_ბალბალე გაგვიჯე უკვე შუადგეა!!
ბედნიერება უცებ გაურკვევლობამ შთანთქა.. დემეე... სად ხარ? აუუ მოიცა რატომ გაქრა ყველაფერი? სიბნელეა... ვისი ხმა მესმის?! მოიცა ნუციკო? ნუსიკოს აქ რა უნდა?
_ბალბალე თვალები გააქილე დედიტომ თქვა უნივესიტეტსი აგვიანდებაო!! _ წამწამები ძლივს დავაშორე ერთმანეთს... ღიმილი სახეზე შემაშრა როცა გარკვევით დავინახე ჩემი ოთახი და ნუციკო რომელიც ბალიშზე იყო ამობობღებული და გაბუსხული მიყურებდა. თვალები მაგრად დავაჭირე ერთმანეთს ისევ იქ რომ აღმოვჩენილიყავი სადაც წუთის წინ ვიყავი მაგრამ, რომ გავახილე არაფერი არ დამხვდა შეცვლილი. გულში მთელი ძალით ჩამწყდა რაღაც, მივხვდი რომ ეს ყველაფერი სიზმარი იყო და მეტი არაფერი... დემე კი უბრალო ლამაზი სიზმროს გმირი რომელიც არასდროს არ დაბრუნდებოდა, არ ჩამეხუტებოდა და მთელს ცხოვრებას ჩემთან ერთად არ გაატარებდა... თვალებიდან ცრემლებმა იწყეს დენა, მთელი ჩემი სული და გული ტიროდა... ნუციკომაც დაბრიცა ტუჩები და სახეზე თავისი პატარა ხელებით დამიწყო მოფერება..
_ბალბალე... ლატო ტილიქალ? მე გაგაბლაზე? ბოდიში ლაა მეტს აგალ ვიზამ! გპილდები მეტჯელ აგალ გაგაგვიძებ! გთქოვ ნუ ტილიხალ ლაა... ალ იტილო თოლემ მეც ვიტილებ აქლა... _ ჩემი პატარა ანგელოზი ყველანაირად ცდილობდა ჩემს დაწყნარებას მაგრამ არ გამოუციდა უკვე ვსლუკუნებდი და მისი ხმაც კი არ მესმოდა... იმდენად რეალური იყო ეს სიზმარიც და მისი ყველა მონაწილე, რომ მათი დაკარგვა ჩემთვის დიდი დარტყმა იყო... ლიზიკო მაგრად მეხუტებოდა და ჩემტან ერტად ტიროდა.. ამან კი გონს მომიყვანა, ცრემლები მოვიწმინდე და დიდი ძალდატანებით ტირილი შევწყვიტე. მერე ნუციკოსაც მოვწმინდე ცრემლები და გულში ჩავიკარი.
_კაი ჩემო ანგელოზო შენ ოღონდ მეტი აღარ იტირო და მეც აღარ ვიტირებ! შენიზე არ ვარ გაბრაზებული! უბრალოდ ძალიან კარგი სიზმარი ცუდად დამთვრდა...
_ქოო მალტო სიზმლის გამო ტილოდი? მე ალ გამიბლაზდი ლომ გაგაგვიძე?!
_არა ჩემო ცხოვრება კარგად მოიქეცი რომ გამაღვიძე თორემ დავაგვიანებდი უნივერსიტეტში. და ახლა ჯობია გამასწრო თორემ ისე მშიაააა, დაგიჭერ და ერთ ლუკმად შეგჭამ! _ ნუციკომ წამოხტა ფეხზე და ოთახიდან სიცილით-კივილით გაიქცა
_დედიტოოო მისველეეე... ბალბალეს ჩემი სეწმა უნდაააა!! _მე გამეცინა მაგრამ მალევე მოვიღუშე და თვალები ისევ ამემღვრა.. ბალიშს მთელი ძალით ჩავეხუტე და ცრემლებს საშუალება მივეცი გზა გაეკვალათ ჩემს ლოყევზე. მაელევე დედაჩემი (მარიამ მაჭავარიანი) შემოვიდა ოთახში და ასეთ მდგომარეობაში რომ დამინახა სახეზე ათასი რეაქცია გამოესახა, მოვიდა ჩემთან და გულში ჩამიკრა...
