-ორი ლატე მინდა,ორი „პარლამენტი“ ...კიდევ რა..კიდევ რა... აჰ! ხო ის ნამცვხარი მინდა“მანგო“.
-როგორც ყოველთვის ანუ..-ეღიმება გამყიდველს.
-როგორც ყოველთვის...-ტელეფონს იღებს.-ჰო თბილისის სევდანარევო ქალბატონო გისმენ.-სახეზე ღიმილი ეფინება,გულში ისეთი სითბო ეღვრება,თვითონაც რომ ვერ ხვდება არომატს.ტელეფონს თიშავს და გამყიდველს გაბრწყინებულ თვალებს აპყრობს.-იცით რა?!... ბამბის ნაყინი დამიმატეთ აუცივლებლად ვარდისფერი..-გაღიმებული სახით იხრება და ჩანთიდან პორტმანს იღებს რომ თანხა მიაწოდოს გამყიდველს.
-როგორ მოხდა გაზეთი დაგავიწყდა და ბამბის ნაყინის ყიდვა გადაწყვიტე?-ჭორიკანას ადგილს მართმევს ეს ქალი ოფიციალურად.
-დრო დადგა ქალაქმა ამბები ჩვენზე მოჰყვეს,ჩვენი ამბები ჩვენც კარგად ვიცით რა საჭირო იქნება.. ბამბის ნაყინს რაც შეეხება გილოცავთ დღეს პირველი მარტია..
თანხა დადო,ცელოფნებში ჩალაგებულ „განძეულობას“ ხელი მოჰხვია,ყავის ყუთი ხელში მჭიდროდ დაიჭირა და მანქანაში ჩაჯდა.
„გაზეთი,მანდაც რამე არ ეწეროს,სულ ტყუილად რა..“-თავი გადააქნია.
არადა გარკვევით წერდა სტატიაში ჟურნალისტი რომ ლესელიძეს დაკარგული შვილი უბრუნდებოდა.
მანქანა დაძრა და თმები უკან გადაიყარა,ჩანთიდან ტუჩისფერი კონტური ამოიღო და წითელზე გაჩერებულმა გალამაზება დაიწყო.
მომენტალურად(როგორც ხდება ხოლმე) მანქანების სიგნალის ხმა გაიგო.
„მაინც ვერ მოვასწარი რა..“
ჯერ კიდევ წითელზე განათებულ შუქნიშანს,რომელიც მძღოლებს ანიშნებდა რომ მოძრაობა არ შეიძლებოდა,მან მანქანის გაზს ფეხი მიაჭირა და წინ მდგომს „დაეტაკა“.
რა ექნა მწვანე თუ ეგონა?
სულ იმ სიგნალების ბრალი იყო.
გადაავიწყდა ტუჩიც და კონტურიც,თვალები გააფართოვა და მანქანა გადააყენა,იგივე გააკეთა დაზარალებული მანქანის მძღოლმაც.
მანქანიდან გადავიდა.
-კუკუდო კარგად ხარ?-მანქანას ეკითხება,ასე მიმართავს თავის ავტომობილს.
-კუკუდო არ ვიცი ვინ არის მაგრამ ჩემი „სედანი“ რომ ცუდად არის ეს ფაქტია.
დათა მორჩაძე იყო.
ფეხბურთელი.
იცოდა ვერ გამოძვრებოდა და სამსახიობო ნიჭის გამოყენება აქ, შუა ქუჩაში დაიწყო.
-იცით მაპატიეთ,მე...მე ისეთი დაბნეული ვიყავი..ჩემი მეგობარი საავადმყოფოში მძიმე მდგომარეობაშია..გთხოვთ მაპატიეთ..-ორი წამიც და ცრემლებს გადმოჰყრის,დამიჯერეთ ნაცადი ხერხია.აჰა!ხომ ვამბოდბი?
ბიჭი დაიბნა.
-არა..არა.! დამშვიდდი,მოდი ნომერი ჩამაწერიე და წადი საავადმყოფოში..არ ინერვიულო რა..
