*გაქცევის დღე*
*ჰეილის P.O.V *
დღევანდელი დღის დაღლილობა მთლიანად დამავიწყდა მის მკლავებში. ერთიანად მოვეშვი და მისი სუნით გაჟყენთილ სითბოში პატარა ბავშვივით გავითიშე. დილას საწოლზე გავიღვიძე, თეთრ საბანში გახვეულს იმ ტანსაცმლით მეძინა, რითიც გუშინ ჯონკუკის მუხდებზე ჩამეძინა. გამეღიმა, მიუხადავად იმისა რომ სრულიად მას ვეკუთვნი მაინც არ აკეთებს ზედმეტს და ეს არის ის რაც მასში მიყვარს. ლოგინიდან წამოვიწიე, ჯოკუკი არსად ჩანდა, მთელი სახლი მოვიარე მარა როცა დავრწმუნდი რომ არ იყო სამზარეულოში მაცივარზე გაკრული წერილი მერე შევამჩნიე. ფურცელზე ეწერა.
დილამშვიდობისა ლამაზო.
შენს გარვიძებამდე მოვალ.- დაგაგვიანდა ღიმილით გავეცი პასუხი საკუთარ თავს.და გავაგრძელე კითხვა- ამ საღამოს მნიშვნელოვანი რაღაც ხდება, ამიტომ კარგი იქნება თუ სახლიდან არ გახვალ და დამელოდები.
ჯონკუკი
წერილი ისევ მაცივარზე დავაბრუნე და საუზმე მოვიმზადე. წერილის წაკითხვიდან 1 საათი გავიდა მაგრამ ჯონკუკი არ ჩანდა. უკვე ავფორიაქდი, დილის 12 საათია, რაღა დილის მარა მაინც, ის კი არ ჩანს. ტელეფონზეც რამდოდენიმეჯერ ვცადე დარეკვა მაგრამ სულ დაკავება იყო, ან საერთოდ არ იჭერდა. ნელნელა ჭკუიდან გადავდიოდი, უკვე 3 საათი იყო, როცა ტელეფონის ზარი მომესმა.
-ჯონკუკ სად ხარ?- თითქმის ვუყვირე ტელეფონის აღებისას
-რაღაც საქმეებს ვაგვარებ- მითხრა და თან მაში სიცილი ეპარებოდა ვიგრძენი.
-როდის მოხალ?
-მე არა შენ უნდა მოხვიდე, მაგრამ მანამდე ჩემ ინსტუქციას უნდა მიჰყვა-ისევ საკუთარ ტავში დარწმუნებული ხმით მითხრა.
-მიდი მითხარი- აზრი არ ჰქონდა მეკითხა ვიცი მაინც არ მეტყოდა, ამიტომ ჩემს ცნობისმოყვარეობას დავსძლიე და გადავწყვიტე მის ინსტრუქციებს ნელა მივყოლოდი.
-კარგი საძინებელში გადი,- ასეც მოვიქეცი- თეთრი კარადა გამოაღე, და იქ რაც არის დაკიდებული და დაწყობილი ყველაფერი ჩაიცვი-პასუხის გაცემაც ვერ მოვასწარი ისე გათიშა. გული გამალებით მიცემდა, რას გეგმავს ეს ბავშვი? ეს კითხვა და კიდევ სხვა მილიონი მტრიალებდა თავში. კარადა გამოვაღე, საკიდარზე თეთრი გოფერი იყო ჩამოკიდებული შიგნით რა იყო არ ვიცი. ქვემოთ თეთრი ყუთი იდო სავარაუდოდ იქ ფეხსაცმელი უნდა ყოფილიყო. ჯერ ყუთი გავსენი. დანახვის თანავე გამეღიმა, მაღალქუსლიანი მდიდრული ფეხსაცმის მაგივრად, დაბალი, რძისფერი „ბალეტკები“ იყო, მუცელში სითბო ჩამეღვარა, ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს ამ ღამით ჯონკუკმა ჩემი აზრები წაიკითხა. მერე გოფერი გავხსენი და მუცელში ჩაღვრილ სითბოს ჩემი აწყლიანებული თვალები დაემატა. ხელის კანკალით ამოვიღე კაბა, ღია ვარდისფერი იყო, კისერზე დახურული და რამოდენიმე ღილი ამშვენებდა, ხელების სიგრძე მაჯებს ოდნავ სცდებოდა და ისინიც ბოლოში ღილებით იყო გაფორმებული, თვითონ კაბა ძალიან თხელი და სასიამოვნო ნაჭრისგან იყო შეკერილი, თავისუფალი და მოქნილი, რომელიც მუხლებს ფარავდა სიგრძით. თვალებიდან ცრემლები მოვიწმინდე და კაბაზე მიკრულ ფურცელზე წარწერა წავიკითხე.
„ყველაფერი ჩაიცვი და სახლში ასეთივე მეორე ფურცელი მოძებნე“
ეწერა ჯონკუკის ულამაზესი კალიგრაფიით. სულელივით ვიცინოდი და თან კაბას ვიცმევდი. პირველად მაცვია ასე, დაბალი ფეხსაცმელი, თხელი რძისფერი კაბა, თმეები გაშლილი და ბოლოები ბუნებრივად ოდნავ დატალღული. ჩემს თავს სარკეში თავალს ვერ ვაშორებდი, ახლა იქ ჰეილის კი არა მინსუს ვხედავდი და ამ გრძნობას მონატრებული ბენიერი მოგონებები მიტივტივდებოდა თავში.
არ ვიცი ასე რამდენი ხანი ვიდექი, მაგრამ როცა გამოვფხიზლდი ჩაცმა დავამთავრე, ჩავცვი ფეხსაცმელიც, თმის წინა ნაწილი ცოტათი ჩავახვიე და უკან შევიკარი, მაკიაჟი საერთოდ არ გამიკეთებია უბრალოდ ატმისფერი პომადა წავისვი რომ ჩემი გაფითრებულ კანზე რამე ფერადი მაინც ყოფილიყო.
სახლში ფურცლის ძებნა დავიწყე და მალევეც ვიპოვე. ფურცელი ეზოში გასასვლელ კარზე იყო მიკრული და ზედ ეწერა
„გამოდი სახლიდან და ქვის ბილიკს გამოყევი ტყეში, მე იქ დაგხვდები“
ბოლო სიტყვებმა „მე იქ დაგხვდები“ ძალიან იმოქმედა. შემდეგ ისევ მომაწვა ცრემლები, მაგრამ არ მინდა ნამტირაკლები მნახოს ამიტომ შევეცადე თავი დამემშვიდებინა და გარეთ გამოვედი. გავყევი ქვის ბილიკს რომელიც ტყეში შედიოდა.