_რა დაგემართა ჩემო ანგელოზო? ვინმემ გაწყენინა? რატომ ტირი? შემს სახეს ცრემლი არ უხდება! დამშვიდდი დედას სიხარულო. მე დედას ვეკვტოდი და სლუკუნს ვერ ვწყვეტდი, ის ტავზე მეფერებოდა.. ცოტახანში ენერგიისგან დაცლილს ჩამეძინა. ჩამეძინა იმ იმედით რომ ისევ ვნახავდი დემეს. ასეც მოხდა დემე ჩემთან იყო, მე მის კაალთასი მედო თავი ის კი თმაზე მეფერებოდა თან ჩურჩულით მიმეორებდა ნუ ტირი ბარბუნია ადრე თუ გვიან მე აუცილებლად გიპოვი, შეიძლება ერთი დანახვით ვერ გიცნო მაგრამ როგორც კი შენს სურნელოვან კანს შევეხები მაშინვე მივხვდენი რემ ის ჩემი ერთადერთი ხარ. დაიმახსოვრე და არ დაგავიწყდეს მე შენ მიყვარხარ და აუცილებლად გიპოვი. აღარ იტირო ძალიან გთხოვ. დაიხარა და შუბლზე მაკოცა... ამ დროს გამომეღვიძა თავთან ისევ დედაჩემი დეჯდა და მეფერებოდა. დემეს სიტყვები გამახსენდა და გამეღიმა. დედიკოს სახეზე დაეტყო ბედნიერება.
_ჩემო ანგელოზო უკეთ ხარ? არ გინდა რამე მომიყვე?
_კი დეე ყველაფერს მოგიყვები, ალბატ ჩათვლი რომ აშკარად სისულელეზე ვტიროდი მაგრამ ვიცი რომ გამიგებ!_გავუღიმე და ყველაფერი დაწვრილებით მოვუყევი.
_ჩემი გულჩვილი გოგო. ბებიაშენი პატარაობაში მეც მიყვებოდა ამ ისტორიას.
_მართლა?! მერე იპოვეშენი სულის ნაწილი ხო?! ის მამიკოა ხო?!
_კი ის შენი მამიკოა ჩვენ ერთი ნახვით შეგვიყვარდა ერთმანეთი და დღემდე გვიყვარს!
ამ დროს მამიკომ (დავით დადიანი) შემოიჭყიტა ჩემს ოთახში და ღიმილით გვკითხა
_რას ჭუკჭუკებთ დედა-შვილი მთელი დღეა?!
_მონთესავე სულებძზე მამიკუნა... შეენი სულის ნაწილი გვერდით მიზის არ გინდა ჩაეხუტო?!
_ოჰ ამ ეშმაკუნას უყურებ მარუსი? შენი თქმის გარეშეც ყოველთვის ვეხუტები ჩემს ცხოვრებას და ისევ ჩვეხუტები და არამარტო მას ჩემს ეშმაკუნა პრინცესასაც... მამიკო მოვიდა და ორივე გულში ჩაგვიკრა, ამ დროს ნუციკომც შემოირბინა სიცილით, რომელსაც ჩემი 20 წლის ძამიკო, გიო მოსდევდა.. შემოვიდენ თუ არა ერთად დაიძახეს
_ეე ჩვენ არ გვინა ჩახუტება?!
ჩვენც გავშალეთ ხელები და ყველამ ერთად ერთმანეთს გადავეხვიეთ.. ეს არის ჩვენი ბედნიერი ოჯახი სრული შემადგენლობით. რომელიც უზომოდ და უსაზღვროდ მიყვარს.
_დღეს უნივერსიტეტმა მოზგანა ხო?! _ იკითხა გიომ.
_თავისთავად_გავეკრიჭე მე_ და არამარტო უნივერსიტეტმა, დედას სამსახურმა მამას კომპანიამ და ნუციკოს ბაღმა
_არაუშავს დღეს ერთად გავატაროთ მთელი დღენუ უკვე ნახევარი
_მოდი სადმე ბუნებში გავიდეთ და პიკნიკუნები მოვაწყოთ
_კარგი ისეაა ჩემო პრინცესა.
