დილამდე თვალი ვერ მოვხუჭე, სამზარეულოში ვიჯექი და უაზროდ მივჩერებოდი სივრცეს... რას ვაკეთებ ან რისი მიღწევა მინდა? ავირიე ამდენი უაზრო ფიქრებით და საკუთარ თავთან ბრძოლით... ვხვდები, რომ ადამიანობას ვკაგარგავ და ვის გამო? ნუთუ რამეს მომიტანს ან უკან დამიბრუნებს დაკარგულს? ასეთი ანტაგონისტური ხასიათი არასდროს მქონია, ახლა რა ჯანდაბა მჭირს?
-ნიკოლ... - თავზე ტიტე მედგა და ზემოდან დამყუებდა
-ასე ნუ დგახარ ვერ ვიტან ვინმე მაღლიდან რომ დამყურებს - ამოვიბუზღუნე და გაბრაზებული კნუტის თვალებით შევხედე...
-შენ კი შეწყვიტე ასეთი სახით ყურება - დამეჭყანა
-ჰაჰ, ასე ადრე როგორ გაიღვიძე? - ღმერთო აქ ყველას იმუნიტეტი აქვს დამამშვიდებელზე, თუ რა ხდება?
-ადრე? უკვე 12 საათია მეკი ყოველთვის ადრე ვდგები... ახლა რა დამემართა ვერ ვხვდები - თავი მოიქექა და გამიღიმა, " ჯანდაბა იმედია ვერაფერს მიხვდება "
-შესაძლოა გადატვირთული გრაფიკი გქონდა ან უბრალოდ აქაურობამ იმოქმედა - რა კარგი მსახიობი ვარ იცით?
-ალბათ - ყავა დაისხა - გინდა? - შემომთავაზა
-სიამოვნებით, ოღონდ უშაქრო გთხოვ - გავუღიმე და ხელები ერთმანეთს გავუხახუნე
-მმმ გემრიელია, მადლბა - მადლიერმა შევხედე, მან კი ენა გამომიყო და გადაიხარხარა - რაა?.. რატომ დამცინი? - გაბუტული ბავშვივით ტუჩები დავბრიცე და წამწამები ავუფახულე
-ასე ნუ აკეთებ - კიდევ გაეცინა, არა აშკარად დამცინის - ბავშვო გაჩერდი - თითი დამიქნია მას შემდეგ, რაც აწყლიანებული თვალები დამინახა, ხომ ვთქვი კარგი მსახიობი ვარ-მეთქი,,, მოულოდნელად გავიცინე და ენა გამოვუყავი
-ერთით : ერთი - გავიჯგიმე და დავეკრიჭე, პასუხი უნდა გაეცა უცბად ბავშვები რომ შემოცვივდნენ
-გვშიაა - ერთხმად შესძახეს, მე სამზარეულო მოვათვალიერე, თუმცა ბარბარე არსად ჩანდა " რგორც ჩანს გონს ჯერ კიდევ ვერ მოვიდა " - დარწმუნებული ვარ რომ საერთდ არ გადარდებს - გამკიცხა ქვეცნობერმა " არა მადარდებს, მაინტერესებს პირველმა მეცადინეობამ როგორი შედეგი გამოიღო " ოჰ ნიკოლ უნდა შეწყვიტო საკუთარ თავთან საუბარი, ეს უკვე სიგიჟის ნიშნებია... ამოვიოხრე და ფეხზე წამოვდექი
-დაწყნარდით, საუზმეს მე მოვამზადებ, იღონდ აქედან ორ წამში ყველა აორთქლდეს - ხელი ავიქნიე და მაცივრისკენ წავედი, შიგნით შევიხედე და დავფიქრდი რისი მომზადება შემეძლო " ჰო რათქმაუნდა " თავში კარგი იდეა მომივიდა გამოვიღე ყველა ის პროდუქტი, რაც მჭირდებოდა ბლითების მოსამზადებლად და კმაყოფილმა მივხურე კარი...

