-სად ჯამდაბაში ხარ?
-რა გინდა ტასო?
-რა მინდა კი არა გოგო მეთორმეტე კლასის პირველიბე დღეს უნდა დააგვიანო სკოლაში? ადე დროზე და გამო გელოდები
-აუუ დამანებე თავი მძინავს
-ნატაშ...- არ მაცადა დამთავრება ისე გამითიშა ” მოგკლავ ნატაშკა” გავიფიქრე და კვლავ დავურეკე. ირეკევოდა თუმცა არ მპასუხობდა, ზარი აქვს გამორთული. ნატაშკა არ მინდოდა ამი გაკეთება მაგრამ შებ მაიძულე!!! ჩავილაპარაკე და გავვარდი ვაკეში რომ გამეგვიძებინა ჩემი დეგენერატი დაქალი, რომელიც როგორც შევატყვე დღეს სკოლაში მოსვლას არ აპირებს. ღმერთო არ მჯერა. მეთორმეტე კლასი. სკოლაში ყოფნის ბოლო წელი. კლასელებთან ყოფნის ბოლო წელი. არ მჯერა. რა მალე გავიდა ეს წლები. ჯერ კიდევ მახსოვს პირველი დღე სკოლაში. ვაღიარებ ეს ჩემთვის არც თუ ისე სასიამოვნო იყო მაგრამ ვიცოდი რომ შეჩვევა მომიწევდა. მეხუთე კლასში რომ გადავედი იძულებული გავხდი სკოლა შემეცვალა. ეს არ მახარევდა რადგან ვფიქრობდი რომ გარემოსთან შეგუება გამიჭირდებოდა,თუმცა შევცდი. როგორც ახლო მეგობარი ყველამ ისე მიმიღო. ჩემთან კონტაქტში მხილოდ ერთი გოგო ნატაშკა არ შემოდიოდა. თუმცა სასტიკად გადავწყვიტე რომ ჩემი საუკეთესი მეგობარი ის უნდა გამხდარიყო. ასეცაა, წელს სკოლას ვამთავრებთ მე და ნატაშკა კი საუკეთესო მეგიბრები ვართ.7 წელი გავიდა რაც გავიცანი და ერთმანეთს არ ვშორდებით. ყველამ იცის ”ტასო და ნატაშკა” თუ გაიგებენ ტასოს იციან რომ ნატაშკაც იქაა ან პირიქით. ორი მეგიბარი. ერთი მიზნით და მისწრაფებებით, სწავლაზე ”გადამკვდარები” ყველასთვის ამოუცნობები ვიყავით. ყოველთვის უარს ვამბობდით ვითომ შეყვარებულის გაჩენაზე რის გამოც სხვა გოგოებთან ნაკლებად გვქინდა კონტაქტი. ეს დიდად არც გვანაღვლებდა ჩვენთვის მთავარი სწავლა იყო. ძალიან შეკრული კლასი ვართ. კლასში ერთმანეთის არავის არ შურს და არ ხდევა მსგავსი სისულელეები. აი ამ ფიქრევში კი მივსულვარ ნატაშკასთანაც. ვაკაკუნებ და კარს მისი პატარა ძმა დათუნა მიღებს. ის ჩვენზე 4 წლით პატარაა. გაუხარდა ჩემი დანახვა და შემომეხვია. მე კიდე სიცილით ვეუბნები
-გინდა შენი და გავაწვალოთ?
-არა არ მინდა მერე მე მეჩხუბება
-მე მინდა და პირობას გაძლევ რომ არ გეჩხუბება
-მაშინ კარგი-ჩამიცინა
-ძალიან კარგი გაიქეცი და ერთი ჭიქა ცივი წყალი მომიტანე
-ახლავე
მე გაბრაზებული შევდივარ ნატაშკას ოთახში და ჩანთა მოვუქნიე მძინარეს. წამოხტა დენდარტყმულივით
-ჰა? რა იყო რა მოხდა? ვინმე მოკვდა? - მის ასეთ რეაქციაზე სიცილი ამიტყდა და ძირს რომ არ გავწოლილიყავი იქვე საწოლზე ჩამოვჯექი. ნატაშკამ კიდე ვერ გაიაზრა რა მოხდა, რომ დამინახა მომენტალურად ბალიში გამომიქანა და შემომყვირა
-გოგო შენ ნორმალური თუ ხარ? -ვითომ გაბრაზდა არადა რო გააანალიზა რა რექაციაც ქონდა სიცილი მოუნდა, ამას მივხვდი.