„ხავერდის სეზონი“ ეს არის სექტემბერი, ამ დროს ყოველთვის იდეალური ტემპერატურაა, არც ცივა და არც ცხელა, სასიამოვნო ჰაერი ქრის და არც კი გაწუხებს, პირიქით გგონია რომ ასე გეფერება, ფოთლებს ბოლო გაშრიალება აქვთ სანამ, შეფერვას და ცვენას დაიწყებენ. მივდივარ ბილიკზე მშვიდად, არემარეს ვათვარიელებ, მზის უკვე შედარებით დასუსტებული სითბო, ალაგ ალაგ არღვევს ხასხასა მწვანე ფოთლების კარიპჭეს და ჩემს კაბას ეცემა მშვიდად, თითქოს მახსენებს რომ ვარდისფერია და არა რძისფერი. კიდევ ერთხელ შევუხვიე ბილიკზე და ჩემი მზერა ერთ წერტილზე შეჩერდა. ის მაღალი სილუეტი რომელიც ასე ძალიან მიყვარს. ყავისფერი თვალები, სწორი ცხვირი და სავსე ტუჩები, გავიყვანილი ყბის ხაზი დაკუნთული, მაგრამ მაინც სრულყოფილად გამოყვანილი სხეული და ბიჭისთვის დამახასიათებელი გამხდარ მაგრამ დაკუნთული ფებები. გრძელი ჩოლდები შუბლს უფარავს, ტანზე თეთრი კოსტუმი აცვია, მაგრამ სმოკინგისგან განსხვავებით ეს ჟაკეტის სტილშია, საყელე ლურჯია რაც მის კანის ფერს ხაზს უსმევს, შოგნით ოდნავ მოჩანს შავი მაისური, ქვემოთ არც ისე მუქი ლურჯი ჯინსის შარვალი აცვია და ფეხზე ბოტასები, ისეთი უბრალო და ისეთი გემოვნებიანად შერჩეული ტანსაცმელი აცვია, მეღიმება, სულელივით ვუღიმი, მას კი გამომეტყველება არ აქვს სახეზე, უბრალოდ მიყურებს და თითქოს ჩემს გარდ აქ არაფერია, კი არ მიყურებს მომშტერებია, გავწითლდი. ხელში თეთრი ყვევილების კონა უჭირავს, რომელიც მხოლოდ თეთრი მაგრამ სხვადასხა ველური მინდვრის ყვავილისგან შედგება და არა სფეციალურად გამოყვანილი ვარდებისგან. სახე დავალაგე და სიარული გავაგრძელე, თან ამაყად წელში გამართული მივაბიჯებდი მისკენ. ამ საქციელით თვითონაც გამოფხიზლდა და ყველა კბილით გაიკრიჭა, მათ შორის მისი ორი კურდღელივით ოდნავ გრძელი კბილებიც გამოჩნდა, ასე პატარა ბავშვივით გამოიყურება რომელც ისეთი სიმპტიურია რომ ნადვილად ვერ აარიდებ თვალს.
რამოდენიმე ნაბიჯში მივუახლოვდი.
-სიტყვები არ მყოფნის....- დაიწყო მან - მნიშვნელობა არ აქვს რა გაცვია მანც შესანიშნავად გამოიყურები მინსუ.-ისევ სერიოზული სახით შემომხედა და ყვავილების თაიგული მომაწოდა
-შენც ჯონკუკ, შესანიშნავად გამოიყურები
-მინდა რომ თვალბი დახუჭო,- რამდენიმე წუთიანი პაუზის მერე მითხრა
-კარგი- მეც დავთანხმე ან რა აზრი ჰქონდა წინააღმდეგობას. მე თავლები დავხუჭე და თავისუფალი ხელი ჯონკუკს ჩავკიდე. სადღაც კიდევ წავედით. ის წინ მიდიოდა მეც მივყვებოდდი, თვალს დაპირებისამებრ არ ვახელდი, მაგრამ ვგრძნობდი როგორ ტრიალდებოდა შიგადაშიგ და ამოწმებდა. მივდივარ ტყეში ხელი მასზე მაქვს ჩაკიდებული, თვალები დახუჭული და ჩემი თავით გაოცებული ვარ, როდის მოვასწარი ამ ბიჭისადმი ამდენი ნდობის გამომუშვაბა? როდის მოვასწარი იმ ნდობის მიღება მისგან რომ ასე დაუფიქრებლად მივყვები და რომ მითხრას ჯოჯოხოთში მივყავხარო გავყვები?!
უცბად გავჩერდით. თვალები ისევ არ გამიხელია თავზე რაღაცის დადება ვიგრძენი, ხელი მაშინვე მოვკიდე, გვირგვინი იყო, ყვავილების გვირგვინი, ისევ სულელივით გავიცინე. ჯონკუკი მომიახლოვდა, ჯერ მისი სუნთქვა ვიგრძენი მერე კი თბილი ტუჩები შუბლზე. ამასთან ერთად თვალები გავახილე. არ ვიცი სად ვიყავით მაგარ ულამაზესი იყო აქაურობა, პატარა ქრისტანულ სოფელს გავდა, ჩვენ კი ტაძრის შესასვლელთან ვიდექით. ეზოს ტაძრამდე მცენარეების მაღალი კედელი მიუყვებოდა რომელთანაც თეთრი ქანდაკებები იდეალურ ფერთა კონტრასტს ქმნიდა. თავლები გაოცებით მოვავლე აქაურობას.
-ვიცი..- დაიწყო მან- ვიცი, რომ ეს ყველაფერი ახალია შენთვის და არამარტო შენთვის, ეს უბრალო კაბა, მდიდრული საქოწინო კაბის მაგივრად, ეს უბრალო ფეხსაცმელი რაიმე ბრენდის მაგივრად, ყვავილების გვიტგვინი, ბრილიანტის დიადების მაგივრას, და მინდვრის ყვავილები დიდი თაიგულის მაგივრად, ეს შენ არ შეგეფერება-უარყოფა მინდოდა, მაგრამ თითი ტუჩებზე დამადო და მაიძულა გავჩერებულიყავი სანამ არ დაამთავრებდა- ჩან მინსუ, მე ჯოენ ჯონკუკი ვარ, 20 წლის, ბიზნესმენი, ამ წუთას ჩემს ანგარიშზე ძალიან ცოტა ფულია, არც მშობლები მყავს არც ბიზნესი მაქვს, მაგრამ ჩან მინსუ, გთხოვ რომ ცოლად გამომყვე იმიტომ რომ შენ ხარ ის ერთადერთი რომლისთვისაც ყველაფრის დაბრუნება მინდა, იმიტომ რომ შენ ხარ ერთადერთი რომლის დაცვაც მინდა სამყაროში და შენ ხარ ის ერთადერთი რომელიც ამდენი წელია თავიდნ არ ამომდის- ვერ მივხვდი რას გულისხმობდა თავიდან არ ამომდიში, მაგრამ ახლა მაგაზე ფიქრს ვერ დავიწყებდი ემოციებით ვივსებოდი, ცრემლები თვალიდან გადმოვარდნას ლამობდნენ. გაჩერდა და მიმახვედრა რომ ჩემს პასუხს ელოდა.
-ჯოენ ჯონკუკ, მე ვარ ჩან მინსუ, 19 წლის, მე არ მყავს ოჯახი და არ მაქვს სამსახული, ნუ ფულის რა გითხრა 5 მილიონი მაქვს -ამაზე ორივეს გაგვეცინა, მე ცრემლები მოვიშორე თვალებიდან- დედაჩემი ჩემი ხელით ჩავსვი ციხეში და მამაჩემიც. აი ასეთი ვარ მე, მაგრამ ჯონკუკ მომიყვან ცოლად ისეთს როგორიც ვარ?- თვალები მოვიწმინდე რომ დამენახა ჯონკუკის სახე, იღიმოდა. მერე სწრაფი ნაბიჯი გადმოგა ჩემკენ და მაგრად ჩამიკრა გულში
-უარი რომ გეთქვა მაინც მოგიყვანდი ცოლად- ჩემს კისერში თქვა ღიმილით
-რომ არ მოგყავდე ცოლად მოგკლავდი- მეც გავიღიმე. სევდიან ჯონკუკს მაშინვე აენთო ეშმაკურად თვალები, და ორივენ ბილიკი ეკლესიამდე ბავშვებივით სიცილით გავირბინეთ....
