მკვდარი ანგელოზი (თავი 2,3)
მალე ალბათ სანდროც მოვა... სად არის? რატომ იგვიანებს? ველოდები... ველოდები... დავიღალე... აღარ შემიძლია... მივდივარ... დავიღალე... აღარ შემიძლია... მივდივარ... უცბად სუნთქვა შემეკრა, ვეღარ ვსუნთქვადი, თითქოს სპირტის სუნი... თვალები ნელ ნელა მეხუჭება და იმის მერე არაფერი მახსოვს... თვალები გავახილე,მხოლოდ ბუნდოვნად ვხედავდი რა ხდებოდა, ძალა გამოცლილი მქონდა, ბუზის გაფრენის ხმაც კი არ მესმოდა, მაგრამ ვგრძნობდი ვიჯექი, ხელებში სისხლი ჩამქცეოდა და ვეღარ ვაქანებდი... ირგვლივ მიმოვიხედე ასაკით ჩემზე პატარა გამურული ბიჭები და გოგონები იწვნენ, შეშინებულები მიყურებდნენ და თითქოს რაღაცის თქმას აპირებენო ისე ამოძრავებდნენ პირს... კანის ფერით და სახის მოხაზულობთ აშკარა იყო, რომ ისინი აქაურები არ იყვნენ. იქით აქით ვიყურებოდი და არც კი ვიცი რატომ, მაგრამ ნაცნობ სახეს ვეძებდი. არ ვიცი ვის იქნებ მეგობარს? დედას? მამას? მანოს? სანდროს???! მაგრამ არა მხოლოდ ეს სასოწარკვეთილი ბავშვები... რატომ უნდა გააკეთო ასეთი რამ? ოჯახს შვილები რატომ უნდა მოპარო? და ჩუმად თქვა, იმედნად ჩუმად საკვივრელია მან თუ გაიგო -რატომ? თავი დახარა და ფიქრებში გადაეშვა რაზე ფიქრობდა? მეგობრებზე? დედაზე? მამაზე? მანოზე? ან იქნებ... იქნებ სანდროზე... კარი იღება, უჩვეულო სილუეტი შემოდის წელში მოხრილი, ხის ჯოხს დაყრდნობილი მას კი უკან ვიღაც მოჰყვა და ნინის შეეშინდა.. რისი? რატომ? ვისი? არა! მოხუცის არა! ეგონა... ან იქნებ არც ეგონა... იქნებ არ ცდებოდა... ის სანდრო იყო? - გამარჯობა პატარავ - დამცინავი ხმით დაიწყო ბიჭმა. გოგონას არეფრი უთქვამს, ან რა უნდა ეთქვა? გრძნობდა გულში საფლავს უთხრიდნენ. გრძნობდა კლავდნენ. უხაროდა... რატომ? დედას ნახავდა, რომელიც უკვე დიდი ხანია დაკარგა, დედას, რომელიც ყველაზე მეტად ენატრებოდა! უყვარდა! ადამიანი რომელიც მისი ცხოვრების აზრს წარმოაგენდა! დედას! და თქვენ რომ დაკარგოთ დედა როგორ იქნებოდით? გეტკინებოდათ არა?! ხოდა მასაც ეტკინა! ეტკინა როგორც არასდროს! ტკიოდა, იტანჯებოდა! უყვარდა ! დედა უყვარდა, განიცდიდა სხვა რა უნდა ექნა? ფიქრის მეტი რაღა დარჩენოდა?! და სანდრო? მივიწყებული გრძნობები! არ იცოდა რას უპირებდნენ. არ იცოდა რატომ... და ისმის ისევ ის შეკითხვა რატომ? არ მოგბეზრდათ ეს კითხვები? არ მოგბეზრდაათ? მტკივა! სული მტკივა! გამოვიფიტე... მიშველეთ... და ისევ ის კითხვა... -რატოოოოოოოომ? - გოგონას სახეს ასველებდა ის უმოწყალო ცრემლები, უმოწყალო... იღრიალა და თავის გათავისუფლება ცადა, აქეთ-იქით ირხეოდა ძალიან სწრაფად, მაგრამ არაფერი გამოუვიდა... დიდხანს იწვალა მაგრამ ვერაფერს, რომ გახდა ბიჭს მიაპყრო გაბრაზებული მზედა, თვალები ჩასისხლიანებოდა... ტანით უკან წავიდა და ძირში დაეცა. სკამი გატყდა და გათავისუფლებულმა კარისკენ გაიქცა თუმცა ბიჭმა დაიკავა... აკოცა... გოგონა ზიზღით იშორებდა ბიჭს, მაგრამ იგი არ ეშვებოდა... როგორ ეზიზღებოდა... და თან... როგორ უყვარდა... მალევე დაარწია თავი სანდროს "ბრჭყალებს" და დაიკივლა მხველები შემოვარდნენ და გოგონა