69 დღე ტყვეობაში
მეექვსე თავი
დღე მეხუთე
-ლიამ!-ნაცნობი ხმა მოესმა,თვალები ოდნავ გაახილა და მის გვერდით მწოლიარე გოგონას გახედა.
-ლიამ!-ყვირილი განმეორდა,რასაც კარზე დაბრახუნების ხმა მოჰყვა.
-შენი დედაც... ჰარი!-დაიღრინა ლიამმა-რა ჯანდაბა გინდა ამ დილაადრიან?
-გამიღე კარები,ახლავე!-ყვირის ჰარი,ლიამი თავს ოდნავ წევს,შემდეგ გოგონას უყურებ,ოხრავს და საწოლიდან დგება,შემდეგ კი ვითომ არც არაფერი კარს არებს და ჰარის უყურებს.
-რა ჯანდაბა გინდა?-ღმუის ლიამი და თვალებს ატრიალებს.
-ნაილი შენს სახლში მიდის და აზრზე არ ვარ რის გაკეთებას აპირებს ლილესთან ერთად-მშვიდად წარმოსთქვამს ჰარი და ხელებს მკერდზე იჯვარედინებს.
-რაა?-ლიამი შოკურ მდგომარეობაში აღებს პირს-სეროზულად?
-სერიოზულად ლიამ,ვიცი რომ ლილე შენთვის რაღაცას ნიშნავს თორე შენ მას არ იყიდიდი,არამედ მოიტაცებდი როგორც სხვებს...ამიტომ...
-ის ჩემთვის არაფერს არ ნიშნავს!-დაიღრინა ლიამმა,ოთახში შებრუნდა და ტანსაცმელს ძებნა დაუწყო,მაისური კარადაზე იპოვა,ხოლო შარვალი საწოლის ქვეშ,ჰარის გაღიმა როდესაც დაინახა,როგორ დარბოდა გამწარებული ლიამი ოთახში და დედის გინებით ეძებდა ტანსაცმელს.
-და მერე იტყვი რომ ის შენთვის არაფერს ნიშნავს?-ჩაიცინა ჰარიმ როდესაც,ლიამმა უკმაყოფილოდ შეხედა.
-ძალიან გთხოვ,ნუ ხარ !-ამოილუღლუღა ლიამმა ,მხარი გაკრა და ოთახიდან დერეფანში გააბიჯა-და კიდევ შენი ახალი ტავარი დიდად არ მომეწონა,წინა ჯობდა!
ლიფტში შესულმა ,სიცილისგან გაწითლებულ ჰარის მიაძახა და ღილაკს დააწვა. ლიფტი დაიძრა და ლიამმა ამოიხრა,მობილურზე სასწრაფოდ აკრიფა ნაილის ნომერი.
-შენი დედაც...მიპასუხე ნაილ!-დაიღრინა როდესაც ლიფტის კარები გაიღო და სწრაფად,თითქმის ტყვიასავით გავარდა გარეთ,ნაილი არ პასუხობდა..მაგრამ რა უნდოდა ლიამის სახლში? ეს მანაც კარგად იცოდა....
უეცრად ვიღაცას შეეჯახა და სწრფად ჩაიხუტა რომ გოგონა არ წაქცეულიყო,მაგრამ მალევე მის თვალებში სიბრაზის ცეცხლი აგიზგიზდა.
-ისევ შენ ხარ?-გაბრაზებით იკითხა და ჯესი მოიშორა.
-ლიამ როდემდე მოიქცევი ისე თითქოს არ მიცნობ?-გაბრაზებით წარმოთქვა ჯესიმ-გაიგე რომ ჩვენი ბრალი არაფერი არ ყოფილა!
-ჯესმინ,ახლავე მოკეტე!-კბილებში გამოსცრა ლიამმა და დას სრული სახელით მიმართა-შენ ჩემზე დიდი იყავი,შენ იცოდი რასაც აკეთებდა გენრი და მაინც არ უთხარი დედას რომ მეც წავეყვანე,ორივემ მშვენივრად იცოდით და არც კი გიცდიათ მასთან შეწინაღმდეგება!
-ლიამ....
-აღარასოდეს გადამეღობო გზაზე,აღაროდეს დაგინახო ამ ქალაში თორემ გენრის სულს გეფიცები სიცოცხლეს გამოგასალმებ!
-მიდი!-ამოიჩურჩულა ჯესიმ-მიდი გააკეთე ეს! რას ელოდები?-ჯესი ნელ-ნელა ხმას უწევდა-არ დაიღალე ლიამ? რატომ არ გესმის რომ მოგვიწია შენი დატოვება? რატომ არ გესმის რომ ჩვენ დავბრუნდით შენს წასაყვანად როდესაც ,გენრი გარდაიცვალა ,მაგრამ ვეღარ გიპოვეთ!
-ნუ მართავ ისტერიკებ! მოკეტე!
-რას ელოდები? როდემდე უნდა მადანაშაულებდე მე ან დედას იმაში რომ ჩვენი სიცოცხლის გადარჩენა ვცადეთ? თუ ასე გსურს ,მომკლაი და შენც დაისვენებ და მეც!