ეს დღე ჩემს ცხოვრებაში ყველთვის უმშვენიერესად დარჩება, სავსე მხოლოდ სიყვარულით და მეტი არაფერის. საქორწინო სიტყვა ერთმა უკვე ხანში შესულმა კაცმა წაგვაკითხა, როგორც ჩანს კათოლიკური ეკლესია იყო. ჯონკუკმა ჯიბიდან უბრალო ერთნაირი ოქროს ბეჭდები, პრიალა და არც ისე სქელი, ჩვენი თითების შესაფერისი. თვალის დახამხამებაც კი არ მინდოდა რომ ყველა წამით დამენახა მისი ასეთი სახე, მისი ასეთი სიყვარულით სავსე სახე. ქორწინებაზე თანხმობის შემდეგ, გავისეირნეთ იქაურობა დავათვარიელეთ და საღამოსკენ სახლში მოვბრუნდით. აქ არც რესტორანია, არც რაიმე პატარა ბარი. საჭმელი სახში ჩვენ თვითონ მოვამზადეთ, მაგრამ საგანგებოდ გამზადებული ჯონკუკის დამსახურებით შემწვარი სტეიკი და წითელი ღვინო მივირთვით. ჯონკუკი მიყვაებოდა სასაცილო ისტორიებს მის მეგობრებზე და სტუდენტობაზე ამერიკაში. სიცილით ალბათ მოვკვდებოდი რომ აღარ გაჩერებულიყო. ხალისიანი ვახშმის მერე ღვინის ბოთლით და ორი ჭიქით ხელში აივანზე გავედით.
- ჯოენ მინსუ- ეს რომ თქვა ეკლებმა დამაყარა მთელს სხეულზე
-გისმენ- ვუპასუხე ღიმილით და ღვინო მოვსვი
-გახსოვს პირველად როდის გაკოცე?- ამ კითხვაზე ღვინო გადამცდა და სიცილ- ხველება დავიწყე
-კი მახსოვს, დედაჩემის კომპანიის საავარიო კიბეებზე - სიცილით გავიხსენე მოგონება- მაგ დროს როგორ ვერ გიტანდი რომ იცოდე- ვითომ ნაწყენი ხმით ვუთხარი და ღვინის სმა განვაგრძე
-არასწორია, ეგ მეორე იყო- ეშმაკური ღიმილით მითხრა მან
-რა?
-ხო პირველად, ძალიან ძალიან დიდი ხნის წინ გაკოცე მაშინ მე 9 წლის ვიყავი შენ 8-ის -გავშესდი პირველად მესმოდა ეს ისტორია, და შიგნიდან უსიამოვნო გრძნობამ დამიარა, თვას ძალიან ცუდად ვგრძნობ რომ ბავშობა არ მახსოვს...-შენი სახლის ეზოში დავრბოდით მე და შენ, შენ შემთხვევით წაიქეცი და ტუჩი პირდაპიდ ძირს დავარდნილ ხის სათამაშოს ჩამოარტყი,- ამაზე ორივემ სიცილი დავიწყეთ- ესმე ყველთვის გვეუბნებოდა რომ როცა რამე გვეტკინებოდა მასთან მივსულიყავით, ის გვაკოცებდა და მაგის მერე აღარ გვეტკინებოდა- მოგონებეში წასული აგრძელებს ჯონკუკი მოყოლას- მე ეს გითხარი მაგრამ შენ მაინც იჯექი და ბოლო ხმაზე ტიროდი, ირგვლივაც არავინ იყო რომ დამეძახა, ამიტომ დაგავლე ხელი და პირდაპირ ტუჩებში გაკოცე, შენ წამსვე შეწყვიტე ტირილი და გაშტერებული მიყურებდი, მარა მერე ორივემ ისტერიკული სიცილი დავიწყეთ, ეს მომენტი ისე მახსოვს თითქოს ახლახან მოხდა...- ჯონკუკი ისევ წინ იყურეოდა მე კი მას ვუყურებდი, როგირ მინდა მახსოვდეს...
-გაიხსენებ- დაამატა მან თითქოს ჩემი აზრები წაიკითხა - და თუ ვერა მე თვითონ მოგიყვები ყველა დეტალს- ისევ გამიღიმა და ახლოს მოვიდა
-იცოდე სიტყაზე გიჭერ- ჭიქა მაგიდაზე დავდე და ხელები კისერზე მოვხვიე უკვე ჩემს წინ მდგარს.
-კარგი მასე იყოს- გამიღიმა და ნაზად და ფრთხილად მომიახლოვდა, მის ტუჩებს ისევ ისეთი ტკბილი გემო ჰქონდა
*************************
გაფრთხილება !!!!!!! აქიდან შემდეგ ფიფქებამდე იქნება 18+ პატარებმა არ იმაიმუნოთ 3:) (ვიცი რომ მაინც ყველა წაიკითხავს :D )
*************************
ხელები ჩემი წელიდან მალევე აღმოჩნდა ჩემს საჯდომზე, ხოლო ჩემი ფეხები იატაკიდან მის წელზე. სახლში კოცნის გაუჩერებლად შევედით, ჯონკუკი ხან სახეს ხან კისერს მიკოცნოიდა, სიმთვრალისგან ყველა კოცნა უფრო სასიამოვნო იყო, მისი სველი ტუჩების ნაიარები ყველა ნაკოცნ ადგილას მრჩებოდა. თავს ვერ ვაკონტროლებდი, ყველა შეხებაზე სიამოვნებისგან სხვადასხვა ბგერები მცდებოდან პირიდა. ჯონკუკიც კმაყოფილი იღიმობოდა და კანზე ნაიარევს მიტოვებდა. ვერც კი გავაანალიზე როგორ გავიარეთ მთელ სახლი და როგორ აღმოვჩნდი ლოგინზე ზურგით დავარდნილი, ხოლო ჯონკუკი ზემოდან მოქცეული და თან დიდი ონდომებით ცდილობდა დამხმარებოდა გახდაში. მეც რიტმს არ ვრჩებოდი ჩემი კაბის გაძრობის მერე მის ჟაკეტზე გადავედი, ჯონკუკი სიცილს ვერ იკავებდი ჩემს საქციელზე, მაგრამ ახლა ნამდვილად არ მაღელვებდა რაზე იცინოდა, ერთადერთი რაც მინდოდა ის იყო. წელს ზემოთ მთლიანად შიშველი ისევ დაუბრუნდა ჩემს გაძრობას. კოცნები ახლა ყურიდან დაიწყო და ქვემოდ ჩაუყვა მეც უკონტროკოდ გადავწიე თავი უკან რომ ბოლომდე ჩასულიყო, მკერდთან შეჩერდა და ჩემი ბიუსტჰალტერიც მოხერხებულად მოაშორა ჩემს სხეულს, ამაზე გამეღიმა ასე სწრაგად მე ვერ მიხდი. მისი გაღიმებული სახე წამებში შიცვალა, და ახლა მხოლოდ მისი ანთებული თვალები ჩანდა რომელიც ოთახში შემოსულ მთვარის შუქზე ლივლივებდა. ერთი მკერდი ხელში მოიქცია და მას ზელვა დაუწო მეორეს კი ენით აწვალებდა. სიცხელე მუცელში მომენტალურად ჩამეღვანა, კიდევ კარგი რომ ჩვენს ირგვლივ არავინ იყო თორემ ჩემს კვნესას ალბათ მთელი ქალაქი გაიგონებდა. მკერდიდან მუცელს ჩეუყვა ზოლად და ჭიპის ქვემოთ გაჩერდა. თვალები ისევ ეშმაკურად უცინოდა და ღიმილი მის ტუჩებზე ნამდვილად აღარ იყო საყვარელი.
