საღამოს მარიამი მეგობრებთან ერთად ბარში წავიდა.ცოტა ხანში მისმა ტელეფონმა დარეკა.მამამისი იყო.მოიკითხა,მაგრამ მარიამმა უსაყვედურა.
-დაბადების დღეც კი არ მოგილოცავს - უთხრა მარიამმა
-ვიცი და მახსოვდა შენი დაბადებისდღე
-და მაგიტომ არ მომილოცე არა?
-საჩუქარი არ იყო მზად და იმიტომ არ მოგილოცე
-კარგი რა,ვის რათ უნდა საჩუქარი.უყურადღებო ხარ
-ცოტა ხანს გარეთ გამოდი.საჩუქარი გელოდება
-სად?
-გარეთ.ვიცი,რომ ბარში ხარ
-კარგი.მოვდივარ - უთხრა მარიამმა და კარისკენ გაემართა
-გამოვედი და შენ სად ხარ?
-მე კი არა,საჩუქარს ვერ ხედავ?
-ვერა
-საჩუქრის წინ დგახარ,მე კიდევ საჩუქარში ვარ - უთხრა მამამისმა
მარიამი წინ მდგარ შავ ლექსუსს დააკვირდა,რომელშიც მამამისი იჯდა და სიხარულისგან ყვირილი დაიწყო.მერაბი მანქანიდან ღიმილით გადმოვიდა და შვილს ჩაეხუტა
-დაგვიანებით გილოცავ და მშვიდობაში
-აუ დიდი მადლობა,ძაან მაგარია
-მერე ტარება იცი?
-ვიცი და პრავაც მაქვს
მანქანაში ჩასხდნენ.საჭესთან მარიამი დაჯდა.
-მეგობრებს არ ეტყვი,რომ მიდიხარ?
-მერე მივწერ
ცოტა ხანს დადიოდნენ და საუბრობდნენ.შემდეგ მარიამმა მამამისი სახლში მიიყვანა და სანამ გადავიდოდნენ ცოტა ხანს ისევ ისაუბრეს.
-ვცდილობ დანაშაული გამოვისყიდო - უთხრა მერაბმა
-მაგიტომ მაჩუქე?მანქანისთვის მადლობა,მაგრამ რომ იცოდე,დანაშაულს საჩუქრებით ვერ გამოისყიდი
-ვიცი,მაგრამ ვცდილობ რაღაცით მაინც გაგაბედნიერო
-მადლობ
-კარგი წავედი ეხლა და დროებით - დაემშვიდობა მერაბი და სახლში წავიდა.ცოტა ხანში ზურამაც დაურეკა.
-სად ხარ?გამოგივლი - უთხრა ზურამ
-მითხარი სად ხარ და მე გამოგივლი
-შენ რანაირად?
-ოოო მითხარი
-სახლში ვარ
-კაი მოვდივარ
მარიამი მალე ზურას სახლთან იდგა მანქანით.როცა ზურა გამოვიდა,მარიამი მანქანაში არც შეუმჩნევია და თვალებით ძებნა დაუწყო,სინამდვილეში კი მის წინ იდგა.მარიამმა დაუსიგნალა და ზურა ჰაერში შეხტა შიშისგან,შემდეგ ორივეს გაეცინათ.მანქანაში ჩაჯდა ზურა.
-გილოცავ,ლამაზი მანქანაა
-მადლობა.დღეს მაჩუქა მამაჩემმა
-ყოჩაღ მამას - სიცილით უთხრა ზურამ - ტარება იცი ხო?
-ხო,მაქვს პრავა
ცოტა ხანს სეირნობდნენ მანქანით.უკვე დიდი გზა ქონდათ გავლილი და ზურა სწრაფად მიხვდა,თუ როგორი მძღოლი იყო მარიამი.
