... სახლში შევედი შევედი ეგრევე ჩემს საძინებელში, გავშალე საწოლი და დავწექი არმეძინებოდა მაგრამ მასზე მას ალექსი ჰქვია ალექსიზე ფიქრი დავიწყე ვფიქრობდი ვვოცნებობდი მაგრამ ვიცოდი რომ არცერთი ოცნება არ ამიხდებოდა და გულიც უბრალოდ მეტკინებოდა, მაგრამ რავქნა უთქვამთ გულს ვერ უბრძანებო. გათენდა ესეც ესე მოვიდა 15 სექტემბერი ისევ დავბრუნდი ჩემ ძველ სკოლაში როცა კლასში შევდიოდი დავინახე ყველა მეკითხებოდა სოფოო ? შენ დაბრუნდი? მარტო ის დუმდა არც კი შემოუხედავს. კლასში შევედი დაირეკა ზარი შემდეგ გაკვეთილი გამოვიდა ის ისევ იმ ხალხის გარემოცვაში ტრიალებდა რომელსაც ვერ ვიტანდი.. ასე გავიდა 6 გაკვეთილი და წავედი სახლში სახლში მხოლოდ და მხოლოდ მე ვიყავი სულ მარტო ვიყავი მარტო ჩემს თავთან არავინ იყო. ის ანუ ალექსი თავის ძმაკაცთან ერთად შემოვიდა ჩემ კორპუსშში მისი მეგობარი ჩემი მეზობელი იყო მერე თურმე კარი აერია და ის მე მიკაკუნებდა გიჟივით მივვარდი კარებტან კარი გავაღე იმან მითხრა:
-სოფო აქაც შენ ხარ?
გამეცინა და ვუთხარი- კი აქაც მე ვარ.
- შეიძლება შემოვიდე?
- კი რატომაც არა - ვაიმე როგორ გამიხარდა ამ სიტყვების მოსმენა
- სოფო, კიდე გიყვარვარ?
- ჩემ სიცოცხლეში ყველაზე დიდი სისულელე ეგ იყო მიყვარხარ რომ გითხარი. გაგცემ პასუხს ვერანაირი დრო ვერ აქრობს იმ ჭრილობებს რომელიც შენგან გამოწვეული სიყვარულით მივიღე.
- ჰმ (ირონიული იყო ) რატომ გახდი ცივი?
- იმიტომ რომ თბილი გამოხატული გრძნობები არ დამიფასდა.
- ახლა რომ გითხრა მიყვარხარო რას იზამ?
- არვიცი
- მე შენ მიყვარხარ. მიენდე გულს და არა გონებას
- ესე მეც გითხარი მეც გთხოვე რომ მინდობოდი გულს და არა გონებას შენ კი გონებას მიენდე მაგრამ შეცდომების გამოსწორება შეიძლება, მე დღეს გულით ვიმოქმედებ მე შენ მიყვარხარ.
და ამ დროს მაგრად მომეხვია თვალზე ცრემლიც კი მომადგა.