ოთახში ნინო შემოვიდა
-ნათია,ზურა როგორ ხართ?გამიხარდა ნათია რომ ეხლა მაინც გვეტუმრე
-ბავშვი იყო ცუდად ნინო ხომ იცი,ახალ წელს გილოცავ საყვარელო,მრავალს დაესწარი
-ეხლა როგორ არის?
-ეხლა კარგადაა - პასუხობდა ცოლი,ამასობაში ზურა ნაცნობებს ესალმებოდა,მარიამსაც მიესალმა და რაც არ უნდა გასაკვირი იყოს,ისევ მის გვერდით აღმოჩნდა სკამზე.ზურა მარიამსა და ცოლს შუა იყო.მარიამს შემოსვლისთანავე თვალში ეცა მისი ღრმა დეკოლტე და უზარმაზარი მკერდი და ბოღმა მოაწვა ქალის დიდი მკერდის გამო (რაზეც ცოტა გაეცინა) და იმის გამო,რომ მისი საყვარელ კაცს თავისუფლად შეეძლო ამ ქალთან შეხება.ბრაზდებოდა იმაზეც,რომ ზურას შეეძლო შეეხედა აქ მყოფი გოგოებისთვის,რომლებიც მასზე გაცილების ლამაზები იყვნენ.თვალები ცრემლებით ევსება,მაგრამ არ დაუშვებს იმას,რომ მისი ცრემლები აი აქ,ამ სუფრაზე დაინახონ,მითუმეტეს ზურამ,მისმა ცოლმა ნათიამ და მარიამის მეგობრებმა,ამიტომ სასწრაფოდ დგება სკამიდან.აივანზე გავიდა,იქ კი თავი ვეღარ შეიკავა და ჩუმად სლუკუნი დაიწყო.სიგარეტს მოუკიდა,ახლა უკვე აღარ აინტერესებდა დაინახავდა თუ არა ვინმე,რადგან მისთვის ყველაფერი დამთავრებული იყო,დიდი ხნის დამთავრებული.დამთავრებული იყო ის,რაც არც კი დაწყებულა.მისი საყვარელი ადამიანი ბედნიერი იყო სხვასთან,ყველა ბედნიერი იყო მის გარდა.ამაზე უფრო ეტირება და თავის შეკავებას ვეღარ ახერხებს.მეორე ღერსაც მოუკიდა.ცოტა ხანში აივნის კარი გაიღო,არც მიუხედავს და მის გვერდით ზურა დადგა.
-აქ იციან რომ ეწევი მარიამ?
ტირილმა საშუალება აღარ მისცა ხმა ამოეღო,თუ ამოიღებდა უნებლიედ ხმამაღლა აეტირებოდა და ამიტომ ხმა ვეღარ ამოიღო.მისი ხმა რომ ვერ გაიგო,ზურამ სახეზე შეხედა
-მარიამ,რატო ტირიხარ?
ხმას ვეღარ იღებდა,უცებ საკუთარი თავი დაამშვიდა,ღრმად ჩაისუნთქა და უპასუხა
-არაფერი,ცუდად ვარ
-რატო,რა გჭირს?
-თავი მტკივა
-სხვა რაღაცის გამო ტირიხარ შენ,თავი არ გტკივა
მარიამმა არაფერი უპასუხა
-თეკლას ხო არ დავუძახო?
-არა არა,არავის დაუძახოთ
ზურა დამწუხრებული სახით შეჰყურებდა,მაინც ვერ გაიგო რა ხდებოდა,მარიამს კი ამ მომენტში მთელი გულით უნდოდა ყველაფერი გაემხილა,წამით დააპირა კიდეც,მაგრამ უცებ გადაიფიქრა.
-კაი,ნუ ტირიხარ რა - უთხრა და ზურგზე ხელი მოხვია დასამშვიდებლად - სახლში ხო არ გინდა წასვლა?
-არა,ვიქნები ჯერ
-კარგი.მოდი შევიდეთ,ძაან ცივა
უსიტყვოდ მიტრიალდნენ კარისკენ და სახლში შევიდნენ
-მიდი პირი დაიბანე და აღარ იტირო - უთხრა ზურამ თბილად და ოთახში შევიდა.
