-ოდესმე მორჩები სიცილს? - ვეუბნები ტირილ ნარევი ხმით.
-შენ რა ყველაფერზე ბღავიხარ, ვახ ჩემიი - მგონი გავაბრაზე ჩემი საქციელით, მაგრამ მეც ჩემი გამჭირვებია და სულ არ მანაღვლებს...
-გუშინ რა მოხდა? - ვკითხე დაძაბულმა.
-მე შენ დიდი გოგო მეგონე და ელემენტარულსაც ვერ ხვდები?! - მისი ნათქვამის გააზრებისას ტირილს ბოლო ხმაზე ვიწყებ.
-კარგი რა იყო გეხუმრე, რაც შენ იფიქრე მსგავსი არაფერი ყოფილა.
-უჰჰ მომეშვა და ის სისხლი..
-მაცადე მოგიყვე ყველაფერი.. ესეიგი ბარში ვიყავი ძმაკაცებთან ერთად და ერთი გოგო მახლდა რა, ხო მიხვდი რა პონჩი, ხოდა ისე იქცეოდი გამიქციე -მორთო საფირმო როხროხი, ალბათ ის მომენტი გაახსენდა. - მაგრამ არ ინერვიულო არ გავბრაზებულვარ რადგან მაშინვე მივხვდი ბევრი გქონდა დალეული. მალევე ჩემი ძმაკაცები დაიშალნენ და შენ ცოცხალი თავით სახლში არ მიდიოდი ამიტომ გადავწყვიტე შენთან ცოტახნით დარჩენა და ვსაუბრობდით. 1-2 საათი გავიდა და ვიღაც ტიპი მოვიდა, გკითხა შეიძლება ვიცეკვოთო, გიგა იყო და შენ ისეთები მელაპარაკე მაგ ნაგავზე რომ ავუკრძალე შენთან ცეკვა, ის გამწარდა რას ქვია ჩემს საცოლესთან ცეკვის უფლებას არ მაძლევ ჩვენ შევრიგდით და შეგიძლია ეხლა თავი გაანებოო და მოკლედ ცუდი რაღაცები ილაპარაკა ჩვენზე, არასწორად გაიგო და მერე ატყდა სერიოზული ჩხუბი. დანა გააძრო და შენ ბარბაცით გადამეფარე, ამიტომ ოდნავ გაიკაწრე და ზეწარზეც ეს სისხლი იყო. ძაან ცუდად გეხუმრე ხომ? -დამნაშავესავით ამომხედა, მე კი დაშოკილი ვუსმენდი და არვიცი რატომ მაგრამ მესიამოვნა რომ გიგასთან არ დამტოვა მარტო.
-შენ.. დაშავდი? - ვკითხე ანერვიულებულმა.
-არაფერია დაივიწყე - გამიღიმა თბილად. - ისე მართლა მიყვები ცოლად? - მის კითხვაზე გამეცინა.
-რა გაცინებს?
-ამდენი საუბრის შემდეგ ვერ მიხვდი რომ არ მივყვები?! ცუდად მოიქცა და..
-ჰმმ.. კაია - ჩაიბუტბუტა მაგრამ მაინც გავიგე.
-ბატონოო?
-უბრალოდ ხმამაღლა ვფიქრობდი.
-ისე ძალიან ცუდი იუმორის გრძნობა გაქვს, გამიხეთქე დილით გული - ამიცრემლიანდა თვალები.
-აღარ მიდიხარ? თუ ჩემთან დარჩენის საბაბს ეძებ?
-რაა? ეგეთ რაღაცებს საერთოდ როგორ ფიქრობ ჩემზე, კრეტინო.
-ენაა გოგო! რომ მოვალ აქ აღარ დამხვდე - სახლიდან გავიდა და კარი ისე მოიჯახუნა მგონი ხელში შერჩა.

