როგორც კი დევილის ცხელი ტუჩები შემეხო მაშინვე ლავა ჩამეღვარა მუცელში, არაამქვეყნიურად მსიამოვნებდა მისი კოცნა, წელზე უფრო მეტად მომიჭირა ხელი, რასაც ჩემი კვნესა მოყვა, ახლოს მიმიზიდა და წელზე შემოხვეული ხელით ოდნავ ამწია, ორივე ხელი კისერზე მოვხვიე და ქვედა ტუჩზე ვუკბინე თან ვკოცნიდი, ოდნავ ამოიგმინა და უფრო გააღრმავა კოცნა, სააბაზანოს კარებზე მიმახეთქა ჩემი ქვედა ტუჩი თავის ტუჩებში მოიქცია, პირი ოდნავ გავაღე და სიამოვნების ოხრა ამოვუშვი, ერთი ხელი თმაში შევუცურე და ჩემკენ უხეშად მოვქაჩე, მეორე ხელით მის მაისურს ჩავებღაუჟე, გაგიჟებულები და გაველურებულები ხან ვკოცნიდით და ხან ვკბენდით ერთმანეთს, ნელნელა კისრისკენ სველი კოცნებით მიიწევდა, ვიგრძენი სველი პრიალა ზედაპირის შეხება ყელზე, ენა ნელა ჩამატარა და ლავიწზე გადამისვა, თითქოს რაღაც გემრიელ დესერტს აგემოვნებდა, ლავიწის ძვალზე მიკბინა ოდნავ და მერე ენა გადამისვა, მერე ისევ მაკოცა, თან საჯდომზე მომიჭირა ხელი და უფრო მეტად მიმწია თავისკენ ( არადა ისედაც აკრული ვყავდი). სიამოვნების ბგერები და ოხვრა ამომდიოდა პირიდან, თავს ვერ ვაკონტროლებდი და არც მინდოდა ჩემი გრძნობების უარყოფა, მთელი არსებით მინდოდა დევილი შემეგრძნო, მაისურის ბოლოებს დავწვდი და მაშინვე მის ხელებში აღმოჩნდა ჩემი მაჯები
-ამის დროც მოვა. ძალიან ძალიან და კიდევ ძალიან ხავერდოვანი, ამავე დროს ჩახლეჩილი და ვნებიანი ხმით მითხრა, ყურის ბიბილო ტუჩებს შორის მოიქცია და ოდნავ ქვემოთ მოქაჩა, ამაზე ეკალმა დამაყარა და რამის გავითიშე, ზუსტად ბიბილოს ქვეშ მაკოცა და მორჩა ეს პიკი იყო, მხოლოდ მისი ხელიღა მიჭერდა რომ არ წავქცეულიყავი, ორივე ხელით მხრებზე ჩავეჭიდე აზრზე მოსასვლელად და თვალებში შევხედე.-როგორ დნები ჩემ შეხებაზე. კმაყოფილი ტონით მეუბნებოდა. ნელნელა ხელი გამიშვა და მყარად ვიდექი ფეხზე, ოდნავ მომშორდა მაგრამ წელზე მაინც ვგრძნობდი მის ძლიერ ხელს, ამ ოდნავი მოშორებითაც კი სიცივე შემეპარა სხეულში, არ მინდოდა მისი მოშორება, არ შემეძლია ეს აღუწერელი გრძნობა უგულებელვყო, მისი შეხებისას თითოეული უჯრედი მიცოცხლდებოდა და ხარობდა, ვგრძნობდი თავს ცოცხლად და ქალად, სასურველ ქალად, მისი ყოველი ცივი გამოხედვა კი არ მაშრებდა მასთან ,არამედ უფრო მითრევდა და მიმილტვოდა მისკენ, ვიცი ბევრი იფიქრებს ალექსზეც ემართებოდა ასე და ნამდვილ კახპად შემრაცხავს, მაგრამ დევილთან სულიერ და ყველანაირ სიახლოვეს მთხოვს ჩემი თითოეული ქსოვილი და არსება, მართალია ალექსი მიყვარდა, უდიდეს ვნებას ვგრძნობდი მის მიმართ, მაგრამ ნათქვამია სიყვარულიდან ზიზღამდე ერთი ნაბიჯიაო და პირიქითაც, მისი ნამოქმედარის დავიწყება არ შემეძლო, რაშ გამოიხატეებოდა მისი სიყვარული? ჩემთან სე*სით დაკავებაში და მერე ალისიაზე დაქორწინებაში? ნამდვილი სიყვარულისთვის უნდა იბრძოლო, მიუხედავად იმისა რომ გარემოება ხელს არ გიწყობს შესაძოა რომ მეორე ნახევარს გაანდო სიტუაცია და მასთან ერთად გადაწყვიტო ასეთი საკითხები, მოკლედ იმის თქმა მინდა რომ რაც არ უნდა მოხდეს სიმართლეს გავარკვევ მაგრამ გეგმებზე უარს არ ვიტყვი, ყველა პასუხს აგებს და ყველას ჩემი ხელით გავისტუმრებ იმქვეყნად რათქმაუნდა რაც ამქვეყნიური ჯოჯოხეთური ცხოვრების შემდეგ.
