აჰმ.. გამარჯობა ალბათ გაინტერესებთ ვინ ვარ ჰო. ჰო კარგი თავს არმოგაბეზრებთ ბევრი ლაპარაკით. სოფი ჯიქია 15 წლის. არა გატყუებთ 15ის ხვალ ვხდებიდა სასწაულად მიხარია. ალბათ გაგეცინებათ და იტყვით რა უხარია ამ დებილ გოგოსო. ოოო მაინც ვბოდიალობ (ბევრი ლაპარაკი მიყვარს შეამჩნიეთ ხო) ნუ მოკლედ სოფი არის გოგონა რომელიც დედისერთაა და მშობლებისგან ძალიან გათამამებულია. ტრაბახში არ ჩამომართვათ მაგრამ ყველაფერი მაქვს რასაც კი ვინატრებ. საკმარისია მხოლოდ ვთქვა. ყველაფერი მაქვსთქო, მაგრამ ვინ მყავს? აჰაჰ არავინ! არავინ მშობლების გარდა. არც მეგობარი, არც კლასელი და არც დაქალი. რატომ? გაგიკვირდათ ალბათ ირმას და დათოს გარდა რომ არავინ მყავს. ყველაფერი იმ დღის ბრალია. იმ წყეული დღის. ავარიის და ეტლის. 4 წელი გავიდა მაგრადმ გუშინდელი დღისავით მახსოვს როგორ გადავარდა მანქანა ხევში და როგორი განწირული ხმით კიოდა დედა. ამ დღის შემდეგ აღარც სკოლაში ვყოფილვარ და არც გარეთ გავსულვარ. ხვალ ჩემი დაბადების დღეა. ერთადერთი რაც მიხარია არის ის რომ დათო ჩამოვა უცხოეთიდან. უკვე 2 კვირაა რაც წავიდა და ძალიან მომენატრა. ჩემი არცერთი დაბადების დღე არგამოუტოვებია და დარწმუნებული ვარ არც ხვალ გამოტოვებს) ყოველწელს მჩუქნიან მშობლები საჩუქრებს, მაგრამ ამ ნივთებზე მეტად მე მათი გვერდით ყოფნა და ჩახუტება მსიამოვნებს <3
......................................
-დეე
-.....
-ირმაა
-.....
-აუუ დედა სად ხარ?
-მოვდივარ დეე
-სად ხარ ამდენი ხანი 1 საათია გეძახი
-ბოდიში პატარა რა ^^ უბრალოდ მამას ველაპარაკებოდი ბილეთები უკვე იყიდა და ხვალ დილით აქ იქნება
-მართლა? რამაგარია_სიხარულისგან დედას გადავეხვიე. დედასაც სიხარულისგან თვალები უბრწყინავდა. რაქნას მოენატრა მისი ერთადერთი სიყვარული ^^
-ჰო დე შენ რაგინდოდა რატომ მეძახდი
-უბრალოდ დაბლა ჩამოსვლა მინდოდა ისეთი არაფერი <3 შეგიძლია წახვიდე
-მოიცა აღარ გინდა?
-რა?
-დაბლა ჩასვლა სოფი რაგჭირს?
-აა უი ჰო არაფერი რაუნდა მჭირდეს
-უბრალოდ დაბნეული მეჩვენები კარგი მოდი დაგეხმარები ეტლში დაჯექი და ჩავიდეთ საუზმე მზადაა
-დეე
-ჰოუ
-ვფიქრობ რაღაცის თქმა გინდა
-შვილო იცი? შენ უკვე.. უკვეე
-რა უკვე დედა ამოღერღე
-კარგი ოღონდ არგამიბრაზდე
-თუ გასაბრაზებელია რაღას მეუბნები
-ოო კარგი მაშინ არგეტყვი
-დიდხანს გელოდო?
-შვილო უკვე 4 წელი გავიდა.. 4 წელი დიდი დროა.. ამ ხნის განმავლობაშ გარეთ არ ყოფილხარ.. იქნებ ხვალ.. _დედა თითქოს შეშინებული ლაპარაკობდა სიტყვებს ერთმანეთს ძლივს აბავდა.
-რახვალ
-მამას დასახვედრად შენც წამოხვიდე
-დამცინი დედა?
-რა სისულელეა უბრალოდ..
-არანაირი უბრალოდ!! გინდა ხალხის დასაცინი გავხდე არა? ახალგაზრდებმა დამცინონ. მოხუცებმა კი მიცინონ და რო გავივლი ჩემს ზურგს უკან ილაპარაკონ თუ როგორი საცოდავი და საწყალი ვარ) ეგ თუ გინდა პრობლემა არარის წავიდეთ
-სოფი დე დამშვიდდი მაპატიე. მეუბრალოდ მინდოდა..
-არმაინტერესებს რაგინდოდა უბრალოდ გადი
-კიმაგრ..
-არანაირი მაგრამ გადი!_ტონს უკვე ვეღარ ვაკონტროლებდი. მივხვდი რომ ზედმეტი მომივიდა დედას ხომ უბრალოდ ჩემთვის კარგი უნდა, მაგრამ იისიც კარგად იცის რომ მეშინია... და ალბათ ამ შიშის გამო მთელი ცხოვრება სახში ვიჯდები
-კარგი თუ რამე დაგჭირდა დამიძახე
მივხვდი რომ დედას ძალიან ვატკინე გული მაგრამ რავქნა მეშინია. ძალიან მეშინია რომ დამცინებენ. არმიმიგებენ ისეთს როგორიც ვარ. არმინდა ხალხს ვეეცოდებოდე! არა!! სკოლაშიც იმიტომ არდავდივარ და მეგობრებიც იმიტომ აღარ მყავს. მეშინია. ზუსტად ვიცი რომ სხვანაირად მომექცევიან. როგორც ინვალიდს და უნარშეზგუდულს მე კი...