დაიჭირეს ხელებით... კედელზე მიაყრდნეს და იქ გააჩერეს შემდეგ სკამი მოიტანეს და იქ დასვეს... ბიჭს გაბრაზებული მზერა ჰქონდა, მუშკი შეკრა და კედელს დაარტყა. სახე ერთდროულად სიყვარულით და ზიზღით ევსებოდა. თავი შეატრიალა, თითქოს ჩუმი მონატრების ცრემლი გადმოვარდა თვალიდან, შედეგ კი ბიჭი აქვითინდა. ფეხაკრეფით გავიდა ოთახიდან. გოგონამ მოჰკრა თვალი ამ ყველაფერს და გაკვირვებულმა გააყოლა თვალი ბიჭს... უკვირდა... გაცოფებული სანდრო, გულჩვილ ბავშვად, როგორ გადაიქცა... ვერ ხვდებოდა რა ხდებოდა ! და ბერდს გადაყოლილი დამშვიდებას ცდილობდა. გამოუვიდოდა განა რამე? ----- თავი 3 ----- გამოვიფხიზლე. რაღაცაზე ვიწექი საშინლად ცივი იყო. მციოდა, ტუჩები ჩამლურჯებოდა, ფერი დამეკარგა... ვიყინებოდი... ნაბიჯების ხმა ისმოდა... ექოსავით ლაპარაკი აქა იქ... ხან ქალის ხანაც კაცის. სხვა ოთახში ვიყავი, წინაში არა. კედლები მწვანე იყო და ალაგ-ალაგ ნესტი იყო შესაბამისი სუნიც, თუმცა სხვადასხვა მედიკამენტებიც გარეოდა. მალე შემოვიდა უცნობი ინდივიდი და თუმცა ალერსიანი ხმით მომმართა. - ხელი გამომიწოდეთ თუ შეიძლება. - გავუწოდე... არც კი ვიცი რატომ, თუმცა ვენდე, ისეთი სათნო კეთილშობილი სახე ჰქონდა, თითქოს სევდანარევი თვალებით... მოხუცმა ხელზე სველი ბამბა დამადო ხელი დამიზილა და ნემსის გაკეთებაზ დააპირა. ნემსის ბავშვობიდან მეშინია... - არა... არა! შიშისგან ლამის ცუდად გავხდი. მოხუცმა გაკვირვებული მზერა მომაპყრო და ისევ იმ გულშიჩამწვდომი სანდო ხმით მითხრა. - დამშვიდდი... არ გეტკინება - ისევ ვენდე და პირველად ადამიანმა ნემსით ხელში, შეძლო ჩემი დამშვიდება. რა თბილია... ნეტამ რატომ ეხმარება ამ ხალხს? - რატომ? რატომ ეხმარებით ამ არაადამიანებს? - ვეღარ მოითმინდა ნინიმ - ასეა საჭირო! - კი მაგრამ თქვენ ისეთი... - ისეთი როგორი? - იცით ბავშვობიდან მეშინია ნემსის და თქვენ... - აჰამ, ყველაფერი მზადაა, უნდა წავიდე! კაცი კართან მივიდა ფრთხილადფ გააღო გოგონას შეხედა და გარეთ გავიდა. ნინის კითხვები თავს არ ანებებდა და მხოლოდ ეხლა შეამჩნია რომ ბორკილები არ ედო.. იქნებ... გაახსენდა კაცის ქმედება და კართან მივიდა, ვარაუდი სწორი აღმოჩნდა, კარი არ იყო ჩაკეტილი. გაუხარდა როგორც იქნა თავს დავაღწევო. გარეთ გაიხედა მხოლოდ ერთი ახალგაზრდა ექიმი დაინახა, მაგრამ იფიქრა თუ რამე გავუმკვლავდებიო და გაიქცა. ბიჭმა დაინახა და დაედევნა, გოგონა ძალიან ჩქარი იყო, თუმცა არ იცოდა საით წასულიყო... უმიზნოდ დარბოდა ექიმებს შორის და ვერავინ იჭერდა ბიჭი კი უძახდა -მოიცადეთ... მოიცადეთ! მაგრამ გოგო არ უსმენდა ისევ უმისამართოდ დარბოდა და უცებ მიკროფონიდან ხმა გაისმა... - ყველას საყურადღებოდ, გაიქცა ერთ-ერთი პატიმარი, დაიჭირეთ ის... ყური არ დაუგდო ნინიმ ნათქვამს და ისევ განაგრძო სირბილი, უმცა მალევე მოხვდა ჩიხში... გაჩერდა... ბიჭს შეხედა და მისკენ გაიქცა... --------------------- - ორი თავი გავაერთიანე რადგან ჩავთვალე ძალიან პატარა იქნებოდა - იმედია მოგეწონათ - მადლობა ყურადღებისთვის ^^ 
|
 |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
