არასდროს მიფიქრია რა შეიძლება მოჰყოლოდა ჩემს თითოეულ ქმედებას.ყოველთვის ვაკეთებდი იმას რაც მინდოდა.თითქოს "ერთი დღით" ვცხოვრობდი ,მაგრამ სიკვდილზე არასდროს მიფიქრია.მიუხედავად იმისა რომ ადრე შუა ქუჩაში ცეკვასაც არვერიდებოდი(მანქანების მოძრაობის დროსაც კი) ან გიჟივით მანქანების წინ გადარბენას არასდრის წარმომედგინა რომ ერთხელ ჩემი დაუფიქრებელი ნაბიჯის გადადგმით შეიძლება სიცოცხლე მომესწრაფებინა.სავადმყოფოში როგორ მიმიყვანეს არმახსოვს .მხოლოდ პატარ-პატარა ფრაგმენტები მახსენდება.მახსოვს ის ტკივილი რაც დარტყმისგან განვიცადე.მახსოვს ანდროს ამღვრეული და შეშფოთებული თვალები რომელიც რაღაცას გამწარებული ყვიროდა,კიდევ მახსოვს მედდა რომელიც რაღაცას გაცხარებული ამბობდა ,მაგრამ მე ერთი სიტყვაც არ მესმოდა.ნუთუ მოვკვდი? იქნებ სიკვდილის პირას ვარ? ვდგავარ გაშეშებული და დავყურებ ჩემს დალურჯებულ სხეულს,რომელიც ახლახან 'გამოიტანეს' საოპერაციოდან. ნუთუ ეს სიმართლეა? ნუთუ ასე მართლა ხდება? მე სიკვდილის პირასვარ.მოვკვდები თუ დავრჩები? წაკითხულიმაქვს "თუ დავრჩები" ანალოგიური შემთხვევით მაგრამ არასდროს მიფიქრია რომ ასე შეიძლება მომხდარიყო.ნანახიმაქვს ზებუნებრივი სადაც დინ ვინჩესტერს ასეთი რამ გადახდა. მაგრამ ის ხომ მამამისმა გაადრჩინა .მაგრამ ეს ხომ რეალური ცხოვრებაა? აქ ხომ არ არსებობრნ არც ყვითელ თვალება დემონები, არც გაბოროტებული თუ კეთილი სულები არც მომკელები,არც სიკვდილი რომელიც პიცაზე გიჟდება და უყვარს ჩიფსები, არც ლუცი რომელიც გამწარრბული ითხოვს "მაროჟნს" და არც მათზე მონადრეები.რა უნდა მოვიმოქმედო?მთავარი ისაა მინდა თუ არა გადავრჩე.რათქმაუნდა მინდა ! მე ..მე არმინდა ასე მოვკვდე .ეს ხომ აფსურდია .ასე სიკვდილი?ეს შეუძლებელია.მე არ უნდა მოვკვდე!ვუყურებ ჩემს დალურჯებულ სხეულს რომელიც მრავალ აპარატზეა მიერთებული,ექთნებს რომელიც დანანებით აქნევენ თავს .ნუთუ ვკვდები ? მოვკვდები? არ მინდა სიკვდილი.ჯერ ადრეა.ჯერ არ უნდა მოვკვდე .მე ხომ ჯერ ახლა ვიწყრბ ცხოვრებას? მე ხომ უამრავი საქმე მაქვს გასაკეთებელი? მე ხომ მინდოდა ყველას დავხმარებოდი? რატომ? რატომ უნდა მოვკვდრ ასე? არა ეს არასწორია .ეს არაა რეალობა .ეს უბრალოდ სიზმარია. გაიღვიძე დეა გაიღვიძე .ვიგრძენი როგორ ჩამომიცურდა ლოყაზე მლაშე სითხე .მე ვტირი. იქნებ ჯერ კიდევ არაა გვიანი? იქნებ გადავრჩე? იქნებ ...კარი გამწარებულმა ნიკამ შემოგლიჯა.რამდენიმე წამით ზღურბლთან შეჩერდა,ალბათ არ ელოდა ჩემს ასეთ მდგომარეობაში ნახვას .მეც არ ველოდი.ჩემს სხეულს მიუახლოვდა და მაღლიდან დააჩერდა.დამეფიცება დავინახე როგორ მოიწმინდა სწრაფად ობლად ჩამოსული ცრემლი.ის რა განიცდის? მაგრამ ნებისმიერი ადამიანი მის ადგილას ასე იქნებოდა.ის ხომ არაა გულქვა.სკამი ახლოს მოაჩოჩა და ჩამოჯდა.რამდენიმე წუთი გაშტერებული მიყურა ,შემდეგ ჩემი ხელი ფრთხილად მოიქცია მისაში.
