სახლში მივედი.ოჯახში დიდი მხიარულება და სამზადისი იყო,სახლს კარი რომ შევაღე გაკვირვებისგან ენა ჩამივარდა.
-დედი მოხვედი?სად არიან სხვები?ადრე რატომ მოხვედი?
-ვინ სხვები?რა მალე?
-დედა ანდრიამ დამირეკა ცოლი მოვიყვანე ახლა რესტორანში ვართ და სახლში გვიან მოვალთო და ვერ გავიგე ასეთი გაკვირვებული რატომ მიყურებ?
-კიდევ კარგი შენ მაინც დაგირეკა!-ხელი ავიქნიე-ჩემს ოთახში ვიქნები..-აღარაფლის თქმა აღარ დავაცადე ოთახში შევედი და კარები მძიმედ მოვხურე.კომპიუტერში ფილმი ჩავრთე და კიდევ ერთ დრამას ვუყურე.ღრმად ამოვისუნთქე,დედა არაფერ შუაში იყო ამიტომ სამზარეულოში მოფუსფუსე დედასთან გავედი.
-დე მოხმარება ხომ არ გინდა?
-არა შვილი ყველაფერი გავაკეთე უკვე,დილიდან სამზადისში ვარ-ბედნიერად გამიღიმა-როგორი გოგოა დე?იცნობ?
-კარგი გოგოა დე ძალიან-სევიდნად გავუღიმე-თან ძალიან ლამაზია,კეთილი თვალები აქვს-გულახდილად დავახასიათე
-ლილე დე რატომ ხარ გაბრაზებული და ასე ადრე ატომ დაბრუნდი არ მეტყვი?-ყოფმანით მკითხა
-ანდრიამ არაფერი მითხრა-თვალები ამიცრემლიანდა-ეს ამბავი ჟურნალიდან გავიდე,ვიღაც აქლები ლაპარაკობდნენ და...
-რა დე?-თვალები გაუფართოვდა დედას-რას ქვია არფერი გითხრა?აბა იქ რესტორანში ვისთან ერთადაა?შენ თუ აქ ხარ?-ბრაზი გაერია ხმაში
-ვისთან?ვატო,ლუკა,ანი,თამო ყველანი იქ არიან ყველა-თავზე ხელი მოვისვ,დედას ყველაფერი დაწვრილებით მოვუყევი,დედა ჩემი საუკეთესო მეგობარი და მრჩეველი იყო.
-იქნებ მიზაზი აქვს რამე დე?-ბოლოს შუბლშეჭმუხნულმა თქვა
-მაინც რა?-ირონიულად ვიკითხე-სალაპარაკო გამოელია ვითომ,ნეტა მერამდენე ვიყავი რიგში ჩემთან დარეკვა რომ დააპირა და სალაპარაკო ამოწურა?ან ჩაიცხვასაც რა დიდი ამბავი უნდა?არ ვიცი....
-ცუდად მოიქცა ანდირია,დავურეკავ ახლავე
-არა დედა არ გინდა ,მერე დაველაპარაკები,ეხლა გაერთოს,ცუდ განწყობას ნუ შევუქმნით მაინც მისი ქორწილია
-ჩემი ოქროს გოგო ხარ
-მიყვარხარ დე,გავისეირნებ გავალ გარეთ კარგი დე?თუ ჩემი დახმარება არ გჭირდება
-არა შვილო,მეც დავისვენებ გასაკეთებელი აღარაფერია,სახლში მალე მოდი
-კარგი-სუფთა ჰაერი სასწაულად მესიამოვნა,თან ცივი სიო ქრიდა,მიყვარს ასეთი მშვიდი დღეები,სიარული უმისამართოდ და ფიქრი,მხოლოდ მე და ჩემი საკუთარი თავი,მხოლოდ ჩვენ.საათნახევარში სახლში დავბრუნდი,სახლში ჯერ არავინ იყო მოსული,როგორც ცანს არც აპირებდნენ ჯერ მოსხვას.
-დედა მოვედი-გავძახე მდივანზე ჩამომჯდარს-ჩემს ოთახში ვიქნები თუ რამე დაგჭირდეს დამიძახე.
-კარგი შვილო-ოთახში შესულმა ღრმად ამოვისუნთქე,ცრემლები მომაწვა სახეზე,მე რომ მათთან ერთად არ ვიყავი,გული საშინლად მტკიოდა,ტკივილს არასოდეს ვინახავდი გულში,არც ბრაზს და არც წყენას,მინდა ყველაფერი ჩემს ძმას მივახალო პირში,მაგრამ ახლა არა,არ მინდა ეს დღე ჩავაშხამო.საწოლზე მიწლილს მალევე ჩამეძინა,ემოცოებისგან დაღლილს.
