რომ არ მიმდიოდა ეგეც მიკვირს. თუმცა რაც მოხდა გონებაშიც ვერ გავივლებდი

გასაღები მომცა და მითხრა რომ მანქანაში დავლოდებოდი
სხვა რა გზა მქონდა ვიჯექი მეც უკანა სავარზელზე კარებთან მიკუტნული
მციოდა, მგონი სიცხე მქონდა რადგან სახე ძალიან ცხელი მქონდა
მანქანისკენ მომავალი შოთას დანახვაზე ყველა არა სასიამოვნო შეგრძნებამ ერთდროულად გაიღვიძა ჩემში
კარი გააღო და მოკალათდა, ხელები ერთმანეთზე გაახახუნა
შემზარავი მზერა მომაპყრო და მანქანა დაქოქა,ვლოცულობდი ოღონდ რაიმე არ ეთქვა
ჩემმი ლოცვა შედეგიანი იყო არც არაფერი უთქვამს
ნეტავ ეთქვა...
იატაკს ვუყურებდი, მანქანა რომ გჩერდა ვიფიქრე მოვედით უკვე მეთქი ჩანთა მოვიკიდე და...
კარი ჩაკეტილი იყო მე ვერ ვაღებ ალბათ რამდენიმე ცდის შემდეგ ზემოთ ავიხედე ფანჯრიდან ნამდვილად არ ჩანდა ჩემი სახლი გული ამიჩქარდა
ელვის სისწრფით გაჩნდა ჩემს სახესთან მისი სახე
შიშისგან წამოვიკივლე კიდეც ხელით თავი მისკენ მიმაბრუნრბინა ჩვენი ცხვირები ერთმანეთს შეეხო
მთელი ძალით ვუბიძგე და ხელებს და ფეხებს ვურტყამდი მაგრამ ვერაფერს გავხდი
გაშმაგებული იყო
თვალები ჩაწითლებული ქონდა მზერა გაველურებული
ვყვიროდი თუმცა არავის ესმოდა ჩემი. .. ვტიროდი ვკიოდი ვემუდარებოდი მაგრამ. .. ხელი ძლიერ მომხვდა სახეში და გავითიშე
გონს რომ მოვედი უკვე გვიან იყო ჩემს სახლთანაც მივსულვართ უკვე... მანქანაში მარტო ვიჯექი, სხეული მტკიოდა
შიგნეულობა მეწვოდა, თავი მისკდებოდა აღარც ტირილი შემეძლო
ის მანქანის წინ იდგა ჩემგან ზურგით, სიგარეტს ეწეოდა, მინაში ჩემი ანარეკლი რომ დავინახე შემეშინდა
თმა აბურძგნული მქონდა თვალები ჩაწითლებული
განადგურებული ვიყავი
არვიცი როგორ შევძელი კარის გაღება მიწაზე თოვლი იდო რამდენიმე საათის წინ მეც ასეთი წმინდა ვიყავი როგორიც ეს ფიფქებია. " ვიყავი"
რამდენიმე ნაბიჯი გადავდგი ძვლივს ვიარებოდი კარებამდე რომ მივაღწიე როოგრც ჩანს მაშინ შემამჩნია ჩემსკენ გამოიქცა
სახლში შევარდი და კარი ჩავკეტე
მთელი ხმით ვკიოდი
თითქოს ამას ვატანდი მასთან ჩემს ზიზღს ტკივილს
ალბათ მიხვდა რომ მისი დარჩენა კარგი არ იქნებოდა მანქანის ხმა რომ გავიგე ჩავიკეცე
ხელებს ვურტყამდი იატაკს და დავტიროდი
რებეკას რომელიც იმ დღეს მოკლეს

არვიცი იმედია საინტერესოა
ველი შეფასებებს