ამქვეყნიურ ჯოჯოხეთს მოგიწყობ +18 (28)
როცა გავიღვიძე მარტო ვიწექი. ვერ გავიგე დევილის ადგომა. ოთახში მარტო ვიყავი. უკვე დილა იყო. წამოვდექი, სარკესთან დავდექი და არეული თმა გავისწორე, მიუხედავად ყველაფრისა სახეზე მაინც კარგად გამოვიყურებოდი, აი ტანსაცმელი კი გამოსაცვლელი მქონდა, შხაპის მიღება მინდოდა. ქვემოთ ჩავედი მაგრამ იქაც არავინ იყო. ძალიან გამიკვირდა, ცოტა შიშმაც შემიპყრო არა იმის გამო რომ მარტო დავრჩი, არამედ იმის გამო თუ სად იყვნენ ისინი. იმ წამსვე კარებს ვეცი და გარეთ გავვარდი, ცარიელი იყო იქაურობა, თითქოს პანიკამ მომიცვა, სახლს წრე დავარტყი მაგრამ სულიერის ჭაჭანებაც კიარ იყო. არც მანქანა ან მოტოციკლი ეყენა. –დევიიიიიიილ...... დავიძახე ხმამაღლა. პასუხი არ იყო –დევიიიიილ.... ამჯერად უფრო ავუწიე ხმას მაგრამ იგივე განმეორდა. –ბელააააა..... თორნიკეეეეეეეეეე... ვისი სახელიც პირზე მომადგა დავიყვირე მაგრამ როგორც თქვენ არ გიპასუხიათ ჩემთვის ისე მათ. სახლის დანგრეულ კიბეზე ჩამოვჯექი და აქეთ–იქით ყურება დავიწყე... ველოდებოდი ასე ხუთი წუთი... ათი წუთი... ოცი... ნახევარი საათი... ერთი საათი... საათნახევარი.... სამი საათი... ხუთი საათი... ბოლოს კი უკვე მოსაღამოვებული იყო.. გეფიცებით თავს ზემოთ ძალა არ მქონდა. ტელეფონი მეარ მქონდა რომ დამერეკა... საძებნელად სად უნდა წავსულიყავი წარმოდგენა არ მქონდა. გიჟივით წამოვდექი და ყველაზე ალტერნატიული გზა მოვძებნე. ჯერ ოთახში ავირბინე სასოწარკვეთილმა, გული ყელში მებჯინებოდა დარდისა და შიშისგან. სწრაფად ვსუნთქავდი. ხელები გამყინვოდა და მიკანკალებდა... მთელი სხეული მიცახცახებდა. ან კი როგორ ვიმორჩილებდი თავს და ფეხებს მიკვირს.. აკანკალებული ხელებით ტყავის ქურთუკი გადავიცვი და ისევ პირველ სართულზე ჩავედი. კარები გამოვგლიჯე და დევილის ცივ სახეს წავაწყდი. ადგილზე გავშრი, ჯერ მსუბუქად შევკივლე შიშისგან. ზღურბლზე იდგა და თვალებში მკაცრი მზერით მიყურებდა. ჩემი სხეული ერთიანად მოიცვა ყველა ემოციამ მისი დანახვისას, რაც მთავარია საღსალამათი მედგა თვალწინ, მაგრამ როგორები ვართ ეს ადამინები. მაინც ბრაზი და მრისხანება მომაწვა რომელმაც ის სიხარულიც კი გადაფარა რაც მქონდა, სწორედ ეს გახდა იმის მიზეზი რომ ხელი მთელი სიძლიერით გავარტყი სახეში. ყველა გრძნობა ამ ერთ მოქმედებაში ჩავტიე, ის შიში, დარდი, სასოწარკვეთილება, პანიკა... მისი სახე რომ დაგენახათ ეჭვი არავის შეეპარებოდა რომ თვალის დაუხამხამებლად მომკლავდა, თვალებიდან ცეცხლს აფრქვევდა და ბრაზით ჰქონდა სავსე. წამიერად მეც შემეშინდა მაგრამ გარეგნულად იგივენაირი გაბრაზებული და მკაცრი გამომეტყველებით