-დეა.... დეა...ალბათ გესმის ხო? ან შეიძლება არც კი გესმის.რატომ ხარ ასეთი სულელი? რატომ აკეთებ იმას რაც არ უნდა გააკეთო? არა ... არა ჩემი ბრალია . მე არ უნდა გამერიე.უკეთესად უნდა შემეფასებინა ნატა . არმეგონა,მართლა არ მეგონა თუ ამას იზავდა .ან როგორ წარმოვიდგენდი .ჩემი ბრალია ,ყველაფერი ჩემი ბრალია .არ უნდა მომეტყუებინე . ჩემთან არ უნდა წამეყვანე .როგორც კი სიმართლე გავიგე მაშინვე უნდა მეთქვა შენთვის ,მაგრამ რავქნა თუ შენთან თამაში მომინდა? შენი ბრალია!შენი სიჯიუტის!-თავი სიმწრით გააქნია და ლოყაზე ხელი ფრთხილად ჩამომისვა.რაზე ლაპარაკობს? რას მიმალავს?მან ისეთი რამ იცის რაც ჩვენ გვეხება ? როგორი უცნაურად ჟღერს "ჩვენ" .არშემიძლია აქ ვერ გავჩერდები .ვეღარ ვუყურებ ნიკას,არშემიძლია.კარგიი ახლა როგორ გავაღო კარი? მმ თავი გავაქნიე და კარში გავლა ვცადე.გგონიათ მოვახერხე? არამც და არამც.ეს ფილმები და სერიალები მომიღებს ბოლოს.ახლა უნდა დაველოდო როდის შემოვა ვინმე რომ გავძვრე.აქედან გაღწევა მინდოდა ,მაგრამ თითქოს აქ ვარ ჩაკეტილი.რა საოცარია არა ცხოვრება? ერთ წამს ხარ ,მეორე წამს კი მიწაზე სისხლში ამოსვრილი გდიხარ.კარში გამწარებული ანი შემოვარდა ,რომელსაც უკან ლაშა და სანდრო მოჰყვნენ. დავიჯერო ასეთ პაციებტთან ამდენი ადამიანის შემოშვება ნება დართულია? ნიკა ამდენი ხნით,რომ გაჩერდა ეგეც გამიკვირდა .რაღაცაშია საქმე .იქნებ ვკვდები და ნება დართეს რომ დამემშვიდობონ? ოჰ დეა დეაა სულ რატომ ფიქრობ ცუდს? შენ არ მოკვდები ,არ შეგიძლია მოკვდე.ვცდილობ ჩემი თავი გავამხნევო ,მაგრამ გამომდის ეს თუ არა? რაღაც არმგონია.
-აქ რა გინდა-დაიღრინა ნიკამ და სანდროს შეხედა.ესენი რა აქ ჩხუბს აპირებენ?
-ამის დრო არაა აქ! თუ რამე გაქვთ მოსაგვარებელი გარეთ მიბრძანდით ! საერთოდაც მარტო დამტოვეთ !-უხეშად წარმოთქვა ანიმ და სამივე პალატიდან გააგდო.თავზე წამომადგა და ზემოდან დამაჩერდა.
