-ადექი,ადექი,ადექი,ადექი,ადექი,ადექი,ადექი...!
-მოკეტეეეეეე-დავიყვირე და მაღვიძარა იატაკზე დავახეთქე.
როგორც არ უნდა გაგიკვირდეთ ჩემი ყოველი დილა ასე იწყება. მე ვარ მარიამი. ერთი ჩვეულებრივი გოგონა.მაღალი,გამხდარი და ლამაზი.გრძელი ყავისფერი თმით და ყავისფერი თვალებით.რომ ვთქვა უდარდელად ვცხოვრობ თქო ერთი სიტყვაც არ იქნება სიმართლე. რაც ჩემს თავზე ვიცი მხოლოდ ისაა რომ მამა დაბადებამდე დაიღუპა,დედა კი მშობიარობას გადაყვა. სამი თვის ვიყავი როცა მიშვილეს.დედამ დამარქვა მარიამ. მხოლოდ ეს ვიცი ჩემს ნამდვილ მშობლებზე. ჩემმა დედინაცვალმა სახლში რომ მიმიყვანა ბედნიერი არ ყოფილა, რადგან ქმარი დასცილდა.მისი თქმით არ უნდოდა სხვისი ნაბ***არი გაეზარდა. იმ დღეს შემიძულა ქეთიმ. ბავშვობა გამწარებული მქონდა. დალევდა და მცემდა. როცა გავიზარდე სახლის საქმეებს მაკეთებინებდა და ასე მოვედი 17 წლამდე. სახლის ქირას მთავრობა იხდიდა რადგან საშუალება არ გვქონდა. გუშინ კი ქალბატონმა ქეთიმ დაჰკრა ფეხი და ესპანეთში წავიდა. მთავრობამ დახმარება შეწყვიტა და სახლი გაყიდა მე კი დღეს უნდა გადავიდე. ბევრი ნივთები არ მაქვსს. სკოლის ჩანთაში წიგნები ჩავაწყვე და სამად-სამი კაბაც იქვე მოვათავსე.ერთი შარვალი და ერთი მაიკა. შეიძლება იფიქროთ აე ცოტა რა არისოოო. მხოლოდ ამეების გადარჩენა შევძელი,რადგან ქეთი ყველაფერს მიყრიდა ან წვავდა. მხოლოდ ორი მეგობარი მყავს. ბექა ბავშვობის მეგობარი და ანი რომელიც მერვე კლასში გავიცან. ეს ორი ერთად არიან უკვე დიდი ხანია.მერვე კლასიდან.მთელი დღე თბილისის ქუჩებში დავხეტიალობდი და სამსახურს ვეძებდი. ბოლოს ფიქრებმა გამიტაცა.ავტომატურად ვუვლიდი ადამიანებს გვერდს. ამ დროს შევნიშნე ბიჭბის ჯგუფი გზის მეორე მხარეს. მაშინვე თვალი ავარიდე და ჩემი გზა გავაგრძელე.ოღონდაც ეს არა! ჩემსკენ მოდიან. გზაზე გადმოვიდნენ და პირდაპირ ჩემსკენ მოიწევდნენ. სახე დავალაგე და ისე ავუარე გვერდი თითქოს ვერც შევამჩნიე.
-ეი ჩიტუნი იქნებ ამ მშვენიერ ღეამეს გავერთოთ?-ასეთ ქცევებზე ცუდად ვხდები. მგონი არ მითქვამს რომ ძალიან გკარგად ნავარჯიშები ტანი მაქვს. როცა სახლში მისვლა არ მინდოდა სკოლის სპორტ დარბაზში ჩავდიოდი და ჩემს მასწავლებელთან,ნინოსთან ერთად ვვარჯიშობდი. ასევე ვარ თამამი და ვინც იმსახურებს შემიძლია წინაპრები და შთამომავლობა ერთდროულად მოვუკითხო . აბა გამოიცანით ახლა რა ვიზავდი? რათქმაუნდა, ისიც იგივეს იმსახურებს. მათი სახეები არ ჩანდა მაგრამ ჩემი ხელები აუცილებლად გამოჩნდებოდა ასე რომ შ**ა თითები მოვუღერე და თაან ვუთხარი
-ამ ბეჭედს ხედავ თითზე? იმედია ხედავ რადგან თუ თავს არ დამანებებ მაგ ლამაზი ცხვირის ოპერაციას წამებში გაგიკეთებ! გასაგებია?
-ბო*ი-დაიყვირა ბოლო ხმაზე
-შე ნაბი***რო გეფიცები მოგკლავ-ხალხმა ძლივს გამაკავა თორე მართლა საჩხუბრად ვემზადებოდი.
მაშინვე წამოვედი იქედან. წასასვლელი არსად მქონდა. მაშინვე ანისთან ავედი და ყველაფერი მოვუყევი.იმ დღეს მასთან დავრჩი. დილით კაკუნი იყო კარზე. ანიმ გააღო რადგან მე ვიცმევდი და თან დამასწრო.
-მარი შენთან არიან-ეს რომ მითხრა მაშინვე კარებთან გავჩნდი
რაც იქ ვნახე სრული შოკი იყო! მეგონა თავისუფალი გავხდი მაგრამ არა...