-ვნახოთ რამდენად მზად ხარ პატარა ქალბატონო- ბოხი და ჩუმი ხმით თქვა მან რამაც უფრო მეტი ინთუზიაზმი შემმატა. ის ისევ დაეწაფა ჩემს ტუჩებს, კოცნის შეწყვეტას არ აპირებდა, ეს მე მოვახერხე კვნესით როცა მისი თითები ჩემს ტრუსში საშოსთან ვიგრძენი. ჩემი სისველე მაგიჟებდა, ხოლო ჯონკუკს კი ამით კმაყოფილი უფრო მეტი ახალი იდეა დაებადა თავში. ცოტახნიანი წვალების შემდეგ კი მისი გრძელი თითქბი შეაცურა საშოში, თავიდან ცოტა მეტკინა, და წამოვიკივლე კიდეც მაგრამ იმდენად სასიამოვნო იყო ეს მოძრაობა რომ მალევე მეც ავყევი რიტმს, ჯონკუკი კი მაქსიმალურად მაწვალებდა უფროდა უფრო ანელებდა ტემპს, შიგადაშიგ კი თითებს ამატებდა, ბოლოს ისე მიმიყვანა რომ ვთხოვე აეჩქარებინა და ეს საკმარისი იყო... მალევე გავათავე. ორგაზმის გემო პირველად განვიცადე და ვაღიარებ ამაზე სასიამოვნო არაფერია, თან მითუმეტეს როცა ნასვამი ხარ.
შარვლის ქამარს სანამ თვითონ დაწვდებოდა მე გავუხსენი, შეარვლის გახსნაშიც დავეხმარე მერე ისევ უკან დავწექი. როგორც ჩანს ამას სიმთვრალეც არ შველიდა, მთლიანად თრთოლვა დავიწყე, არ მეშინოდა მაგრამ რაღაცნაირად ვღელავდი. რაღქმაუნდა ეს ჯონკუკის თვალს არ გამოპარვია, ჯერ ტუჩებზე მაკოცა მერე შუბლზე და ყურთან ჩამრჩურჩულა
-უბრლოდ მოეშვი, გპირდები ძალიან არ გატკენ,- მეც დავეთანხმე. ერთი ღრმად ჩავისუნთქე და თავლები დავხუჭე, ჯონკუკიც ჩემს ფეხებს შორის მოექცა. პირველი ბიძგს ჩემი წამოყვირება მოჰყვა, მეტკინა ძალიან მეტკინა მაგრამ შევეცადე ჯონკუკისთვის ეს არ დამენახებინა, ხელები მხებში ჩვავლე და მოვუჭირე, თვითონ კისერში მკოცნიდა ეს ტკივილს არ შველიდა მაგრამ აზრს მაინც მიპანტავდა.
-სანამ არ შეეჩვევი არ გავინძრევი- მითხრა ისევ ჩუმად მეც თავი დავუქნია- რამოდენიმე წამში ვანიშნე რომ გაეგრძელებია მოძრაობა და ასეც მოიქცა. ნელა და ფრთხილად მოძრაობდა და მის ხვნეშაში ვგრძნობდი რამხელა ძალას ატანდ ამ მოთბინებას. მალევე ტკივილი გაქრა და ეს ყველაფერი უზომო სიამოვნებაში გადაიზარდა. ჯონკუკის ბიძგები და ჩემი კვნესა ორივე ერთმანეთში ჰარმონიულად ირეოდა და ამას მისი ხვნეშაც ემატებოდა. ამით ვგრძნობდი რომ მასაც სიამოვნებდა ეს კი მახარებდა. რამოდენიმე ბიძგის მერე ორიემ გავათავეთ. ჯონკუკი უსულოდ დაეცა ლოგინზე, მე კი ვერ ვინძრეოდი. როცა სუნთქვა ნორმაში მოვიყვანეთ მან მითხრა
-მგონი ზედმეტი მომივიდა- დანანებით ამოილაპარაკა. მე თავს ძალა დავატნე და ხმაც ძვლივს ამოვიღე
-არა.. ყველაფერი შესანიშნავი იყო- უკვე თვალები მეხუჭებოდა როცა ჯონკუკმა ხელში ამიტაცა, არ ვიცი საით მაგამ რამოდენიმე წამში ცივ იატაკზე დამაყენა და ცხელი წყალი ჩართო. ჯონკუკზე ვიყავი ჩახუტებილი, მკერდზე მედო თავი და მის სურნელს ვსუნთქავდი. თვალები ოდნავ გავახილე და წითლად შეღებილი თეთრი იატაკის დანახვისას ისევ დავხუჭე
-არაუშავს, იმიტომაა ასე რომ პირველი იყო-ისევ ჩუმად მითხრა მან.
-მადლობა ჯონკუკ-ვთქვი ჩუმად
-მადლობა შენ მინსუ რომ ასეთი კარგი ხარ-თავზე მაკოცა მან. ამასობაში გამოვფხიზლდი. ამჯერად მე დავეწაფე მის ტუჩებს, ჩვენი ენები ერთმანეთში სრიალებდნენ, ჯონკუკმა ცხელი წყალი ცივით შეცვალა რამაც ჩემი სიცილი გამიწვია. მერე მივხვდი რატომ ქნა ასე. მისი კოცნებით ჩემი სხეულის ტენმპერატურა ძალიან მაღლა აიწია და კიდევ ცხელი წყალი ალბათ მომკლავდა. ცხელი კოცნებით ისევ კედელზე აკრული აღმოვჩნდი ერთი მარტვი ახტომა და ჩემი სუსტი სხეული კედელსა და ჯონკუკის პრეს შორის იყო, წყალი ზემოდან გვესხმებოდა მაგრამ ეს ნამდვილად არც ერთს არ გვაწუხებდა. მეორე კრუგი უფრო მეტი კვნესა გამოიწვია, ამჯერად ნამდვილად არ იგრძნობოდა თავშეკავებულობა და არც მე დამითმია რამე. სიმთვრალიდან გამოსულებმა ორგაზმიც ერთმანეთის მიყოლებით განვიცადეთ.