მე და დევილი რამდენიმე წამი ასე ვიდექით მერე სახლის ფანჯარას რაღაც პატარა მაგრამ საკმაოდ წვეტიანი ნივთი მოხვდა რადგან მინა მაშინვე ნამსხვრევებად იქცა.
დევილი იმ წამსვე გამოერკვა, ოთახში მძიმე პატარა ნივთი შემოგორდა, რამდენჯერმე დაეცა იატაკზე და საწოლის ქვეშ შევარდა, გული ამიჩქარდა და შეშინებული თვალებით შევხედე დევილს რომელმაც თავისი ქურთუკი ელვის სისწრაფით გაიხადა, მომახურა და საბაზანოში ხელშ აყვანილი შემიყვანა, ძალიან სწრაფად მოქმედებდა, შიგნითა საკეტიდან გასაღები გამოაძრო აბაზანის კარს-მშვიდად დამელოდე პატარა-ესღა მითხრა და გაიხურა, გარედან გავიგე როგორ გადატრიალდა გასაღები საკეტში და მივხვდი რომ კარი გარედან ჩამიკეტა. თვალები გამიფართოვდა და მაშინვე ვეცი აწ უკვე ჩაკეტილ კარს და სახელური დავატრიალე რამდენჯერმე
-დევილ კარი გამიღე. რამდენჯერმე დავაბრახუნე-დევილ გეხვეწები გამიღე ( უკვე ყვირილზე გადავედი) კიდევ ვაბრახუნებდი და სახელურს ვაწვალბდი -დევილ გამიღეეეეე...
რამდენიმე წამში დიდი ბრაგუნის და ნამსხვრევების ხმა გავიგე, ჩემს ოთახში ალბათ გადატრიალება ხდებოდა, დევილი კი მარტო იყო სულ მარტო და ვინ იცის რამდენი ებრძოდა, ძირითადად კაცების ხმა მესმოდა, იგინებოდნენ და ლეწავდნენ იქაურობას. არცერთი წამით გამიფიქრია რომ დევილმა იქ დამტოვა, გული მსგავსი რამის გაფიქრების საშუალებას არ მაძლევდა. -გამიღე დევილ... დევილლ... გესმიიიის... (ვყვიროდი, არადა ვიცოდი ცოცხალი თავით იქიდან არ გამომიშვებდა). სახელურს ვეჯაჯგურებოდი როცა კარს ვიღაც ძლიერად მოეხეთქა და მოულოდნელობისგან უკან გავიწიე ინსტინქტურად
-შენი ბო*ი გამოათრიე...
-შენი დედა შე**ცი
-რატო არავის უთმობ მაგ ნაბ****არ გოგოს...
