დღეები სწრაფად გადიოდა. მას მერე რაც საავადმყოფოდან გამომწერეს, ალექსანდერე აღარც გამოჩენილა, თითქოს მიწამ ჩაყლაპა.... ისვ ტკივილი. ისევ მონატრება. ისევ უმედობა, არა და გონს რომ, მოვედი მისი სახის დანახვისას მართლა მეორედ დავიბადე, გავიფიქრე რომ დასრულდა ჩემი ცალმხრივი სიყვარული. ეღირსა ჩემს გრძნობებს გამოაშკარავება თქო, მაგრამ რა მწარედ შევცდი. როგორც ჩანს ეს საქციელი მისგან მხოლოდ ქველმოქმედება იყო ჩემს გადასარჩენად. დამიგულა რომ ცოცხალი ვიყავი და თავის ცხოვრებას დაუბრუნდა ისევ, მიმატოვა, მხოლდ სიბრალულუს გამო იყო ის ერთი კვირა ჩემს გვერდით..... ვცდილობ ამ ტკივილს ყურადღება არ მივაქციო და ცხოვრებით დავტკბე რისი შანსიც უფალმა მეორედაც მარგუნა. ორი კვირაღა დარჩა და ჩემი გოგოს ქორწილია უამრავი საქმე მაქვს, გარდა იმისა რომ საკუთარ თავზე უნდა ვიფიქრო, უამრიავიი პრობლემა კაბაო მაკიაჟი ვარცხნილობა სალონიდან სალონში სირბილი და ამ დროს, პატარძალსაც ხომ მე უნდა დავეხმარო? ეს ჩემი პირდაპირი მოვალეობა მე ხომ მეჯვარე ვარ. იმდენად მაბედნიერებს ეს დღე რომ დარწმუნებული ვარ ყველაფერს გავართმევ თავს. აღარ ვფიქრობ არაფერზე გარდა ქორწილისა და იმ ბედნიერი დღისა რაც წინ მელოდება მეგობრებთან ერთად . სალონში ერთი კვირით ადრე ვეწერებით. დღეს შაბათია თავისუფალი დრო მაქვს და ვცდილობ მაქსიმალურად გამოვიყენო ეს დღე და საქმე წინ წავიგდო. შემდეგი შაბათისთვის ჳუკვეთავ მინდვრის ფერად-ფერადი ყვავილების თაიგულს. მაღაზიაშიც მოვასწარი გავლა და კაბების შეთვარიელება. საღამოს დაღლილი ვბრუნდები სახლში და ვიხსენებ კაბების ვიზუალს გონებაში ვიხდენ და ვარჩევ რომლის ყიდვა მინდა. მშვენიერია, არჩევანის გაკეთებაზე ფიქრს სამი დღე მოვანდომე და როგორც იქნა გადავწყვიტე. ვფიქრობ მომიხდება თუმცა პატარძალს ნამდვილად ვერ დავჩრდილავ. უკვე ოთხშბათია და მარიამის კაბაც საყიდელია. 12 საათია საწოლიდან ვდგები ვწესრიგდები თავისუფლ, ყოველდღიურ ფირმაში ვარ და ვურეკავ მარიამს გასაფრთხილებლად რომ მოემზადოს....
-გისმენ ლილე
- აბა ცუნცულ უცებ მოემზადე მალე მოვალ და გავიდეთ კაბებზე. თორე ქირწილი უპატარძლოდ არ გამოვა.
არაჩვეულებრივ გაწყობაზე ვართ დღეს ჩემი და მარიამის გემოვნება ემთხვევა ერთანეთს და ვყიდულობთ მარიამისთვის თეთრ, დიდ, ძალიან გაშლი კაბას. სადა ნაჭრით და ულამაზესი დეკოლტეთი რომელიც ბზინავს რა თქმაუნდა ფატასაც ვარჩევთ. კონსულტანტი გოგონა ყუთში ათავსებს ნაზად და გვაწვდის.
- ჰა ჰა მარ ისეა გაშლილი ეს კაბა ალბათ შენი ბიჭი ვერც მოგწვდება ვერ მოგიახლოვდება და ვატყობ ქორწილშივე შემოგახევს ამ კაბას (სიცილად არ მყოფნის)
- შემეშვი რა ნუ მეცანცარები შენ ჯობია იმაზე იფიქრო კედები ჩაიცვა თუ ბალეტკები, რომ თაიგულის სროლისას თავი მოხერხებულად იგრძნო და ადვილად დაიჭირო. მაღირსო გათხოვება პირდაპირ ჩემი ქორწილიდან
- მშვენიერია მეგობარიც ამას ქვია, პირდაპირ ჭრილობაზე მაბიჯებ. არ მინდა შენი თაიგული და არც გათხოვება... ვიბუსხები, მარიამი იცინის ეჭვისთვალით მიყურებს
- დავიჯერო მართლა არ გინდა თეთრ კაბაში გამოწყობილი შენ და გვერდით ელეგანტური ალექსი?