8888888888888
თამუნა,ანა,ვატო,ნიკუშა,ლუკა,ანდრია და ლილე მეგობრები არიან,ძალიან კარგი მეგობრები.თამუნდა და ვატო და-ძმანი,ანი და ნიკუშაც,ლილე და ანდრიაც რათქმაუნდა.ძალიან ბევრ დროს ატარებდნენ ერთად,მართალია კარგი მეგობრები იყვნენ,იმისმიუხედავად რომ ლილე მათთან შედარებით ნაკლებ დროს ატარებდა მაინც მათი მეგობარი იყო,თანაც ძალიან კარგი და ერთგული მეგობარი.
8888888888888
ძილბურანში მყოფს ბუტბუტი მესმის.
-მგონი ძალიან ეწყინა-ამბობს ანა
-მის ხასიათს თუ გავითვალისწინებთ უფრო ძალიან გაუტყდა,ხო იცი რანაირი ხასიათი აქვს-დააასკვნის ლუკა
-არ გვაპატიებს ხო?
-ძალიან ნაწყენი ჩანდა
-არ გავაღვიძოთ?
-არა იჩხუბებს-და ხმა აღარ მესმის კარებს მოშორდნენ.თვალები გავახილე,მძიმედ ამოვისუნთქე,მხიარულების ხმები მესმის,ცრემლები მომდის,ტირილი მინდა და ვტირივარ,არა მე რატომ არ უნდა ვიყო მათთან ერთად?მე დავაშავე ვითომ რამე?თავმოყვაეობა ამის უფლებას არ მაძლევს.ისევ საწოლზე ვწვები და ჩუმად ვსლუკუნებ.გარეთ რათქმაუნდა არ გავდივარ,ზედმეტად თავმოყვარე ვარ,ზედმეტად.საწოლიდან ვდგები და ოთახში ვიწყებ უმისამართო სიარულს.გული მტკივა.წუთიტ ფანჯარასთან ვჩერდები და ვიყურებდი.შემდეგ კი ისევ საწოლზე ვწვები და თვალებს ვხუჭავ,ცრემლი თავისით მომდის.არ ვიცი რამდენ ხანს ვწევა უკვე თვალებ გახილული,საათს განზრახ არ ვუყურებ.უკვე შუარამეა.ოთახის კარებზე ჩუმი კაკუნია:
-დედა გღვიძავს?-მეკითხება დედა მშვიდად
-კი-მისუსტებული მხით ვეუბნები
-არაფერი გიჭამია დე,გინდა რამე შემოგიტანო?-ოთახში შემოდის და საწოლზე მიჯდება
-არა არ მინდა დე-მშვიდად ვეუბნები და თვალებს ვხუჭავ
-ტორტს მაინც შემოგიტან დე-ფეხზე დგება
-არ მინდა..
-მე ვიცი რომ გინდა-მაწყვეტინებს და ოთახიდან ღიმილით გადის.ხუთ წუთში ისევ მიკაკუნებენ კარებზე.
-მოდი დე-ოთახში ჩემი ძმა შემოდის-გადი-უხეშად ვეუბნები და ფეხზე ვდგები.
-ლილე კარგი რა დაიკო-სევდიანად მიღიმის
-დაიკო?ვინ არის შენი დაიკო?-კბილებს ვკრიჭავ
-კარგი რა ლილე,ბოდიში.
-შენი ბოდიში არაფერში მჭირდება
-ლილე...
-არანაირი ლილე
-გთხოვ
-ანდრია გადი ოთახიდან კარგი,მერე დავილაპარაკოთ ამაზე ,არ მინდა დღეს გეჩხუბო-აღარაფერი უთქვამს ისე გავიდა,მისი ასეთი საქციელი საშინლად მიშლის ნერვებს.კეტები ჩავიცვი და გარეთ გამოვედი,ისე გავედი სახლიდან არავისთვის შემიხედავს,ცემს დანახვაწე ხალხი წამში გაჩუმდა შემდეგ კი ისევ ალაპარაკდა გავიგონე როგორ მოიხადა დედამ ბოდიში ჩემი საქციელის გამო,ჯანდაბა ახლა სად ჯანდაბაში წავიდე?ესენი დიდი ხანი აღარც დაიშლებიან და მათი დანახვაც აღარ მინდა ,არავის ნერვები არ მაქვს,არც ჩემი მეგობრების და არც ჩემი ძმის.
