-სახლიდან მივდივარ!ვყვიროდი გაბრაზებული და ტან ბარგს ვალაგებდი.ოთახში "ვითომ" დედაჩემი შემოვარდა და სახეში მთელი ძალით გამარტყა.
-როგორ ბედავ და ხმას უწევ შე უნამუსო ჰა?გაგზარდეთ,გაჭამეთ და ასე გვიხდი მადლობას?მიდიხარ?! ჰაჰაჰ არ გამაცინო.! პეხს გაადგამ და ვერაფერს ეღირსები ჩვენგან.ის გროშები ვერ გიშველის რაც გაქვს.ადრე თუ გვიან აქ მოხოხდები.ირონიულად ლაპარაკობდა და თვალს არ მაცილებდა ქალბატონი.
-გამზარდეთ მაგრამ რა? ოდესმე გიგრძნობინებიათ,რომ გადარდებთ?ოდესმე სითბო გაგიმეტებიათ ჩემთვის.ხმას ვეღარ ვაკონტროლებდი და ყვირილზე გადავედი. არა..ფეხზე გეკიდეთ ორივეს.სად აღარ დადიოდით,მსოფლიო სემოიარეთ და მე სახელად გყავდით,მიყენებდით.იცოდით რომ არ გიღალატებდით და კომპანიაში გჭირდებოდით.ახლა ფეხებზე თქვენი ქონებაც და კომპანიაც გასაგეია?!არმჭირდება ერთი თეთრიც კი.ჩემი მშობლებისს ქონება მიითვისეტ დაბედნიერები ხართ არა?! განანებთ.!
სახლიდან გაცოფებული გამოვვარდი.თან ცრემლები ნაკადულივით მოედინებოდა სახეზე და ნორმალურად დანახვაში მიშლიდა ხელს.ბარგი საბარგულში მოვათავსე და გეზი ბანკისკენ ავიღე.საკუთარი საკრედიტო ბარათიდან სოლიდური ტანხა მოვხსენიდ ა ბინისთვის,რომელიც უკვე დიდი ხანია მაქვს,რაღაცები შევიძინე.ყველაფერი მანქანაში მოვათავსე და სახლისკნ წავედი.გზა ისე გაიწელა მეგონა მთელი საუკუნე გავიდა. ოხ ეს თბილისი და მისის საცობები.საშინელებააა..თუმცა ფიქრებმა მაინც თავისი ქნეს და თავიანთ სამყაროში წამაბრძანეს.სადაც მომღიმარ ქერა,ცისფერთვალება გოგოს ვხედავდი,რომელიც ფანჯარასთან იჯდა და რაღაცას მოუთმენლად ელოდა.ეს მევარ.
ფიქრებიდან,რომ გამოვერკვიე უკვე სახლდათ ვიკავი. პარკებით დატვირთულმა შევაღე სახლის კარი და მაშინვე ვიგრძენი სიმშვიდის სუნი,რომელსაც აქ ცხოვრება მომგვრიდა."რატომ აქამდე არ წამოვედი"ჩემ თავს დავუსვი კითხვა."იმიტომ რომ სულელი ხარ ნენე,სუ-ლე-ლი" მიპასუხა ალტერ ეგომ.როგორც კი გონს მოვეგე სახლი დავალაგე და ნივთებს თავისი ადგილი მივუჩინე.საჭმელიც მოვამზადე და დაღლილ-დაქანცული მივესვენე დივანზე.ჩაძინებას ვაპირებდი,როდესაც ტელეფონი აზუზუნდა.
-ნენე,სახლში რაომ არ ხარ?რამე მოხდა? დამაყარა კითხვები ჩემმა გიჟმა გოგომ.
-შენც გაგიმარჯოს ნიცა.გამეგიმა მს ქოთქოთზე.ჩემს ბინაში ვარ და მოდი,დანარჩენს მერე მოგიყვები.კავის წყალი უნდა დამედგა როცა კარზე დააკაკუნეს..
-კაიყო გოგო მოგსდევდნენ? გაკვირვებულს აღმომხდა,როცა აქოშინებული ნიცა დავინახე
-მაგას არ აქ ეხლა მნიშვნელობა მომსდევდნენ,ცხენით მოვდიოდი თუ ლეოპარდით.ასე რომ დაჯექი ეხლა და დაიწყე მოყოლა.აქ რაგინდა და რატომა რ ხარ იმ ბროლის სასახლეში..ყველაფერი ერთი ამოსუნტქვით ჩამოარაკრაკა და მიბნედილი სახით მიწვა დივანზე.
მეც ყველაფერი მოვუყევი და თან მეცინებოდა მის მიმიკებზე.