- კარგი რა მარიამ რა ალექსი, რომელი ალექსი ? -კითხვას მე თვითონ ვპასუხობ.
-ის ალექსი მოვა და ხელს მთხოვს რომელმაც სავადმყოფოდან გამოსვლისთანავე მიმატოვა მას ხომ უბრალოდ ვებრალები. სავადმყოფოშიც მაგიტმ იყოო რომ ვეცოდებოდი სიკვდილისთვის. როდის ყოფილა სიბრალულის გამო ვინმე ოჯახს ქმნიდეს!... მარიამს გაეღიმა ლოყაზე მიჩქმნიტა და დააყოლა
- ჩემი მეზღაპრე ხარ შენ. ახლა ფეხს აუჩქარე თორემ ვატყობ მეჯვარე კაბის გარეშე დარჩება, რაც ძალიან არ მაწყობს. მაღაზიაში შევდივართ გეზი პირდაპირ იმ კაბისკენ ავიღე რაც სამი დღისწინ ვნახე და არჩევანი შევაჩერე მასზე. გასახდელში შევდივარ რამდენიმე წუთსი შემდეკ კი გამოვდივარ გრძელი წელში გამოყვანილი წითელი კაბით რომელსაც შავი ქამარი აქვს წელზე და ზურგი მთლიანად შიშველი. რა თქმა უნდა დეკოლტე რაც ჩემს კისერს და ლავიწის ძვლებს ხაზს უსვამს. მარის პირი ღია რჩება
-აბა მარიამ როგორ მეჯვარე გყავს შეაფასე
-ფუ ამის.... არ არსებობს.... ლილეე სარკეში ჩაიხედე... საოცრება ხარ, მე გავგიჟდი შენს დანახვაზე და წარმოიდგინე ალექსს რა დაემართება. ალბათ ენა ჩაუვარდება და ვეღარაფერს გეტყვის გაიცებული შევბრუნდი მარიამისკენ. - რა გჭირს მარიამ რატო გაიძახი მთელიდღე ალექსის სახელს? სულაც არ ვაპურებ მის ნახვას ასე რომ დამშვიდდი არაფერი მოუვა
-ხომ კარგი ვჩუმდები, მგონი ისედაც საკმაოდ ვიტლიკინე. შაბათამდე ხმას აღარ ამოვიღებ
-ჰაჰ,... მშვენიერია, შენი მწარე ენისგან დასვენება ნამდვილად არ მაწყენს. არც შენ გაწყენს ქრწილში დამშვუდებული უნდა იყოს ყურადგების ცენტრში იქნები
-მაინც მეშინია ჩემს ქორწილში ხალხის ყურადგება ჩემმა ლეგენდარულ ფორმაში მყოფმა მეჯვარემ არ ამახიოს.
-მარიამ გეყო! არც ეგეთი კარგი ვარ. თან რაც არუნდა იყოს პატარძლთან სად მოვალ
- კაი კაი ვჩუმდები, ვეღარ ამიტანიხარ ასე ჯუჯღუნა
-კიდე მევარ ჯუჯღუნა.? კაი მოვეშვათ ამ სისულელეს შენ ის მითხარი შეარჩიე ვარცხნილობა
-ხო რავი კოსას ვფიქრობ მაღლა ატანილს, გარშემო მარგალიტის თვლიანი თმისამაგრი ფატის დასამაგრებლად.
-ხო რას მოღუშე მშვენიერია სადა და საყვარელი. მეც რამე ისეთს გავიკეტებ, კოსის პონტში კაბის ზურგი რონ კარგად გამოაჩინოს
-თუ გინდა დაგითმობ ჩემს ვარცხნილობას და მე რამეს მოვიფიქრებ
-დებილიხარ გოგო პატარძალი კი არ ვარ შენ რომ მიდიხარ დათმომებზე
-ხო პატარძალი მე ვარ მაგრამ რა იცი რა ხდება სიცილით მომაძახა და სახლისკენ გაკუსკუსდა
საშინლად დავიღალე მაგრამ ისეთი სასიამოვნო იყოო ეს შოპინგი რომ სახლში მისულს სიხარული უფრო მეტყობა ვიდრე დაღლილობა. მშვენიერი დასაწყისია მოსალოდნელი გართობის პოზიტიური განწყობითველი შაბათ როდის გათენდება.................
მზიანი დილა თენდება,, გაზაფხული იგრძნოობა ფრვინველთა ხმა, ხეებზე ახალად გაფურჩქნული ყვავილების სუნი ერთმანეთში ირევა და არაჩვეულებრივ კომპოზიციას ქმნის. უფრო ვბედნიერები თითქოს რაღაც სასწაულის მოლოდინში ვარ და სიხარულით ვხტები საწოლიიდან სასწრაფოდ ვემზადები და მარის ვურეკავ
- ჩემი დედოფაილი ვინარისოო ვინააოო?