-არა გმადლობთ,ჩემი ბრალია მე გავაკეთებ..-ბიჭიც სწორედ ამას გულისხმობდა,ნომერი ჩამაწერინეთ რომ დაგირეკოთ და მანქანას მოაკითხოთ,რა გგონიათ ამან ეს არ იცის? მაგრამ ხომ უნდა მოაჩვენოს ფეხბურთელს რომ მისი ჯენტლმენობის ამბავმა მასში პირდაპირ ჟრუანტელი გამოიწვია.
-აჰ..არა არა მე მომეცით და მე გავაკეთებ...-სხვა გზა აღარ დარჩა მორჩაძეს,ცრემლმორეული გოგონა პირველად მოეწონა ასე ძალიან.
ბევრი ჭირვეულობა არ დაუწყია გაახსენდა რომ „მეგობარი უკვდება საავადმყოფოში“
მანქანაში ჩაჯდა და წავიდა.
ტელეფონში სპიკერზე კესოს დაურეკა.
-რომ გაიგო რა ხდება ჩვენს დედაქალაქში გეფიცები შენ მანქანასაც გასწირავ სასიკვდილოდ.
-კესო ჩემო მცირე ჭკუის მატარებელო მეგობარო,დაიხსომე მე ჩემს მანქანას არ გავწირავ ჯერ ერთი იმიტომ რომ ამის განვადების ფულს დღემდე იხდის გიროგი(მამამისი) და მერე და მეორე ის რომ მასზე ჯვარი ჯერ კიდევ 6 თვის წინ დავიწერე ამიტომ...-თავი გააქნია და ისევ სარკეს მიუბრუნდა.
-ჰოდა ნელა იყავი ბაბუაძის მაგივრად „პორშე“ არ შეგრჩეს საწოლში ღამით!
-რაოო?!-მანქანა დაატორმუზა და შუა ლესელიძეზე მოძრაობა გადაკეტა.
-ხომ ჯანმრთელად გრძნობს თავს „კუ-კუდო?“-იცინის ტელეფონიდან გოგონა.
-შენ მომისმინე!ასეთი ტყუილები შეგიწირავს ერთ მშვენიერ დღეს!-დაუღრინა მარიამმა და ის იყო სვლა უნდა განეგრძო რომ სისხლი გაეყინა ძარღვებში.
-კესო დაგირეკავ მალე...-თიშავს,მანქანას სადარბაზოსთან აყენებს და მანქანიდან გადმოდის.
იცის ასეთი მოსაცმელი მხოლოდ ერთს ჰქონდა ქალაქში,სპეციალურად დედამისმა შეუკერა იმ ერთს,ჰო მარიამის დედამ.
„ისეთი მოსაცმელი მინდა დედუ სადაც წიგნები ჩამეტევა“-რომელიღაც მწერლის სიტყვბს იმეორებდა იმ დროს ზედმეტად პატარა,შემდეგ ბერლინს გაქცეული,ახლა კი წინ მიმავალი ნაცნობი მათი „კომუნისტკა“ ლიზა კანდელაკი.
-ლიზა!-აღმოხდა მარიამს და აკანკალებულმა ხელების დამორჩილებაზე მხოლოდ ოცნება შეძლო.
წინ მოარული გაჩერდა.
იგრძო.
ან არა.
ვიგრძენი
პირველად მისი ხმა და შემდეგ მისი სუნამო ვიგრძენი.
ვიცოდი როგორ ინახავდა „ჟივანშის“-„ფლეის“-ჩემი ნაყიდი იყო.
დაბადების დღეზე 1 აპრილს ვაჩუქე.
მერე მან 28 აპრილს ეს მოსაცმელი მაჩუქა ახლა რომ მქონდა მოხურული და ლესელიძის მონატრებულ ქუჩას ნელა ჩემთან ერთად მოუყვებოდა.
გამეყინა სხეულში არსებული ყველა სისხლძარღვი,ყველა ვენა რომელშიც ეს დაწყევილილი სითხე გადიოდა.
სისხლი.