ის დღე მთელმა ოჯახმა ერთად ტკბილად და ბედნიერად გავატარეთ. სახლში გვიან დავბრუნდით, დედა და მამა ჩახუტებულები გაუყვნენ საძინებლისკებ გზას, ნუციკო კი მე და გიოს მოგვაბარენ დააძინეთო.. მე და გიომ ერთმანეთს გადავხედეთ ჩაგვეცინა და ნუციკოს დაძინებას შევუდექით.

ხო ნუ ჩემი და ჩემი ოჯახის წევრების შესახებ ძალიან ცოტა რამ იცით, ამიტომ ცოტა გავავრცებ ამ ყველაფერს.. თბილისში ვცხოვრობთ, მე ვარ ბარბარე დადიანი 18 წლის პირველი კურსის სტუდენტი ვსწავლობ ჯავახიშვილის უნივერსიტეტში სამართალის ფაკულტეტზე. გარეგნულად საშუალო სიმაღლის თაფლისფერი თმით და თვალებით. მყავს ორი საუკეთესო დაქალი ელისაბედი და ანა. პირველი კლასიდან ერთად მოვდივართ და სამივე როგორც იტყვიან თითით საჩვენებლები ვიყავით მაგრამ კარგად სწავლასთან ერთად არც გართობას და ცელქობას ვიკლებდით. ანა ანუ ანჩიკა ჩემთან ერთად სამართალზე სწავლობს. ელი კი მომავალი ქირურგია. ჩემი ძმა გიო 20 წლის მომავალი ბიზნესმენია მამის კვალს მიყვება და სწავლასთან ერთად მამაჩემის კომპანიაშიც მუშაობს. დედიკო ბავშთა ექიმია და მისი საქმიანობა ძალიან უყვარს. პატარა ნუციკო კი 3წლისა, ბაღში დადის და ბევრს ტიკტიკებს. ასევე მყავს თქვენთვის უკვე ცნობილი უსაყვარლესი თინა ბებო რომელიც ქობულეთში ზღვისპირა სახლში ცხოვრობს ბიძიასთან და ბიცოლასთან ერთად. ასევე მყავს დედიკოს ტყუპისცალი დეიდა რომელიც თბილისში ცხოვრობს ქმართან და ჩემს ორ დეიდაშვილთა ლაშასთან და ანიტასთან ერთად. ლაშა ჩემი ტოლია და რაგბისტია საქართველოს ნაკრებში თამაშობს. ანიტა მე-12 კლასელია, ძალიან კარგად ხატავს და არქიტექტურულზე აპირებს ჩაბარებას. ლაშს ახლა გერმანიაში აქვს თამაშები, ორი კვირაა იქაა და უკვე ძალიან მომენატრა ჩემი სიმპო ბიჭი.. თან უნდა ვკითხო ვინმე დემეტრე თუ ყავტ გუნდში... ხვალ ჩამოდის და მთელი არსებით მიხარია თან უარყოფითი პასუხის მეშინია.
ჩემს გოგოებს რომ მოვუყევი ყველაფერი მაგრად ჩემეხუტეს.
_შენს გვერდით გვიგულე დაო!
_ცას და დედამიწას გადავჩხრეკთ, იმ ქვეყნად თუა წასული იქედანაც დავაბრუნებთ შენს ბიჭს და გვერდით დაგისვამთ.
_ჩემი გადერეულები.. ეჭვიც არ მეპარებოდა!
ლაშას რეისი აეროპორტში დაეშვა მე, ჩემი გოგოები და ანიტაც გამოსასვლელთან ველოდებით და ერთი სული გვაქვს როდის დავინახავთ ნაკრების ბიჭებს. ლაშიკოსაც მოვკარით თვალი და გახარებულნი ოთხივე ერთად გავიქეცით ჩასახუტებლად... ლაშას რომ მოვეხვიეთ უკვე ჩემი სიზმრის ბიჭის ძებნა დავიწყეთ და აი...

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
ბოდიში დაგვიანებისთვის... თქვენი თხოვნით გავაგრძელე.. იმედია მოგეწონათ. თქვენმა კომენტარებმა წინა თავზე ძალიან გამახარა და გაგრძელების სურვილი გამიჩინა, მადლობა ყველას. <3
გთხოვთ პატარა კომენტარებით კიდევ გამახარეთ.. მიყვარხართ...