უკვე ყვიროდა ჯესი,ლიამმა გაბრაზებით ამოიხრა ,ჯესის ისტერიკებისთვის ყურადღება არ მიუქცევია და გვერდზე ჩაუარა.
-ლიამ!-წამოიყვირა ჯესიმ.
-ჯესმინ შენთვისვე აჯობებს ამ ქალაქიდან წახვიდე!-მშვიდი,გამყინავი ტონით წარმოთქვა და სწრაფად გამოვიდა შენობიდან.
***
ლიამი თვალებიდან ნაპერწკლებს ყრიდა როდესაც სახლში შევიდა,ტელეფონი რამდენიმე წუთის წინ მაფშვნიტა კედელს,სანამ სახლში შემოვიდოდა. თვითონაც არ იცოდა რატომ ბრაზობდა ნაილზე,ის ყოველთვის აძლევდა უფლებას რომ მისი მსხვერპლი ნაილის გასართობიც ყოფილიყო...მაგრამ ახლა? ახლა მისი მსხვერპლი იყო გოგონა,რომელსაც 16 წლის ასაკიდან იცნობდა....
სწრაფად აირბინა კიბეები და მაშინ როდესაც გეზი საწამებელი ოთახისკენ აიღო,მისი ოთახიდან ლილეს კივილი გაისმა.
-ნაილ...მტკივაააა!
ლიამს თვალები გაუფართოვდა და სწრაფად მოტრიალდა მისი ოთახის კარებისკენ ,როდესაც ნაილის ხმაც გაიგონა.
-ცოტაც მოითმინე,მალე გაგივლის.
ლიამმის სხეულში სიბრაზემ დაისადგურა,კარები ხლებდამუშტულმა შეაღო და ლილეს მიაშტერდა,მათი მზერა ერთმანეთს შეხვდა,გოგონას ლოყები გაუწითლდა და შიშისგან თავი ჩახარა,ნაილმა კი ლიამს გამოხედა,მერე კი ისევ მისი საქმე გააგრძელა და ლილეს ისევ წაუსვა დამწვრობის კრემი,გოგონას ტკივილისდამიუხედაავად არც დაუკივლია და არც ამოუკვნესია,ლიამს ახედა შეშინებულმა,მერე ისევ ნაილს.
-ნაილ,ქვევით გელოდები!-თვალები გადაატრიალა ლიამმა და სწრაგად გამოვიდა,შემდეგ კი კარი მოიჯახუნა.
უნდოდა ლილეს სცოდნოდა რომ ის გაბრაზებული იყო და კარგი დღე არ ელოდა.
-ცოტაც მოითმინე,ახლა შეგიხვევ კარგი?-ნაილის ხრიწიანი ხმა გაისმა.
-შენ...შენ კარგი ხარ-ამოილუღლუღა ლილემ,ლიამმა ხელები დამუშტა და სწრაფად ჩაიარა კიბეები.
***
-შენ.. შენ კარგი ხარ!-ამოილუღლუღა ლილემ და ნაილს შეხედა,რომელმაც წამებში გაუღიმა და სხეულის ზედა მხარე შეუხვია,მხოლოდ მკლავები არ შეუხვია,რადგან იქ მხოლოდ პატარა დამწვრობები დარჩა,ახალგაზრდა ორგანიზმის გამო,ჭრილობები მალევე ხორცდებოდა.
-დამიჯერე,ლიამზე უკეთესი არც მე ვარ-ამოიოხრა ნაილმა და საწოლიდან წამოდგა-ვეცდები ლიამი დავითანხმო,რომ რამე მოგიტანოს საჭმელად.
ლილემ თავი მადლობის მაგიერ დაუქნია და ოდნავ გაიღიმა,ნაილმაც გაუღიმა და ოთახიდან გავიდა.ლილე საწოლზე წამოჯდა და კარს გახედა,ამოიხრა როდესაც ნახევარი საათის შემდეგაც ოთახში არავინ შემოსულა,ნელა წამოდგა და წამოიკვნესა,ნებისმიერი მოძრაობა მის ტკივილს აასმაგებდა.
კედელს გახედა ,მთელს კედელზე მიმაგრგრებული თაროები სავსე იყო,წიგნებით.
შუაღამის შვილები-სალმან რაშდი,ორიენტირები-სენ-ჟონ პერსი,ოსტატი და მარგარიტა-მიხეილ ბულგაკოვი,ვლადიმირ ნაბუკოვი-ლოლიტა,კლდის პირზე, ჭვავის ყანაში-ჯერომ სელინჯერი,გზაზე-ჯეკ კერუაკი,კატარინა ბლუმის შელახული ღირსება -ჰაინრიხ ბიოლი,ბეჭდების მბრძანებელი-ჯ.რ.რ. ტოლკინი,მარტინ იდენი-ჯეკ ლონდონი,დიდი გეტსბი-ფრენსის სკოტ ფიცჯერალდი,ჯადოსნური მთა-თომას მანი,მარტოობის ასი წელიწადი-გაბრიელ გარსია მარკესი.