ვიდექი მის წინ. კბილები ერთმანეთზე ძლიერად დააჭირა და მუშტი მოკუმა, ალბათ თავის მოთოკვას ცდილობდა რომ ჩემთვის რამე არ დაეშავებინა. მგელივით საზარელი მზერით მიყურებდა და ნებისმიერს მოკლავდა. რამდენიმე წუთი ასე ვიდექით, მტრულად ვუცქერდით ერთმანეთს და ვინ იცის ის რას ფიქრობდა, მეკი ერთი სული მქონდა რამე ეთქვა რომ მეორე სილაც გამეწნა, ანუ მინდოდა გამოვეწვიე, იმდენად გამწარებული ვიყავი. როგორც შევატყვე არაფრის თქმას არ აპირებდა, ამიტომ მეც შევეშვი და გარეთ გასვლა დავაპირე, კარებში რომ გავედი მხარი გავცხე, ისე რომ ზედ არ შეგვიხედავს ერთიმეორესთვის... ისევ იმ კიბეზე ჩამოვჯექი, საღმოს სუსხი ა ქარი რომელიც თმას მიფრიალებდა საერთოდაც არ მაწუხებდა, შიგნიდან ცეცხლი მეკიდა, ღრმად და ნელა ვსუნთქავდი, დაწყნარებას ვცდილობდი, მერე გავიგე როგორ მიიხურა კარი ჩემს ზურგს უკან და მივხვდი რომ დევილი სახლში შესულიყო. ფილტვებიდან ჰაერი ამოვუშვი და ხმაურიანად ამოვისუნთქე, ისე თითქოს მთელი სევდა და დარდ, რომელიც ჩემს სულში ღრმად ჩაბუდებულიყო მასთან ერთად ამოვიდოდა და გამათავისუფლებდა. რამდენიმე წუთი ვიჯექი ასე, შორიდან მანქანის ხმა მომესმა, აშკარად ჩვენკენ მოდიოდა და საკმაოდ ახლოსაც იყო. უცხო მანქანა იყო, აქამდე არ მყავდა ნანახი, უცბათ წამოვხტი და კარისკენ ვაპირებდი წასვლას მაგრამ მძღოლის როლში ალექსი რომ დავინახე მოვეშვი, გამეხარდა კიდეს რადგან მისი ნახვა მინდოდა. მანქანის კარი ხმაურიანად გააღო და გადმოვიდა –როგორ ხარ? გადამეხვია და მომიკითხა –ამ დროს რა გინდა აქ? დავინტერესდი –დევილტან ვარ. ამაზე სახე მეცვალა –იმედია კარგად გახსოვს ჩვენი გეგმა და შენი პირობა! წარბი მაღლა ავწიე და მკაცრად შევხედე –სხვა საქმეზე ვარ. –კარგი მეც მაქ შენთან საქმე. –გისმენ აბა რა ხდება? უკვე კიბეებზე ავდიოდით თან –სანდო ექიმი უნდა იშოვო! რაც შეიძლება მალე! –კარგი. ყოველგვარი ზედმეტი ლაპარაკის გარეშე დამთანხმდა. ძალიან დიდმა ეჭვებმა შემიპყრო და საუბრის გაგრძელებას ვაპირებდი როცა დევილი გამოჩნდა რის გამოც გაჩუმება მომიწია. –ყველაფერი მზად არის? ჰკითხა დევილმა რაღაც უცხო და კმაყოფილი მზერით –როგორც შენ გინდოდა. გაუღიმა ალექსმაც და მხარზე ხელი მეგობრულად დაკრა. –გეგმის მიხედვით იმოქმედე! ისევ გაუღიმა დევილმა. სრულ გაურკვევლობაში ვიყავი, რა ჯანდაბა ხდებოდა, არც არავინ ჩანდა მთელი დღე, ახლა კი რაღაც გეგმაზე საუბრობდნენ რომელზეც არაფერს მიმხელდნენ. როცა უნდა ჩავრეულიყავი სწორედ მაშინ დამტაცა ხელი დევილმა და გარეთ გამიყვანა, გააზრებაც ვერ მოვასწარი ისე ჩამსვა ალექსის მანქანაში, თვითონ მძღოლის ადგილი დაიკავა