ჩემი საუკეთესო მეგობები გამახსენდნენ,რომლებიც ერთად ცხოვრობდნენ მარიამი და ანა,მათ დავურეკე.
-ჰოუ ლილუ-მხიარულად ჩამყვირა ანამ
-დაუატიჟებელ სტუმარს მიიღებთ?
-მივიღებთ-გახარებულებმა დაიძახეს
-გამოვალ მაშინ თქვენთან რა
-მოდი გოგო მოდი გელით
-ოქეი მოვდივარ-ნახევარ საათში მათთან ვიყავი,გზაში დედას დავურეკე და გავაფრთხილე.ბევრი ვიმხიარულეთ და გავერთეთ,რათქმაუნდა მას შემდეგ რაც ყველაფერი მომაყოლეს,მცხეთის ინციდენტიც არ გამორჩენია.
-ვითომ ის არის?-თვალები აუბრჭყვიალდა მარიამს
-რა?-ვერ მივხვდი რა მკითხა
-პრინცი პრინცი-ტაში შემოკრა ანამ
-აუ კარგით რა ერთი უჟმური ვიღაცაა-ხეოი ავიქნიე და მისი გარეგნობა გავიხსენე,თითქოს მეცნობოდა
-რატომ გითხრა უნივერსიტეტში გნახავო?
-რავიცი მე,საფიქრელად მაგაზე არ მეცალა
-ფილმს ვუყუროთ?-ოსტატურად შეცვალა თემა მარიამმა
-ვუყუროთ-ფილმს ვუყურეთ,ძალიან გვიყვარს ერთად ფილმების ყურება.ბევრი შოკოლადიც მივირთვიტ და ბოლოს დავიძინეთ.პირველი ლექცია ცხრა საათზე მქონდა,ამიტომ ჩუმად ავდექი,გადარეულებს ყიყლიყოები გავუკეთე და სახლი დავტოვე,ჰო ფურცელზე შეტყობინებაც არ დამვიწყებია.
უნივერსიტეტში იმ დროს მივედი ლექციის დაწყებას ათი წუთი რომ აკლდა ამიტომ აუდიტორიის კარებთან ავეყუდე,გასვლა დამეზარა,ბავშვებიც ნელნელა იყრიდნენ თავს.
-ლილე გამარჯობა-მომესალმა ჩემი კურსელი ანკა რომელტანაც შედარებით ნორმალური ურთიერთობა მაქვს.
-სალამი-მხიარულად მივესალმე,ნეტავ საიდან ეს მხიარულება?
-მომილოცავს გოგო,წავიკითხე ფეისბუკზე შენი ძმის ამბავი
-მადლობა-ნაძალადევად გავუღიმე
-როგორი გოგოა შენი რძალი?
-არაჩვეულებრივი,ძალიან კარგი-გავუღიმე ამაყად
-კარგია-ჩაილაპარაკა თავისთვის და აუდიტორიიდან გამოსულ ლექტორს თვალი გააყოლა.ანკასნაირი ბევრი იყო,მილოცავდნენ ანდრიას გაბედნიერებას და მეკითხებოდნენ მარიზე.ყველას ერთიდა იგივე ტექსტს ვუმეორებდი.ბოლოს თავი ისე მომაბეზრეს ეზოში გავედი სუფთა ჰაერზე.
-ლილე-უკნიდან მომესმა ნაცნობი ბოხი ხმა,შუბლშეკრულმა გავხედე
-გისმენ-არ გამიკვირდა ზურას დანახვა,გუშინ უკვე დაანონსა საკუთარი გამოჩენა ჩემს ცხოვრებაში
-ისევ ისე ხარ?-ახლოს მოვიდა და გამირიმა
-როგორ?
-უხასიათოდ
-ზოგადად უხასიათო ადამიანი ვარ ბუნებით- შევუბღვირე
-და კეთილი-დაამატა ღიმილით
-რა?-შუბლი შევჭმუხნე
-კეთილი ხარ მეთქი
-ნეტა შენ რა იცი მე როგორ ვარ?
-ვიცი,ყოველთვის ყველას ეხმარები
-რა იცი?
-ვიცი,გარეთ რატომ ხარ?
-ვისვენებ
-ისვენებ?
-ჰო
-რისგან?
-უნივერსიტეტისაგან,კურსელებისაგან და საერთოდ ყველასაგან,მაგრამ შენ მყუდროებას მირღვევ
-კარგი რა,ახალი გაცნობილი გყავარ,შენი ძმის ძმაკაცი ვარ,გუნდელი და ოდნავი დაინტერესება ან რავიცი ყურადღება მაინც გამოგეჩინა-შემომხედა მომლოდინედ-და ბოლოსდაბოლოს ამისთანა ბიჭი ვარ ,ნუთუ არ მოგეწონე?
