თვალები რომ გავახილე თეთრ ოთახში ვიწექიდა უამრავი აპარატის წრიპინი მესმოდა, მივხვდი რომ პალატის მსგავს ადგილას ვიმყოფებოდი. სიმართლე გითხრათ არაფერი მაწუხებდა საერთოდ არაფერი მტკიოდა, პირიქით თავს ისე ძლიერად და კარგად ვგრძნობდი რომ სასიამოვნოდ გაკვირვებული დავრჩი. სასწრაფოდ მოვიხსენი წრიპინა აპარატებთან დამაკავშირებელი ნემსები და ავდექი, თეთრი პერანგი მეცვა მხოლოდ, ფრთხილი ნაბიჯებით გავუყევი კარის გაღების შემდეგ დერეფანს, თეთრ ხალათიანი ხალხი მიმოდიაოდა აქეთ-იქით, მე ყურადღებას არავინ მაქცევდა, ამიტომ გადავწყივტე მე მიმექცია მათი ყურადღება და ერთ-ერთ გამვლელს ვკითხე
-უკაცრავად, ეს რა შენობაა?
-ეს ქალაქის საავადმყოფოა გოგონა
-და ვერ მეტყვით აქ ვინც მომიყვანა სად არის?
-სამწუხაროდ არ ვიცი, პალატაში დაბრინდით და გავარკვევ, გამიღიმა და გაუჩინარდა. მართლაც პალატაში დავბრუნდი და ორიოდე წუთში ჩემი გადამრჩენელი ანუ ის სიმპატიური და ახოვანი ბიჭი შემოდის ყუთით ხელში
-5წუთი გაქვს მოსამზადებლად, გარეთ დავდგები და ამ დროის გასვლის შემდეგ შემოვალ და წავალთ
-სად წავალთ?
-როცა მივალთ გაიგებ, მკაცრი ტონი ჰქონდა, რაიყოთ ხალხო ცალყბად მაინც გამიღიმეთ. სწრაფად ჩავიცვი შავი ტყავის ვიწრო შარვალი და შავი მაისური, ფეხზეც ბათინკები მოვირგე ასევე შავი ფერის, წესრიგში ვიყავი, როგორ ზუსტად სცოდნიათ ზომები? გამიკვირდა თუმცა რა სანამ მეძინა ალბათ ჩემი სხეულის თითოეული დეტალი ნახეს, ამის წარმოდგენაზე სახე დავმანჭე.
-მზად ხარ? შემოვიდა ეს მკაცრი ტონის მატარებელი მამაკაცი
-როგორც ხედავ, მივუგე ურეაქციოდ და უკან გავყევი.
თეთრი შენობა იყო ცისფერი კედლებით, რომლებზეც მხატვრების ნამუშევრები ეკიდა, რამდენიმე მოსახვევის და გრძელი დერეფნის შემდეგ როგორც იქნა გასასვლელს მივადექით და ჰოპ! თავზე რაღაც მეშშოკი ჩამომაფარეს, ვირაცამ ძალით ჩმტენა მანქანაში, წიკვინი დავიწყე
-რა აუცილებელია ეს თავდაბურვები კიარ გავრბივარ
-ასე გვაქვს ნაბრძანები, ისევ ის მკაცრი ხმა გავიგონე
-რაღა მეთქმის მაშინ, ჩემთვის ჩავიბურტყუნე და საზურგეს მივეყრდენი.
..........
მეშოკი მანამდე არ მომხსნეს, სანამ თვით ალისას პირისპირ არ დამაყენეს, მანამდე კი მივხვდი რომ მიწისქვეშა ლიფტებით და კიბეებით ვისარგებლეთ, კიდევს კარგი კლაუსტროფობია არ მჭირს, დარწმუნებული ვარ ისეთ სიღრმეში ვართ რომ დედამიწის ბირთვს ვეხები ფეხებით (ეს რათქმაუნდა ჰიპერბოლურად).
-კეთილი იყოს შენი მობრძანება ჩვენს რიგებში, ალისამ ხელი ჩამომართვა და გამიღიმა.