-სულელო გოგოვ,უჩემოდ ფეხსაც ვეღარ დგავ? თვალები შვებულებაში გაუშვი როცა გადადიოდი? -ამოიღმუვლა და ცრემლებს გასაქანი მისცა.მისმა ასე დანახვამ გული მომიკლა.ყოველთვის ვცდილობდი ჩემთვის საყვარელი ადამიანებისთვის არ მეტკინა .ის კი ახლა ჩემს წინ განადგურებული იდგა და ცრემლებსაც ვერ იკავებდა.არ შემიხლია აქ ვრრ გავჩერდრბი .ვერ ვუყურებ განადგურებულ ანას.იქნებ კარი გავაღო? თვალებუ დავხუჭე და სახელურს ხელი მოვკიდე და პატარათი გავაღე.ჩემდაგასაოცრად ამან იმოქმედა.პატარათი გამოღრბულ კარში გავძვერი.მაშინვე თვალში მომხვდნენ პალატის წინ სკამზე ჩამომსხდარი ლაშა ,ირაკლი , რატი და თორნიკე.ნიკა და სანდრო კი პალატის წინ იდგნენ ,ხანდახან გადახედავდნენ და უბღვერდნენ ერთმანეთს.სწრაფად გავეცალე იმ ადგილს და უმისამართოდ დავიწყე სიარული.ინტერნები დაღლილები დარბოდნენ პალატებს შორის და თან რაღაცაზე ბუზღუნენდნენ.კიბეებზე ჩავირბინე და ტრამვატოლოგიურში ამოვყავი თავი .უამრავი პაციენტი იწვა საკაცეზე.ზოგი ტკივილისგან იკლაკნებოდა ,ზოგიც კი უბრალოდ ღიმილიანი სახით შესციცინებდა ზედმეტად სიმპატიურ ექიმს.მმმ ნეტავ ჩემი ექიმი ვინარის? სერიოზულად დეა? ასეთ დროს რა დროს ექიმია. რა უნდა ვქნა ახლა? მუდამ ასე ხომ არ ვიქნები? იფიქრე დეა,იფიქრე...
-გასაოცარია არა?
გაოცებისგან შევხტი როდესაც წინ ვიღაც ბიჭი გადამიდგა.
-მხედავ?
-გხედავ.
ახლა რა? როგორ მხედავს? ისიც ჩემს მდგომარეობაშია? ან ...ან იქნებ მომკელია? ოჰ დეაა...დეაა აღარ უყურო ამდენ ფანტასტიკას თორემ გაგაგიჟებს მალე .(ხო ვიცი არც ახლა მაკლია).
-ვინ ხარ
-ვფიქრობ იცი
-არა არვიცი
-იცი დეა!
მომკელია.ნამდვილად ასეა.
-ჩემს წაყვანას აპირებ?
-შესაძლოა.
-არმინდა სიკვდილი
-არავის უნდა
-როგორ დავბრუნდე ჩემს სხეულში
-ეგ შენზეა დამოკიდებული-შეტრიალდა და კიბეებზე სვლა დაიწყო
-სად მიდიხარ?
-აქ უბრალოდ შენს სანახავად მოვედი.შენს გარდა აქ კიდევ უამრავია მოსანახულებელი
-ჩემს სანახავად რატომ მოხვედი?-გავეკიდე
-მიზეზი მქონდა
-რა მიზეზი!
-ადრეც შევხვედრილვართ-უცებ გაჩერდა და შემოტრიალდა.გაუცნობიერებლად პირდაპირ ცხირით შევასკდი მის მკერდს .
-ადამიანი ხარ?
-არა
-მაშინ იყავი?
-ადრე ყველა ადამიანი იყო
-როდის შეგხვდი ან სად?
-პატარა იყავი-ჩაეცინა- მაშინაც ამდენ კითხვას სვამდი.
-მე რა ადრეც მოვკვდი?
-არ მომკვდარხარ-თვალები აატრიალა-უბრალოდ ადრეც ასეთ მდგომარეობაში იყავი
-მე რატომ არ მითხრეს?
-უნდა ვიცოდე?
პირი მოვმუწე და სახეზე დავაკვირდი.მომკელის კვალობაზე ზედმეტად სიმპატიურია.თავი გააქნია და სვლა განაგრძო
-ახლა სად მიდიხარ?
-სხვა პაციენტებთან
-სალაპარაკოდ?
-არა ,წასაყვანად
-რომ გავიღვიძებ ეს მემახსივრება?
-არა
-მაგრამ მინდა მახსოვდეს
- ვიცი დეა გინდა იყო განსხვავებული,მაგრამ ყველაფრერში ვერ იქნები.
-მაგრამ მე...
-ვიცი რომ გინდა
-როგორ დავიმახსოვრო?
-ფურცელზე დაიწერე
-შენი აზრით დავწერ?
-სცადე
-სად ვიშოვო ფურცელი და კალამი?
-მაცდენ.-ხელი აქინია და გაქრა.
-უნდა მახსივდეს !ყველაფერი უნდა მახსოვდეს-მტკიცედ წარმოვთქვი და ჩემთვის სასურველი "პროდუქტისთვის ნადირობა" დავიწყე.არ მკითხოთ როგორ ვიშოვე კალამი და ფურცელი .ჩემს პალატაში შევიპარე .არავინ არ დამხვდა იქ .საწოლის ქვეშ შევძვერი.
