პირველი თავი.
*
იტალიური ეზო, ეს ყველასთვის საყვარელი ადგილია. აქ იქმნება მრავალი ისტორია, ისტორიები, რომელიც შეიქმნა ჩვენზე, იტალიური ეზოს დამსახურებაა. იტალიური ეზო, იტალიური ეზოს დამსახურებაა, რომ ჩვენ ყველა ვართ ის ვართ. იტალიური ეზოა ყველაფრის თავი და ბოლო. იტალიური ეზო სხვა თემა და სხვა დონეა..
ყველას არ შეუძლია იყოს მისი შვილი, ჩვენ გაგვიმართლა, ძალიან გაგვიმართლა.
ტალიურმა ეზომ თუ გაღიარა, თუ თავისი შვილი დაგარქვა, არსად გაგიშვებს. ასე იყო ჩვენ შემთხვევაშიც, ჩვენ ყველა იტალიური ეზოს შვილები ვიყავით, ამას ვერაფერი შეცვლიდა..
*
რეალურად, რომ შეხედო ჩვენ ყველასთვის სასურველები ვიყავით, ჩვენი ყოველთვის ყველას შურდა, ამის მიზეზს ვერასდროს ვხვდებოდით, ვერასდროს ვხვდებოდით, რადგანაც ერთი ჩვეულებრივი ადამიანები ვიყავით, რომლებიც ცხვორობდნენ იტალიურ ეზოში.
თანაც სოლოლაკში ან მთაწმინდაზე კი არა?
ვერაზე!
ჩვენ ვცხოვრობდით იტალიურ ეზოში - ვერაზე.
*
ჩემთვის არასდროს ყოფილა რაიმე ძვირფასი, სანამ ყველაფერი ერთიანად არ დავკარგე. სანამ არ განვიცადე ტკივილი, სანამ ვერ მივხვდი, რომ გვერძე აღარავინ მყავდა, სანამ არ განვიცადე მათი მონატრება, სანამ პირველად არ შემეშინდა იმ ეზოში შესვლა, სადაც სულ თავაწეული დავდიოდი. სანამ პირველად არ ვიტირე შუაღამისას მათი მონატრებისგან. ყველაფერი მე დავანგრიე, ეს საშინელი გრძნობა იყო, ყველაფერს მე დავუსვი წერტილი, ამის გაცნობიერებისას კი სამუდამოდ დავიშალე. მენატრება ყოველი მათთან გატარებული დღე, ყოველი გაკეთებული ყავა, რომელსაცმათთვის ვაკეთებდი, ყოველი ჯოკერი, რომელიც არასდროს მოგვბეზრებია. ის ზავისფერი კარი სადაც ყოველი მათგანი, ყვირილით და ხარხარით შემოდიოდნენ. ახლა კი სახლი ცარიელია, ის სახლი, რომელიც ყველას ასე გვიყვარდა. ახლა ყველაფერი ცარიელია, ჩვენი სულებიც კი, აღარაფერი დარჩა იმისგან რაც ვიყავით. გავანადგურე, ყველაფერი გავანადგურე, ამის გაცნობიერება მკლავს, ყოველ დღე თავიდან ვკვდები, ყოველ ღამე როცა ვუფიქრდები რა გავაკეთე ტირილი მინდება, მინდა ყველაფერი უკან დავაბრუნო, მინდა ყველაფრის გამოსწორება შევძლო. ისინი, რომ მაინც ყოფილიყვნენ ერთად.. ჩემ გარეშე, ამას ავიტანდი, მაგრამ ის მომენტი, რომ აღარც ერთმანეთი ყავთ და აღარც მე ვარ მათთან..
ისევ მეტირება.
რატომ ჩვენ?
რატომ ჩვენი მეგობრობა?
რატომ ასეთი დასასრული?
რატომ მათ ძმაკაცობას ასეთი დასასრული?
რატომ ასეთი დასასრული ჩვენს სიყვარულს?
რატომ?