ლილემ პირი ოდნავ გააღო გაოცებისგან,ყველა მისი საყვარელი წიგნი აქ იყო,ხელი წიგნების თაროს შეავლო და მარგარეტ მიტჩელის "ქარწაღებულნი" გადმოიღო,პირველ გვერდზე გადაშლისას კი წარწერა შენიშნა.
"სიყვარული ეს ის გრძნობაა რომელიც მანიაკებისთვის უხილავია,მაგრამ იმედი მაქვს შენთვის გამოჩნდება. გენრი"
წიგნი სწრაფად დააბრუნა თავის ადგილზე,ის ალბათ ლიამისთვის მნისვნელოვანი იყო და თან არ უნდოდა კიდევ ერთი სასჯელი.
ანტუან დე სენტ-ეგზიუპერის "პატარა უფლისწული" გადმოიღო ,საწოლთან მივიდა და ჩამოჯდა... წიგნის გვერდები ძლიერ გაცრეცილიყო,მაგრამ ლილემ პირველი გვერდის გადაშლისთანავე შენიშნა წარწერა.
"ვიცი როგორ ძლიერ გიყვარს ეს წიგნი,ამიტომ ბოდიშის მაგიერ ეს მიიღე,ლილე"
გაოცებული მიაშტერდა წარწერას,უეცრად ბუნდოვანი მოგონება ამოუტივტივდა და სახე შეეცვალა,მოგონება ისევე მოულოდნელად გაქრა როგორც გამოჩნდა,მისი გონება ისევ ცდილობდა მოგონებების დაბლოკვას.
მგოლოდ ის გაახსენდა როგორ გაუწოდა ვიღაცამ წიგნი....
გაოცებისგან დამუნჯებული შეჰყურებდა წარწერას,ნუთუ ის ადრე იცნობდა ლიამს? წიგნის შემდეგ გვერდზე გადაფურცლა,როდესაც წიგნიდან ფოტო გადმოვარდა,ლილე დაიხარა და ფოტო აიღო,ფოტოზე ნანახმა შოკში ჩააგდო,ის და ლიამი ღიმილით შეჰყურებდნენ კამერის ობიექტივს,ის ლიამს მანამდეც იცნობდა სანამ ლიამი მას მოიტაცებდა,მაგრამ მაშინ რატომ არ ახსოვდა?
ჰიპნოზი! მის გონებაში პასუხმა გაიჟღერა ,მაგრამ რაში სჭირდებოდათ რომ ყველა მოგონება წაეშლათ მისთვის ,რაც ლიამს უკავშირდებოდა. ფოტო გადაატრიალა და წელს დააკვირდა,ფოტო 2 წლის წინ იყო გადაღებული,როდესაც ის 16 წლის იყო,ლიამი კი 17 წლის...
ფოტოზე ორივე იღიმოდა,ლიამიც ბედნიერი ჩანდა... ლილეს არადროს ენახა ლიამი რომლიც იღიმოდა,იღიმოდა ნამდვილი ღიმილით და არა სარკატული ან ირონიული ღიმილით... ან იქნებ ენახა კიდეც.
უეცრად კარები გაიღო,გოგონამ სწრაფად გახედა და შეშინებული წამოდგა,ტკივილი სულ გადაავიწყდა როდესაც ლიამის გაბრაზებული სახე დაინახა,ფოტო და წიგნი იატაკზე დავარდა,ლიამი სწრაფად მიახლოვდა ლილეს და ხელი კრა,გოგონა საწოლზე დაეცა როდესაც ლიამმა სწრაფად აიღო წიგნი და ფოტო,შემდეგ კი თაროზე დააბრუნა და შეშინებულ ლილეს მიუბრუნდა.
-უფლება მოგეცი რომ წიგნი ხელში აგეღო?-ისე იკითხა თითქოს,ლილეს ფოტო არც ენახა,ლილემ შეშინებულმა გააქნია პასუხი.
-ხმამაღლა!-კბილებში გამოსცრა ლიამმა და საწოლს მიუახლოვდა.
-უფლება..არ მოგიცია!-აკანკალებული ხმით წარმოთქვა ლილემ.
-მერე შენ რა გააკეთე? წიგნი აიღე და ფოტოც ნახე,გამაბრაზე და იცი რა გელის?-ჩაიცინა ლიამმა და ლილეს გახედა,ლილემ პასუხი არ გასცა,რათქმაუნდა იცოდა... იცოდა რაც ელოდა...სასჯელი...
-ადექი!-ჩაიჩურჩულა ლიამმა და ლილეც დაემორჩილა. წამოდგა და ლიამის პირისპირ დადგა.
-ახლა დაიჩოქე!
-რაა? რატომ?-შეშინებულმა ამოილუღლუღა გოგონამ და ლიამს მიაშტერდა. ლიამს არაფერი უთქვია,გოგონას მხრებზე ხელები დააწყო და ქვევით დაქაჩა,ლილემ კი ზეწოლას ვერ გაუძლო და მუხლებზე დავარდა.
-მინეტს გამიკეთებ!-ლიამის სიტყვები განაჩენივიტ გაისმა და ლილეს გააკანკალა.