კარი შევაღე და რას ვხედავ. ალექსი ვიღაც გოგოსთან. ჰაჰ არადა სამუდამო სიყვარულს მეფიცებოდა. ორიწამით ადგილზე გავშეშდი. ემოციები უცბად მოავტოკე და კიბეებზე სწრაფად ჩამოვირბინე მან მაიკა გადაიცვა და გამომეკიდა. კარები უნდა გამეღო რო ხელიდან მტკივნეულად გამომქაჩა
- ალექს გამიშვი!
- არ გაგიშვებ! მომისმინე ეს ის არარის...
- რაც მე მგონია?! კაირაა! ანუ თვალები მაყუებენ?
- გოგო ტონს დაუწიე!
- თორე?
- თორე მე ვიცი რაც!
- ჩვენს შორის ყველაფერი დასრულდა!!!
მეისევ გამოვტრიალდი მან კი უფრო მტკივნეულად მომქაჩა
- რომ გეუბნებიან გამიშვიო არ გესმის თუ რაპონტია?!- ეს გიორგი იყო. კიმაგრამ მას აქ რაუნდოდა ან რატო დამიცვა.
- შენ ვინ ჩემი ფეხები ხარ რომ ერევი?
- ჰაჰ მე ვინ ვარ? - ამდროს გიორგიმ ალექს სახეში მუშტი "ხია".ცხვირიდან სისხლი წამოუვიდა. ბიჭები ძვლივს აკავებდნენ ალექს. მე კი გიორგის ხელი ჩავავლე და გავიქეცით. ღამე იყო, საკმაოდ გრილოდა. გიომ თავისი ჟაკეტი მომცა. ისე თბილად ვლაპარაკობდით რომ ვერც აგიღწერთ. იქნებ ისევ აღვედგინა მეგობრობა? ჰმმ შესაძლოა. მან მე სახლამდე მიმაცილა, წინ დამიდგა. ჩვენ ერთმანეთს თვალებში ვუყურებდით.ბოლოს უბრალოდ დამემშვიდობა და წავიდა. არც ჩამეხუტა, არც მაკოცა ის უბრალოდ წავიდა. თუ არ ვუყვარვარ რატომ დამიცვა ? იქნებ... ამ არამგონია. გიორგიზე ფიქრებში ძვლივს ჩამეძინა.
* * * * * * * * * * *
სკოლაში გიორგი რომ დავინახე მინდოდა მივვარდნილიყავი და მთელი ძალით ჩავხუტებოდი მაგრამ... მის გვერდით როგორც ყოველთვის ლიზა ედგა. ისინი ერთმანეთს ეხუტებოდნენ. შევედი და ჩემი ადგილი დავიკავე. მან კი გამარჯობის ღირსადაც არ ჩამთვალა. მე დებილს მეგონა რომ ყველაფერი შეიცვლებოდა. დასვენებაზე გარეთ არ გავდიოდი. სკოლის მერე კი გამოვდივარ და ვხედავ ალექსი და გიორგი სადღაც ერთად მიდიანუკან კი ალექსის "ბანდა" მიყვებათ. ინტერესი შიგნიდან მჭამდა ამიტომ უკან დავედევნე. მოფარებულ ადგილში რომ შევიდნენ ალექსი უცბად შემოტრიალდა და მუშტი გაარტყა. მერე ალექსის "ბანდაც" ჩაერთო. ძირს დააგდეს და წიხლებს ურტყამდნენ. მე თAვი ვერ შევიკავე და მივვარდი. ჩემ დანახვაზე ბიჭები გაიქცნენ. მე გიორგისთან მივედი და სისხლის მოწმენდვა დავუწყე.
- რატომ გააკეთე ეს?
- შენ გუშინ გადამარჩინე რის გამოც შენი ვალი მქონდა.მეკი არ მინდა რომ ვინმეს მოვალე ვიყო!
- ბარიბარშივართ.
ბოლოს კი როგორც იქნა ფეხზე წამოდგა. გზას გავუდექით. კოჭლობით მოდიოდა, ცდილობდა არ გამოეხატა თავისი ტკივილი მაგრამ მე ვერაფერს გამომაპარებდა.