-რაო მძინარე მზეთუნახავო გაგაღვიძეთ? მე ბოდიში მაგრამ დღეს 16ია თან სექტემბერი შესაბამისად სკოლა იწყება-ამდროს დათუნამ წყალი მომაწოდა-თუ არ გინდა ეს შენს თავზე აღმოჩნდეს მაშინ ადე და გაემზადე გვაგვიანდება.
-გველო იდიოტი ხარ! მომაძახა
-ისეთი რამ მაინც მითხარი რაც არ ვიცი-ცინიკურად ვუპასუხე.
-მზაად ვარ
-კაი ესე იგი მივდივართ
-ჰოო წამოეთრიე ეხლა მალე გველო-სწერვულად გადმომხედა
ოც წუთში სკოლასთან ვიდექით. ჩვენი ბიჭები შეგვხვდნენ და გადაგვეხვივნენ. სკოლაში შევედით. სიმართლე რომ ვთქვა პირველი დგე არ მომეწონა. სკოლა მორჩა მე და ნატაშკა მაღაზიებში გავედით რომ მისი დაბადების დღისთვის კაბები შეგვერჩია. ძალიან დამღლელი დღე იყო.
21 სექტემბერი
ნატაშკას დაბადების დღე. დიდ გაწამაწიაშია ქალბატონი 17 წლის ხდება და ჭკუაზე არაა. დაბადების დღეს LOUNGE-ში იხდის არ მახსოვს ხუსტად რომელში. მუქი ლურჯი წელში გამოყვანილი კაბა და ხორცისფერი მაღალქუსლიანები აცვია. მაკიაჟი არც ისეთი მკვეთღი არ აქვს თუმცა აქცენტი თვალებზე გააკეთა. მე კიდე ჩვეულებრივად უბრალო თითქმის შეუმჩნეველი მაკიაჟი გავიკეთე ღია იასამნისფერი ზურგამოჩრილი კაბა და თეთრი CONVERSE-ები მაცვია. ჩვენთისვის საბას უნდა გამოევლო ჩვენს კლასელს. როგორც ყოველთის ზუსტ დროს მოვიდა თუმცა ნატაშკა მაინც ბუზღუნებდა ადრე მოხვედიო. ჩავედით ძლივს. კლუბში ნახევარ საათსი ვიყავით საცობების გამო. იქ რომ მივედით ჩვენი სიურპრიზი უკვე მზად იყო. ნატაშკას დედ-მამა უკვე სამი წელია უკრაინაში არიან. ჩამოსვლას ვერ ახერხებდნენ. თუმცა შემდეგ თამუნა დეიდამ დამირეკა და მითხრა რომ ჩამოსვლა უნდოდა. რადგან ნატაშკას დაბადების დღე იყო გადავწყვიტე რომ მისთვის სიურპრიზიც ეს ყოფილიყო. სიხარულისგან უკვე მეცხრე ცაზე იყო ჩედმი გიჟი გოგო. ბევრი ამბები, სიცილი, ბედნიერი სახეები და ცეკვები იყო. ნატშკა გუგასთან ერთად ცეკვავდა როდესაც დავინახე თუ როგორ უყურებდა ერთი ბიჭი გვერდზე მაგიდიდან, როცა შემნიშნა და შეშინებულმა გაიხედა სხვა მხარეს. იმ საღამოს ბევრჯერ დავაფიქსირე იგივე ფაქტი თუმცა ნატაშკასთვის არაფერი მითქვამს. იმ დღეს ძალიან დავიღალეთ. მე დაბადების დღის მერე მასთან უნდა დავრჩენილიყავი ამიტომ გამის 3მდე მომიწია უაზროდ ყურყუტი. სახლამდე ძლივს მივაგწიეთ დილით კი ძლივს გავიღვიძე. გვერდზე გავიხედე და ნატაშკას კიდევ ეძინა. რატომღაც გადავწყვიტე რომ არ გამეღვიძებინა და მეც გავაგრძელე ძილი. პირველი საათისთვის გავიგვიძე, ნატაშკას უკვე ეღვიძა რომ არ გავაღვიძე არც უსაყვედურია პირიქით მითრა კარგია რომ არ გამაღვიძე გაკვეთილზე რომ წავალთ უკეთ ვიქნებიო. უცებ ჩავიცვი და გავედით რუსთაველზე ნინო მასთან. მან როგორც ყოველთვის გვისაყვედურა დაგვიანების გამო და გვითხრა რომ ჩვენთნ ერთად ვიღაც იჯდებოდა, ჩვენ არ გვესიამოვნა უკვე მესამე წელია მარტო მე და ნატაშკა ვზივართ, თუმცა ეს შეიცვლება სულ რაღაც ათ წამში. ოთხში შევედი და ღმერთო რატომ მეცნობა ეს ბიჭი, ვინ არის, ღმერთო გამახსენე ღმერთო გამახსენე. მთელი გაკვეთილი უყურადღებოდ ვიყავი როცა უცებ შევნიშნე როგორ აკვირდებოდა „ჩვენი“ ლევანი ჩემ ნატაშკას და წამში გამიელვა წინა საღამომ ბიჩმა გვერდზე მაგიდიდან. ნატაშკას ტელეფონა დარეკა. დათუნას დირექტორი რეკავდა რაღაც მოხდა სკოლაში და სასწრაფოდ უნდა წასულიყო. მე და ლევანი ბოლომდე დავრჩით. როცა გამოვედი კი მე დავარღვიე სიჩუმე
-რა გინდა?
