უშენობა ვისწავლე(დასასრული)
-მომენდე-აცახცახებული სხული გულზე მიიკრა ნაზად ეხებოდა არ უნდოდა დაეფრთხო,კოცნიდა თან ცდილობდა საპატარძლო კაბისგან გაეთავისუფლებინა კაბამ ნელ ნელა იწყო ძირს სვლა ბოლოს მხოლოდ საცვლების ამარა დარჩა ემილი ალექსანდრემ მის ლოყებზე სიწითლე რომ დაინახა სიცილი ვერ შეიკავა გოგომ გაკვირვებულმა ახედა გაბრაზდებოდა მაგრამ ვინ აცადა ერთი ხელი წელზე ჰქონდა ალექსანდრეს მოხვეული მეორეთი თავს ითავისუფლებდა ხელის უდნავი კვრით დააგდო ემილი საწოლზე ახლა მის ზემოდან მოექცა ნაზად უკოცნიდა ყელს შიგადაშიგ კბენასაც ამატებდა ემილის შეუკავებელი ბგერები გონებას უხშობდა მაქსიმალურად იკავებდა თავს არ უნდოდა რამე ეტკინა ემილის ხელების შეხება ზურგზე იგრძნო ნელ ნელა აუყვებოდა ზევით სიამოვნებისგან გააჟრჟოლა მსუყე ტუჩებს მოწდა ახლა ემილის მუცელს ლაშქრავდა მხურვალე ტუჩებით გოგო გველივით იკლაკნებოდა ტრუსიც მარტივი მოძრაობით მოაშორა ისევ ზევით დაიწყო სვლა ემილის მსუყე მკერდს წაეტანა ნაკბენი კოცნით მოურჩინა(მაგასაც თუ მორჩენა ერქვა)ემილის ზეწარზე ჩაევლო ხელები ღრმად სუნთქავდა ცდილობდა ემოციები მოეთოკა შიში სიამოვნებამ შეცვალა ალექსანდრეს ნაზმა მოპყრობამ სხვა სამყაროში გააგზავნა მხოლოდ ისინი იყვნენ თითქოს დროც გაჩერდა ემილი ალექსანდრე დადიანის საკუთრება გახდა ახლა მისი თითოეყლუ უჯრები მას ეკუთვნოდა ძალა გამოცლილს ეძინა საყვარელი მამაკაცის გულზე სუნთქვის დამორჩილებას ცდილობდა ქუთუთოები დაუმძიმა ბუნდოვნად ჩაესმოდა ხმა -ჩემმი საოცრება ხარ,სამუდამოდ ჩემი დილით საყვარელი მამაკაცის კოცნამ გააღვიძა თვალებს არ გაახელდა ალექსანდრეს შიშნარევი ხმა რომ არ გაეგონა -ჩემო პატარა გაახილე თვალები ნუ მაშინებ-კოცნას აყოლებდა სიტყვეს ემილიმაც ზანტად გაახილა თვალები -რა მოხდა ალექს?-ღიმილით კითხა -გესმოდა ხომ?ცუღლუტო შენ -მმმ ალექს მოცილდი ჩემს ტუჩებს -რატომ? -გუშინ ლამის მომაჭამე მტკივაა -ხოდა ახლა უნდა გაკოცო რომ მოგირჩეს -მორჩა მორჩა აბაზანაში უნდა შევიდე ფეხზე დგება იქვე დაგდებულ ალექსანდრეს მაისურს იცვამს და აბაზანისკენ მიემართება ყრუ ტკივილს გრძნობს მომენტალურად წონასწორობას ვერ იცავს და კარის ჩარჩოს ეყრდნობა ალექსანდრე მის გაფითრებულ სახეს ამჩნევს და მალევე ცნდება მასთან -ემილიი კარგად ხარ?-შეშფოთებულმა კითხა -ამ კი...კარგად ვარ უბრალოდ..... -მოიცადე წყალს მოგიტან -არა აბაზანაში შევალ გამოვფხიზლდები -კარგი იცოდე მალე გამოდი არ შემაშინო -კარგი ცხელი წყალი დაღლილობას უხსნის ტკივილიც გაუყუჩდა...სამზარეულოდან ხმა მოესმა მოკლე შორტში გამოწყობილი მოაბიჯებდა სამზარეულოს რომ მიუახლოვდა ღიმილი ვერ შეიკავა წელს ზემოთ შიშველი ალექსანდრე ცდილობდა სალათის გაკეთებას იმდენად ძალიან სასაცილოდ გამოიყურებოდა ემილიმას ვერ შეიკავა თავი და აკისკისდა -ეგრე ხომ მოდი აბა აქ-ალექსანდრე ვითომ გაბრაზებული დაედევნა -კარგი კარგი...მოიცააა-ემილი წინ გარბოდა ხან რას შეასკდა ხან რას დიდხანს ირბინეს ბოლოს მობეზრდა ალექს ხელი დაავლო და ზურგზე მოიდო -დავიღალე ჭამის დროა ენერგია გჭირდება -მმმ გემრიელი ჩანს ერთად მიირთვეს სამზარეულოც დაასუფთავეს და სასეირნოდ გავიდნენ ------------------------------------------------------------------- ერთი კვირა სრულ ნეტარებაში გაატარეს,ოთარი და მაიაც შეუერთდათ ემილიმ მათთან ერთად ცხოვრება გადაწყვიტა.