-ვინც შენ პრავა მოგცა რაა - ღიმილით უთხრა ზურამ - რამდენჯერ გადავრჩი სიკვდილს ბოლო 1 საათის განმავლობაში
-ჯერ სად ხარ
-ეხლა უკვე მაშინებ.სად მივდივართ?
-რავი სადმე,თავისუფალი სადაც იქნება გზა.ნამდვილი ექსტრემი უნდა გაგრძნობინო - სიცილით უთხრა მარიამმა
-მეკაიფები?ოღონდ შენ არ მაგრძნობინო ეგ ექსტრემი და მეტი არაფერი მინდა
-არ გეკაიფები
-აუ არ გვინდა,ტარებას რომ ისწავლი მერე ვიგრძნოთ ორივემ ექსტრემი - სიცილით შეეხხვეწა ზურა
-რა სასაცილო ხარ,რომ გეშინია
-პირველად მეშინია გამოუცდელი მძღოლის ესე ძალიან
-კარგი ეხლა,მარტო შენ კი არ ხარ კარგი მძღოლი - გაუწყრა მარიამი
-აუ ტარება ჯერ არ იცი კარგად და ძაან სწრაფად დადიხარ და რა ჩემი ბრალია.არ გადავიჩეხოთ სადმე
-ნუ ხარ მშიშარა - მარიამი თავისუფალ გზაზე მოხვდა
-აქდან რომ გადავალ მიწას ვაკოცებ,გპირდები - უთხრა ზურამ და ბოლომდე გამაგრდა,რადგან ამ მომენტში მარიამმა სიჩქარეს მოუმატა და ძალიან სწრაფად მიდიოდა
-არა,ჩემნაირი გამოცდილი მძღოლის გვერდით როგორ ბედავ ამეებს,როგორ შეიძლება - ისევ გააგრძელა წუწუნი ზურამ და თვალები შიშისგან გაუფართოვდა - მაგრამ არაუშავს მე გასწავლი ტარებას.მარიამი ცარიელ გზაზე დრიფტაობდა,რასაც ზურას პანიკები მოჰყვა.
-რა მშიშარა ყოფილხარ ამხელა კაცი
-არ ვარ მშიშარა გეფიცები,პროსტო გამოუცდელი მძღოლი ხარ ჯერ და რეებს აკეთებ
-მერე რეებს გავაკეთებ უნდა ნახო
-წარმომიდგენია.ერთი სული მაქვს ვნახო - უთხრა შეშინებულმა ზურამ.მალევე წავიდნენ სახლში და მარიამმა პირობა შეახსენა.
-აბა მიწას ვაკოცებო? - უთხრა ღიმილით
-გაგეხუმრე
-აკოცე
-სირცხვილია,დამინახავს ვინმე.მაგრამ შენ გაკოცებ - უთხრა და მარიამისკენ მიიწია საკოცნელად.ზურამ კართან დატოვილ წერილზე ჩამოუგდო ლაპარაკი.
-უი,გუშინ ჩემმა ცოლმა წერილი ნახა კართან
-რა წერილი? - გაუკვირდა მარიამს
-ჩემზე იყო,გღალატობთ თავისზე პატარასთანო თუ რაღაც ეგეთი.სახლში რომ მივედი ტიროდა - თქვა სერიოზული ტონით
-შენ რა უთხარი
-სისულელეათქო,რა უნდა მეთქვა და მგონი არ დამიჯერა
-ვის უნდა გაეკეთებინა.იქნება მამაჩემი იყო
-არ ვიცი,მაგრამ მეც მაშინვე ეგ ვიფიქრე
-ხვალე დაველაპარაკები
-ხო და გამაგებინე რას გეტყვის
-კარგი
-კაი,წავედი ეხლა მე და ხვალამდე - აკოცა ზურამ და წავიდა
* * *
მარიამი დილით ადგა,სკოლაში წასასვლელად გაემზადა.წავიდა და გზაში მამამისს დაურეკა
-გისმენ
-წერილი შენ დატოვე იმ ქალთან?