და მკვეთრი მოძრაობით მოსწყვიტა ადგილს. გაოცებული მივჩერებოდი სახეზე მაგრამ სრულიად მაიგნორებდა, მთელი ხმით ღრიალი მინდოდა მაგრამ როგორღაც ესეც გადავყლაპე, შუა ტრასაზე თან ასეთი სისწრაფით მოძრავ მანქანაში საქმეების გარჩევის თავი არ მქონდა, ხოდა ამიტომაც დაველოდე სად მივიდოდით და იქ მივხედავდი.. დაახლოებით ნახევარი საათი ვიმგზავრეთ, აშკარად აგარაკზე ავედით, ორსართულიანი სახლი იდგა, სპილოსძვლისფერი იყო. გარედან დიდი ჭიშკარი ერტყა. –გადმოდი! მისმა ხმამ ოდნავ შემაკრთო. კარები ზანტად გამოვაღე და უკან გავყევი. ეზოს კარი გააღო და წინ შემიძღვა. პირველი რაც თვალში მომხვდა უშველებელი ბაღი იყო, ათასი ფერადი ყვევილით, მწვანე ხასხასა ბალახით, კარგად კიარა საშნლად კარგად მოვლილი და შენახული. უკვე სახლის კართან ვიდექით, კოდი შეიყვანა და ისე შევედით შიგნით. ნანახმა მოლოდინს გადააჭარბა, უშველებელი მისაღები იყო მდივან–კრესლოთი გაწყობილი, დიდი შუშიას მაგიდით, ლამაზი ჭაღით, აშკარად ბევრი ოთახიც იქნებოდა, სამზარეულო მრგვალი დიდი თაღით უერთდებოდა მისაღებს მაგრამ საერთოდ არ იყო ბანალური.. ნასიამოვნები ვიყავი გარემოთი რომელშიც არ ვიცოდი რა მიზნით ან მიზეზით ვიყავით ამიტომ ჩემში ისევ გაიღვიძა ველურმა ლინამ –აქ რა მინდა? სიმკაცრე არ დავაკელი ხმას –უბრალოდ მინდა დავისვენოთ. ისეთი რბილი ხმა ჰქონდა წამში მოულბობდა ნებისმიერს გულს, თან მეამიტი გამომეტყველებით შემომხედა –მოდი კიდევ ერთხელ გკითხავ! აქ რა მინდა? –კიდევ ერთხელ გიმეორებ! დასვენება! ისევ მშვიდი მაგრამ მტკიცე ხმა ჰქონდა. სანამ რამეს ვეტყოდი სამზარეულოში გავიდა, მაცივრიდან პროდუქტები გამოიღო და სალათის მზადებას შეუდგა. მისი ასეთი სიმშვიდე და უდარდელობა უფრო მეტად მაცოფებდა, ეს ნიშნავდა რომ ჩემ აზრს მისთვის მნიშვნელობა არ ჰქონდა და დამატარებდა თავის ნებაზე. მეც უკან გავყევი და ამჯერად უფრ განრისხებული ვეტაკე –კარგი! შენ თუ დასვენება გინდა დაისვენე! მე მივდივარ! –კარგი! ისევ ისე მშვიდად განაგრძო სალათის მზადება. გიჟივით გავვარდი კარისკენ, სახელური ჩამოვწიე მაგრამ შენც არ მომიკვდე–არადა არ გაიღო! კოდს ითხოვდა–ჯანდაბა! შემეხედა მაინც რა შეიყვანა. კარგახანს სახელური ვაწვალე იქნება წყობიდან გამომეყვანა სისტემა და გათიშულიყო –მაინც ვერ გააღებ! საშინლად კმაყოფილი ხმით გამომძახა სამზარეულოდან. –მაგასაც ვნახავთ ბატონო! ჩუმად ჩავილაპარაკე გაღიზიანებულმა და ახალი გეგმის შესასრულებლად მოვემზადე, რამდენჯერმე წიხლი ძლიერად დავარტყი კარს მაგრამ ძვრაც ვერ ვუქენი, ხან მხარით ვაწვებოდი, ვეჯახებოდი, მერე სკამი ავიღე და ის შემოვცხე მაგრამ ისევ ის