*****************************
შხაპი ორივემ ერთმანეთის დახმარებით მივიღეთ. ბოლო ხმაზე ვიცინოდით და ერთმანეს ქაფით ვსვრიდით. ამ თამაშის მერე ორივე დაღლილები დავწექით ლოგინზე. დავწექით რა დამაწვინეს. ჯონკუკმა პირდაპირი გაგებით გამომიტანა აბაზენიდა. სხელ სხეულზე უბრალოდ თეთრი ხალათი მომახვია და მხარზე გადაკიდებული გამომიყვანა იქიდან, თვითონ კი ტარზანივით წელს ზემოთ შეიშევი დადიოდა აქეთ იქით. აქ როგორც ჩვევია ციოდა ამიტომ მალევე შევძნერით თბილი საბის ქვეშ, მაგრამ საბანი არ გვათბობდა, ჩვენ მხოლოდ ერთმანეთის მკავები გვათბობდა. ჯონკუკის მკერდზე ძილი ცალკე სიამოვნებაა
-მინსუ- ჩამჩურჩულა ყურში როცა ორივე უკვე ძილის პირას ვიყავით, ხმის გაცემის მაგივრად ამოვიზლუქუნე
-მიყვარხარ პარატა-მითხრა ისევ ჩუმად და უფრო მაგრამ მიმიკრა
-მე უფრო მიყვარხარ ჯონკუკ- გავეცი პასუხი და ჩავიძინეთ.
ამის შემდეგ ჩვენი ზღაპარი სხვანაირად გაგრძელდა. დავბრუნდით სეულში. ყველანაირი დახმარებით მე ჩემს ყველა საბუთში დავიბრუნე ჩემი სახელი ჯოენ მინსუ. ჩემი სიმწრით შეგროვებული 5 მილიონი ჯონკუკს მივეცი რომელმაც, როგორც ბიზნესმენმა რაღაც საქმეში დააბანდა. მე ერთი წამითაც არ დავფიქრებულვარ, ვიცი რომ ამ ფულს კეთილად გამოიყნებს. დღეიდან მე და ჯონკუკი ჩვეულებრივი ახლგაზრდა წყვილი გავხდით, ოჯახის შესანარჩუნებლად ყველაფერს ვაკეთებდით. მე სამოდელო სამყაროს დავუბრუნდი, მართალია ჯონკუკმა კი მითხრა არ გინდაო, მაგრამ არ შემეძლო მისი მარტო დატოვება ერთი ჯონკუკი მოკვდებოდა მარტო მას რომ ემუშავა. თან სწავლა და თან მუშაობა არც ისე ადვილი საქმეა. მე დავუბრუნდი სამოდელოს, მაგრამ აღარანაერი ფოტოსესიაები და ბანერები, არც ერთი კომპანიის სახე აღარ ვიყავი. ფოტომოდელობას შევეშვი, ახლა მხოლოდ რეკლამებში მიღებდნენ. ასევე პუმასთან ხელშეკრულებად მოვაწერე ხელი და ახლა მათი მოდელი ვარ, სპორტული ტანსაცმლის კლიპები ჩემი მომაწილეობით განუწყვეტლივ ბრუნავს ტელევიზორში. რაც შეეხება სწავლას, რა თქმა უნდა გავაგრძელე ეკონომიკის შესწავლა და ასევე ჯოკუკს ვეხმარებოდი მისი ბიზნესის განვითარებაში ეკონომიურად. ყველაზე მეტ მხარდაჭერას ტაესგან ვირებდით, როგორც ადვოკატი ისე ისევ ჯონკუკთან იყო, თან არც ფულს და არც არაფერს არ ითხოვდა. ამის გამო ტაე უფრო შეგვიყვარდა, ასევე გვეხმარებოდნენ სხვა ბიჭებიც და მათ შორის ჩემი სუაც. მინდა გითხრათ რომ არც ტეჰიონი და სუა ჩამოგვრჩნენ, ისინიც ერთად არიან და უახლოეს მომავალში ქორწილსაც გეგმავენ.
ამ ერთი წლის განმავლობაში ძალიან ბევი გადავიტანეთ, ჯონკუკმა არაერთი მარცხი განიცადა მაგრამ ჩვენი დღე და ღამის მუშაობით ისევ ამოვიღეთ ყველაფერი. რაც ფული გვქონდა ყველაფერს ბიზნებში ვდებდით და გაამართლა კიდებაც....
1 წლის შემდეგ ჩვენი კომპანია 10 ყველაზე საუკეთესეთა შორის გამოჩნდა. ჩვენ საოცარ შოკში ვიყავით. ჯონკუკმა ეს შეძლო, 1 წელიწადში უზარმაზარი კოპანია ჩამოაყალია, თან მარტო, ჩვენ კი ვეხმარებოდით მაგრამ ეს მაინც მან შეძლო. ჩვენს სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა და ამას კიდევ ერთი სასიხარულო ამბავი მოჰყვა. მე ორსულად ვიყავი. ჩემს მუცელში პატარა ბიჭუნა იზრდებოდა, რაც პუმას ბრენდს ახალი იდეის შექმნის პრეპექტივად იქცა და მათ ახალი სპორტული ხაზი გამოუშვეს. პრობლემები რათქმაუნდა ჩემს ორსულობასაც მოჰყვა...
ჩვენი პატარა იანი ნორმალური ზომის ბავშვი იყო მაგრამ ჩემი სხეული, რომელიც დედაჩემმა დიდი მონდომობით ძალიან სუსტი და არაგამძლე გამოიყვანა, ბავშვის ზომას ვერ უძლებდა, ამიტომაც სულ ვიწექი და თუ დავდიოდი სპეციალური ჩანთა მეკეთა მუხელზე რომ მუცელი არ ჩამწყდომოდა. თითქმის ყოველ ღამე მაღვიძებდა საშინელი გულის რევა და თითქმის მთელს ღამეს სააბაზანოში ვატარებდი, მე კიდევ არაფერი მაგრამ მთელი დღის ნამუშევარი ჯონკუკიც, დაღლილ დაქანცული, ჩემთან ერთად ათენებდა და ყველანაირად მეხმარებოდა რომ თავი კარგად მეგრძნო, რამდენჯერ აბაზანაში კედელზე მიყრდნობილს და ჩაძინებულს დილას ლოგინში გამიღვიძია. ამას ძალიან განიცდიდა ჯონკუკი. ნერვიულობის გამო ძალიან სასუსტდა. მაგრამ როცა ჩვენი ჯოენ იანი დაიბადა ყველაფერი წარსულს ჩაბარდა. მაგრმა 1 კვირის მერე როცა ნახევრად იმ ქვეყვანდ წასული უკან მოვბეუნდი. ერთი გულის შეტევა და ორი სპაზმური შეტევა გავიარეთ. მაგრამ რათქმაუნდა შევძელით ამ კრიზისიდან გამოსვლა.
ყველაზე დიდი გამოცდილება ჩემს ცხოვრებაში იანის გაზრდა იყო. მიუხედავად იმისა რომ მეგობრები სულ ჩვენთან იყვენ, მაინც მარტოხელა მშობლები ვიყავით. არავინ გვყავდა დამხმარე და ვერ ძიძას ავიყვანდით, ამდენ ხარჯს ნამდვილად ვერ დავაკისრებდით თავს ისედაც ჩემი საავადმყოფოში ყოფნა ძალიან ძვირი დაგვჯდა. მე და ჯონკუკი ღამეებს ვათენებდით იანის ლოგინთან, რადგან მასზე ჭირვეული ბავშვი ალათ არც არსებობდა არსად. ყველაფერი ნელ-ნელა უბრუნდებოდა თავის საზღვრებს, იანმა შეწყვიტა ტირილი ღამღამობით და ჩვენც ვნახულობდით ერთმანეთს. ყველაფერი თავის კალაპოტს მიუყვებოდა.

*4 წლის შემდეგ*
-დედიკოო-ოთახში ყვრილით შემოვარდა იანი და პირდაპი ჯონკუკს დაახტა თავზე.