###
|ლუკა|
-როგორ ხარ ბიჭო? (ნიკა)
-ჰო, სად დაიკარგე? (დამიანე)
-ჩვენი ნომრები დაგავიწყდა თუ რა ხდება შე*ემა?! (ცოტნე)
-კაიით,დაწყნარდით. ისედაც დამაგლიჯეს ნერვები.
-რა ხდება, ხომ მშვიდობაა? (გიო)
-ქალის ამბავია? (ცოტნე)
-ჰმმ.. უფრო გოგოსი
-მიდი მოყევი ბიოგრაფია მე რომ მიყვარს ისე. (დამიანე)
-ბევრი არაფერი ვიცი, მარა კარგით. ესეიგი ანამარია ბურდულია თუ არ ვცდები. ელენეს კლასელია 17 წლისაა. მაგარი გოგოა, არვიცი რა, შარში ვარ, რას მიშვება ვერ ვხვდები. ელეს სკოლის ამბები ხო მოგიყევით, ანამარიამ გადაარჩინა. - ამ ყველაფრის მოსმენისგან ბიჭები დაიშოკნენ.
-შე სუ გარეკე?? შენი დის ხელაა?? (დამიანე)
-ხო რა იყო მერე, ისეთი ბებერი ვარ მაგ ასაკის გოგოსთან აღარ უნდა ვიყო? სულ რაღაც 22 წლის ვარ ვაააახ ჩემი, შეჭამეთ ტვინი.
- გიყვარს? (ნიკა)
-ეეე მწყევლი ბიჭოო, რა მიყვარსს?! - გავიცინე ჩემებურად.
-გიუშ!! შენ ხო უშიშროებაში მუშაობ? (მე)
-...მერე? (გიო)
-ყველაფერი გამირკვიე მაგ გოგოზე. მგონი მართლა მიყვარს, აუუ რა დროს ეს იყო რა.
-არ ავღნიშნოთ ეს ამბავიი? (ცოტნე)
-ჩვენს შეყვარებულ ბიჭს გაუმარჯოს!!!! (ბიჭები)

###
|ანამარია|

რამდენიმე საათი გავიდა რაც ლუკა სახლიდან გავარდა და დამიბარა რომ დაბრუნებისას არ დავხვედროდი. ძალიან მადლიერი ვიყავი გუშინდელი მისი ქცევით და ჩემს გმირობას არაფრად ვთვლიდი, ამიტომ გადავწყვიტე რამე გამეკეთებინა მისთვის და სახლში დარჩენა გადავწყვიტე. ჯერ რათქმა უნდა დედასთან უნდა დამერეკა.
-ნანაჩკაა როგორ ხარ? - ვკისკისებდი.
-სად ხარ გოგო! არ უნდა გამაფრთხილო სხვაგან თუ რჩები?
-აუუ მე ნინასთან ვრჩები დღესაც.
-კაი დედა მარა არ იმაიმუნოთ იცოდეთ, გკოცნი. (ნანა)
-მეც გკოცნიი, წავედი არ მცალიაა <3 მამა მომიკითხე თუ დარეკავს.
ტელეფონი გავთიშე და დავიწყე სამზარეულოში ფუსფუსი. ცივი კერძები ჩემი სტიქიაა ამიტომ გადავწყვიტე რამე ასეთი გამეკეთებინა. 1 საათში ყველაფერი მზად მქონდა, მგონი კარგი სუფრა გავშალე.(რათქმა უნდა ორ ადამიანზე)
ცოტახანში ზარის ხმაც გაისმა და გულ აჩქარებული მივვარდი.
-ვინ არის? - დაიბნა ეტყობა ჩემი ხმის გაგონებისას.
-ლუკა ვარ გააღე! - კარი გავაღე და ლუკა სახლში შემოვატარე.
-რატო არ წახვედი?
-ვიფიქრე დაველოდები და მერე წავალ თქო. - დავიწყე ბლუყუნი ჩემებურად.
-კარგი - მითხრა მშვიდად. - შეგიძლია წახვიდე. - არ ველოდი ასეთ საქციელს, რატომღაც მინდოდა ჩემთვის დარჩენა ეთხოვა მაგრამ რას ვიზავთ.. გაბრაზებული შევბრუნდი ოთახისკენ მაგრამ გამაჩერა:
-ეს შენ გააკეთე?
-დიახ, მეგონა გაგიხარდებოდა. - ტუჩის კუთხე ჩატეხა ჩემს გაწითლებაზე და ბავშურ საქციელზე.
-ანამარია - დამიძახა სითბოთი სავსე ხმით.
-გისმენ..
-მადლობა <3 ისა ჩემი ძმაკაცები ამოდიან და ვიფიქრე.. თუ .. რომ... მოკლედ შეგიძია დარჩე დღეს, თან უკვე მოსაღამოვდა და სად გაგიშვა ახლა. -ახლა მან დაიწყო ბლუყუნი რასაც არ ველოდი და სიცილი დავიწყე მაგრამ მალევე მოვთოკე თავი.
-აქ რატომ უნდა დავრჩე?! ძალიან არ მინდა კიდე დიდხანს მომიწიოს შენი ყურება!
-რას მესწერვები ასეთი პატარა გოგო. წადი გაკვეთილები მოამზადე, ხვალ სკოლაა სხვათაშორის. - დამცინა თავისი ჭკუით.
-დიდი ხანია დაამთავრე სკოლა? - ირონიულად გავხედე.
-წადი ერთი შენ გამოიცვალე, იმედია ჩემს მეგობრებს ჩემივე მაისურით არ დახვდები. - მანაც არ დაიშურა ირონია.
-სხვათაშორის ჩემი ტანსაცმელი გახეულია.
-კაი იყავი ეგრე - ვითომც არაფერი, მხრები აიჩეჩა.

