წელიწად ნახევარმაც გაირბინა... დრომ თავისი ქნა იარა არ მოsუშდა მაგრამ განელდა. მე ლე და თამო ისევ კოჯრის სახლში ვიყავით და თამუნიას დაბიდუბისთვის ვემზადებოდით.პატარა ქალბატონო როგორც იქნა დავაძინეთ და ახლა სამივე ვშვიდათ მივირთმევდით ყავას. ვცდილობდი არავის შემჩნია ჩემში დაგუბებული დარდი, თუმცა მათთან ეს არ გამომდიოდა...ყავის ჭიქას ორივე ხელი შემოვხვიე და სახლის უკან ჩემ საყვარელ ადგილს მივაშურე, სადაც მოგონებები თავისით წამოიშალნენ, და ცრემლებამაც მონახეს გზა..... ცოტახანში თბილი ხელების შეხება ვიგრძენი, ნელა ავიხედე ლეო მედგა თავზე პლედით:
-მივხვდი აქ რომ იქნებოდი, მგონი არ იყო შენი აქ წამოყვანა სწორი . . .
-ვცდილობ მოვერიო მაგრამ არ შემიძლია.რომ წარმოვიდგენ რომ ახლა ცოლი ყავს... და მაგრათ მივეხუტე ლეოს.
-კაი რა ანუკი არ ღირს ნიკა ამათ. იმის გათვალისწინებით რომ ყველაფერუ ვიცი რა და როგორ მოხდა, მანც მინდა გთხოვო რომ შეშვა გაუშვი სადღაც ჯანდაბაში, დამიჯერე ისევ მოვა ცხოვრების ახალი ტალღა.
-ლეუშ მასე არდვილი რომ იყოს. შენ გონია მე არ მინდა ,იცი რამდენჯერ ვცადე, მაგრამ არ გამომდის რაღაც ყოველთვის უკან მაბრუნებს.
-უვფ ანუკი... რა გავაკეთო შეხვდი სახვას მიეცი სიახლებს შენში შემოღწევის საშუალება და ყველაფერი თავისით დალაგდება
-გგონია სხვასთან თუ ვიქნები დავივიწყებ იმ ყველაფერს ?რა დრომ უნდა ქნას რაღაც თავისით. შენ ნახულობ ხოლმე?
-პაუზა.კი ვნახულობ!იმ ამბის მერე არვინ ელაპარაკება.მთელმა ოჯახმა შეაქცია ზურგი.სულ სხვანაირი ნიკა ახლა მობერებული ,გაჭაღარავებული,სასმელს მიძალებული , ჯაჯღანა...
-ბავშვი გავს?
-არა საერთოდ არ გავს .მისი არ არის ის ბავშვი უბრალოდ გარემოების მსხვერპლია.შენ ბევრი რამე არ იცი ჩემო მეგობარო, რამხელა მსხვერპლზე წავიდა .
-შენ რა მართალს ამბობ?ის ბავსვი მისი არა და მაინც მის გვერდითაა? კი მაგრამ რატო ლეო?
-სხვა გზა არაა ანუკი ამ წუთას .შენ არ იცი ვინ არის თათას მამა მერაბ ხურცია..უფ ისედაც ბევრი ვთქვი მოდი რა სახლში შევიდეთ. დრო მოვა და გაიგებ ყველაფერს თავად მოგიყვება....
ლეოს ბოლო სიტყვები მიტრიალებდა თავში და ამ ფიქრებით ჩამეძინა.... დილით კი პატარა მარიამის ჟღრტულმა გამღვიძა.სწრაფად მოვწესრიგდი და ეგრევე იუბილართან გავიქეცი სიიმღერით: რალამაზი დღეა, რა ნათელი მზეა, იმიტომ რომ დღეს თამინიას დაბადების დღეა და მაგრათ ჩავეხუტე....
საღამოც მალე მოვიდა , სახლი ახმაურდა სტუმრებით და დაიწყო მოლხენა. თამადა ლეო იყო , და მშვენივრათ გვამიარულებდა( ნამდვილად აღარ მახსოვდა ჩემი ტკივილი და ძველი ანუკი ვიყავი დიდი დოზით. ) შუა ქეიფში ვიყავით ნაცნობმა სურნელმა რომ შემომიღიტინა, და ოთხში ნიკას სილუეტი გამოჩნდა ცოლშვილთან ერთად...