სამსახურშიც მოუწიათ გასვლა რათქმაუნდა ყველამ მათ ქორწილზე საუბრობდა ზოგს შურდა ზოგსაც ძალიან უხაროდა...... ემილი ალექსანდრე დადიანი ადამიანი რომელმაც ბედნიერება მასწავლა რომლის გვერდითაც თავს სრულყოფილ ქალად ვგრძნობ არც ერთი წამი წარმომიდგენია უმისოდ ძნელია ამ გრძნობის გადმოცემა მთლიანად მას ვეკუთვნი ვერ წარმომიდგენია დილის დაწყება მისი კოცნის და ჩახუტების გარეშე მიყვარს ძალიან მიყვარს უსასრულოდ,განუსაზღვრელად.....ცხოვრება მოულოდნელობებითაა სავსე ზოგჯერ კარგით ზოგჯერაც ცუდით ყველაფერს გავუმკლავდები მთავარია ის იყოს ჩემთან ყველაფერს გადავიტან მისი დაკარგვის გარდა მან შემცვალა ისევე როგორც მე შევცვალე ის. უხეში თავში ავარდნილი ბიჭი მოსიყვარულე ქმრად იქცა მიყვარს და მეყვარება...... ზაფხულის მშვიდი საღამოა სიო სასიამოვნოდ მივლის სიცხისგან აწითლებულ ლოყებზე სიმშვიდეს მხოლოდ პატარა ბიჭის ტიტინი არღვევს რომელიც მამიკოს რაღაც ამბავს უყვება მამიკოც ცდილობს არ გააბრაზოს და ისე ექცევა როგორც დიდ ადამიანს...ჰომ ჩემი ორი სიცოცხლე ალექსანდრე და პატარა დემეტრე რომელიც ერთ კვირაში 3წლის გახდება აი ჩემი პატარა ქალბატონიც მახსენებს თავს რომელი გამეტებით მირტყამს ფეხს ერთი სული მაქვს როდის დაიბადება წესით დემეტრეს დაბადების დღეზე ველოდებით ვნახოთ რა იქნება.....მახსენდება ალექსანდრეს რეაქცია ფეხმძიმობის შესახებ რომ ვუთხარი პირველად ვხედავდი ასეთ ემოციურს ძალიან ბედნიერი იყო.მთელი ცხრა თვე გავაწამე ხან რა მინდოდა ხან რა სულ ვწუწუნებდი ვეჭვიანობდი მაგრამ მას ეს არ ადარდებდა ჩამეხუტებოდა და მამშვიდებმა ახლა რომ მახსენდება ვერ ვხვდები ამდენს როგორ ითმენდა...მშობიარობა საკმაოდ გამიჭირდა ბევრი მაწვალა ჩემმა ბიჭმა ალექსანდრეც ჩემს გვერდით იყო მახსოვს როგორ ეჩხუბა ექიმებს რამე გააკეთეთ ცოლი მიკვდებაო მაშინ საერთოდ არ იყო სასაცილო მაგრამ ახლა ამის გახსენებაზე სიცილის შეკავება მიჭირს....უბედნიერესი ვიყავი დემეტრეს დაბადებით ჩემი პირველი სიხარული....როგორც გითხარით პატარა გოგოს ველოდებით ამ ცხრა თვის მანძილზე ალექსანდრე საერთოდ არ გადამიტვირთია არაფერი მინდოდა არც ტოქსიკოზი მაწუხებდა მახსოვს 5თვის ფეხმძიმე რომ ვიყავი ძალით წამიყვანა ექიმთან არაფერს მთხოვს რამე ხომ არ ჭირსო?ძალიან საყვარელი იყო...ფიქრებიდან ალექსანდრეს ხმას გამოვყავარ -რაზე ჩაფიქრდი?-ღიმილით დამიკოცნა ტუჩები -ჩვენზე -ჰოო?რას ფიქრობ მითხარი აბა -ბედნიერი ვარ რომ მყავხარ-აწყლიანებული თვალებით ვუყურებ ახლოს მოდის ჩემი სახე ხელებში მოიქცია-ცრემლები არ დამანახო ჩემო ანგელოზო ხომ იცი ვერ ვიტან როცა ტირი -კარგი-პატარა ბავშვივით ვიტრუნები მის მკლავებში მშვიდად და დაცულად ვგრძნობ თავს მაგრამ სიმშვიდე ხოტა ხანს გრძელდება ჩემი მაიმუნი გამორბის სათამაშო ხმლით ხელში -დედაა მეე მოდივაალ ალ ჩეგეჩინდეს დაგიცან-ისეთი საყვარელია ხელს ვავლებ და სათითაოდ ვუკოცნი ლოყებს -ვისგან დამიცავ ჩემო პატარა -ალა ვალ მე პატალა-უცებ შეკრა წარბები,როგორ გავს მამამისს ისიც ასე უყურებდა ჩემს თაყვანისმცემლებს -კარგი ჰო არ გამებუტო თორე ვინერვიულებ ხომ იცი არ შეიძლება ჩემი ნერვიულობა -კაქი ალ გაგებუტები-კისერს ზევით წევს და ტკბილ ტუჩებს ლოყაზე მახებს -აუ დედაა ცემი დაიკო მალე გამოვა მანდედან?-ისეთი ხმით მეუბნება სიცილს ვერ ვიკავებ ალექსანდრესაც ეცინება სწრაფად ხვევს ხელს და მინდორზე აწვენს -მალე გამოვა მა ცოტაც მოვიცადოთ -კაქი მე ემილი ჯაფარიძე ვარ ალექსანდრე დადიანის მეურლე და მისი ორი შვილის დედა როგორც იქნა დავასრულე ვიცი ბევრი გავაწბილე მაგრამ ხშირად დადებას ვერ ვახერხებდი...მადლობა ყველას ვინც კითხულობდით ამ ისტორიას |
 |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