მარიამი მართლაც ასე მოიქცა,შემდეგ ოთახში ისე შევიდა,ვითომც არაფერი მომხდარა.თავის ადგილას დარჩა და ცდილობდა მეგობრებთან ერთად გართობას,მაგრამ დარდი მაინც ეტყობოდა.ტირილმა ცოტა დაამშვიდა,მაგრამ გულს მაინც უკლავდა მისი სხვა ადამიანთან დანახვა,მისთვის სიკვდილის ტოლფასი იყო მისი ბედნიერი სახის ყურება,რაღათქმაუნდა ცოლთან ერთად.ცოტა ხანში წასვლა გადაწყვიტა,ნინოსთან მივიდა და გააგებინა.კართან იდგნენ,ერთმანეთს ემშვიდობებოდნენ,როცა ოთახიდან ზურა გამოვიდა
-მარიამ,მიდიხარ უკვე?
-კიი მივდივარ
-წამოდი და მე გაგიყვან,არ წახვიდე მარტო
-არა იყოს,არ შეწუხდეთ,ფეხით მინდა სიარული
-არა რა,გვიანია და გაგიყვან
-ხო რა მარი,გაგიყვანს ზურა,ეს ტაქსისტებიც მანიაკები არიან ხო იცი შენ - დაუმატა ნინომ.
ზურა ოთახში შევიდა და ცოლს გააგებინა,რომ წასვლას აპირებდა და მალე დაბრუნდებოდა.სადარბაზოშ ჩუმად ჩაიარეს,მანქანაში ჩასხდნენ და წავიდნენ.
-რა გჭირდა დღეს?
-არაფერი,თავი მტკიოდა
-ისე ძალიან თავი არ გეტკინებოდა,ტირილი რომ დაგეწყო
მარიამი დუმდა.
-კარგი,თუ არ გინდა ნუ მეტყვი - სერიოზული და უკმაყოფილო ტონით უთხრა ზურამ
და ამ მომენტში გადაწყვიტა ყველაფერი ეთქვა.ჰო,ახლა მაინც გააგებინებდა სიმართლეს და მისი ტირილის და მწუხარების მიზეზს.ერთი სული ქონდა მანქანას როდის გააჩერებდა.რამოდენიმე წუთში გააჩერა კიდეც.
-ვერაფერს ვერ ხვდებით? - კითხა მარიამმა
-რას უნდა მივხვდე? - კითხვა შეუბრუნა დაბნეულმა ზურამ
მარიამი წამით გაჩერდა და გადაიფიქრა,მაგრამ ახლა,როცა შეეძლო ყველაფერი გაეგო და ამოესუნთქა,შუა გზაზე ვერ გაჩერდებოდა.თვალებში შეხედა და დაუფიქრებლად აკოცა და მისი სახე ხელებში მოიქცია.მისდა გასაკვირად,ზურა მაშინვე არ გაჩერებულა,წელზე ხელები შემოჰხვია,ხარბად და სწრაფად კოცნიდნენ ერთმანეთს.მხოლოდ მათი ღრმა სუნთქვა და ხვნეშა ისმოდა,რაშიც სურვილი,ვნება და სიყვარული იყო.ერთ წუთის მერე ზურა გაჩერდა
-მარი,მარი,მომისმინე,გავჩერდეთ რა
მარიამმა სწრაფად გაიწია გვერძე.მიუხედავად იმისა,რომ ბედნიერი იყო,თან უშვებდა იმ აზრსაც,რომ დიდი სისულელე ჩაიდინა,ამავდროულად უხაროდა,რადგან ეს მათ შორის დარჩებოდა და ზურასაც ყველაფერი ეცოდინებოდა,ბოლო ბოლო ამის გამო არავინ უპირებდა მოკვლას.ტუჩებზე იკბინა და კიდევ ერთხელ შეიგრძნო მისი გემო,ახლა უკვე კოცნის გარეშე.
-არ უნდა გექნა ეგ.მეც ვეღარ გავჩერდი - თავს დამნაშავედ გრძნობდა და სიჩუმეში აშკარად ისმოდა მიდი გულის ცემა
მარიამი ისევ დუმდა.
-პატარა ხარ მარიამ,ბავშვი ხარ
ამ ნათქვამმა მარიამი გააღიზიანა.ის ვინც უყვარდა,მისთვის ბავშვი იყო.
-ბავშვი ვარ,აბა რა - ირონიულად უთხრა
თავიდან ზურამ ვერ გაიგო რა იგულისხმა ამაში,თუმცა მაინც მიუხვდა,რომ ირონიულად თქვა
-ბავშვი არა,მაგრამ პატარა ხარ მარიამ,ჩემზე ბევრად პატარა
-კარგი,ბოდიში
ზურას ხმა აღარ ამოუღია,არ იცოდა ბოდიში მიეღო თუ არა,ორივე შემთხვევაში უარესაც უხერხულ სიტუაციაში ჩავარდებოდნენ
-წეღან ჩემს გამო ტიროდი?