-რას გულისხმობ?
-მშენივრად იცი, გუშნდელიდან მოყოლებული თვალს არ აშორებ ნატაშკას, რა გინდა
-ააა ეეგ? არაფერი ისე-დაიბნა უცებ ბიჭი
-კარგი კარგიი-ხმამაღლა გადავიხარხარე მისი სახის შემყურემ-კარგად მაშნ მომავალ შეხვედრამდე-ცინიკურად მივაძახე. ამ დროს ნატაშკამ მომწერა „გეხვეწები გამორა სკოლაში ვერ ვხვდები დირექტორს რა უნდა“ „კარგი მოვდივარ“. ნახევარ საათში სკოლაში ვიყავი დირექტორთან მეც დასჯოლი ბავშვივით ვიქცევი მაგრამ მისმა სიტყვებმა რომ მისი კლასელისთის ცხვირი არ უნდა გაეტეხა უაზრდოს წამოძახილი სიტყვებისთის ვერ მოვითმინე და ფეხზე წამოვიჭერი
-ქალბატონო ირინე, ძალიან დიდ ბოდიშს გიხდით მაგრამ მან მისი კლასელი გოგო დაიცვა ამაში არც არაფერია ცუდი, ვერ მოითმინა იმ ღლაპის სიტყვები რომელმაც არ იცის გოგოსთაბ მოპყრობა
-მარიამ
-არა ერთი წამით დიდხანს გისმინეთ ახლა მე მომისმინეთ, შეიძება დათუნას ბიოლოგიური და არ ვარ მაგრამ მას მე და ნატაშა ვზრდით, მან გოგო დაიცვა მე თუ მკითხავთ ამ ასაკში ამის მიხვედრა რომ ის გოგოა ნაზი არსება რომელიც უნდა დაიცვა ძალიან დიდ რამეს ნიშნავს, კი მას ნამდვილად არ უნდა გაეტეხა ცხვირი ლუკასთვის მაგრამ მოდი ვაღიაროთ რომ ეს სამართლიანი იყო და თქვენ სკოლის დირექტორი ხართ ამას უნდა მიხვდეთ როგორ გექნებათ სკოლაში წესრიგი თუ დამნაშავეს გაამართლებთ და უდანაშაულოს დასჯას დაიწყებთ-ხმას უკვე ავუწიე შევცდი რომ დირექტორს ასე მივმართე მაგრამ რაც მთავარია ჩემი სათქმელი ვთქვი. ყველა გაშტერებული მიყურებდა მიხვდნენ რომ სიმართლე ვთვქი და არავინ არ შემწინააღმდეგებია, ეს მომეწონა და თავი უფრო მაღლა ავწიე, ლუკას დედას რაღაცის თქმა უნდოდა თუმცა გავაჩერე
-ბოდიში ქალბატონო ნანიკო შეიძლება ასე არ უნდა ვლაპარაკობდე მაგრამ დათუნას ადგილას მეც იგივეს გავაკეთებდი, ამის შემდეგ თქვენი შვილი იმედია ისწავლის გოგოსთან მოპყრობის წესებს-ლუაკს გადავხედე რომელსაც დამნაშავესავით რა დამნაშავეს თავი აქვს ჩახრილი-იმედი მაქვს ყველაფერი გასაგებად ვთქვი ახლა კი ჩვენი წასვლის დროა-დირექტორს თავი დავუკარი და ოთახიდან გამოვედი. ნატაშკა გაკვირვებული მიყურებდა, უკან გამომყვა და აღტაცებული მეუბნება
-ეს რა იყო გოგო შენ უფრო გავდი დათუნას დას ვიდრე მე ეს რა ჩაატარე საღო შენ
-აბაა ხო იცი რომ ვერ ვიტან უსამართლობას შენი ძმა კი მაგარი დასასჯელია ასეთი რა ლეწა რომ ჩხვირი გაუტეხა-გაბრაზებულმა გადავხედე თუმცა მის სახეზე სიცილი ვეღარ შევიკავე-მაგრამ რაც სიმართლეა სიმართლეა ნამდვილად ეკუთვნოდა
-ჰოო მართალი ხარ
ტელეფონი მირეკავს: -ჰო დეე -ტასოო ამო რა სახლში დღეს ბიჭბი გამოდიან და ნახვა უნდათ შენი თან ლუკაც ამოყავთ და სულზეა როდის გნახავს -კაიი დეე აქეთ ვარ ისედაც და ამოვალ მაშინ -მიდი.