-გაიღვიძეთ, მე უკვე მღვიძავს
-რათქმაუნდა თუ ჩვენმა უდიდებულესობამ გაიღვიძა მაშინ ჩვენ რა გვაძინებს- ნამძინარევი ხმით თქვა ჯონკუკმა. დღეს კვირაა ამიტომ ყველანი სახლში ვართ.
-შენ თუ გინდა გეძინოს- სლიფინით უთხრა პატრამ- მე დედიკო მონდა შენთან არ მინდა.- ბოლოს ენაც კი გამოუყო
-რაო? რაო? დედიკო რომ ჩემია არ იცი?- ვითომ გაბრაზებით იკითხა ჯონკუკმა და ლოგინზე დაჯდა.
-რაც გამაგდეთ ოთახიდან სულ დედიკოსთან გძინავს და კიდე მე მეუბნები რამეს?- ტიტინით შეეპასუხა პატარაც და პატარა ხელები ერთმანეთს გადახლართა. მე უბრალოდ თვალდაბუჭული, მუცელზე გამრიელად გაწოლილი უსმენდი მათ და მეღიმობოდა.
-აბა ახლა გამასწარი აქედან სანამ განახე როგორია ჩემი პრინცესის წაყვანა.-დაემუქნა ჯონკუკი და მგელივიდ დაიყმუვლა. პატარამ თან კივილით და თან სიცილით ლოგინიდან გასწრება დააპირა, მაგრამ ჯონკუკი ფეხებში დაწვდა და ლოგინზე ზურგით დააგდო ხოლო მერე ყველა მხრიდან შეღიტინება დაუყო. პატარა იანი სიცილ კივილით, განწირული მთხოვდა დახმარებას.
-დედიკოო, შემჭამს ახლა- იყვირა პატარამ. მეც წამოვდექი და მუხლებზე დამდგარ ჯონკუკს ზურგზე მოვაჯექი.
-აჰა ესეიგი მეფის წინააღმდეგ მიდიხართ ხომ?- ომახიანად შესძახა ჯონკუკმა. მარტივი მოხერხებით ჩამკიდა მკლავში და ახლა მე აღმოვჩნდი იანის ადგილას. ზურგით ლოგინზე და ჯონკუკი ყველაგან მიღიტინებმა. თან ამასთან ერთად მკიცნიდა რაც მთელს სხეულში პეპლებს იწვევდა.
-ხელი გაუშვი ჩემს პრინცესას- დაიჩლიფინა იანმა და ჯონკუკს შეახტა ზურგზე, ჯონკუკიც წამოდგა ლოგინიდამ და მისი ტრიალი დაიყო.
-პრინცსა დედიკო მაინც ჩემია- ჯონკუკი პოზიციას არ თმობდა და თან ცდილობლა არ გაეიღიმა მაგრამ იანის საყვარელ კისკისზე თავს ვერ იკვებდა, როგორც მე.
-არა, ის ჩემი პრინცესა.- კისკისით დაიყვირა პატარამ და ისევ ამოძვრა ლოგინზე. ჩემკენ მობობღდა მაგრამ ჩამეხუტა. მეც ხელები მოვხვიე და მისი გემრიელი სურნელი ჩავისუნთქე. მარა ვინ მაცადა ჯონკუკმა ხელიდან მომაცილა პატარა მე კი მხარზე გადამიკიდა და ოთახში დაიწყო ჩემი თრევა, პატარა იანიც სიცილთ მოგვზევდა და ჯონკუკს ფეხებში ებლანდებოდა თქოვნით დავესვი. მეც ვიცინოდ ბოლო ხმზე მარა მერე თავბრუს ხვევა დამეწყო. სახე ნელნელა დამისერიოზულდა გულის რევაც ცუდად მხდიდა.
-ჯონკუკ დამსვი- ვუთხარი მაგრამ მან ვერ გაიგო და გააგრძელა სირბილი ოთახში.
-ჯონკუკ დამსვი- ამჯერად მართლა ვიყვირე, საშინლად ვგრძნობდი თავს. ორივე წამიერად გაჩერდა ჯონკუკმა დამსვა და პირდაპირ ხელებში ჩავუვარდი, ფეღზეც კი ვერ ვდგებოდი.
*ჯონკუკს P.O.V*
მინსუს ხმა მართლაც შემაშინებლად ჟღერდა. ორი წამით გავშეშდი მერე კი ძირს დავსვი მაგრამ ვერ გაჩრედა ფეხზე. რომ არ დამეჭირა პირდაპირ წაიქცეობა. ღრმად დაიწყო სუთქვა, ოფლმა დამასხა, იანის ორსუობის მერე რამოდენიმეჯერ წაუვიდა გული, მაგრამ ბოლო 2 წელია ასე არ მოსვლია. კანი სულ გაპითრებული ქნდა.
-ჰეილი ჯინს დავრეკავ და საავადმყოფოში წავალთ- ერთი ეს გამახსენდა ამ წუთას
-ჯონკუკ რა რიცხვია დღეს?
-22-ი- ვუპასუხე რამდენიმე წამიანი ფიქრის მერე რადგან ამ კითხვას არ ველოდი. ჩემს მკლავებზე ჩაბღაუჭებული ხელები დაეძაბა. ერთი ამომხედა. მერე წამში აიფარა ხელი ფირზე და სააბაზანოში შევარდა. ასე უკვე 4 წელია არ მინერვიულია, მაშინვე უკან გავეკიდე სააბაზანოში შევარდი და კარაბიც მოვკეტე რომ იანი არ შემოსულიყო. მინსუ მუხლებზე დაჩოქილი იდგა უნიტაზის წინ და გულის რევისგან ახველებდა. სანამ მივხვდებოდ რა მექნა დებილივით ვაშტერდებოდი. მერე მივვარდი და თმა დავუჭირე, ზურგზე ხოლს უსმევდი. თითები მიკანკალებდა თან იანზე ვფიქრობლი რომელიც კარებზე აბრახუნებდა და უკვე ტიროდა დედიკოს ძახილით. ღებინება შეწყვიტა და იატაკზე დაჯდა. მე მაშინვე ხელები ცივი წყლით დავისველე და სახეზე წავუსვი.
-მინსუ?- მე თვითნ შემეშინდა ჩემი ხმის
-შეგიძლია ის ყუთი მომაწოდი.-დაწნილ კალათაზე მიმითითა. მაშინვე მივაწოდე
მან რაღაც ვარდიფერი ამოიღო მერე წამოდგა, სახე ცივი წყლით დაიბანა
-გადი გთხოვ- თვალებ დახუჭულმა მითხრა. ხმა ძალინ ჩვეულებრივი ჰქონდა რაც გამიკვირდა, მაგრამ ამგაზე ფიქრის თავი ნამდვილად არ მქონდა
-ჰეილი რა გჭირს მითხარი სანამ გადავირიე- მთლიანად დავიძაბე
-გადი და იანი დაამშვიდე ახლავე გამოვალ
-კარგი- შეწინაარმდეგებას აზრი არ ჰქონა.- იცოდე კართან ვარ რო რამე დამიძახე, ხუთ წუთში თუ არ გამოხვალ მე თვითონ შემოვალ.- მუქარასავით ჟრერდა მარა ეს არ მაღელვებდა, მან უბრალოდ თავი დამიქნია.