-ვინ ქალთან,ან რა წერილი
-თავს ნუ იკატუნებ.შენ დატოვე თუ არა?
-არაფერი ვიცი
-თუ მატყუებ მაინც გავიგებ და საერთოდ აღარ დაგელაპარაკები დედას ვფიცავარ
-მაშინებ?
-არ გაშინებ,გეუბნევი.მარტო შენ გააკეთებდი მაგას
-ხო,მე დავტოვე.უნდა იცოდეს მაგ კაცის ცოლმა სად დაძვრება მაგის ქმარი და ვისთან ერთობა
-ჯერ ერთი არ ერთობა და რამდენჯერ გითხრა,რომ შენი საქმე არაა
-და რასაც აკეთებ ეგ ნორმალურია?
-აუ შენ ვინ გეკითხება,შენი საქმე სულ არ არის.მორჩი ეგეთი სისულელეების კეთებას რა
-ისე,რომ გავიგე,რომ ცოლი ყავს უფრო გავბრაზდი შენზე
-შენი საქმე არ არის და მეორედ აღარ ჩაერიო ჩემს საქმეში - უთხრა მარიამმა და ტელეფონი გაუთიშა.
პირველი გაკვეთილი უკვე დაწყებული იყო და უნდოდა ზურასთვის რაც შეიძლება მალე ეთქვა ახალი ამბავი.მის კაბინეტში შესვლა გადაწყვიტა და მასწავლებელს დაეთხოვა.გრძელი დერებანი გაიარა და პირველ სართულზე ჩავიდა.მზიანი ამინდის და სიცხის გამო ბევრი კლასის კარი ღია იყო დატოვებული.მანდატურების კაბინეტს მიუახლოვდა.კარი ოდნავ იყო ღია და ახლოს მისვლისთანავე მოესმა ქეთას და ზურას ხმა.მაშინვე არ შესულა კაბინეტში,აინტერესებდა მათი საუბარი და ყური დაუგდო,თან ოდნავ შეღებულ კაბინეტში ჩუმად იყურებოდა.თავიდან არ ესმოდა რას ლაპარაკობდნენ,შემდეგ უფრო ახლოს მივიდა,თან ორივეს კარგად ხედავდა.
-მაშ გიყვარვარ? - კითხა ზურა,რომელიც ჯიბეში ხელებჩაწყობილი ადგა სავარძლიდან,თან გამომწვევი მზერით მიემართებოდა ქეთასთან,რომელიც იქვე იდგა.მარიამს სისხლი საფეთქლებთან მიაწვა სიმწრისგან,ასე მხოლოდ მისთვის თუ შეუხედავს და მას დალაპარაკებია
-მეკითხები კიდევაც - უთხრა მომღიმარმა ქეთამ
-მინდიხარ - უთხრა ზურამ საშინლად და ახლავე - ქეთასკენ მიიწია და აკოცა
-მინდიხარ - გაიმეორა ზურამ და სწორედ ამ დროს ზარი დაირეკა.ორივე აზრზე მოვიდა და კოცნა შეწყვიტეს
-ჩემთან მოდი,10-ზე - უთხრა ქეთამ
-კაი - უპასუხა ზურამ და გარეთ გასასვლელად მოემზადა
მარიამი სწრაფად დაიძრა ადგილიდან და გრძელი დერეფანი უცებ გაირბინა.მოსმენილის შემდეგ შოკში ჩავარდა და ცრემლები ღვარღვარით მოსდიოდა.საპირფარეშოში შევიდა,მოსაცმელის ჯიბიდან სიგარეტი ამოიღო,კედელთან ჩაიკუზა და ტირილი დაიწყო.რამე უნდა ეღონა,შემდეგ კი ზურასთვის ყველაფერი ეთქვა,რაც გაეგო.უნდოდა გაეგო,სადამდე წავიდოდა ზურა,რამდენად შორს შეტოპავდა.სწორედ ამიტომ გადაწყვიტა,რომ ჯერ რამე გეგმა დაეხადა და თავში უცებ იდეა მოუვიდა.არანაირი აზრი არ ექნებოდა ბოლოს,მაგრამ ზურას რეაქციას მაინც ნახავდა.ამიტომ სწრაფად დაელოდა გაკვეთილების დამთავრებას და დამთავრდა თუ არა,სახლში წავიდა და შეეცადა დაწყნარებულიყო.ახლა საღამოს ელოდებოდა,რომ ზურა ენახა.10 საათამდე ცოტა ხნით ადრე უნდა ენახა და 9-ის ნახევარზე მისწერა,რომ შეხვედროდნენ.ზურა დასთანხმდა და მარიამმა მანქანით გაუარა.ქალაქს გასცდნენ.