განმეორდა, უკვე დავიღალე კიდეც.. ისეთი გამწარებული ვიყავი მთელს ორგანიზმში ვგრძნობდი ამას.. დევილის სიმშვიდე უფრო მაგიჟებდა.. გაცეცხლებული სამზარეულოში შევუვარდი, დანა ედო გვერდით, მაშნვე დავწვდი, ერთი მაჯა მაგიდაზე სწარფად დავადებინე გაშლილად და დანა ჩავარტყი, ისეთი სწრაფად ვქენი ეს ყველაფერი რომ მეთვითონაც გამიკვირდა ამდენი თუ შემეძლო. უფრო მეტად იმაზე გავცოფდი არცერთი ნაკვთი რომ არ შეუტოკდა, არც კი შემეწინააღმდეგა. ასე იდგა და მიყურებდა, ხელიდან ცოტა სისხლი მოსდიოდა, როცა გავიაზრე რა გავაკეთე მითუმეტეს მის ასეთ მდგომარეობაში ჩემი თავი შემძულდა, წამით ვინანე მაგრამ არ შემეძო მისთვის ეს სისუსტე დამენახებინა, ბოლოს დანა ისევ უკან ამოვიღე და გვერძე გადავაგდე, მაჯაზე რო დავხედე უკვე უხორცდებოდა ჭრილობა ამიტომ აღარც მინერვიულია –რატომ გინდა წასვლა> მოულოდნელად სიჩუმე მისმა ხმამ დაარღვია –უაზროდ დროის დაკარგვა არ მინდა! კბილებში გამოვცერი –ანუ ფიქრობ რომ ჩემთან ყოფნით დროს კარგავ თანაც უაზროდ? სიმაკაცრე შეეპარა ხმაში –სწორია! არ ვიხევდი –ძალიანაც ცუდი! სანამ მეარ მომინდება ვერ გახვალ აქედან! ამჯერად ისიც ჯიბრით მეუბნებოდა. უკვე მისაღბში ვიყავით.. პასუხი რომ ვერ გავეცი ისევ სკამი ავიღე და კარისკენ ვისროლე. უეცრად სულ ჩაბნელდა იქაურობა, ყველა ტექნიკამ შეწყვიტა მუშაობა. ოთახს მხოლოდ მთვარის შუქი ანათებდა –იჯექი ეხლა სიბნელეში! გამაღიზიანებელი ტონით მითხრა და ფეხზე წამოდგა –რომ არ წამოგეთრიე ასე არ იქნებოდა! –ნერვების კონტროლი თუ გიჭირს მე რა ვქნა! დამიღრიალა მანაც –რომელ ნერვებზე მელაპარაკები! სულ რო მაგლეჯ იმაზე?! –თავი აკონტროლე! ისევ დამიყვირა –ნუ მიყვირი! არც მე დავაკელი –ნუ წიკვინებ! –მადლობა თქვი საერთოდ ზედ რო გიყურებ! სად ჯანდაბაში ეგდე მთელი დღე! ეგრე როგორ დამტოვე! საერთოდ მე მიშლი შენს დაუკითხავად სიარულს და შენ რას აკეთებ?! იგივეს! უკვე ღრიალზე გადავედი და მთელი დღის დაგროვილი ემოცია და წუხილი ამოვუშვი –როგორც მინდა ისე იქნება! ჩემს გარეშე ფეხს ვერსად გაადგამ! უკვე ორივე ვღრიალებდით და ცოტაღა გვაკლდა ხელით შეხებამდე –გაიგე მე შენი მონა არ ვარ! –ვიცი რომ მონა არ ხარ! –ხოდა ნუ მექცევი ისე რომ ეგ ვიფიქრო! –ნუ ღრიალებ! დმაიყვირა წყობიდან გამოსულმა –რასაც მინდა იმას ვიზამ და ნუ მვრძანბლობ. უფრო მეტად ავუწიე ხმას –შემომეკვდები გოგო რა გინდა! გამწარებულმა მუშტი ძლიერად დაარტყა კედელს –შემეშვი! გაეთრიე ჩემი ცხოვრებიდან! უკვე იმ დონეზე ვიყავი სულ ვერ ვაზროვნებდი რას ვიძახდი... ყველაზე მეტად მაინც ის მძულდა ჩემ თავში რომ ამ დროსაც კი როცა რამის ერთამენთს ვხოცავდით ისეთი