-რა მნიშვნელობა აქვს
-აქვს მარიამ,აქვს.მითხარი
ისევ დუმდა,რითაც ზურა ყველაფერს მიხვდა
-პატარა ხარ ჯერ მარიამ,დროის ტყუილი კარგვაა ეხლა ჩემთან თამაშზე ფიქრი
-არ გეთამაშები - აღარ დაამთავრებინა მარიამმა
-აბა რა ქვია მაგას,სხვას ვერაფერს დავარქმევ.ნუ იფიქრებ ჩემზე,ჯერ მარტო ასაკობრივი სხვაობის გამო,მერე კიდევ შენც ხვდები რის გამო
ცრემლები ღვარღვარით მოსდიოდა
-ნუღარ ტირიხარ რა.მართლა არ მინდა ეგეთს გხედავდე
-კარგი.მადლობა და ღამემშვიდობის - აცრემლებულმა გაუღიმა
-ღამემშვიდობის - ლოყაზე ცერა თითი შეახო და თბილად გაუღიმა.მანქანიდან გადავიდა და სწრაფად ავიდა სახლში.შევიდა თუ არა,სავარძელზე დაემხო და ტირილი დაიწყო.თან ნანობდა,თან არა,რადგან მან უკვ ეყველაფერი იცოდა,ასე ჯობდა.განერვიულებულს მალევე დაეძინა და დილამდე აღარ გაღვიძებია.
ზურა ამხანაგებთან მალევე დაბრუნდა.ცოლმა სახლში წასვლა მოინდომა.მასპინძლებს დაემშვიდობნენ და მანქანით წავიდნენ.ნათია ლაპარაკობდა,ზურა ხმას არ იღებდა,თითქოს იქ არ იყო და არაფერი ესმოდა.საჭესთან ჩაფიქრებული იჯდა,ერთი ხელით მანქანას მართავდა,მეორე კი შუბლზე შემოედო.
-ზურა,მისმენ?
-ხო,გისმენ
-რა იყო,რა გჭრს?
-არაფერი,რა უნდა მჭირდეს - უთხრა და აშკარად ეტყობოდა,რომ რაღაცაზე ღელავდა
-მგონი რაღაცაზე ნერვიულობ,გაბრაზებული ხარ?
-არა ნათია,საიდან მოიტანე - გაუწყრა ზურა
-ის გოგო რატომ მიიყვანე?
-ვერ იყო კარგად და მივიყვანე,თან ჩემს სკოლაში დადის.მოხდა რამე?
-და თავისით ვერ მივიდოდა?
-ნათია,ვერ გაიგე რა გითხარი?
-აბა რა გჭირს?რაც მოხვედი ვეღარ გცნობ.რა მოხდა?
-არაფერიმეთქი,დავიღალე
ხმა არცერთს აღარ ამოუღია,თუმცა მეუღლე ხვდებოდა,რომ ქმრის თავს რაღაც ხდებოდა.სახლში მივიდნენ და მალევე დაწვნენ.ფიქრებმა გაიტაცეს ზურა.ფიქრობდა,მაინც როგორ გაბედა.ამის გამეორების სურვილიც აღარ ქონდა.სხვა რომ ყოფილიყო მის ადგილას ალბათ ვნება უფრო მოაწვებოდა,მაგრამ შვილის ტოლი - 17 წლის ბავშვი ნამდვილად სასაცილო იყო.როგორ შეუყვარდებოდა,თითქმის შეუძლებელი იყო.
* * *
შუადღისას გადაუღებლად წვიმდა.თოვლი უკვე დამდნარიყო,გარეთ სეირნობა კი ამ დროს სასიამოვნო იყო.მარიამი კინოს უყურებდა,როცა თეკლას ზარი შემოვიდა
-ხო,თეკლა
-გოგო არ გავიდეთ სადმე?
-სად?
-რავი,კაფეში სადმე
-კაი გავიდეთ.გამოდი ჩემთან და გავიდეთ
-კაი,გამოვალ
ნახევარ საათში უკვე მარიამთან იყო.კაფეში წავიდნენ,მალევე წამოვიდნენ და გზაში საუბრობდნენ
-წამოდი ჩემთან ავიდეთ
-მარტო ხარ?