-არა ეს როგორ გაგიკეთეს.როგორ გაბედეს.ყოველტვის მსობლებად მიგაჩნდნენ,გიყვარდა და სანაცვლოდ რამიიღე.გაბრაზებული წამოხტა და აქეთ-იქით სიარული დაიწყო
-ქონების დაკარგვის შიში იგრძნეს და თავიდან მომიშორეს.ჰგონიათ,რომ მათ შევალევ მამაჩემის ნაშრომს?არასდროს.ფეხზე წამოვდგები და მამაჩემის ნაღვაწსაც უკან დავიბრუნებ.
24წელი ვიცხოვრე მათთან და ერთი წამითაც კი არ ყოფილან თბილები ჩემს მიმართ.
-არმესმის,მართლა რმესმის მათი დამოკიდებულება შენდამი ჩემო გოგო..მომეხუტა ნიცა და თმაზე ხელი დამისვა.
-მეც ნიც.მაგამ,ერთი ის ვიცი,რომ სამსახური სასწრაფოდ უნდა ვიშოვო.მიდი მომეხმარე და დავრეკოთ ყველა ცნობილ კომპანიაში. მანამდე კი ყავას გავაკეთებ.

ყავით სავსე ფინჯნები მაგიდაზე დავაწყე და შოკლადის ტორტი დავჭერი..
-მოდი გოგო აქ თორე დაგეძინა ხომ ხედავ..გამეცინა მის გაბუტულ სახეზე და სკამზე დავჯექი. ნიცამ ლეფტოპი ჩემოიტანა და წინ დაიდო.
"მიდი აქ დარეკე".."აუუუუ მოიცა ეს რაკარგია მიდიდარეკე" "ფუ ნაგვები" "გოგო კიდევიპოვე ჩქარა დარეკე" .ორი საათის განმავლობაში მხოლოდ ამ ფრაზებს ამბობდა ნიცა და რეკვიტ და წუხილით,რომ დავიღალეთ იმედგაცრუებულეი გადავწექით დივანზე.
როგორც ჩანს შენმა "მშობლებმა" იჩალიჩეს რაღაც,თორემ ასეთ მაგარ ადვოკატს ვინ არ აიყვანდა სამსახურში.კააით რაა? ასე უნდათ სენი გამწარება? მობეზრებულმა აატრიალა თვალები და ბოლო ნაჭერი ტორტიც გაიქანა ყბაში.."ჰოო რაიყო გემრიელია და" პირგამოტენილმა ამოილაპარაკა ცემს გაკვირვებულ სახეს რომ წააწყდა.
-ეგ ხო მაგრამ,ახლა რავქნა.არსად მიმიღეს და ტავი როგორვირჩინო.დანაზოგი სადამდე გამწვდება.
-იდეა მაქვს.!ტაში სემოჰკრა და საზეიმოდ თითი ასწია.კმაყოფილი მზერით გადმომხედა და მონოლოგი განაგრძო:
-ცემთან გადმოდი,სულ ერთად ვართ მაინც და ასე გზაშიცარ დაგვეკარგება დრო.ოღონ ეხლაარ გამაგონო რო "შენ კმაყოფაზე ვერ ვიქნები" და ბლა ბლა ბლაა.თორე რო მოგხცებ აგიწითლებ გვერდებს.გამაფრთხილებლად დამიქნია თითი და მაცივარი გამოაღო..-ისადა რა გაქ საჭმელი? მის საქიელზე გამეცინა და სუფრა გავუშალე..
-არ გეწინააღმდეგები,მაგრამ დღეს ისე დავიღალე მაგრად მეზარება ისევ ჩაბარგება და სენრო გადმოხვიდე?
-ჯანდაბას შენი თავი ქალდანი გადმოვალეეჰ ავალიანების ქალიშვილო რა დღEში ყავხარ ამ ხისთავიან სვანს..წყენით წარმოსთქვადა ხელები მაღლა აღაპყრო თეატრალურად.
-ისე ამბობ თითქოს შენ არიყო სვანი და მითუმეტეს ხისთავიანი.გამარჯვებული მზერა ვსტყორცნე და აბაზანაში სევვარდი სანამ რამეს მესროდა..ტანსაცმელი გავიზრე დაცხელი ჭავლის ქვეშ დავდექი.არვიცი რა დრო გავიდა,მაგრამ ვერ ველევი თბილ წყალს რომელიც უმისამართოდ დაცოცავს სხეულზე.ვდგავარ და ვფიქრობ..ვფიქრობ ყველაფერზე და ამავდროულად არაფერზე.მინდა ყველაფერი დამავიწყდეს,თუმცა ისევ მახსოვს.ერთდღეში ცხოვრება დამენგრა.მაგრამ არა,გატყუებთ,ის არასდროს ყოფილა მთელი.დიდიხანია ბზარი აქვს და დღეს ი ნანგრევებად იქცა.