იანი ძვლივს დავამჩვიდე, დედაო ყვიროდა ბოლო ხმაზე, მაინც როგორ უყვარს მინსუ ალბათ თავსაც დადებს მის გამო, ამ ასაკშიც კი. ძვლივს შეწყვიტა ტირილი და მხარზე მოხვეული დამშვიდდა. ამ დროს კი მინუც გამოვიდა. ბავშვი ძირს დავსვი და ორივე მასთან მივედით. პატარა ფეხზე მოეხვია და ისევ ატირა. მინსუ სრული სერიოზულობით მიყურებლა, მერე ხელში რაღაც მომაწოდა და პატარასკენ მიტრიალდა, დაიხარა და ჩაეხუტა. ეს .... ეს ხომ ორსულობის ტესტი..... ორი ხაზი.....

*ჰეილის P.O.V*
სააბაზანოდან გამოსული ძვლივს ვიკავებდი სიცილს მაქსიმალურად მინდოდა შემეშინებინა ჯონკუკი. ბავშვი ხელში ყავდა აყნანილი თავი მის თავზე ჰქონდა დადებული და თან არწევდა რომ დაემშვიდებინა. ამ სურათზე ყოველთვის მიჩქარდება გული, ახლა ვხვდები რომ ჯონკუკი აღარ არის ის დაუცველი 20 წლის ბიჭი პატარა ბავშვით ხელში, ახლა კაცია რომელიც ოჯახის სათავეში ღირსეულად დგას. ბავშვი მაშინვე დასვა და მომვარდა, მის თვალებში იმდენი შიში იყო, იმენი სიყვრული, იმდენი გრძნობა რომ კინაღამ მათში ჩავიკარგე, მაგრამ იანმა ნამდვილად არ მაცადა ფეხებზე მომეხვია და ტირილი დაიწყო. მე ჯონკუკს ხელში ორსულობის დადებითი ტესტი მივაწოდე, პატარასთან დავიხარე და ჩავეხუტე, თან ჯონკუკს არ ვაშორებდი თვალს მაინტერესებდა რეაქცია. როცა დინახა თვალები დაუფართოვდა, იმან შემაშინა რომ სხვა არანაირი რეაქცია არ ჰქონია სახეზე.
-დედიკო რატო აგერია გული? ბევრი ტკბილი ჭამე?
-არა საყვარელო უბრალოდ იმის ბრალია რომ მამიკოს რეზინის სათამაშოებთან თამაში არ უყვარს- ირონიით ვითხარი და ჯონკუკს მკველელი მზერა ვესროლე, მაგრამ არამგონია გაეგონა რა ვთქვი.
-მე მიყვარს რეზინის სათამაშოები- გაიკვირვა პატარამ
-კაია თუ გიყვარს რომ გაიზრდები იმედია ისევ გეყვარება- შუბლზე ვაკოცე დაბნეულს და ისევ ჯონკუკს ავხედე. რომელიც ისევ ისე იდგა მგონი თვალიც არ დაუხამხამებია. პატარას ხელი გავუშვი და გავსწორდი, მერე გვერდი ავუარე და სამზარეულოსკე წავედი. როგორც ჩანს კაი ხანი არ აპირებდა აზრზე მოსვლას, სიცილით გავედი დერეფანში, მაგრამ უცებ დამავლო ხელი მაჯაში სწრაფად მომატრიალა და მთელი ძალით მაკოცა, ტუჩემი თითქმის მომაჭმა ჯერ ისევ ვიცინოდი მაგრამ მეც ავყევი. ხელები კისერზე მოვხვიე მანაც სიმაღლის განსხვავების მაგო ამწია და დამატრიალა.
-ჯერ ზუსტად არ ვიცით ექიმთან უნდა წავიდეთ-ვუთხარი მაზე მიკრულმა
-ეგრე აღარ შემაშინო იცოდე-შუბლზე შულბლ მოდებულმა მითხრა
-კარგი- დავთანხმდი სწრაფად და ისევ ვაკოცე. გული ისე სწრაფად მიცემდა ალბათ მისი სიჩქარით საოცარი დაოდენობით ელექტოენერგიას შეაგროვებდით. ამ დროს
-ხო მაგრამ რა შუაშია რეზინის სათამაშოები?- ახლა გამოვიდა ოთახიდან დაბნეული იანი. ორივეს სიცილი აგვიტყდა, იანმა კი წუწუნი დაიწყო ამიხსენითო, პასუხი კი როგორც მის ბევ კითხვაზე იგივე იყო
-როცა გაიზრდები გაიგებ- სიცილით უთხრა ჯონკუკმა
-ოოოო კარგით რაა მასე როდის გავიზრდებიი?- ჩვენ ისევ გაგვეცინა.
-კარგი მოდი მაშინ გაგახარებ
-მიდი აბა- თვალები აენთო იანს, ზუსტად ჯონკუკივით დიდი და ყავისფერი თვალები აქვს.
-მალე დაიკო ან ძამიკო გეყოლება
-მარლა?- ახლა მე მკითხა პატარამ მეც თავი დაუქნიე
-იესსსს, იმედია დაიკო იქნედა, მერე ჩემი პრინცესა მეყოლება დასაცველად და შენსას აღარ წავიყვან- გაუცინა ჯონკუკს და ჩემკენ გამოიქცა
-დასაცავად?- ვერ მივხვდი რა იგულისხმა პატარამ
-ხო მამიკომ მითხრა რომ, შენთან იმიტომ ძინავს რომ შენ ხომ ყველაზე ლამაზი პრინცესა ხარ, ხოდა სხვა სამეფოს დრაკონს შენი წაყვანა უნდა და მამიკო ხო მეფეა და გიცავს, მე კი მხოლოდ პრინცი ვარ, ძლიერი და მამაცი მარა მაინც პრინცი ამიტომ ვერ დაგიცავ-ჩამოაღალიბა სლიფინით და თან გაჭიმული
-მართალი ხარ- სიცილით ვუპასუხე და ჯონკუკს ავხედე რომელიც ასევე იცინებოდა და მხრებს იჩეჩავდა.
-ახლა მშია!- დაიყვირა იანმა და სამზარეულოსკენ გაიქცა.
-რა კარგი ფანტაზია გაქვს საყვარელო-წელზე შომოვხვიე ხელი ჯონკუკს და სწრაფი კოცნა დავუტოვე
-მეც მიკვირს, ხანდახან ვფიქრობ მოთხრობა ხომ არ დავწერო ბავშვებისთვის, ისეთი ზღაფრები მაფიქრდება ხოლმე- თავი დაიფასა მან
-ხო მასე ქენი- ისევ ვაკოცე და იანის გზას დავადექით. დღე ისევ ხალისით გავიდა. საღამოს ძალიან დაღლილები ვიყავით ყველა. ბავშვი უნდა დამეძინებინა, მაგრამ ჯონკუკმა ძალით გამომაგდო ოთახიდან. მეც ჩვენს საძინებელში შევძვერი გამოვიცვალე და ლოგინში ჩავწექი. ეს ჯონკუკმა არ იცის, მაგრამ როცა ოთახში არ არის რაციას ვრთავ ხოლმე. ამის დახმარებით მესმის იმ ოთახში რას შვებიან. ახლაც ასე მოვიქეცი მოვკალათდი კარგად და მოსმენა დავიწყე
- მა?
-გისმენ?
-როგორ გგონია დედიკოსავით ლამაზი იქნება?