-მზადაა,, მობრძანდით - გავუღიმე ყველას და მაგიდისკენ მივუთითე.
კულინარიული ნიჭი დედასგან გამომყვა, უგემრიელეს კერძებს აკეთებდა და მინდა გითხრათ, რომ არც მე ჩამოვუარდები, პირიქით თამამად შემიძლია ვთქვა, რომ საუკეთესოდაც გამომდის
-ვოვ... ძალიან გემრიელია - პირველმა საბამ აღიარა ჩემი ნიჭიერება და შუბლზე კოცნაც დავიმსახურე ამისთვის
-მადლობ - გავუღიმე და ხელი წვერზე ჩამოვუსვი
-დაიკო... - მიმიხუტა და საფეთქელთან მაკოცა
-ძამიკო - თბილად წარმოვთქვი ეს სიტყვები, ისე თიქოს ოჯახისწევრს ვესაუბრებოდე, საბა ჩემთვის ახლობეზე მეტი გახდა ამ მცირე ხანში, ასეთი თბილი ადამიანი დიდიხანია არ შემხვედრია, მშობლების ამბის შემდეგ ვერაფერმა შეძლო ჩემი გულწრფელად გაღიმება, მან კი უბრალოდ მომაჯადოვა თავისი სითბოთი... მოგვიანებით ყველამ ერთხმად აღიარა ჩემი კულინარიული ნიჭი...
უკვე შუა დღე იყო ბუხრის გარშემო ვისხედით და ვსაუბრობდით, ყველა ყვებოდა თავის ამბავს, მოულოდნელად მარიმ წამოიყვირა
-აუ გახსოვთ საბამ და სანდრომ ჩვენი სკოლის დირექტორს ტორტში თავი რომ ჩააყოფინეს? მისი სახე არ დამავიწყდება, სიმწრისგან ისე გაწითლდა რამის გასკდა, მისი ყვირილი მთელ სკოლაში ისმოდა - ყველას გაეცინა ამ მართლავ, რომ საკმაოდ მხიარულ მოგონებაზე, თუმცა მე თითქოს ღიმილი დამავიწყა,იქნებ იმიტომ რომ დავიღალე ნიღბის ტარებით, აღარ მსურს ყალბი ღიმილით სიარული. შეიძლება პირიქით დიახაც უნდა გავიღიმო, რათა ჩემი დარდი არავინ შეამჩნიოს, მაგრამ ჩემთვის ესეც უკვე იმდენად სულერთია, რომ აღარც ამაზე ვდარდობ... ჩემი ფიქრები მხოლოდ ბარბარესა და მისნაირებისთვის ანგარიშის გაწევის გზების დასახვაზეა ორიენტირებული და მოწამლული... ვაღიარებ ჩემი გონება ამით არის მოშხამული. იმაზე ფიქრი, რომ შესაძლოა მხოლოდ მე არ გამიმწარეს სიცოცხლე უფრო მშლის ჭკუიდან, 100%-ით ვარ დარწმუნებული, რომ მათი მსხვერპლი მხოლოდ მე არ გავმხდარვარ... კერძო გამომძიებელი უკვე დავიქირავე და მათზე ყველანაირი ინფრმაცია სულ მალე ხელთ მექნება,შემდეგ კი უკვე მეცოდინება, როგორ შემეძლება მათთვის შესაფერისი პასუხის გაცემა და შემიძლია თამამად ვთქვა, რომ მათ ჩემი წესებით გავუსწორდები, რომელიც იმაზე მეტად მკივნეული იქნებ ვიდრე საჭიროა.