-არა,ლექცია მეწყება უნდა წავიდე-ერთი ნაბიჯით უკან დავიხიე,მისმა სიტყვებმა საკმაოდ დამაბნია.
-კარგი ლილე-შევატყვე რომ ეწყინა,გაუტყდა,სუპერ პოპულარურ ბიჭს,შევამჩნიე სხვა სტუდენტების მზერა,გულში დავცინე მათ.
სახლში მივედი,ჩემი ოჯახის წევრები მდივან-კრესლოზე მოკალათებულიყვნენ და საუბრობდნენ:დედა,მამა,ანდრია და მარიამი.
-მოგესალმებით საზოგადოებავ-მხიარულად სევაბიჯე-როგორ ხარ მარიამ?-გავუღიმე და მშობლებს შორის ჩავჯექი,ანდრიასთვის ზედაც არ შემიხედია
-რა ხდებოდა დღეს უნივერსიტეტში?
-ძველებულად დე არაფერი ახალი,აქ რა ხდება?რაზე საუბობდით?
-მარიამის ოჯახში უნდა წავიდეთ,შენ გელოდებოდით,ზურა და ვატოც მოვლენ და წავათ-ანდრია
-თუ მე მოვასწარი მათ და ცუდად დაემთხვა?ისინი რომ ჩემზე ადრე მოსულიყვნენ წახვიდოდით არა უჩემოდ?-ირონია არ დავიშორე
-კარგი რა ლილე,კარგი რა-ხელი აიქნია ჩემმა ძმამ,კიდევ ეს რომ არის დიდ გულზე,მაგრმა ეტყობა როგორ ნერვიულობს
-სიმამრის ხომ არ გეშინია სემთხვევით?-გამეცინა-მარიამ მამასენი მკაცრია?
-არა-გაეცინა გოგონასაც
-სამწუხაროა,ხო მართლა ზურა ვინ არის?
-ჩემი გუნდელია ლილე,არცერთ ჩემს თამასზე რომ არ ყოფილხა მაგის ბალია,და საერთოდ რომ არ გაინტერესებს სპოტი
-ტყუილია,მე შენი ყველა თამაში მაქვს ნანახი-დამნაშავესავით ჩავილაპარაკე-რაც ეთერში გაუშვეს,უბრალოდ იმ თამაში მხოლოდ შენ გიყურებდი სხვები არ მაინტერესებდა-ვიმართლე თავი.ვატოც ხუთ წუთში მოვიდა,ჩემი მშობლები და მარი გადაკოცნა,ანდროს ხელი ჩამოართვა,ჩემთან მოსული ისე დავაიგნორე რომ მგონი საკუთარ არსებობაში ეჭვი სეეპარა,უხერხულად ჩამოჯდა ჩემს გვერდით და წამით მომაშტერდა.
-კარგი რა ლილეკო-თავზე ხელი გადამისვა
-შემეშვი-შევუღრინე
-ესეთი ბრაზიანია შენი მულიკო მაგრამ ძალიან კეთილია-გაეცინა ვატოს
-ოჰ შემაქე ვითომ-მტრული მზეით სევხედე-ბოდიში მარი არ მინდა ჩემზე ისე იფიქრო თითქოს სატანა ვარ,ხო მართლა რამდენი წლის ხარ?-გავუღიმე
-თვრამეტის
-გაფიცებ გათხოვება რამ გადაგაწყვეტინა,თან ამ არანორმალურზე?-შევცინე,მხრები აიჩეჩა უხერხულად-ჩემი ასაკის ხარ თითქმის 19 მე ვარ-გავუცინე-დაწმუნებული ვარ ძალიან დავმეგობრდებით
-კი-გამიღიმა
-ის შენი დეგენერატი ზმაკაცი თუ გუნდელი ძალიან პუნქტუალური ყოფილა სად გდია აქამდე?-შუბლი შევჭმუხნე
-რანაირი ხასიათი გაქვს რა-თავი გაიქნია ვატომ
-შენი აზრი არ მაინტერესებს-კარებზეც დააზარუნებ.ოჰ აქამდე რტომ არ ვიფიქრე რომ ზურა ის ზურა იქნებოდა აწ უკვე ჩემი ნაცნობი,ირონიული ღიმილი ავიკარი სახეზე,შემამჩნია შუბლი უნებურად შეეჭმუხნა მომღიმარს.