ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი3)
თითოეული წუთი მტანჯავდა, ეს ყველაფერი უკვე მომაკვდინებელი გახდა, იქ გაძლება ბოლო წუთებში განსაკუთრებით საშინელი იყო... -არა ხელი გაუშვით... ვერსადაც ვერ წაიყვანთ... ასე ვერ დაგვტოვებენ....ხელი გამიშვით... ხელ-ფეხს უმისამართოდ ვიქნევდი, გათავისუფლებას ვცდილობდი... -უკაცრავად! ახლავე გაუშვით... შეგიძლიათ გახვიდეთ მალე დაგეწევით... - ანერვიულებული ლუკა იშვიათად მენახა... -ლუუკ...ლუ...ლუკა! გთხოვ უთხარი... ისინი... მათ მოვალეობა აკისრიათ, ასე ვერ აიცილებენ მას... ხელებს ვიქნევდი ის კი გულში მიკრავდა... სანდრომ მხარზე ხელი დაადო და უთხრა: -ლუკა, შენი წამოსვლა აუციკლებელია... მგონიაჯობებს ნია თუ სახლში დარჩება და დაისვენებს...- თავი დაუქნია და ამოიოხრა... - კარგი გარეთ გელოდები. -ნია ასე არ შეიძლება, მათ რო ასე დაენახე წარმოიდგინე მოეწონებოდათ? ან თუნდაც ლუკა მას ახლა ყველაზე მეტად სჭირდები... -ის შეიძლება რაც მათ გააკეთეს? კარგია რომ დამტოვეს? მე მომწონს ? ლუკა? ლუკას ახლა ამ დროს ისინი ყველაზე მეტად სჭირდებოდა... -ისინი ძლიერ დარდობდნენ... არ უნდოდათ რომ ასე მომხდარიყო... შენ გონება დაკარგე როცა ისინი გემშვიდობებოდნენ... გითხრეს რომ:- ლუკას მიხედე, დიდი ბოდიში იმისთვის იმ ტკივილისთვის რომელიც გელის... და "ესეც გაივლის... უბრალოდ არ დანებდე" ჩვენო ცხოვრებავ ძალიან გვიყ.... -არა გაჩერდი... არასოდეს... არ. არ.. გაბედო მათი გამართლება გაიგე? ახლა თავი დამანებე, ლუკას მიხედე არ მინდა კიდევ ინერვიულოს სადმე გაასეირნე დამშვიდდეს... - ცრემლები მუჭით მოვიშორე და წამოვდექი... ნელი ნაბიჯებით ავყევი კიბეებს და ჩემი ოთახისკენ გავეშურე. შხაპი მივიღე... თითქოს მომეშვა, შავი დახეული შარვალი და ტოპი ჩავიცვი როგორც ყოველთვის, რატომღაც მიყვარს განსხვავებული სტილი (რომლის გამოც ხშირად მიწევდა მამასთან ჩხუბი და კამათი). --------------------------------------------------------------- ადრე 13 წლის ასაკში, ჩემი ტრამვის გამო (მამას ვეჩხუბე, ხელი გამარტყა) სიგარეტის მოწევა დავიწყე, მალე ვიშოვე მეგობრები რათქმაუნდა ისინიც ეწეოდნენ, ალბათ გაგიკვირდებათ, მაგრამ ასეთ ბევრი ბავშვი იყო... მაგრამ 15 წლის ასაკში მშობლებმა გაიგეს მამას რა თქმა უნდა უარესი რეაქცია ქონდა, მაგრამ როგორც ჩანს დედა დაელაპარაკა, უფრო სწორედ ეჩხუბა, იმ დღეს მომესმა დედა როგორ უყვიროდა მამას - შენი ბრალია... ჩემი შვილი ნელ-ნელა იკლავს თავს გაიგე? და ეს შენი ბრალია, იმ დღეს რომ ზედმეტი არ მოგსვლოდა... ჩემი შვილი შენ გაანადგურე, აი შენი სიმკაცრე, ნახე სადამდე მიგვიყვანა?... ირონიულად ჩავიღიმე და ჩემს ოთახში შევედი, მალევე შემოვიდნენ დედა მელაპარაკა მამა კი კართან იდგა და დარცხვენილი მიყურებდა... ---------------------------------------------------------------- კარადის თავზე ძველი სიგარეტის კოლოფი უნდა მქონოდა... ავიღე და მომაკვდინებელი კვამლით გავჟღენთე ფილტვები... ეს ტკივილს არ მიმსუბუქებდა ერთი ღერი ამას ვერ შეძლებდა... ნამწვავი იატაკზე დავაგდე, ტყავის ჩანთა ავიღე და ძველ, ნაცნობ შენობას მივაშურე... -დამეხმარებით? -აქ თქვენნაირებს ვერ დავეხმარებით. ჩაიცინა ახალგაზრდამ -შენ ის გაქვს რაც მე მჭირდება ამიტომ მოკეტე და მითხარი რამდენი გადაგიხადო? - აკანკალებულ ხელებს ზურგს უკან ვმალავდი - კარგი... .............. - ნია აქ ხარ? მოვედი! - სასტუმრო ოთახი შეათვალიერა ლუკამ მერე კიბეები აირბინა და ნიას ოთახის კარი შეაღო. - არა... სიგარეტის სუნია? - მაშინვე ტელეფონს ეცა და ანერვიულებული ნომერს ეძებდა: -აიღე, აიღე ნია... ნუთუ იგივეს აკეთებ, არ გაბედო არა... - კარგი სანდრო ნეტა არ გამეშვი- ახლა სანდროსთან დარეკა: - სანდრო სასწრაფოდ ჩემთან მოდი... უნდა დამეხმარო ახსნის დრო არ მაქვს- გათიშა და გარეთ გავიდა. სანდროც მალე მოვიდა, საბედნიეროდ ლუკამ იოცოდა ადრე სად დადიოდა ნია... - ნიაა... ნიაა გოგო შენ სულ გაგიჟდი? აზრზე მოდი... სანდრო... სანდრო წყალი ჩქარა... - როგორც იქნა ამოისუნთქე ქალბატონო, ლუკა მოდი საავადმყოფოში წავიყვანოთ! -ა...არ...არა- თითოეული ბგერა ისე მეუცხოა, ვერაფერს ვერ ვხედავდი ფერები ერთმანეთში არეულიყო... სანდრომ ხელში ამიყვანა... არაფერი მახსოვს... გონება სულ ამერია... ............... ისევ იგივე დამემართა  მაგრამ სულ არაფერს ჯობდა აუცილებლად გამოვასწორებ  მაპატიეეთ  შეცდომებს არ ვიმჩნევთველი კომენტარებს თითოეული სიტყვა სტიმულს მმატებს... ველი რჩევებს |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
გჯერათ ბიჭის და გოგოს მეგობრობის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