_ბალბალე გაგვიჯე უკვე შუადგეა!! ბედნიერება უცებ გაურკვევლობამ შთანთქა.. დემეე... სად ხარ? აუუ მოიცა რატომ გაქრა ყველაფერი? სიბნელეა... ვისი ხმა მესმის?! მოიცა ნუციკო? ნუსიკოს აქ რა უნდა? _ბალბალე თვალები გააქილე დედიტომ თქვა უნივესიტეტსი აგვიანდებაო!! _ წამწამები ძლივს დავაშორე ერთმანეთს... ღიმილი სახეზე შემაშრა როცა გარკვევით დავინახე ჩემი ოთახი და ნუციკო რომელიც ბალიშზე იყო ამობობღებული და გაბუსხული მიყურებდა. თვალები მაგრად დავაჭირე ერთმანეთს ისევ იქ რომ აღმოვჩენილიყავი სადაც წუთის წინ ვიყავი მაგრამ, რომ გავახილე არაფერი არ დამხვდა შეცვლილი. გულში მთელი ძალით ჩამწყდა რაღაც, მივხვდი რომ ეს ყველაფერი სიზმარი იყო და მეტი არაფერი... დემე კი უბრალო ლამაზი სიზმროს გმირი რომელიც არასდროს არ დაბრუნდებოდა, არ ჩამეხუტებოდა და მთელს ცხოვრებას ჩემთან ერთად არ გაატარებდა... თვალებიდან ცრემლებმა იწყეს დენა, მთელი ჩემი სული და გული ტიროდა... ნუციკომაც დაბრიცა ტუჩები და სახეზე თავისი პატარა ხელებით დამიწყო მოფერება.. _ბალბალე... ლატო ტილიქალ? მე გაგაბლაზე? ბოდიში ლაა მეტს აგალ ვიზამ! გპილდები მეტჯელ აგალ გაგაგვიძებ! გთქოვ ნუ ტილიხალ ლაა... ალ იტილო თოლემ მეც ვიტილებ აქლა... _ ჩემი პატარა ანგელოზი ყველანაირად ცდილობდა ჩემს დაწყნარებას მაგრამ არ გამოუციდა უკვე ვსლუკუნებდი და მისი ხმაც კი არ მესმოდა... იმდენად რეალური იყო ეს სიზმარიც და მისი ყველა მონაწილე, რომ მათი დაკარგვა ჩემთვის დიდი დარტყმა იყო... ლიზიკო მაგრად მეხუტებოდა და ჩემტან ერტად ტიროდა.. ამან კი გონს მომიყვანა, ცრემლები მოვიწმინდე და დიდი ძალდატანებით ტირილი შევწყვიტე. მერე ნუციკოსაც მოვწმინდე ცრემლები და გულში ჩავიკარი. _კაი ჩემო ანგელოზო შენ ოღონდ მეტი აღარ იტირო და მეც აღარ ვიტირებ! შენიზე არ ვარ გაბრაზებული! უბრალოდ ძალიან კარგი სიზმარი ცუდად დამთვრდა... _ქოო მალტო სიზმლის გამო ტილოდი? მე ალ გამიბლაზდი ლომ გაგაგვიძე?! _არა ჩემო ცხოვრება კარგად მოიქეცი რომ გამაღვიძე თორემ დავაგვიანებდი უნივერსიტეტში. და ახლა ჯობია გამასწრო თორემ ისე მშიაააა, დაგიჭერ და ერთ ლუკმად შეგჭამ! _ ნუციკომ წამოხტა ფეხზე და ოთახიდან სიცილით-კივილით გაიქცა _დედიტოოო მისველეეე... ბალბალეს ჩემი სეწმა უნდაააა!! _მე გამეცინა მაგრამ მალევე მოვიღუშე და თვალები ისევ ამემღვრა.. ბალიშს მთელი ძალით ჩავეხუტე და ცრემლებს საშუალება მივეცი გზა გაეკვალათ ჩემს ლოყევზე. მაელევე დედაჩემი (მარიამ მაჭავარიანი) შემოვიდა ოთახში და ასეთ მდგომარეობაში რომ დამინახა სახეზე ათასი რეაქცია გამოესახა, მოვიდა ჩემთან და გულში ჩამიკრა... _რა დაგემართა ჩემო