ვნებიანი და სასურველი იყო რომ ძლივს ვაკონროლებდი თავს. სიგიჟეა იმის გაფიქრებაც კი რომ ჩხუბის დროსაც მიზიდავდა, მიუხედავად იმისა ორმ მე ჩხუბებოდა და მიღრიალებდა მაინც მიზიდავდა და მიწვევდა, უარესად მაცეცხლებდა მაიძულებდა შემეტია მისთვის... –არასოდეს! ეს თქვა და წამით ორივ გავჩუმდით. ოტახში მხოლოდ ჩვენ ორის სწრაფი გულისცემა ისმოდა.. სუნთქვის დროს მხრები აუდიოდ–ჩაუდიოდა, უკვე ჭკუიდან გადავყვადი... ჩემკენ დაიძრა სწრაფი ნაბიჯით, ცხელი სუნთქვა სახეზე მომაფრქვია და ველურივით მეცა ტუჩებზე, სახე ხელებში მოიქცია და მაგრად მომიჭირა, მაზოხისტურად მსიამოვნებდა, კოცნაში ავყევი და მცირე ბიძგით კედელს მივახეთქე, ზედ ავეკარი და კოცნა გავაღრმავე. სწრაფად შემაბრუნა კდლისკენ და ამჯერად თვითონ ამეჯრა ზედ, თმაში ხელი შევუცურე და ველურივით მოვქაჩე ჩემკენ. ქვედა ტუჩზე მწარედ მიკბინა და დავიკვნესე, ყელზე შემოვხვიე ხელები და ოდნავ ჩამოვუსვი ფრჩხილები. გახელებულები ვკოცნიდით ერთმანეთს, ვკბენდით, ვჭამდით, ვივსებოდით ერთმანეთით... უჰაერობამ მოგვაშრა ერთმანეთის ბაგებს მაგრამ არ გავჩერებულვართ. ვოცოდი რომ ამაღამა არც გავჩერდებოდით. ნიკამს ჩაუყვა ჯერ კბენით მერე კი ისევ კოცნით, ყელისკენ უკვე სველ კოცნებს მიტოვებდა, ისე ისრუტავდა ჩემს კანს თითქოს უნდოდა მასში შევსულიყავი... სიამოვნებისგან თავი უკან გადავწიე და ტუჩზე ვიკბინე, ჩუმი გმინვა აღმომხდა.. ხელები საჯდომისკენ წაიღო და ფეხქვეშ მიწა გამომეცალა, წელზე შემისვა და კედელზე მიმაყუდა, ისევ იპოვა ჩემი ტუჩები და ამჯერად უფრო ძლიერად და უხეშად მკოცნიდა. წამის მეასედში მეორე სართულის ერთ–ერთ ოთახში გავჩნდით, კოცნა არ შეგვიწყვეტია ისე დამაგდო საწოლზე და ზემოდან დამაწვა, ჩემს ფეხებშუა იყო მოქცეული, ვერ ვიტყვი რომ ნაზად მექცეოდა, პირიქით, სიველურე და ვნებას ვგრძნობდი მის ქმედებებში მაგრამ მისი თვალები გადმოსცემდნენ იმ სიყვარულს რომელიც ასე მაბედნიერებდა. მაიკა შემომახია და მკერდზე დამიწყო კოცნა, უკვე ვეღარ ვიმორჩილებდი ხმებს, სიამოვნებისგან დევილის თმებს ვექაჩებოდი, ზემოთ მოიწევდა კოცნა–კოცნით და რა წამს ჩემს ტუჩებამდე მოაღწია ეგრევე ზემოდან მოვექეცი და მე დავუწყე კოცნა, ხელები ჩემი ხელებით გავუკავე თავს ზემოთ და ნელა ვკოცნიდი ჯერ ტუჩებში, ქვედა ტუჩი კბილებით გამოვუწიე და ვუკბინე, ჩუმად ამოიოხრა და გაეცინა. ყელში სველი კოცნა დავუტოვე და ვიგრძენი მისი კანის დახორკვლა, ნელა ვახებდი ბაგეებს განიერ მხრებზე, არ ვკოცნიდი უბრალოდ ვეხებოდი ტუჩებით, ვაწვალებდი და ვიცოდი უფრო მეტად აღაგზნებდა... თმაში ჩამავლო ხელი და ისევ ჩემს ზემოდან მოექცა, ამჯერად აღარ დამაცადა