მსგავსი შინაარსი სიტყვები მესმოდა, რათქმაუნდა ჩემზე იყო საუბარი, აქ უკვე ლინა კრიხელივით უნდა მოვქცეულიყავი, ნამდვილად გავცოფდი მათ სიტყვებზე, გონს სწრაფად მოვეგე, სააბაზანოს სარკეშ ჩავიხედე, თეთრი მოკლე კაბის გარედან ალექსის მოსაცმელი მქონდა მოხვეული, გავიხადე და ხელზე გადავიხვიე, მუშტი შევკარი და პირდაპირ სარკეს დავარტყი, ყველაზე დიდი ნამსხვრევი ავიღე ერთ ხელში, მეორეში ორი ცალი ოდნავ პატარა, კარისკენ შევბრუნდი, რომლის მეორე მხრიდან კვლავ ისმოდა გინების, მსხვრევის და ბრახუნის ხმები. მაგრად მოვჭირე შიშველი ხელები შუშის ნატეხებს, ღრმად ჩავისუნთქე და შიშველი ფეხი რომელიც ცივ მეთლახზე უფრო მეტად შეციებულიყო და უგრძნობი გამხდარიყო კარს დავარტყი, წამით ყველა გაჩუმდა, პირველ ჯერზე ოდნავ შეირყა კარი მაგრამ არ გატეხილა, მეორედ უფრო ძლიერად უნდა დამერტყა როცა ვიღაცამ დაიძახა
-აქ ჰყავს ეს ბო*ი მიდი სანამ ამას გავასაღებ. ბოლო წვეთი იყო, უფრო ძლიერად ვკარი წიხლი კარს და საკეტი ჩატყდა, კარი ნელა გაიღო. პირველი რაც თვალში მომხვდა დალეწილი ავეჯი და დამსხრეული ნივთები იყო,
-დაიჭირე ის კახ*ა. როცა ეს წინადადება გავიგე ეგრევე მომვარდა ვიღაც და ძრს დამახეთქა, ზემოდან დამაწვა და შავი ამაზრზენი თვალებით შემომხედა
-გაები შე ნაბო**რო. ირონიულად ჩაიცინა და თმაშ მწვდა
-ისე შენი დედა მოვ***ან. დევილის ხმა გავიგე და წამსვე მომშორდა მძიმე სხეული და ფეხზე წამოვდექი, დევილმა დანა ყელში გამოუსვა, ძირს დააგდო და ზედ დააფურთხა. უკნიდან ვიღაც შეახტა და კისერში ნემსი ჩაარჭო, ამის დანახვაზე მაშინვე მივეჭერი და თმით დავითრიე, ერთ-ერთი პატარა შუშა საძილე არტერიაში ჩავარჭე, თვალები სკუმბრია თევზივით გაუფართოვდა, ხელი მიიდო ჭრილობაზე და რომ მიხვდა უკვე ვეღარ გადარჩებოდა, საცოდავად ამოიხრიალა და გადავარდა.
ოთახში მიმოვიხედე, რაღაც ისე ვერ იყო. თავს აღარავინ გვესხმოდა მაგრამ ვგრძნობდი მესამე პირიც იყო ჩარეული ამ ამბავში. დევილს ვუყურებდი როცა სწორედ ეს მესამე პირი შემოვიდა სამზარეულოს მხრიდან
-ამათი დედა შე**ცი როგორ მოაგნეს. გამწარებული იყო და როცა მე დამინახა ერთიანად გაშრა, მე რა დამემართა? ვერ აღვწერ, ცივმა ოფლმა დამასხა, ტანში გამცრა და ამ სიცხეში ისეთი სიცივე ვიგრძენი რომ კიდურები ერთიანად გამეყინა, ხმის ამოღება მინდოდა და ერთ ასოსაც ვერ წარმოვთქვამდი, გაშეშებული და გაოგნებული ვიდექი მათ წინაშე, ხელში მოთავსებულ შუშებს ისე ვუჭერდი ხელებს რომ სისხლიღა მდიოდა გაუცნობიერებლად საკუთარი თავისადმი მიყენებული ჭრილობებიდან, სისხლის წვეთები ნელნელა ეცემოდა ხალიჩაზე... თითქოს ორივემ ახლაღა გააცნობიერა ჩემი იქ ყოფნა...