"მომკელები არსებობენ.
ვკითხო დედას რა მომივიდა პატარა რომ ვიყავი,რადგან ერთ მომკელს როგორც ჩანს უკვე მეორედ შევხვდი.
სანდრო აქ იყო
ნიკას ძმაკაცებიც.
ნიკამ რაღაც იცის და მიმალავს!უნდა ვკითხო!
Xoxo -Dea"
ფურცელი გადავკეცე და ბალიშის ქვეშ შევაცურე.დარწმუნებულივარ ერთხელ მაინც შევაცურებ მის ქვეშ ხელს.კარგი ახლა ის უნდა მოვიიფქრო როგორ დავბრუნდე ჩემს სხეულში.რა უნდა ვქნა?მთელი ღამე ფიქრში გავატარე ,მაგრამ უშედეგოდ .ჩემი ტვინი ყოველ მცდელობაზე "Error"ს მიწერდა.პალატიდან სწრსფად გავიძურწე.სკამზე ანა იჯდა არა უფრო იწვა რომელსაც ლაშასთვის ჰქონდა ხელები შემოხვეული .კედელთან კი ნიკა იყო აყუდებული ,რომელსაც თვალები ჰქონდა დახუეული .ნეტავ ეძინა?დერეფნის ბოლოდან ხმაური მომესმა .თავი გავაბრუნე და ჩემი მშობლები დავინახე .ოღონდ ეს არა ..არა არა და არა .ვინ გააგებინა მათ? ასე როგორ შეიძლება?ყბა მომეღრიცა დედას დასიებული თვალების დანახვისას .ანამ თვალები დააჭყიტა და სწრაფად წამოდა.ნიკამ დაღლილი სახით გახედა მათ .ნუთუ მან დაურეკა? ან იქნებ არა.
-ანა..ანა მითხარი რა მოუვიდა-მაღალ.ხმაზე გაჰყვიროდა ლინდა(დედა)
-ლინდა დეიდა მას...მას მანქანა დაეჯახა და ის მძიმედაა -ამოისლუკუნა ანიმ და ლაშას მიეკრო .
-ექიმები რას ამბობენ?-ლაპარაკში მამაჩემიც ჩაერთო .არასდროს მენახა ასეთი .უბრალოდ ის ..ის განადგურებული იყო .არა არშემიძლია მე ვერ მოვკვდები არ მაქვს უფლება .სწრაფად გავიქექი
-ჰეი მომკელო მოდი აქ ..აქ მოდი უნდა ვილაპარაკოთ-დავიყვირე და ხელები გავშალე.
-მოათრიე შენი გასიებული უკანალი აქ-დავიღრიალე და გულხე ხელი მივიდე
-რა გინდა
-უკან მივტრიალდი და გაბრაზრბულმა შევხედე
-უნდა დამაბრუნო ჩემს სხეულში!
-ამისთვის დამიძახე?-მობეზრებულად აატრიალა თვალები
-დამაბრუნე მეთქი-დავუყვირე
--გითხარი ეგ შენზეა დამოკიდებული მეთქი
-უნდა დამაბრუნო გესმის?უნდა დამაბრუნო.ასე არ შეიძლება .უნდა დავბრუნდე.აქ არ შემიძლია გავჩერდე გესმის ? ხომ გესმის ?-მკერდზე მუშტები დავუშინე და ცრემლები უხეშად მოვიწმინდე-დამაბრუნე!-მტკიცედ წარმოვთქვი
-თუ კიდევ შევხვდებით იცოდე ვეღარ გადარჩები!-გამაფრთხილა
-ანუ მაბრუნებ?
თავი დამიქნია და ორი თითი შუბლზე მომადო.
-მოიცა
-რაიყი
-შენი სახელი მითხარი
-რა მნიშვნელობა აქვს?
-ფურცელზე დამიწერე რომ არ დსმავიეყეს კარგი?
-ვნახოთ.შეხვედრამდე დეა-თვალი ჩამიკრა და რაღაც ჩაიჩურჩულა.


კი ვიცი რომ პატარაა მაგრამ აქ უნდადამთავრებულიყო ეს თავი.რას ფიქრობთ რაზე ლაპარაკობდა ნიკა?მოგეწონათ ეს თავი?