-ოჰ მეჯვარე განწყოობას არ უჩივის, აი პატარძალი კი საშინლად ღელავს
-ხო და ახლა, მეჯვარე ეცდება პატარძალსაც გადასდოს თავისი განწყოობა მოემზადე და კორპუსის ეზოში დამხვდი მოვდივარ
-თუ მზად ხარ ლადოს ვეტყვი და მანქანით გამოგივლის ( ლადო სიძის მეჯვარე)
-აჰ მშვენიერია შეუძლია ახლავე წამოვიდეს მზად ვარ და ველიი
ვჯდები მანქანში გავდივართ მარისთან და იქედან პირდაპირ სალონში:თმები, მაკიაჟი, ო რა სასიამოოვნოო პროოცესია... ვინაიდან სალონიდან პირდაპირ მარიამს უნდა წავყოლოდი კაბის ჩასაცმელად დრო კი ძალიან ცოტა გვქონდა მე სალონშივე ჩავიცვი კაბა სანამ მარიამს მაკიაჟს უკეთებენ ამით ვეცადე დრო მომეგოო მარიც რჩება ვურეკავთ ლადოს რომ მოგვაკითხოს და გავდივართ გარეთ ......
-ჯანდაბა ძმაო!.... ამას აქ რა უნდა ვშეშდები და მივჩერებივარ ალექსანდრეს, რომელიც ახლახანს ბიძაშვლთაან ერთად საიუველირო მაღაზიიდან გამოდის. მიყურებს შეშინებული, ხელში რაღაცას მალავს. ნერწყვს ხმაურით ყლაპავს და ჩემი ტანის შესწავლას იწყებს. სახეზე აჩერებს მზერას და როგორც სჩვევია მომაჯადოვებელი ღიმილით იღიმის. უეცრად თითქოს იღვიძებსო თავს დაბნეული იქნევს, შემდეგ მარიამს უყურებს და თვალს უკრავს. მარიამისკენ ვტრიალდები და ვებურდღუნები
-ეს რა იყო მარ ? ამას რა უნდოდა? იმედი მაქვს უბრალო დამთხვევაა ? ან რა დაემართა ასე რატომ გვიყურებდა? არც კი მომესალმა რა საქციელია თითქოს ვიღაც უცხო ვიყოო!
-რომელ მოსალმებაზე გაქვს ლაპარაკი, ბიჭი გაოგნებული დატოვე. ვერ შეხედე შენი დანახვისას როგორ მოწყდა ამ სამყაროოს და გადაეშვა სადღაც მეცხრე ცაზეე... აბა რა გეგონა ქალბატონო ამ ფორმაში რომ მომინდოომე ქუჩაში ტანტალი. ჩქარა დაჯექი მანქანაში არავინ მომტაცოს შენი თავი რაღაც საეჭვო ხალხს ვხედავ გარშემო.
მარი მანქანისკენ წასვლას მითითებს და თან თავისთვის უაზროდ იცინის. დავიბენი, მე ვერ ვერკვეოდი რა მოხდა მაგრამ ვეცადე მეხსიერებიდან წამეშალა ეს სცენა. ამიტომ აღარაფერი ვკითხე მარის ან იმას რა პასუხი ექნებოდა...... მთელი დღის განმავლობაში რაღაც უცნაური შეგრძნება დამეუფლა, მარი თოკო და თოკოს მეჯვარეც უცნაურად მიყურებდნენ და რაღაც უჩვეულოდ იცინოდნენ, მთავარი იყო ყურადღება მომედუნებინა და ჩურჩულს იწყებდნენ, თუ რამეს ვკიითხავდი იცინოდნენ და პასუხს თავს არიდებდნენ, მწყინდა მათი ეს საქციელი მაგრამ ვცდილობდი ხასიათი არ გამეფუჭებინა დღეს მაინც.... ქორწილი ჩვეულებრივ რიტმში მიმდინარეობდა.. კიდევ ერთი უცნაურობა: სიძე თავის მეჯვარითურთ ნახევარი საათით გაქრა ამაზე კი მე უფრო ვღელავდი ვიდრე მარიი
-მარ სად წავიდნენ თოკო და ლადოო რამე ხდება? ... მარი გაღიმებული სახით მომჩერებია და მპასუხობს
-არ ვიცი
-ასე უბრალოდ და აუღელვებლად არ იცი და მორჩა ?რამეს მიმალავ მარ რა ხდება?
-კაი რა ლილე ყველაფერი კარგადა. ნუ ფიქრობ სისულელებს იფიქრე იმაზე რომ დღეს შენც დედოფალი ხარ და იფიქრე კიდევ იმაზე რომ რა ბედნიერი დღეა ორივეს ცხოვრებაში
-მარიამ შენი ქორწილი რომ მაბედნიერებს ეგ მეც კარგად ვიცი და ახლა კი არა ამას დიდი ხანია ვფიქრობ
- მაინც ბედნიერებაზე იფიქრე რა იცი რა ხდება
მპასუხობს და კარისკენ იხედება საიდანაც თოკო სემოდის, თამადასთან მიდის და რაღაცას უხსნის... რატმოღაც მაინც საეჭვოდ მეჩვენება ეს ამბავიი...............