დევილი ნელა წამოიწია ჩემკენ, შუშის ნამსხვრევები ხელებიდან გამომგლიჯა მიუხედავად იმისა რომ ჯიუტად მქონდა მოჭერილი ხელები. შემეხო თუარა იმ წამსვე გავთბი და გავლღვი, მზერა მასზე გადავიტანე, ახლაღა მოვეგე გონდა, სანამ დევილი რამეს მეტყოდა მეორე სილუეტისკენ წავედი რომელიც დამნაშავის თვალებით მიყურებდა მაგრამ მზერას ჯიქურად არ მაშორებდა. გამძვინვარებული მივდიოდი მისკენ, თვალებიდან ნაპერწკლებს ვყრიდი, რაც უფრო ვუახლოვდებოდი მით უფრო მეკიდებოდა სიბრაზის ცეცხლი და მწვავდა ისე რომ მისი მოკვლა მინდოდა, რამდენიმე მეტრითღა ვიყავი დაშორებული, სისხლიანი ხელი გავშალე, მივუახლოვდი თუარა სახეში სილა გავაწანი ისეთი რომ შებარბაცდა, ლოყა საშნლად გაუწითლდა, ყბები ერთმანეთს მაგრად დააჭირა ნერწყვი მძმედ გადაყლაპა, ხელი მეც კი მეწვოდა ისე ძლიერად შემოვარტყი მაგრამ იმაზე მეტად მაინც არა რამდენადაც გულის წვას განვიცდიდი, სახეწაშლილმა შევხედე. თავი ჩემკენ მოატრიალა და პირი გააღო რაღაცის სათქმელად მაგრამ არ ვაცადე
-კრინტი არ დაძრა ალექსანდრე მეტრეველო თორემ აქვე ტვინს გაგასხმევინებ! ისეთი ტონით წარმოვთქვი რომ გეფიცებით მეც შემეშნდა ჩემი თავის. ალექსი დამნებდა და დამყვა. პირი ისევ მოკუმა და მოთმინებით დაელოდა მოვლენების განვითარებას.
ამ დროს დევილი რას აკეთებდა? მშვიდი ტონით გვიყურებდა და ხელს არ მიშლიდა, იცოდა რომ რაღაცას გავაკეთებდი და არც მეწინააღმდეგებოდა, ემოციების დაცლა მჭირდებოდა და ჩემ ნებაზე მიმიშვა, არ ჩაერია. როცა მოვბრუნდი უკან ისევ ისეთი მშვიდი სახით იდგა, ჯიბეებში ხელი ჩაეწყო და პირველად მიყურებდა ასეთი თბილი გამოხედვით. სიტყვებით ვერ გადმოსცემდა გრძნობებს, ეს უკვე აშკარა იყო ჩემთვის და არც ვითხოვდი ამას მისგან.
მისკენ წავედი. თვალს არ მაშორებდა და არც გამომეტყველებას ცვლიდა, მოულოდნელად თვალები მოჭუტა, ტკივილი გამოესახა სახეზე და თვალდახუჭული უსულოდ დაეცა იატაკზე
-დევიილ. სასოწარლვეთილმა ვიხავლე და მასთან ერთად ჩავიჩოქე. სულ ცივი იყო, ტუჩები გალურჯებოდა და კრიჭა ჰქონდა შეკრული
-ალექს გეხვეწები... ეს ორი სიტყვა როგორ წარმოვთქვი არც მახსოვს, ისიც ვერ შევამჩნიე როგორ გამომგლიჯა ხელიდან დევილი და არეულ საწოლზე დააწვია, პულსაციას უსინჯავდა
-ამის დედა მოვ***ან... ამათი დედა შე***ცი. ალექსი გამწარებული მივარდა შპრიცს რომელიც რამდენიმე წუთის წინ დევილს კისერში გაუკეთეს-ამათი *ლე დედა მოვ*ან. გამძვინვარებულმა ჩაიდო შპრიცი ჯიბეში და მომიბრუნდა მაგრამ შკირებული ვიჯექი ისევ დევილის დაცემის ადგილას, ცრემლიც კიარ მომდიოდა, უბრალოდ სულის ნაწილის გამოგლეჯვას ვგრძNობდი, სული მეწიწკნებოდა, ნაფლეებად მეხეოდა და ვკარგავდი, ამას ვგრძNობდი სხვას ვერაფერს. ბუნდოვნად მესმოდა ალექსის ხმა რომელიც გამოფხიზლებას მთხოვდა, არ გეგონოთ რომ გული წამივიდა, არაა, თვალები გახელილი მქონდა და ერთ წერტილს მივშტერებოდი.