ანგელოზო? ვინმემ გაწყენინა? რატომ ტირი? შემს სახეს ცრემლი არ უხდება! დამშვიდდი დედას სიხარულო. მე დედას ვეკვტოდი და სლუკუნს ვერ ვწყვეტდი, ის ტავზე მეფერებოდა.. ცოტახანში ენერგიისგან დაცლილს ჩამეძინა. ჩამეძინა იმ იმედით რომ ისევ ვნახავდი დემეს. ასეც მოხდა დემე ჩემთან იყო, მე მის კაალთასი მედო თავი ის კი თმაზე მეფერებოდა თან ჩურჩულით მიმეორებდა ნუ ტირი ბარბუნია ადრე თუ გვიან მე აუცილებლად გიპოვი, შეიძლება ერთი დანახვით ვერ გიცნო მაგრამ როგორც კი შენს სურნელოვან კანს შევეხები მაშინვე მივხვდენი რემ ის ჩემი ერთადერთი ხარ. დაიმახსოვრე და არ დაგავიწყდეს მე შენ მიყვარხარ და აუცილებლად გიპოვი. აღარ იტირო ძალიან გთხოვ. დაიხარა და შუბლზე მაკოცა... ამ დროს გამომეღვიძა თავთან ისევ დედაჩემი დეჯდა და მეფერებოდა. დემეს სიტყვები გამახსენდა და გამეღიმა. დედიკოს სახეზე დაეტყო ბედნიერება. _ჩემო ანგელოზო უკეთ ხარ? არ გინდა რამე მომიყვე? _კი დეე ყველაფერს მოგიყვები, ალბატ ჩათვლი რომ აშკარად სისულელეზე ვტიროდი მაგრამ ვიცი რომ გამიგებ!_გავუღიმე და ყველაფერი დაწვრილებით მოვუყევი. _ჩემი გულჩვილი გოგო. ბებიაშენი პატარაობაში მეც მიყვებოდა ამ ისტორიას. _მართლა?! მერე იპოვეშენი სულის ნაწილი ხო?! ის მამიკოა ხო?! _კი ის შენი მამიკოა ჩვენ ერთი ნახვით შეგვიყვარდა ერთმანეთი და დღემდე გვიყვარს! ამ დროს მამიკომ (დავით დადიანი) შემოიჭყიტა ჩემს ოთახში და ღიმილით გვკითხა _რას ჭუკჭუკებთ დედა-შვილი მთელი დღეა?! _მონთესავე სულებძზე მამიკუნა... შეენი სულის ნაწილი გვერდით მიზის არ გინდა ჩაეხუტო?! _ოჰ ამ ეშმაკუნას უყურებ მარუსი? შენი თქმის გარეშეც ყოველთვის ვეხუტები ჩემს ცხოვრებას და ისევ ჩვეხუტები და არამარტო მას ჩემს ეშმაკუნა პრინცესასაც... მამიკო მოვიდა და ორივე გულში ჩაგვიკრა, ამ დროს ნუციკომც შემოირბინა სიცილით, რომელსაც ჩემი 20 წლის ძამიკო, გიო მოსდევდა.. შემოვიდენ თუ არა ერთად დაიძახეს _ეე ჩვენ არ გვინა ჩახუტება?! ჩვენც გავშალეთ ხელები და ყველამ ერთად ერთმანეთს გადავეხვიეთ.. ეს არის ჩვენი ბედნიერი ოჯახი სრული შემადგენლობით. რომელიც უზომოდ და უსაზღვროდ მიყვარს. _დღეს უნივერსიტეტმა მოზგანა ხო?! _ იკითხა გიომ. _თავისთავად_გავეკრიჭე მე_ და არამარტო უნივერსიტეტმა, დედას სამსახურმა მამას კომპანიამ და ნუციკოს ბაღმა _არაუშავს დღეს ერთად გავატაროთ მთელი დღენუ უკვე ნახევარი _მოდი სადმე ბუნებში გავიდეთ და პიკნიკუნები მოვაწყოთ _კარგი ისეაა ჩემო პრინცესა. ის დღე მთელმა ოჯახმა ერთად ტკბილად და ბედნიერად გავატარეთ. სახლში გვიან დავბრუნდით, დედა და მამა ჩახუტებულები გაუყვნენ საძინებლისკებ გზას, ნუციკო კი მე და