ფანჯრის რაფაზე ვზივარ, ხელებს შორის მამიდას შემოტანილი ყავა მიჭირავს და გავყურებ ჩიკაგოს. მიყვარს ჩიკაგო ეს ის ქალაქია სადაც მივხვდი, რომ უბრალოდ უნდა გაერთო. თბილისი 13 წლის ასაკში დავტოვე. მყავდა მეგობრები, რომებსაც ვუყვარდი. თუმცა ჩემი გარეგნობა გულს მტკენდა. არა ვერ ვიტყვი შეუხედავი ვიყავითქო იმის თქმაც კი შეიძლია თამამად, რომ არაჩვეულებრივი ტანი მქონდა. უბრალოდ მოზარდობის პერიოდი მტკივნეული იყო რათქმაუნდა პრობლემა ჩემში იყო. ამერიკაში წამოსვლა ჯერ კიდევ 11 წლის ასაკში მოვინდომე, როცა ვარდისფერი სათვალე წამგლიჯეს და რეალობაზე თვალი ძალით გამასწორებინეს, ყოველთვის დიდური მსჯელობით და საქციელებით გამოვირჩეოდი. იმპულსური და ცუდი მოსაუბრე ვიყავი თანატოლებისთვის. ბოლო წვეთი რაც ამერიკაში წამოსვლა გადამაწყვეტინა ჩემი ცხოვრების დიდი ნაწილის, ცეკვის დაკარგვა იყო. სუხიშვილებში ორი წელი გავატარე შემდეგ კი სპაზმები დამეწყო ზურგის არეში. წელიწადნახევარი არაფერს ვამბობდი ვიცოდი, რომ განწირული ვიყავი. მალევე მიხვდნენ ჩემები და ექიმთან წამიყვანეს. ექიმს ბევრი ვხვეწე, რომ უფლება მოეცა მეცეკვა. რათქმაუნდა უარით გამომისტუმრა. სახლში მისული ყველას გამოვუცხადე მამიდასთან მივდივარ ამერიკაში და თქვენ ხელს თუ შემიშლით ნანუკას თავს ვფიცავარ ვაფშე არ მივხედავ ჯანმრთელობასთქო. ბევრი ისტერიკის შემდეგ, ესეც რათქმაუნდა ჩემი ისტერიკები იყო დანარჩენებმა კარგად იცოდნენ ამ გადაწყვეტილებას რომ მივიებდი ორთვე ნახევარში კი ჩიკაგოში ნომერ 223 ნომერ პატარა ეზოიან და დიდ ფანჯრებიან სახლში ვცოხოვრობდი. სკოლაში ზედმეტად ცინიკოსი, ფეხებზე და ამავე დროს ოქროს მედალოსანი ვიყავი. სკოლ 16 წლის ასაკში უპრობლემოდ დავათავრე. კოლეჯიც 4 წელიწადში დავხურე ესეც იმ შეღავათებით, რომ საკმაოდ წარმატებული მოსწავლე ვიყავი. ერთი წელია კი საავადმყოფოში ქირურგად ვმუშაობ. ჩემზე სტატიაც იყო თუ როგორ მოვახერხე ესეთ პატარა ასაკში ქირრგობა, მაგრამ მალევე მიივიწყეს რადგან ეს ჩიკაგოა. თუმცა ვაღიარებ მხოლოდ ლაპარაკი შეწყვიტეს ისე კი მშვენივრად იცოდნენ ვინ ვიყავი და რას წარმოვადგენდი. ფიქრებიდან კარზე კაკუნმა გამომიყვანა. სამჯერ მამიდა აკაკუნებს ხოლმე ამიტომ ქართულად გავძახე.
-შემოდი-კარი გაიღო და მამიდასთან ერთად ჩემი უფროსი კატრინა იდგა-მამი დაგვტოვე-მამიდამ ცალი წარბი ამიწი და ცალი თვალი მოჭუტა. ესე მე და მამი ვაკთებთ მარტო მგონი.-ყველაფერი რიგზეა აუცილებლად გეტყვი როცა წავა-გავუღიმე და ვანიშნე კარი გაეხურა. კატრინას მივუტრიალდი მან კი თითქოს ვინმე მოვკალი ისე შემომხედა. -კატრინა გთხოვ ლექციების გარდა რაც გინდა ის წამიკითხე-თვალები ავატრიალე და მას გავხედე მან წარბი აწია და მკრთალად გაეპო ბაგეები. ხელი ნიკაპთან მიიდო და გამეკრიჭა ვფიცავ უველაზე მეტად გამიკვირდა ეს საქციელი.-ვფიქრობ წითელქუდა მოგეწონება.- დამეფიცება ჩიკაგოში არცეთ ხუმრობაზე არ გამცინებია ამათმა არც ირონია არც სარკაზმი და არც როგორც აკ ამბობე ,,ჯოუკები’’ არ გამოსდით.-იღადავე?-ტუჩის კუთხეში ჩავტეხე.-ხო ძააან სასაცილოაააა-გადაიკისკისა მან. -კატრინა კარგად ხარ?-გავიკვირვე-მისმინე ნუცა-ლოგინზე გადაწვა და მაღალ ქუსლიანი ფეხსაცმელი ჰაერში ფრიალით გაიძრო.-გუშინ ბიუროში ვიყავი აღმოჩნა, რომ წარმოშობით ნახევრად ქართველი ნახევრად კი რუსი ვარ. ეხლა მისმინე ქართული შენი გადამკიდე ვისწავლე ახლა კი თბილისში ჩასვლა და დედის ნახვა მინდა. საროკომენდაციო წერილს კი მარტო იმ შემთხვევაში დაგიწერ თუ თბილისში შენთან ერთად წამოვალ-ლოგინზე ჩამოვჯეკი და თვალებ დაწვრილებულმა გავხედე-ნუცა ვიცი ეს გამოხედვა.-თითი დამიქნია-მაინც წამიყვან თუ არა და იმ წერილს ვერ მიიღებ რაც თბილისში გჭირდება.-ნიშნის მოგებით მითხრა.-მეც აქვს პირობები-კეთრინმა ცალყბად გამიღიმა და გამომხედა-თბილისში ჩასვლის მერე შენ შენს გზაზე მე ჩემს გზაზე-ჩაფიქრდა-ხო ოღონდ ვინმეს მომიჩენ ვინც დამეხმარება.-კაი ეხლა კი გაეთრიე აქედან-ალბათ ფიქრობთ ერთმანეთს ვერვიტანთ, მაგრამ ეს ასე არაა უბრალოდ ნაჩხუბრები ვართ და ერთმანეთს ვეჯინებით. კაკუნები ჩაიცვა და ასევე გაკაკუნდა როგორც შემოკაკუნდა. მე კი ემბრიონის ფორმაში დავწექი და მალევე ჩამეძინა იმ სასიამოვნო ფიქრით რომ მალე ჩემს მიწა წყალს შევუერთდებოდი.


პ.ს ეს ჩემი პირველი ისტორიაა ამ საიტზე. სიმართლე გითხრათ ძალიან ვღელავ რადგან არვიცი რა შთაბეჭდილებას დატოვებს ეს პატარა თავი თქვენზე. ტუ რაიმე შეცდომაა გთხოვთ მაპატიოთ.მინდა შეაფასოთ. მადლობა წინასწარ