-არ მეტყვით აქ რისთვის ვარ?
-ალექსი ჯერ შენს ოთახს გაჩვენებს და ქცევის წესებს აგიხსნის, შემდეგ კი ჩაი დავლიოთ და ვისაუბროთ
-ჯერ რომ ვისაუბროთ? გავჯიუტდი
-ალექსანდრე, ვიქტორიას თავისი ოთახი აჩვენე, დაუძახა იმ ახმახს რომელმაც მაჯაში ხელი ძლიერად მომიჭირა და წამათრია ჩემთვის უცობი მიმართულებით.
-ისე შენთვის ქალთან მოპყრობა არ ისწავლებიათ? განაწყენებულმა ვკითხე.
-მე მხოლოდ გრძნობების უგულებელყოფას და ქილერობას მასწავლიდნენ, შემომხედა და ჩაიცინა ისე თითქოს გამაფრთხილა ერთი წუთითაც არ დავფიქრდები შენი მოკვლა რომ შემეძლოსო. შიშსგან გამაკანკალა და თვალი ავარიდე.
კომფორტული ოთახი იყო, ერთი ორსაწოლიანი იდგა, მაგიდა და ორი სკამი, საწოლთან ტუბო იდგა, პანჯარა არ ჰქონდა სამწუხაროდ, კედლებზე ცისფერი ორნამენტებიანი შპალერი იყო გაკრული, სააბაზანო საკმაოდ გემოვნებიანად და კომფორტულად იყო მოწყობილი, ერთი სიტყვით ჩემი მომავალი საცხოვრებელი მომეწონა, ოთახის დათვალიერებას რომ მოვრჩი ალექსანდრე მომიბრუნდა
-მოკლედ აქ დაბინავდები, სამჯერადი კვებაა, საკუთარ ოთახში შეჭამ, საანან ალისას არ დაელაპარაკები მანამდე ამ ოთხიდან არ გახვალ, დილით სავარჯიშოდ წაგიყვან და დანარჩენს თანდათან აგიხსნი, ახლა დაისვენე და ორ საათში მოვალ რომ ალისასთან წაგიყვანო.
-ერთი კითხვა მაქვს
-კითხვებს აქ შენ არ სვამ! სწერვულად გამიღიმა და გავიდა. სხვა რა გზა მქონდა ლოგინზე ჩამოვჯექი რომელიც საკმაოდ ფუმფულა იყო, გადავწექი და ჩემ ცხოვრებაზე ფიქრი დავიწყე თუმცა მალევე ჩამეძინა.
......
საშინელი სირენის ხმა მაღვიძებს დილით, თითქოს განგაშია. გიჟივით წამოვხტი და გარეთ გასვლა ვცადე მაგრამ შენც არ მომიკვდე, კარი დაკეტილი დამხვდა მაგრამ მალევე საკეტი გადატრიალდა, ოდნავ მოვშორდი კარს და ალექსი დავინახე
-რას დგახარ სავარჯიშოდ მივდივართ
-კი მაგრამ მოვითხოვ რომ ჯერ ალისა ვნახო
-მშენ არაფრის მოთხოვნის უფლება გაქვს
-არ მიანტერესებს ფეხს არ მოვიცვლი აქედან სანამ ალისას არ ვნახავ, გავკაპასდი
-როცა საჭირო იქნება ალისა თვითონ მოინდომებს შენ ნახვას ასე რომ ნუ ბავშვობ, სეროზული ტონიტ მითხრა
-შენ რა გგონია მაგ შენი ცივი გამომეტყველებით და მკაცრი ტონით შემაშინებ? ასეთი ლაპარაკი მეც კი გამიკვირდა როგორ გავბედე ამ გოლიათთან
-კარგი რა გეწყობა, დანებების ნიშნად ხელი ასწია. ის იყო უნდა გამეღიმა გამარჯვების ნიშნად რომ ფეხქვეშ ძალა გამომეცალა და ამ მხეცის მხარზე გადაკიდებული აღმოვჩნდი
-როგორ ბედავ შე ველურო, დავიწყე ყვირილი
-დაწყნარდი ნუ წიკვინებ, ეს მითხრა და საჯდომზე ხელი დამარტყა.