აბაზანიდან გამოვედიდ ა ნიცას წერილი დამხვდა კარზე მიკრული "წავედი და მზითვებით დაგიბრუნდები ცუნცულ". არა რა ჩემი ოზიტივია ეს გოგო.ასეთ რთულ სიტუაციაშიც კი ახერხებს ჩემს გაცინებას.
ნიცას ლოდინში სახლი მივალაგე და სალათებიც გავაკეთე.ვიფიქრე კიდევ მოვძებნი რამესთქო მაგრამ,ამაოდ.მეგობრებსაც გადავურეკე და აღმოჩნდა,რომ ვაკანსია არ აქვთ ჯერ.ამ ყველაფრით ნერვებმოშლილმა ლეფტოპი დავხურე და ნიცას დავურეკე.
-რაიყო გოგო მართლა მზითვბი ხომ არ მოგაქ სად ხარ აქამდეე.გაბრაზებული ხმით მივაყარე როგორც კი მიპასუხა.
-დაოკდი ქალდანი გზაში ვარ.სიტყვა არ დმამტავრებინა ისე დამიკიდა ყურმილი.Aტწუთიანი ლოდინის სემდეგ კი ნიცამდ ა ნიკამ,მისმა ძმამ, სემოაღეს კარი.
-მოვედიით დაიყვირა ქალბატონმა ვირმა,რომელიც ყროყინით ვირს არაფრით ჩამოუვარდება..
-ამან მთელი სახლი გამოზიდა? ხელითვანიშნე ნიკას ბარგზე და სიცილით გადავხედე ნიცას გაბუტულ სახეს.
-ჩემი ბარტყებიი,თბილად გაგვიღიმა ნიკოლოზმა და გულში ჩაგვიკრა "დაიკოები"
-აბა დიასახლის.! მაჭამე რამე თორემ გახმა კუჭი..სიცილით ჩამომხედა "სიმაღლის განსახიერებამ"
სამზარეულოში შევლაგდით და სუფრა გავშალეთ.ნიკამ ჭამით სული,რომ მოითქვა ალაპარაკდა.
-ნენე ხოიცი როგორ გვიყვარხარ.არინერვიულო კარგი? ჩვენ შენს გვერდით ვართ
-ვიცი და ბედნიერი ვარ თქვენით.მათზე არ ვდარდობ ნიკო.დდი ხანია ვხვდები,რომ მიყნებენ დღეს კის აბოლოოდ დავუსვი წერტილი ჩვენს ურტიერთობას.ვერ გავაცნობიერე ცრემლები როდის წამომივიდა..
-ჩუუ პატარა ყველაფერი კარგათ იქნება.ცრემლები მომწმინდა ნიკომ და და-ძმა თბილად ჩამეხუტა.
-იცი? ნიკას ვუთხარი სამსახურზედა რაღაც გიშოვა ოღონდ პროფესიითარა. წამოიწყო ნიცამ
-მართლა? რა?
-არმინდოდა რომ გემუშავა,მითუმეტეს აქ მაგრამ შენს გადაწყვეტილებას ვცემ პატივს.
-ოო ამოღეღეთ ეხლა. მაინც არ გადავიფიქრებ,არმინდა უსაქმოდ ჯდომა.
-ერთი სიტყვით,ნიკოს ძმაკაცი ერთი თვის უკან კომააში ჩავარდა.რისთვის და რატომ მერე მოგიყვები.საავადმყოფოში აღარ გააჩერეს და უთხრეს,რომ აპარატიდან უნდა გამოერთოთ.თუმცა მის ძმას იმედი აქვს,რომ გაიღვიზებს და სახლში ყავს და თვითონ უვლის.მისი კომპანია უყურადრებოდ აქვს დატოვებული,ამიტომ დამხმარეს ძებს,რომელიც ლაზარეს მიხედავს და სახლს დაალაგებს.შეძლებ?
-კი შევძლებ.ამაზე უკეთEსს ვერაფერს გავაკეთებდი.სიამოვნებით დავეხმარები.სამსახური რომ არ მჭირდებოდეს,ისედაც დავეხმარებოდი.ამბით გულდამძიმებულმა ამოვიოხრე და ნიცას ცავეხუტე.
-რადგან თანახმახარ დათას გავაფრთხილებ,რომ არავინ აიყვანოს.ახლა წავალ და საღამოს სემოგივლით დათასტან ერთად.აბათქვენიცით.შუბლზე თბილად გვაკოცა და სახლი დატოვა..


გამარჯობააა.იმედია მოგეწონებათ ისტორია.ზველი ვერ დავასრულე თუმცა ამას უსიკვდილოდ მივიყვან ბოლომდე.შემდეგი თავები გელით საინტერესო და უფრო დიდი ვიდრე ეს.ასერომ ველი შეფასებაას.