-არა,ჩემები არიან
-კაი წავიდეთ
მალევე ავიდნენ სახლში.ახალი მისულები ოთახში შევიდნენ და თმა ყალყზე დაუდგა და უხერხულობაში ჩავარდა,როცა ოთახში თელკას მამასთან ერთად მჯდომი ზურა დაინახა,ძალიან შერცხვა და ძლივს ამოილუღლუღა
-გამარჯობათ
-გამარჯობა - მიესალმა ზურა
-გამარჯობა მარი - ღიმილით მიესალმა თეკლას მამა
ახლა როგორ უნდოდა,რომ მხოლოდ ერთი წუთით დარჩენილიყო მასთან და აეხსნა,რომ მისი იქ ყოფნის შესახებ არაფერი არ სცოდნია და ძალით არ გაუკეთბია.ფიქრობდა,თუ რა წარმოდგენა შეექმნებოდა ახლა მასზე.თეკლამ ოთახში შეიყვანა,იქ სადაც ზურა და მამამისიც იყვნენ.კომპიუტერთან დასხდნენ.ნინო სამზარეულოში ფუსფუსებდა,როცა ქმარს დაუძახა.რამდენიმე წუთში თეკლას დაუძახეს,რომელმაც ოთახში ორი ყავა შემოიტანა და ზურას და მამამისის მაგიდაზე დაალაგა.კიდევ გავიდა და მარიამმა დრო იხელთა.ახლა არაფერი აინტერესებდა,მთავარი იყო მისთვის ყველაფერი აეხსნა.ძალ-ღონე მოიკრიბა და დაიწყო
-ზურა,არ ვიცოდი აქ თუ იყავი.არ მინდა იფიქრო,რომ სპეციალურად მოვედი
-არც მე ვიცოდი,მოსვლას თუ აპირებდი,მაგრამ არაუშავს
თავი დაუქნია მარიამმა და კომპიუტერს მიუბდუნდა
ოთახში თეკლაც შემოვიდა და კომპიუტერთან გართობა გააგრძელეს.მალე მოსაღამოვდა და გოგოებმა მეგობრებთან ერთად კლუბში წასვლა გადაწყვიტეს.გასვლისას თეკლას მამამ გოგოები გააფრთხილა,რომ როცა წამოსვლას დააპირებდნენ მისთის დაერეკათ.წავიდნენ კლუბში,იცეკვეს,დალიეს და კარგად გაერთნენ.ადრე დააპირეს წამოსვლა და 12 საათზე თეკლას მამას დაურეკეს.
-მამა,გამოვდივართ უკვე და მოდი
-მამა,სამსახურიდან დამირეკეს,მკვლელობაა სადღაც და ზურას ვთხოვ და მოგიყვანთ,აქაა ჯერ ისევ
-კაი
გოგოები ჯერ ისევ კლუბში იყვნენ და დრო ისე გაეპარათ რომ ვერც გაიგეს.ზურა ურეკავდა თეკლას,მაგრამ ტელეფონი აღარ ახსოვდა ცეკვის დროს,ამიტომ შიგნით შესვლა გადაწყვიტა.შევიდა და ნოსტალგია მოაწვა,ამ ენერგიული ახალგაზრდების შეშურდა,რას არ მისცემდა ახლა,რომ ისევ ამხელა იყოს და მათსავით ერთობოდეს.დადის მოცეკვავე გოგოებში და ბიჭებში და მარიამს და თეკლას ეძებს.თეკლა უკვე იპოვა,მეგობრებთან ერთად იჯდა,მარიამი კი ვიღაც ბიჭთან ერთად იდგა და ცეკვავდნენ,თან ლაპარაკობდნენ,ბიჭი კი უკნიდან შემოჰხვეოდა,თითქოს საკოცნელად ემზადებაო.ეტყობოდათ,რომ ძალიან ბედნიერები იყვნენ,რაზეც ზურას ცოტა არ იყოს დარდი შემოაწვა და შეიძლება ცოტა ეჭვიანობაც.თეკლასთან მივიდა,თეკლამ მარიამს დაუძახა და წასასვლელად მოემზადნენ. ზურაც ცოტა არ იყოს განწყობა შეეცვალა.ჯერ თეკლა მიიყვანა სახლში.შემდეგ როცა მარიამის სახლისკენ წავიდნენ ზურამ საუბარი წამოიწყო
-შეყვარებული გყავს და თან ჩემზე ფიქრობ? - სერიოზული ტონით,წყნარად უთხრა ზურამ
-არ არის ჩემი შეყვარებული,მეგობარია
-ხო,ეტყობა - ირონიულად ჩაიცინა
-მეგობართან არ გიცეკვია?