-ხელები გააჩერე ცხოველო
-ენა გააჩერე
-დამ... სიტყვის დამთავრება ვერ მოვასწარი რომ მწვანე ბალახზე ვეგდე, კუდუსუნი მეტკინა. ნამდვილი ველურია ეს მხეცი
-მეტკინა ველურო
-ენა უნდა გაგეჩერებინა და არაფერი გეტკინებოდა, ჩაიცინა და მშვიდად მიპასუხა
ძლივს წამოვდექი ფეხზე, უკან გავიხედე და 15-20 ჩემი ასაკის ახალგაზრდა დავინახე, სამ რიგადს დამდგარიყვნენ და მოთელვებს აკეთებდნენ, მათი დანახვა გამეხარდა რადგან მივხვდი რომ ასეთ მდგომარეობაში მარტო არ ვიყავი, მათთან გამოლაპარაკება გადავწყვიტე. ასე თუ ისე რაღაც ხომ უნდა გამეგო რა ჯანდაბას ვაკეთებდი აქ.
-ასე დიდხანს უნდა უყურო დახამებულმა იმ ბავშვებს? ალექსის ირონიულმა ხმამ დამირღვია სასიამოვნო ფიქრები
-დახამებული შენ უფრო ჩანხარ ცხოველო, უხეშად ვუთხარი და ბავშვებთან ძუნძულით მივირბინე.
-ჰეი გამარჯობა, შენ ახალი ხარ? ძალიან სასიამოვნოგარეგნობის შავგვრემანმა გოგონამ მკითხა.
-ასეც შეიზძება ითქვას, გავუღიმე
-მე სარა ვარ, ხელი გამომიწოდა კეთილგანწყობის ნიშნად და გამიღიმა
-მე ვიქტორია, მაგრამ ყველა ვიკას მეძახის, ასევე გავუღიმე მეც და ხელი შევაგებე.
-ისე აქ ყველას ოფიციალურ სახელებს გვეძახიან, არვითარი შემოკლებული ან მოფერებითი სახელები
-ხოო? რავიცი ცუდი ხალხი არ ჩანს ხომ? ვცდილობდი მათზე კარგად მესაუბრა რომ მეტი ინფორმაცია მიმეღო სარასგან.
-პირიქით, მათ ჩვენ ყველა შეგვიფარეს და ძლიან მადლლოობლები ვაღტ, ცხოვრების მიზანი მოგვცეს და იმ საშინელი ტალახიდან ამოგვიყვანეს სადაც ვიძირებოდით
-ანუ ობლები ხართ?
-მთლად მასეც არაა, ზოგიერთი ჩვენგანი მიატოვეს, ზოგიერთი გაყიდეს, ზოგის თვითონ გამოიქცა ოჯახიდა, და შენ რომელ კატეგორიას მიეკუთვნები?
-სიმართლე გითხრა იძულებითს ( ჩუმად წარმოვთქვი)
-რა მითხარი? ვერ გავიგე
-ანუ უპატრონო ვარმეთქი, რაც შემეძლო ხელოვნურად გავუღიმე
-ხოო მესმის შენი, არაუშავს აქ ისე მოეწყობი ნამდვილი მშობლები სულ დაგავიწყდებიან, ესღა მითხრა და სირბილ-სირბილით გამეცალა
-ხო აბა რაა, ესეც ჩემთვის ჩავილაპარაკე და ძუნძული გავაგრძელე....
...........