-გოგოო მე სახლში ავალ რა და დღეს ზურა და გიოა მოდიან ლუკა გამოყავთ მომენატრა ჩემი გოჭი და ნახვა მინდა
-ჰოო კაი მიდი
-ოკ წავედიი-გადავკოცნე და სახლისკენ წავედი
სახლში რომ მივედი უკვე მოსულები დამხვდნენ. ოთახში რომ შევედი ლუკა ჩემომახტა ხელები მაგრა მოვხვიე და კარგად ჩავკოცნე ჩემი ბიჭი
-ვაიმეე რამდენი ხანია არ მინახიხართ ბიჭებო-ჩემებისკენ წავედი
-ჰოო ამ გამოცდების და მეცადინეობის ფონზე სულ დამივიწყე
-ეე ზურაა გიო რატო არ წამოიყვანე?
-გიო დედამის ყავს გაყვანილი მის მეგობართან
-აა კარგი მომიკითხე თამთა და გადაეცი რომ ამ დღეებში ამოგივლით
-კაი
ამ დროს საჭირო ოთახიდან გამხდარი საკმაოდ ლამაზი გოგო გამოვიდა და გიორგის(ჩემს დეიდაშვილს) დაუძახა. გიორგიმ ჩემთან მოიყვანა და გამაცნო
-გაიცანი ეს ქეთია ჩემი შეყვარებული-ისე გამიხარდა ორივეს გადავეხვიე ძალიან მომეწონა საყვარელი გოგოა ქეთი გავიფიქრე
-არა ვიცოდი რომ შეყვარებული გყავდა ისე იქცეოდი მარა ამდენი ხანი არ უნდა გამაცნოო?
-ვაიმე ტასო გაჩმდი სანამ ცოცხალი ხარ
-რომ არაა?
-რომ არა?? კაი მოდი აქ შე მაიმუნო-ხელი მტაცა და ბუმბულივით ამაფრიალა ჰაერში სიცილისგან რამის ცუდად გავხდი. მატრიალია რეები აღარ მიკეთა და ბოლოს ძლივს დამსვა. ცოტა ხანი ვილაპარაკეთ როგორც გავიგე ქეთი ზუსტად იმ ფაკულტეტის მესამე კურსელია რომელზედაც მე და ნატაშკა ვაბარებთ. ბევრი ველაპარაკე და საათს რომ შევხედე უცებ გამახსენდა მეცადინეობა
-კარგით მე დაგტოვებთ ხო? სამეცადინო მაქვს ხვალისთვის ძლიან ბევრი და არ მინდა რომ ჩავაფლავო
-კარგი მიდი-ყველამ ერთად მითხრა
-ქეთი წამო შენ თუ გინდა ვილაპარაკოთ ცოტა
-რავი ხელს თუ არ შეგიშლი
-არაა რა სისულელეა პირიქით გამიხარდება თუ უფრო მეტს მომიყვები ფაკულტეტზე
-კარგიი
იმ დღეს კარგად გავერთე და გვიან წავიდნენ ჩემები. ამ დღის შემდეგ ახალ წლამდე ყოველი დღე ერთმანეთს გადვა. ძლივს ახალი წლის არდადეგები დაიწყო. კლასელებმა წვეულება მოვაწყვეთ და ასე ავღნიშნეთ ახალი წელი.