-კი ზუსტად დედიკოსავით
-მეც ვეყვარები ხო? როგორც დედიკოს შენ უყვარხარ
-რათქმაუნდა ეყვარეი ის ხომ შენი დაიკო იქნაბა
-კარგი მაშინ, შენ არ ინერვიულო მე დავიცავ სხვა სამეფოს დრაკონებისგან
-მე შენ გენდობი პატარა გმირო.-ღიმილი არ მშორდებოდა სახიდან - აბა მითხარი დღეს რა ზღაპარს ვკითხულობთ- გააგრძელა ჯონკუკმა
-არა მიმღერე- აი ჩემი ბიჭი ჩემს აზრებში ზის. ჯონკუკი შესანიშნავად მღერის, მისი ხმა ისეთი სუფთა და სასიამოვნოა, როცა პატარას უმღერის მეც ვტკბები მისი ხმით. როცა ვთხოვე ჩემთვის ემღერა არაო, არ მაქვს კარგი ხმაო, არადა შესაიშნავად მღეის. *(შეგიძლიან თქვენც ნახოთ იუთუბში JOEN JUNGKOOK- WE DON’T TALK ANYMORE(COVER) მართლა საოცარი ხმა აქვს )* ჯონკუკმა დაიწყო სიმღერა და მის ტკბილ ხმაზე მეც მომერია ძილი. არ ვიცი როგდის შემოვიდა ოთახში მაგრამ მისმა თბილმა ხელებმა ჩემს წელზე გამომაფხიზლა.
-გაგაღვიძე?
-არა მაინც არ ვიძინებდი, შენ გელოდებოდი- მისკენ გადავბუნდა, კოცნა დავუტოვე და მივეკარი -მეც მიმღერე რა?- ვთხოვე ჩუმად. ერთი წუთით გაჩერდა მერე შემომხედა გამიღიმა
-კარგი, ჩემს გოგოებს ვუმღერებ
-გოგოებს?
-მე და იანს გვჯერა რომ გოგოა- ისევ გაიკრიჭა და მუცელზე დამადო ხელი.
-მოდი ჯერ გავარკვიოთ არის თუ არა და მერე გავიგოთ გოგოა თუ ბიჭი
-კარგი- ტუჩებზე მაკოცა მან. მე ისევ მოვკალათდი მის მკავებში და დაველოდე როდის დაიწყებდა. ჩემი საყვარელი სიმღერა იმღერა, მეც გავინაბე.
მართლაც აღმოვჩნდი ორსულად, ამის გარკვევაში ჯინი დაგვეხმარა.სირთულეები ამჯერად არ მოყოლია ორსულობას, რამე რომ მომხდარიყო ალბათ ჯონკუკი ამდენი ნერვიულობით მოკვდებოდა კიდეც. ყველაზე ახალი ის იყო თუ როგორ აგვეხსნა პატარასთვის ჩემი სუნებზე აგრთულება და ასევე მუცლის გაბერვა და კიდევ რატო ეფერებოდა მამიკო გაბერილ მუცელს და მას ჩემ გოგოს რატო ეძახდა, მაგრამ აქ ჯონკუკის ფანტაზიამ ისევ გადაგვარჩინა. უთხრა რომ ჩემი მუცელი საათივით იყო, რაც უფრო იზრდებოდა მუცელი მით იფრო მალე მოიყვანდა გოგონას წერო, ხოლო როცა მუცელი ისევ დაიფუშებოდა ჩვენ პატარა ბავშვი გვეყოლებოდა. ამ მოჩორთილმა ჩემს მიერ დიდი აღიარება მოუტანა მას და ისე დიდი რომ ტაემაც კი გამოიყენა. ხო სუა და ტაეს 3 წლის ბავშვები ყავთ, ტყუპები, რომლებზეც იანი გიჟდება. დანარჩენმა ბიჭებმც მოიყვანეს ცოლი ზოგი ახლა აპირებდა და იყვნენ ერთ ამბავში.
ბავშვები არ მიგვიყვაია ჩვენ მშობებთან, უბრალოდ სამახსოვრო სურათები გავუგზავნეთ მათ. მათთან აღარ დავდიოდით, ჯონკუკი ამის უფებას არ მაძლევდა მოლო ამბის შემდეგ.
ჩვენი ცხოვრება ნელ-ნელა მიდიოდა, ხდებოდა კარგიც და ასევე ცუდიც. არ ასებობს ცხოვრება მხოლოდ კარგი რაღაცეებით გარშემორტყმული, ცხოვრება დიდი ამოცანაა რომელსაც ბევრი ფორმულა სჭირდება რომ ამოიხსნას, ზოგი მათგანი ძნელი გასავლელია, ზოგს მწუხარება მოაქვს ზუგს კი უზომო ბედნიერება. ჯონკუკთან ცხოვრების შემდეგ მივხვდი რომ არ არის მნიშვნელოვანი სიმდედრე, არც ძალა, საჭიროა მხოლოდ მარტივი ნივთები, მაგალითად სიყვარული. მე და ჯონკუკიც რათქმაუნდა ვკამათობდით ერთმანეთში მაგრამ ბოლოს მაინც ვრიგდებოდით, რაგდან ვიცოდით რომ ეს კამათიც უზომო სიყვარულის გამო იყო. არ არის საჭირო ცხოვრებაში თეთრ რაშზა ამხედრებულ პრინცს ელოდო, მთავარია იპოვო ის ვინც შენს გულის ცემას ყველა შეხებისას, გაღიმებისას, თუნდაც ლაპარაკითაც ზრდის. დაეხმარო მას ყველანაირად და იყო ბედნიერი მიმით რომ შენი ოცნების მამაკაცთან ხარ და უყვარხარ ისე როგორც შენ გიყვარს ის.
ჩვენი ცხოვრება იყო „ჰეფი ენდი“ როგორც ზღაპრებში არის, მაგრამ ამ ბედნირი დასასრულისთვის ჩვენ ბევრი გავიარეთ. ყველაფერი კი სიყავრულით გავაკეთეთ. რაც შეეხება ჩემს ბავშვობას, გახსენებით ვერ გავიხსენე, მაგრამ ჯონკუკს ყველაფერი დაწვილებით მოვაყოლე. ახლა წარმოვადგეთ ჩვეულებრივ ოჯახს ორი უმშვენიერესე ბავშვით, გოგონას მელისა დავარქვით, უფროსწორაად იანმა დაარქვა, სანამ დაიბადებოდა მანამდეც მელისას ეძახდა, ამიტომ ჩვენც ასე დავარქვით პატარას. ჩვენ არ ვართ მიდარი ოჯახი, მაგრამ მიუხედავად ამისა ჩვენს სახლსი ყოველთვის თბილი აურაა და ყველას უყვარს ერთმანეთი, ამის გამო კი ფულის დათმობა ნამდვილად ღირდა.
*******************
ყველას დიდი მადლობა ვინც კითხულობდით <3 იმედია თქვენც ნასიამოვნები დარჩით. ბოდიშს ვიხდი ასევე შეცდომებისთვის და ასევე იმისთვის რომ გალოდინებდით. ასავე დიდი მადლობა მხარდაჭერისთვის იმათ ვინც სულ აკომენტარებდა <3 შემდეგ ნამუევარსაც აუცილებლად გაგიზიარებთ, მაგრამ ამჯერად ჯერ დავწერ და მერე დავდებ რომ არ გალოდინოთ ^^ ყველას უღრმესი მადლობა<3 მომავალ შეხვედრამდე....