-მიცეკვია კი და ვიცი რაც არის
-ხოდა ესეც მეგობარი იყო
-კარგი მოვრჩეთ,არ მაინტერესებს
რამოდენიმე წამით კიდევ უყურებდა სახეში მარიამი,შემდეგ თითქოს ნაწყენმა მოაშორა თვალი და ქუჩებს უყურებდა.სახლთან გაუჩერა
-მადლობა და ღამემშვიდობის
-კარგად
მანქანა დაძრა და გზაზე ძალიან სწრაფად დაიწყო სიარული.გაღიზიანებული იყო,თუმცა არც კი იცოდა რატომ.ალბათ ახალგაზრდების შურდა,მაგრამ სხვა რამეც იყო,რასაც ახსნას ვერ უძებნიდა.ცოტა ხანს ქალაქში სეირნობდა.სახლში მივიდა თუ არა,მაშინვე დაწვა ცოლის გვერდით.ნათია ჩაეხუტა,თუმცა ქმრისგან იგივე სითბო ვერ მიიღო.თვითონაც ვერ ხვდებოდა რა ხდებოდა.ფაქტი იყო,რომ ახლა ძალიან უნდოდა ამ ლოგინში ეს ქალი არ ყოფილიყო,მისი ხელები არ ქონოდა შემოხვეული და მისი სუნთქვა არ გაეგო.ბოლოს თავს გამოუტყდა,რომ კოცნა მოეწონა.ის გოგო სურდა,მართლა სურდა და იმ შეცდომის გამეორება უნდოდა,მაგრამ საკუთარ თავს ამის უფლებას ვერ მისცემდა,თუნდაც მის გვერდით მწოლიარე ქალის გმაო,მისი შვილების გამო,მათი ასაკის გამო.თუმცა იმასაც არ უარყოფდა,რომ ახლა მასთან უნდოდა.კარგად ხვდებოდა,რომ ცუდი თამაში წამოიწყეს,ძალიან ცუდი,გაჩერება კი ძალიან გაუჭირდებოდა,ან საერთოდ ვერ გაჩერდებოდა.ტკივილამდე სურდა ამ წუთას მასთან ყოფნა,მხოლოდ მასთან დამშვიდდებოდა.სუნთქვა შეუკრა რაღაცამ.კიდევ ერთხელ უნდოდა მისი ნახვა,რომ დარწმუნებულიყო,რომ ეს გოგო არ სჭირდებოდა ,თუმცა შეიძლებოდა მისი ნახვისას პირიქით ყოფილიყო,დაშორება გასჭირვებოდა.კარგად ხვდებოდა ეს სუნთქვის შემკვრელი რაღაც რაც იყო და რას ნიშნავდა.შეიძლება ვნებას,ამგრამ მის გვერდით ყოფნის და ჩახუტების გარდა არაფერი სურდა.ეს კი ლუგწრფელად უნდოდა.რამე უნდა ეღონა.თანახმა იყო,რომ ახლავე ენახა,თუნდაც ამ შუაღამისას.აღიარა,რომ იეჭვიანა.იეჭვიანა,როცა იმ ბიჭთან ერთად დაინახა,თითქოს გულში რაღაც ჩასწყდა,რაღაცამ უთხრა,რომ ყველაფერი დასრულდა.დასრულდა ის,რაც არც დაწყებულა.ტკივილამდე უნდოდა ახლა მისი დანახვა.დაუფიქრებლად ადგებოდა ლოგინიდან.ფიქრით უკვე ძალიან გადაიღალა და ხვდებოდა,რომ როცა გათენდებოდა და კარგად დაფიქრდებოდა,როგორც არ უნდა სურდეს ეს გოგო,ღრმად მაინც არ შეტოპავდა და ამას აღარ გააგრძელებდა.საბოლოოდ ყველაფერი დავიწყებას მიეცემოდა,მიუხედავად მეორედ კოცნის დიდი სურვილისა.
***
მარიამი სახლში ავიდა.დედამისს უკვე ეძინა.თავის ოთახში ჩუმად შევიდა.იმაზე ფიქრი აწუხებდა,თუ რატომ გამოჰკითხა იმ ბიჭზე ასეთმა შეწუხებულმა,თუმცა გულს მისი უხეში პასუხი უფრო უკლავდა,ბოლოს რომ უპასუხა.აივანზე გავიდა და სიგარეტს მოუკიდა.ფიქრობს ,,მისთვის ყველაფერი უფრო მნიშვნელოვანია,ვიდრე მე და ჩემი სიტყვები.მყავს დედა,მყავს მეგობრები,ყოველდღე დავდივარ გასართობად,გარეთ,კლუბებში,სადაც რა თქმა უნდა მარტო ვარ.საერთოდ ყოველთვის მარტო ვარ და მოწყენილი.“