ვარჯიშის დასრულების შემდეგ აბაზანაში მთელი ორი საათი ვიყავი, ვფიქრობდი რა უნდა მომექმედებინა და საერთოდ რისი გაკეთება მომიწევდა, მმაგრამჩემმა გამოლაყებულმა ტვინმა ძილის მეტი ვერაფერი მოიფიქრა. აბაზანიდან პირსახოცშემოხვეული გამოვედი, თმიდან წყლის წვეთები ზურგზე მეცემოდა, როგორც კი პირსახოცის მოხსნა დავაპირე მაშინვე კარი გაირო და ალექსი შემოვიდა
-რაიყო დაკაკუნებაც არ უსწავლებიათ? გაღიიანებულმა ვკითხე
-რაიყო ისეთს რას დავინახავდი რაც აქამდე არ მინახავ, ოხ ეს ირონიული ღიმილი, მისი მოკვლა მინდებოდა მაგ დროს
-რაღაც არამგონია საერთოდ გქონდეს ნანახი ისეთი თვალებით იყურები, თვალი ჩავუკარი და პირსახოცი უფრო მჭიდროდ შემოვიკარი სხეულზე, ნელნელა მომიახლოვდა ეს ველური, ვერ მივხვდი რა ჯანდაბა უნდოდა, სახეზე ავწითლდი და უკან ნელი სვლა დავიწყე, გული სწრაფად მიცემდა, არ მეშინოდა უბრალოდ არ მინდოდა ეს ხეპრე მომკარებოდა, უკვე კედელზე ვიყავი აკრული და სუნთქვითაც აღარ ვსუნთქავდი, სახე ძალიან ახლოს მომიტანა, ერთი ხელი წელზე შემიცურა და მწვანე თვალები ჩემს ყავისფერ თვალებს გაუშტერა. არ ვიცი ამ დროს რა ჯანდაბა მეტაკა მაგრამ მისი კოცნის სურვილმა ისე შემიპყრო რამის მე ვეცი, ტუჩები ყურთან ახლოს მომიტანა
-მიდი შემეხე, ხომ ვიცი რომ გინდ ჩემი კოცნა. რაოოო?? ეს რა მითხრა, თავდაჯერებული იდიოტი, მერე რა რომ მართალი თქვა?? მე შენ გიჩვენებ სეირს გავიფიქრე და მისი სახე ჩემი ტუჩებისკენ შემოვაბრუნე, ცალი თითი ტუჩებზე გადავუსვი, გაოგნებული მიყურებდა, ალბათ ეგონა დამნებდაო, მაგრამ მეტი საქმე არ მქონდა, ფეხის წვერებზე ავიწიე და მის ტუჩებთან ჩემი ტუჩები ძალიან ძალიან ახლოს მივიტანე, მაგრა არ ვეხებოდი, ერთმანეთის სუნთქვას ვგრძნობდი, მე თუ მკითხავთ არც მისი გული იყო კარგ დღეში, სულ ცოტაც და შევეხებოდი, მისი ხელი წელზე უფრო მჭიდროდ ვიგრძნი და მივხვდი ჩემ მიზანს ვაღწევდი, მარცხენა მუხლი ნელა ავწიე მის ღირსებასთან და მუხლი ოდნავ გავუხახუნე, ჩუმი კვნესა გავიგე მისი პირიდან, ელოდა როდის ვაკოცებდი, მეკი ჩემი ტუჩები მისი ყელისკენ წავიღე და ვაკოცე ძალიან ვნებიანად და ნაზად, ყურის ქვეშ მფეთქავ არტერისთნაც მივიკვლიე კოცნით გზა და იმავე ტონით როგორც წეღან თვითონ მითხრა ჩავჩურჩულე
-სამწუხაროდ არ მიზიდავს შენნაირი ველურები. ხელი ცივად შემიშვა და მართლა მხეცივით მიყურებდა, სიცილი დავიწყე
-გაები ჩიტო ხომ? უფრო ვუმატე სიცილს, ის კი გიჟივით გავარდა და გასვლის წინ მომაძახა
-ათ წუთში ალისასთნ იყავი.. ჩემი ნამოქმედარით კმაყოპილმა ისევ გავაგრძელე სიცილი და ჩაცმა დავიწყე.....

ძალიან დიდი მადლობა ვინც კითხულობთ, ვინც მიკომენტარებს და მილაიქებს ისტორიას, იმედია ეს თავიც მოგეწონებათ და შემიფასებთ კომენტარების სახით, მეკი ვეცდები ყველას აზრი გავითვალისწინო, მადლობა კიდევ ერთხელ <3