არდადეგები მალე გავიდა. დაიწყო სკოლა და მასწავლებლები. მე და ნატაშკა შევუდექით მეცადინეობას. ეროვნულები გვიახლოვდება და ღელვაც იმატებს. მთელმა კლასმა გვერდზე გადავდეთ გართობა და სერიოზული მეცადინეობა დავიწყეთ. დღე დღეს მიყვებოდა. მეცადინეობა საშინელება და დამღლელი იყო. დღეში შეიძლება მხოლოდ 4 საათი მძნებოდა. ასე გადიოდა დრო ჩემს დაბადების დღემდე, 30 მარტამდე. ბავშები მთხოვდნენ რომ რამე მაინც მომეწყო და ცოტა განტვირთვა გაგვეკეთებინა, ამის მე სასტიკი წინააღმდეგი ვიყავი. თუმცა ნატაშკა და სხვა დარაჩენები რისთვის არიან რომ არ გადამიბირონ.
30 მარტი
ჩემი დაბადების დღე. ნატაშკა ჩემთანაა და მამზადებს გამწარებული. არადა დიდად ვერც გავერთობი ჩემი ამბავი რომ ვიცი უნდა ვინერვიულო რომ სამეცადინოს გადადება მომიწევს. როგორც ყოველთის ძალიან არ გადავპრანჭულვარ. უბრალოდ მაღალწელიანი ჯინსები წითელი CONVERSE-ბი და თეთრი ტოპი ტყავის ქურთუკთან ერთად მაცვია. თმა ზევით ავიწიე და მუქი წითელი კონტური წავისვი. ბოლოს და ბოლოს 18-ის ვხდები რაღაც ხომ მაინც უნდა მეტყობოდეს. ჩვენთის გიორგის უნდა გამოევლო თუმცა დამირეკა და მითხრა რომ თვითონ ვერ ახერხებდა მოსვლას ცოტა დააგვიანდებოდა და მისი მეგობარი მათე მომაკითხავდა. უარი არც მითქვამს რადგან ვიცნობდი მათეს. როგორც აღმოჩნდა მათესთან ერთად ლევანი და კიდევ ვიღაც იყო. არც მიმიქცევია ყურადღება. მე და ნატაშკა უკან ლევანთან ერთად ვიჯექით და მაგრად ვიცინოდით. როგორც გაირკვა ლევანი მათეს ბიძაშვილი იყო. ის მეორე კიდე ხმას არ იღებდა უბრალოდ სარკიდან გამომხედავდა ხოლმე და ეგ იყო და ეგ. სახელიც ვერ გავიგე რა ქვია. როგორც იქნა მიავღწიეთ. თურმა რა კარგი ყოფილა განტვირთვა ცოტა დავისვენე წიგნებისგან. კარგათ გავერთეთ. მათე და მისი უცნობი მეგობარიც დარჩა. არც გამმოლაპარაკებია. უბრალოდ იჯდა და მათეს ელაპარაკებოდა, მაგრამ ფაქტი იყო რომ იცოდა ჩემი დაბადების დღე იყო. გიოც მოვიდა და ახლა სულ გავმხიარულდი. ცოტახანში ნატაშკა მიახლოვდება გაფარტოებული თვალებით:
-გოგო ვინაა ის სიმპატიური ტიპი თალს რომ არ გაშორებს?
-ვინ გოგო?
-აი ის მათე ხო? მაგის გვერდით რომ ზის ჩვენთან ერთად რომ მოვიდა და კიდევ რომ ვერ გავიგეთ სახელი-გამეკრიჭა როგორც იცის ხოლმე
-კარგი რაა-გავხედე და მა ჯერად მართლა მე მიყურებდა
-რა კარგი რა გოგო დამცინი? მთელი ეს დრო თვალი არ მოუშორებია დაიზეპირა მემგონი ყველა შენი მოძრაობა
-კაიი რა სისულელეა
-ოოო შენთან ადამიანური ლაპარაკი ხო არ შეიძლება რაა
-კაი გაჩე ეხა არ გინდა ეს ლაპარაკები და თუ ქალი ხარ მაცადე გართობა-გავეკრიჭე მეც და გადავეხვიე. ამ დროს ჩემი საყვარელი სიმღერა ჩაირთო COLDPLAY-ADVENTURE OF A LIFETIME და რათქმაუნდა ცეკვა დავიწყე და ჩემი გიჟიც ამყვა. უცებ მეგობრებში გავერიე და ვერც კი მივხვდი ისე გავჩნდი ცენტრში. ჩემთვის ვცეკვავ და თან სიმღერის ტექტს ვყვები, თვალები დახუჭული მაქვს და ვცდილობ რომ ცოტა ხნით დავივიწყო ჩემი წიგნები მეცადინეობა და ნერვიულობა. ვაგრძელებდი გართობას როდესაც ვიღაც მიჩურჩულებს: „იკა, ირაკლი“.