-ნიკოლ შენზე რას იტყვი? - ანას ხმამ მომიყვანა აზრზე, თორემ ჩემით უკვე ვეღარ შევძლედი უაზრო აზრებისგან თავის დაღწევას
-არ ვიცი რა ვთქვა - სრულიად გულახდილად გავეცი პასუხი და ბავშვებს გადავხედე, ალექსანდრეს მზერა დავიჭირე
-მაგალითად შენს პირველ სიყვარულზე მოგვიყევი - გაოცებით შევხედე და საჩვენებელ თითით საკუთარ თავზე მივუთითე
-ჩემს?!,,, - ჩემი პირველი სიყვარული და პირველი შეყვარებული, ეს მოგონება იმდენიხანია მოგონებათა ყველაზე შორეულ კუნჭულში მაქვს გადაკარგული, რომ არც კი მქონდა სურვილი გამეხსენებინა
-კარგი ახლა არ გინდა ეს უაზრო ტყუილი, რომ არავინ გყვარებია და რაღაც... - ჩაერია სალი, ირონიულად გავხედე მას და რატომღაც ალექსანდრესკენაც გამექცა თვალი, ალბათ მაინტერესებდა .... თუმცა რა აზრი აქვს რა მანტერესებდა
-პირველი სიყვარული? - კეფაზე ხელი ნერვიულად მოვისვი, არ ვიცი რატომ, თუმცა ფაქტია რაღაც მადარებს - ეს რამდენიმე წლის წინ იყო... ერთ-ერთი საუკეთესო პერიოდიც კი ჩემს ცხოვრებაში- ტუჩის კუთხე ჩამიტყდა ჩემდაუნებურად - ჩემი სკოლელი იყო, მაშინ ჩემთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი სწავლა იყო... მას არც კი ვიცნობდი, თუმცა როგორც გაირკვა ის საკუთარ თავზე კარგად მიცნობდა - ახლა კი უკვე მართლა გამეღიმა თუმცა ეს უფრო სევდიანი ღიმილი იყო, რომელიც წარსულის მონატრებითა და დიდი ტკივილით არის გაჯერებლი... ალესანდრე მისმენდა, თუმცა შევამჩნიე დაძაბული იყო - ერთ დღეს სრულიად მოულოდნელად მოვიდა და ყოველგვარი ცერემონიის გარეშე მითხრა, რომ ვუყვარდი და რომ არა მისი მეობრები ამას კიდევ დიდი ხანი არ მეტყოდა... მე გაშტერებული ვიყავი ერთადერთი რისი თქმაც შევძელი ის იყო, რომ საინტერესო სიყვარულის ახსნა გამოუვიდა, თუმცა უნდა წავსულიყავი რადგან სამეცადინო მქონდა - გამეცინა
-მერე გააგრძელე ვაა - ბუზღუნი დაიწყო ანამ
-არაფერი ნიკოლოზმა იმდენი ქნა, რომ მეც შემაყვარა თავი და დაახლოვებით ერთი წელი და 7-8 თვე ვიყავით ერთად, მერე უბრალოდ ის და მისი ოჯახი შვედეთში წავიდნენ და ურთიერთობამ სიმყარე დაკარგა და დავიშალეთ - ისევ ეს სევდა, ალბათ ერთხელაც იქნება საბოლოოდ მომიღებს ბოლოს... ალექსანდრე ხმის ამოუღებლად იჯდა და სივრეცეს გაჰყურებდა, თუმცა ისევ დაძაბული იყო ამას კარგად ვხვედავდი... სალის ისევ სურდა რაღაცის კითხვა, თუმცა ოთახში სახეწაშლილი ბარბარე შემოვიდა და დივანში ჩაესვენა
-კარგად ხარ? - ზრდილობისთვის კითხა ანამ
-კი უბალოდ საშინელი კოშმარი მესიზმრა, ისეთი ცხადი იყო, რომ ახლაც კი ვგრძნობ იმ შიშს - ძვლივს ამოიხავლა
-გამიკვირდებოდა ფერად სიზმრებს რომ ხედავდე, იმდენი საშინელება გაქვს ჩადენილი - ამოსისინა სოფიმ