-აუ ძაან შორს არ გვინდა წასვლა,10-ზე ძმაკაცი მელოდება
-რამე სასწრაფოა?
-არა,მაგრამ მელოდება და რო არ მივიდე გაუტყდება
-ნუ გეშინია.მოვასწრებთ - დაამშვიდა მარიამმა,არადა ზურამ არ იცოდა რას უმზადებდა.დაუსახლებელ ადგილას გააჩერა მანქანა.სხვა მანქანებიც არ დადიოდნენ.10 საათი იყო დაწყებული.ჯერ ისაუბრეს,შემდეგ მარიამმა ჩანაფიქრის შესრულება დაიწყო.ზურასკენ მიიწია და კოცნა დაუწყო.მალე მის სავარძელში აღმოჩნდა.ზურას მისი საქციელი გაუკვირდა,თუმცა არც ისე ძალიან,რომ შეეჩერებინა.მარიამმა მისი პიჯაკის ღილების გახსნა დაიწყო,
-რას შვრები,დამაგვიანდება - უთხრა ზურამ და თან მაისური გახადა და კოცნიდა
-არაუშავს.არ წახვიდე - მარიამმა მაინც სცადა მისი დაკავაება,მიუხედავად იმისა,რომ აზრი არ ქონდა
-ვერა.უნდა წავიდე - უპასუხა ზურამ და მარიამის გახსნილი შორტისკენ წაიღო ხელი,რაზეც მარიამს კვნესა აღმოხდა.მალე ორივე ნახევრად შიშველი აღმოჩნდა.კულმინაციას ერთად მიაღწიეს.არც ამის შემდეგ გაჩერებულა მარიამი,რადგან 10 საათს 10 წუთი აკლდა,რაც ზურამ მაშინვე შენიშნა.
-აუ წავიდეთ რა,მეჩქარება
-ვიყოთ ცოტა ხანს რა - სთხოვა მარიამმა
-აუ სხვა დროს რა,ეხლა მართლა უნდა წავიდე
-კარგი - უთხრა მარიამმა და გაუშვა,რომ მისთვის ეღალატა.
მანქანა დაქოქა და მალევე დაბრუნდნენ ქალაქში.ზურამ სახლში გაყვანა სთხოვა,შემდეგ კი თავისი მანქანით ქეთასთან წავიდოდა.მარიამმა სახლში დატოვა და თვითონაც სახლში წავიდა.თავიდან იფიქრა,რომ გაყოლოდა,თუმცა ამით მაინც არაფერი შეიცვლებოდა.უკვირდა,ასე ადვილად რომ გაუშვა,ან თავი როგორ შეიკავა და მაშინვე არ უთხრა ყველაფერი.ახლა უნდოდა მისთვის ისეთი სცენა მოეწყო,რომ არ არასდროს არ დავიწყებოდა.სახლში მივიდა,დასაძინებლად დაწვა და თან გული უსკდებოდა იმაზე,რომ ახლა ზურა ქეთასთან იყო,მას ეხებოდა,ეფერებოდა,კოცნიდა.