რამის გაკეთება, ლიფი და ქვედა საცვალი შემომახია და სიამოვნების მორევში გადამიშვა....... ........... დილით მარტოს გამეღვიძა ლოგინში, მაშინვე სააბაზანოში გავვარდი ისე რომ დევილისთვის არ დამიძახია. უცნაურად მტკიოდა მუცელი, ქალიშვილობის დაკარგვას მოსდევს ეს ფაქტი მაგრამ ასეთი ძიერი ტკივილი არამგონია მხოლოდ ამის ბრალი იყოს.. შხაპმა ოდნავ ჩამიცხრო ტკივილის შეგრძნება.. პირსახოცის ამარა გამოვედი ოთახშ და ამჯერად დევილის მოძებნა დავიწყე. პირველ რიგში მისაღებში ჩავედი, იქაურობა მოწესრიგებული იყო, სამზარეულოდან გამოდიოდა ქვაბების ხმა და დევილითან შევედი. ჩემს გაკვირვებას საზღვარი არ ჰქონდა როცა მის ნაცვლად ბელა რომ დავინახე –შეენ? ძლივს ამოვიღე ხმა –დაჯექი რაღაც უნდა გითხრა. შეპარვით წარმოთქვა წინადადება. დაბნეული დავჯექი სკამზე –იცი ხო სადაც არის? ხმის კანკალით ვკითხე, თვალებშ ვერ მიყურებდა, ტავი დამიქნია. ნერწვი მძიმედ გადავყლაპე. ბელამ პირი გააღო მოსაყოლად მაგრამ გავაჩერე –არ გაბედო თქმა! თვალი ერთ წერტილზე მოქნდა გაჩერებული და ისე ვებნებოდი –დამშვიდობება უნდოდა მაგრამ... –არ გაბედო ამის თქმა ბელა! წამოვდექი და გაცეცხლებულმა შევხედე –ლინა ასე უნდა მომხდარიყო... –ნუ ამბობ ამას! ვიკივლე –დაწყნარდი... ჩემკენ წამოვიდა –არ შემეხო! არ მომიახლოვდე! უკვე ტირილის პირას ვიყავი –არ დაადანაშაულო დევილი. შენთვის აკეთებს ამას.. –როგორ დამტოვა ასე.. გაოგნბეული ვბუტბუტებდი –ალექსი დევილს არასდროს დაუმალავდა ანტიდოტის შესახებ და იცი რომ არცერთი მათგანი შენს სიკვდილს არ დაუშვებდნენ. მშვიდად მესაუბრებოდა ბელა –მის გარეშე ისედაც მკვდარი ვარ...–რას აპირებენ? –თენგიზის მოკვლას და ალბათ ალისიასაც მიაყოლებენ. წინასწარ დაგეგმეს ლინა ყველაფერი... –ვიპოვიდი გამოსავალს... აუცილებლად ვიპოვიდი... აცრემლებული თვალები მივაპყარი –გამოსავალი ყველამ ვიცოდით მაგრამ დევილი არასდროს წავიდოდა ამ გზით. მისი დღეები ისედაც დათვლილია და ... ამ დროს სიტყვები გაუწყდა და ბელამაც ტირილი დაიწყო. უხმოდ წამოვდექი და ოთახში ავედი, კარი მივხურე თუარა იქვე ჩავიკეცე და არაადამინურად დავიწყე ღრიალი და ტირილი...... ერთი კვირა გავიდა მას შემდეგ რაც აქ ვარ გამოკეტილი.. ბელა ისევ ჩემთანაა, ამ დაწყევლილი კარს ვერაფერი მოვუხერხე რომ გამეღო. აც ბელა გადის აქედან. ჩემს გვერდითაა და ცდილობს ის სიცარიელე ცოტატი მაინც შემივსოს რაც დამრჩა... დიდი ხვრელი გამიჩნდა უიმისოდ, ისეთი ხვრელი რომელმაც მთლიანად მშთანთქა. წყვდიადში მომიცვა და თავის დაღწევასაც კიარ ვცდილობდი იქიდან, არ როგორ უნდა მეცადა როცა მიზეზი არ მოქნდა უკან დაბრუნების... არც