-რა კოშმარი ნახე ასეთი? - ნიშნის მოგებით ვკითხე, როგორც ჩანს წინა საღამომ გაამართლა
-არა არაფერი, აღარ მინდა მაგის გახსენება - ოხ ეს მუდარანარევი ხმა! გაიხსენებ საყცარელო, გაიხსენებ კიდევ და კიდე იქამდე სანამ მე არ მოვისურვებ გაჩერებას, იქამდე სანამ ბოლომდე არ შეგჭამს შიში... იქამდე სანამ არ აზღვევ იმისთვის რაც მე გამიკეთე, იმისთვის რომ ახლა ჩემს წინ ზიხარ და ისე მიყურებ თითქოს ჩემთვის ცუდი არასდროს არაფერი გაგიკეთებია და პირიქით ჭიანჭველისთვისაც არ დაგიდგავს ფეხი... - დამშვიდდი - მიბრძანა ალტერეგომ " ოხ, რა თქმა უნდა, ეს ხომ ასეთი ადვილია, დავწყნარდე მაშინ, როცა ამ საძაგელ არსებას ვხედავ " უცბად ფეხზე წამოვდექი და სამზარეულოში გავედი წყლის დასალევად? ონკანთან ვიდექი და წყალს ვსვავდი, კისერთან ცხელი სუნთქვა რომ ვიგრძენი,
-რა მოხდა ალექსანდერე? - სურნელით ვიცანი
-შენ - აღარ დაასრულა უცბად რომ შემატრიალა თავისკენ და ბაგეებზე დამეწაფა, ახლა უკვა მკვეთრად ვიგრძენი მისი ბაგეების სიმხურვალე, ღმერთო უგემრიელესია, ხელები კისერზე მოვხვიე და უფრო ახლოს მოვიზიდე, მანაც არ დააყოვნა და უფრო მომეკრო, აღარ მსურდა მისი მკლავებიდან განთავისუფლება, მართალია დიდი გამოცდილება არ მაქვს თუმცა ძნელია არ აყვე, მარწყვის და ვანილის ნაყინი აი რას შემძლია შევადარო, ორივე ჩემი ფავორიტი ნუგბარია გაერთიანებული და ახლა ამით ვნეტარებ... ჰაერი რო აღარ გვეყო მომშორდა და ჩემს ბაგეებთან ამოიჩურჩულა - ეს ზღაპარი არ არის, თუმცა იცოდე რომ ჩემგან თავს ვეღარ დაიხსნი - ეს თქვა თუ არა ადგილს მოწყდა და დამტვა ასე ისევ უამრავ კითხვასთან ერთად მარტო... " მმ გემრიელი იყო კიდევ მინდა " - გაგიტკბა? არა ხომ ვამბობდი... - აღარ დავასრულებინე " ოო დამანებე რაა თავი " წყლის ჭიქა ადგილზე დავდე და ბავშვებთან დავბრუნდი

ისევ შუა ღამეა და მე და დაჩი, მძინარე ურჩხულთან ერთად თბილისის გზას ვადგავართ... იგივე სცენის განმეორებას ვაპირებთ, არ ვჩერდები, არა და არა მიზნისკენ მივიწევ... ვერაფერი მაიძულბს გაჩერებას...
ისევ იგივე სცენა მეორდება, ბარბარეს განწირული ყვირილი ჯერ მუდარით აღსავსე, შემდეგ კი მუქარით, შემდეგ ისევ მუდარა და ისევ მუქარა, ასე გრძელდება კიდევ დიდხანს... მოულოდნელობები აი არ მიყვარს ყველაზე მეტად, ფეხისნაბიჯების ხმა მომესმა, ნეტა არ მიმეხედა და უბრალოდ ქარის ხმა ან სხვა რამე ყოფილიყო...თუმცა მივიხედე და გამწარებული ალექსანდრე დავინახე. სახე წაშლოდა, მხოლოდ მრისხანება ჩანდა მის თვალებში... " ამის დედაც "
-რა ჯანდაბა ხდება... - მისი ხმა ყინულზე ცივი იყო



გთხოვთ დააფიქსირეთ თქენი აზრი, ჩემთვის ეს საკმაოდ მნიშვნელოვანია...