###
|ლუკა|
ცოტახანში ჩემი მეგობრებიც მოვიდნენ და სახლშ შემოვიპატიჟე. ყველანი გაკვირვებულები მიყურებდნენ, ალბათ ანამარიას გამო.
-ბავშვებო ეს ანამარიაა, ანამარია გაიცანი ესენი ჩემი მეგობრები არიან:
ნიკა,გიო,დამიანე,ცოტნე,ალექსანდრე,ელენეს იცნობ რათქმა უნდა, ეს მისი დაქალი ქეთაა, ესენი კი მარი და ანასტასია.
-რამდენი ყოფილხართ - საყვარლად გადაიკისკისა ანნამ <3
-ხოო იმედია დაიმახსოვრებ ჩვენს სახელებს (გაუცინა ალექსანდრემ)
-ნატა სადაა? (მე)
-მოიცა დავურეკავ, აქ გინდა რო მოვიდეს? (მკითხა დაეჭვებით ნიკამ)
-ხო მომენატრა - ეს ვთქვი და შევნიშნე როგორ შეეცვალა გამომეტყველება ანნას, მეც ეს მინდოდა გულის სიღრმეში ,,მგონი’’.
-კიდე ერთად წევხართ შე*ემა? (გიო) - ამის თქმა და ანნამარიას ხველება აუტყდა.
-კარგად ხარ? (ალექსანდრე)
-კი, მადლობა - უპასუხა ანნამ და წყალი გამოართვა.
-კარზე ზარიაა(მარი)
-გააღე მერე (გიო)

###
|ანნამარია|
მარი კარს აღებს და ვიღაც ქერა ჩემსკენ ზურგით დგება და რასაც ქვია ახტება ლუკას. საშინლად არ მომწონს მათი ასეთი ურთიერთობა მაგრამ რა ჩემი ბრალია.
ამ ფიქრებში ვიყავი გართული როცა ნატა შემობრუნდა და.. ო ღმერთო, ნატაშკა..
უცებ შეუძლოდ ვიგრძენი თავი და წავბარბაცდი, მაგრამ ლუკამ დამიჭირა.
-ანნა კარგად ხარ?
-კიი - ამოვილუღლუღე და ფეხებში ძალა გამომეცალა.


როგორ ხართ ჩემო კანFეტებო? ძალიან ძალიან დიდი ბოდიში რომ ასე დავაგვიანე, საავადმყოფოში ვიწექი და ამიტომ ვერ მოვახერხე ახალი თავის დადება<3 იმედია ცოტა ინტრიგა ამ თავშიც ჩავაგდე ;დ
და კიდევ, ძალიან დიდი მადლობა მინდა გადაგიხადოთ ასეთი თბილი და ტკბილი კომენტარებისთვის <3 ეს ჩემი სტიმულიაა :დ მიყვარხააართ ყველაა <3