გიოს მოგვაბარენ დააძინეთო.. მე და გიომ ერთმანეთს გადავხედეთ ჩაგვეცინა და ნუციკოს დაძინებას შევუდექით. ხო ნუ ჩემი და ჩემი ოჯახის წევრების შესახებ ძალიან ცოტა რამ იცით, ამიტომ ცოტა გავავრცებ ამ ყველაფერს.. თბილისში ვცხოვრობთ, მე ვარ ბარბარე დადიანი 18 წლის პირველი კურსის სტუდენტი ვსწავლობ ჯავახიშვილის უნივერსიტეტში სამართალის ფაკულტეტზე. გარეგნულად საშუალო სიმაღლის თაფლისფერი თმით და თვალებით. მყავს ორი საუკეთესო დაქალი ელისაბედი და ანა. პირველი კლასიდან ერთად მოვდივართ და სამივე როგორც იტყვიან თითით საჩვენებლები ვიყავით მაგრამ კარგად სწავლასთან ერთად არც გართობას და ცელქობას ვიკლებდით. ანა ანუ ანჩიკა ჩემთან ერთად სამართალზე სწავლობს. ელი კი მომავალი ქირურგია. ჩემი ძმა გიო 20 წლის მომავალი ბიზნესმენია მამის კვალს მიყვება და სწავლასთან ერთად მამაჩემის კომპანიაშიც მუშაობს. დედიკო ბავშთა ექიმია და მისი საქმიანობა ძალიან უყვარს. პატარა ნუციკო კი 3წლისა, ბაღში დადის და ბევრს ტიკტიკებს. ასევე მყავს თქვენთვის უკვე ცნობილი უსაყვარლესი თინა ბებო რომელიც ქობულეთში ზღვისპირა სახლში ცხოვრობს ბიძიასთან და ბიცოლასთან ერთად. ასევე მყავს დედიკოს ტყუპისცალი დეიდა რომელიც თბილისში ცხოვრობს ქმართან და ჩემს ორ დეიდაშვილთა ლაშასთან და ანიტასთან ერთად. ლაშა ჩემი ტოლია და რაგბისტია საქართველოს ნაკრებში თამაშობს. ანიტა მე-12 კლასელია, ძალიან კარგად ხატავს და არქიტექტურულზე აპირებს ჩაბარებას. ლაშს ახლა გერმანიაში აქვს თამაშები, ორი კვირაა იქაა და უკვე ძალიან მომენატრა ჩემი სიმპო ბიჭი.. თან უნდა ვკითხო ვინმე დემეტრე თუ ყავტ გუნდში... ხვალ ჩამოდის და მთელი არსებით მიხარია თან უარყოფითი პასუხის მეშინია. ჩემს გოგოებს რომ მოვუყევი ყველაფერი მაგრად ჩემეხუტეს. _შენს გვერდით გვიგულე დაო! _ცას და დედამიწას გადავჩხრეკთ, იმ ქვეყნად თუა წასული იქედანაც დავაბრუნებთ შენს ბიჭს და გვერდით დაგისვამთ. _ჩემი გადერეულები.. ეჭვიც არ მეპარებოდა! ლაშას რეისი აეროპორტში დაეშვა მე, ჩემი გოგოები და ანიტაც გამოსასვლელთან ველოდებით და ერთი სული გვაქვს როდის დავინახავთ ნაკრების ბიჭებს. ლაშიკოსაც მოვკარით თვალი და გახარებულნი ოთხივე ერთად გავიქეცით ჩასახუტებლად... ლაშას რომ მოვეხვიეთ უკვე ჩემი სიზმრის ბიჭის ძებნა დავიწყეთ და აი... ^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^ ბოდიში დაგვიანებისთვის... თქვენი თხოვნით გავაგრძელე.. იმედია მოგეწონათ. თქვენმა კომენტარებმა წინა თავზე ძალიან გამახარა და გაგრძელების სურვილი გამიჩინა, მადლობა ყველას. <3 გთხოვთ პატარა კომენტარებით კიდევ გამახარეთ.. მიყვარხართ...