მხრებშ ჩამაფრინდა ალექსი და ფეხზე წამომაყენა, კიდევ მეძახდა რაღაცეებს რასაც ვერ აღვიქვამდი, მერე წვა ვიგრძენი ლოყაშ და გამოვერკვიე
-ლინა შემომხედე... შემომხედე ( დამიღრიალა გააფთრებულმა) შემანჯღრია და ისევ დამიღრიალა
-კარგი გამიშვი გისმენ. როგორც იქნა მომასულიერა
-შხამი შეუყვნეს იმ პი*****ებმა
-მაგას მეც მივხვდი მაგრამ ვერმოკვდება, არ შეგვიძლია ჩვენ ამით სიკვდილი, შხამი ვერაფერს დააკლებს. ველაპარაკებოდი და თან დევილის ცივ შუბლზე ხელს ვუსვამდი
-ვიცი ვიცი რომ ამ მხრივ უკვდავები ხართ. შეშფოთებული ხმა ჰქონდა მაინც
-ხოდა ნუღა ნერვულობ გონს მალე მოვა. უფრო ჩემი თავის გასამხნევებლად ჩავილაპარაკე
-არა არა ყველაფერი ასე მარტივად ვერ იქნება. ფიქრებით სადღაც წავიდა ალექსი და სკამზე ჩამოჯდა, თავი ხელებშ ჩარგო და ფიქრი დაიწყო. ამასობაში დევილი ისევ იგივე მდგომარეობაშ იყო, თვალები გავუხილე და ჩაწითლებული ქუთუთოები რომ დავინახე შემეშინდა, სწრაფად გავუშვი ხელი, პულსაციას ვუმოწმებდი მაგრამ თითქმის ისევ არ ესინჯებოდა, პანიკაშ ვერ ჩავვარდებოდი, უნდა მომეფიქრა მიზეზი თუ რატომ არ გამოფხიზლდა აქამდე.
რამდენიმე წუთი ასე გავიდა, ალექსი წამოხტა უცბათ და ასეთი გაფითრებული პირველად ვნახე, სასოწარკვეთილებაც არ ერქვა ამას უფრო უიმედობა და შიში ახლობელი ადამინის დაკარგვისა. ამ წამს გავიაზრე მისი ამ მდგომარეობაში ყოფნის მიზეზი : იცოდა შხამი რაც იყო!
-თქვი! წარბშეუხრელად ვუთხარი და გავირინდე.
-ლინა... ისეთი ტკივილით წარმოთქვა ჩემი სახელი რომ ვიცოდი უიმედო მდგომარეობა იყო
-თქვიიი!! უკვე გაბრაზებულმა ვუბრძანე
-შხამი.... ის... ლინა ჯანდაბა... სახეზე ხელები ჩამოისვა–ღმერთო....
მისი ასეთი ქმედებები უფრო მაშინებდა და სწორედ იმ ფიქრებისკენ მივყავდი საითაც დაუშვებელი იყო! საყელოში ვწვდი და მრისხანე თვალები მივაპყრე
–ალექსანდრე მეტრეველო!
–უნდა დამშვიდდე. მხრებზე ხელი ჩამომისვა მაგრამ არადა არ ვწყნარდებოდი
–შხამშ რა ერია! ვიღრიალე მთელი ხმით
–ისეთი ნივთიერება რომელიც სხვებს აჯანსაღებს მაგრამ თქვენნაირებს კლავს.
ოდნავ შევუშვი ხელი და მომლოდინე მზერით შევხედე–ნივთიერება რომელიც სხვებისთვის წამალია მისთვის კი საწამლავი (დევილისკენ მიმითითა), შენც იცი ლინაა. ბოლო ორი წინადადება თავზარივით დამეცა. ხელები გავუში და მუხლებით დავემხე იატაკზე, ყელში სიტყვები გამეჩხირა მაგრამ ძალაუნებურად ამოვთქვი ორი სიტყვა
–ჩემი სისხლი....

აბაა ინტრიგაა ახალი და დანარჩენ თავებში თქვენც დაგასვენებთ და ამათაც დავაყენებ საშველს... მადლობა ყველას <3