ის ვიცოდი ცოცხლები იყვნენ თუარა დევილი და ალექსი, არც თორნიკე და ნიკო გამოჩენილან. მთელი დღეები ვიწექი გაშეშებული, იმ ბალიშს ვეხუტებოდი რომზეც დევილი წვა იმ ღამით. ასე თენდებოდა და ღამდებოდა. ბელა ამოვიდოად ორ კოვზ საჭმელს ძლივს მაჭმევდა და გავიდოდა. ლაპარაკითაც არ ველაპარაკებოდი... უკვე ორი კვირა მიიწურა უიმისოდ... ორი ჯოჯოხეთური კვირა და აზრზე არ ვიყავი არაფრის. ერთ დილითაც ბელა შემოვიდა ჩემთან გახარებული სახით –მოემზადე აქედან მივდივართ... ეგრევე თავი წამოვყავი საწოლიდან –კარი როგორ გააღე? ხმაჩამწყდარმა ვკითხე –მე გავაღე.. მის უკან მომღიმარი თორნიკე დავინახე... კიდევ უკან გავიხედე, ველოდი... მეგონა ისიც იქ იქნებოდა... ველოდე... მაგრამ მათ სახეებზე მივხვდი რომ ტყუილი იყო... მაინც წამოვდექი და სააბაზანოსკენ დავიძარი როცა ერთიანად მოვწყვი და ძირს დავეცი... მიუხედავად იმისა ორმ თვალები დავხუჭე მაინც კარგად ჩამესმოდა მათი ხმა –ლინა... თვალი გაახილეე... თორნიკეს შეშფოთებული ხმა მესმოდა –ამ ხნის მანძილზე არც უჭამია წესივრად და არც ამდგარა საწოლიდან რამე დაავადება არ სჭირდეს... არც ბელა იყო ნაკლებად შეშინებული... როცა თვალი გავახილე მივხვდი რომ საავადმყოფოში მომიყვანეს. წამლების სუნი მაღიზიანებდა. ცოტა თავბრუც მეხვეოდა. გვერძე გავიხედე კარისკენ და იქიდან თორნიკე, ბელა და ექიმი შემოვიდნენ –აბა როგორ ხარ ლინა? მხიარულად მითხრა ექიმმა. თვალები რამდენჯერმე დავახამხამე, ხმა ჩავიწმინდე და მტკიცე ხმით კითხე –ექიმო გულის დონორი ხომ არ გინდათ? გაოცებულებმა შემომხედეს სამივემ –უკაცრავად როგორ? სათვალეებიდან ამომხედა ექიმმა –შეგიძლიათ ჩემი გული იმას გადაუნრგოთ ვისაც უფრო მეტად სჭრირდება! თვალებდახუჭულმა წარმოვთქვი –გაგიჟდი? თვითმკვლელობას აპირებ გოგო? გაცეცხლებული მეცა თორნიკე –ასე გადავწყვიტე! მკაცრი ხმით წარმოვთქვი–ექიმო შეგიძლიათ დღესვე გამიკეთოთ ოპერაცია! –მაპატიეთ მაგრა არ შემიძლია! გაბრაზებულმა შემომხედა. ყველამ მას მივაპყარით მზერა –რას ქვია არ შეგიძლიათ? თავისუფალი ადამინანი ვარ და დაემოკრატიულად მეკუთვნის ეს გადავწყვიტო. თქვენც კიარ გაქვთ უარის თქმის უფლება –ვიცი როგორც ხდება! შემეპასუხა ექიმი –ხოდა რაღას ელოდებით? გაღიზიანებულმა წარმოვთქვი.. –ლინა ორსულად ხართ! სერიოხული ტონით და გამომეტყველებით მომახალა ექიმმა ახალი ამბავი ........... ........... იმედია მოგეწონათ <3 გელით ჩემო ტკბილებო <3 |
 |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
თქვენი აზრით, ქალებისთვის, რა ასაკშია მიზანშეწონილი დაოჯახება?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