*
ჩვენ ყველა ერთი სასტავი ვიყავით, ერთი გუნდი, რომელსაც ვერაფერი დაშლიდა. (მეღიმება). მარა სანდრო და ნიკუშას, რომ ძმაკაცობა ჰქონდათ? ისეთი - არავის, არსად. ყველამ უნდა ინატროს, მათნაირი ძმაკაცი/მეგობარი. ერთმანეთი, რომ უყვარდათ? ისე არავის არსად. ერთმანეთით ცოცხლობდნენ, ერთმანეთის ცხოვრების ბირთვები იყვნენ. ისეთი ტიპები იყვნენ ყველა რა, მარტო ნიკუშა და სანდრო არა, ყველა ჩვენი სასტავის ბიჭი, რაღაც დონეები, სხვა ფენომენის ადამიანები. სასტავი, რომელიც შეუცვლელი იყო შედგებოდა ჩვენგან - მე - ნუცა ავალიანი, ლიზა კანდელაკი, მაშო ქავთარაძე, ანო ღამბაშიძე და ელენე ახვლედიანი. გოგოები ესენი ვიყავით, პატარაობიდან ერთად - შეუცვლელები. ბიჭები - სანდრო დევდარიანი, ნიკუშა მელიქიშვილი, ლუკა ყიფიანი, დათა გულიაშვილი, მიშო თაბაგარი და დემეტრე ლორთქიფანიძე. ეს ჩვენ ვიყავით, იტალიური ეზოს სასტავი.
*
-თავი მოიკლა? ვინ გოგო? არა, არ მჯერა!! კაი რა, რას ღადაობ.. ნუ ღადაობთქო ეგრე! არა, არ მჯერა. ვის გამო? იმ ნუცასი? რას გადაყვა მაგ გოგოს, ორივე ძმაკაცი?! ვიცოდი რა, ვიცოდი, რომ რომელიმე შეეწირებოდა მაგ ამბავს! არა ცხვირი რა ნამუსით უნდა გამოყოს გარეთ? არა წარმოგიდგენია?! ღმერთო არ მჯერა, არ მჯერა, რომ თავი მოიკლა..
თბილისი ერთმა ამბავმა შეძრა.
არა მართო თბილისი, სრულიად მთელი საქართველო. ყველა დასტიროდა ბიჭს, რომელიც გოგოს გამო მოკვდა. უფრო სწორად თავი მოიკლა. გოგონას გამო, რომელსაც ნუცა ავალიანი ერქვა. იმ დღეს რა მოხდა არავინ იცის ნუცას გარდა, არც ის იციან, რატომ მიიღო ასეთი გადაწყვეტილება ახალგაზრდა ყმაწვილმა, რომელმაც მთელი ცხოვრება წინ ჰქონდა, მაგრამ ის დანამდვილებით იცოდნენ, ნუცა, რომ იყო მიზეზი.
*
-ნუცა, ნუცა!
კარებზე გამზარებულები აბრახუნებდნენ გოგოები, მაგრამ ნუცა კარებისკენ არც კი დაძრულა. გაშტერებული უყურებდა ქრონიკას, რომელიც მის გარდაცვალებას ამცნობდა. თავიდან ბოლომდე კანკალებდა, თვალები ეხუჭებოდა და მიფრინავდა.. სადღაც სხვაგან, იქ სადაც არ შეიძლებოდა ეს მომხდარიყო, არ შეიძლებოდა მისი სიკვდილი რეალური ყოფილიყო.
*
-ნუცა! ნუცა, თვალები გაახილე ნუცა.
გოგოების კივილის გაგონებაზე ცოტა გონს მოვიდა. თვალები ნელა გაავახილე, მაშინვე დავინახე მათი შეშინებული სახეები.
-ნუცა, ნუც.. ძალიან შეგვაშინე!
ანოს ხმა, რომ გავიგე მინდოდა გამეღიმა. ავმდგარიყავი და ჩავხუტებოდი, მაგრამ ძალა არ მქონდა, თვალების გახელას ძლივს ვცდილობდი. წამომაყენეს, მერე ცივი წყალი დამალევინეს და ცოტა გონზეც მოვედი. ვხედავდი მათ ჩაწითლებულ თვალებს, ვხედავდი, როგორ უნდოდათ ეტირათ, მაგრამ არა ჩემ წინ. ეს სინამდვილე იყო, ყველაფერი სინამდვილე იყო, საშინელი სინამდვილე და ამას ვერ გავექცეოდი.


*
პირველი თავია, ამიტომ გადავწყვიტე, რომ მეტის დაწერა არც იყო საჭირო. შემდეგი უფრო დიდი იქნება, კომენტარებს ველოდები.