ნელა შემოვბრუნდი და ატირებული რომ დავინახე
გეფიცებით
მე’ასე ჯერ მოვკვდი.
-ჩამოხვედი...-ამოიკნავლა და თითქოს მუხლები ეკვეთებაო კედელს მიეყრდნო.
ხმა რა ძალით ამომეღო?
რომელს ჰქონდა დაკანონებული, სიყვარულს დამატებული მონატრება შეფარდებული მიტოვებასთან და გამრავლებული ტკივილზე ბგერის წამოწყების მცდელობას უდრისო?
არა!
ასეთ განტოლებას ვერც აინშტაინი შექმნიდა,ვერც კუპიდონი და აფროდიტეც უარს განაცხადებდა მე ნუ „შემტენით“ თავი გამანებეთო..
მეტიც
ნაბიჯიც ვერ გადავდგი.
მისი მონატრება ისეთი მრავალი იყო
მასში იზრდებოდა ასე უკიდურესად და უკიდეგანოდ.
მიყვარს ეს ისტორია.
მხოლოდ იმიტომ რომ ჩვენი ჩახუტების ულევი სცენა ერთბაშად წარმოვიდგინე.
თუმცა ერთმანეთს ვერ ჩავეხუტეთ.
მახსოვს როგორ ამეწვა მარცხენა სახის ლოყა.
მახსოვს როგორ მისველებდა ცრემლები აწითლებულ სახეს.
მახსოვს როგორ გაიქცა მანქანისკენ.
ალბათ სწორიც ის იყო რომ ვერ გავუშვი
უჩემოდ.
დავეწიე
საბედნიეროდ სირბილში მაინც ვჯობდი სხვაში თუ ვერაფერში.
მის გვერდით მანქანაში ადგილი დავიკავე და ორივენი გავჩუმდით.
დავდუმდით.
აი ასე გაგვეყინა ხმის ტემბრი.
წარმოიდგენ?
ვერც და ვერასდროს.
ტელეფონი რეკავდა.
„გაზაფხული“-რომ დაეწერა ასს კიდევ ერთი სიკვდილიც მიემატა.
-ალო...-გაისმა მარიამის მომაკვდავი ხმა.
-გიცდი მალე ამოდი რა...კესომ დამირეკა ვერ ვუკავშირდებიო გამომიაროს და ერთად ამოვალთო,რუსკა გადმოვა მალე და შენ გიცდით..
-მოვდივარ’თ
გაუთიშა,მე გადმოხედა.
-შენი ყველაზე დიდი სასჯელი მათი დანახვა იქნება.აი ამით დაგსჯი იმ ორი წლისთვის რაც ჩვენ გაგვიკეთე! პირველ მარტს მოგინდა ჩამობრძანება არა?!მაინცდამაინც პირველ მარტს არა?!გულმა გიგრძნო?მაგ დამპალ გულში რამე გრძნობა შეგრჩა კანდელაკო?გეკითხები მე შენ! და პასუხი გამეცი!პირველ მარტს უნდა ჩამოსულიყავი?გული უნდა გაგეხეთქა ყველასთვის?შენ წარმოიდგინე რომ დაგინახავს რა დაემართება?ანიუტას რას ვერჩი ... მაგრამ შენ!შენ! შენ ვერ დაგსჯი სხვაგვარად!
-მარიამ..
-ხმაა!-გაბრაზებულ ტონში კივილიც გამოერია.მე გეფიცებით ყველა გრძნობას 25 წლიან ცხორვრებას ამ ისტორიაში,მსგავსი გამწარებული მარიამ ქავთარაძე არავის არ ახსოვდა არასდროს!
ტირილის მეტი უბრალოდ აღარაფერი იყო რაც დამრჩენოდა ჰოდა მეც ვცტიროდი.
-გერმანიაშიც დატოვე ხო ვინმე?ვინმე ვისაც გულს ატკენდი?!დაწერე შენი წყეული წიგნი?ღმერთო როგორ მეზიზღები და ასე ერთდროულად როგორ მენატრები...-ამოილუღლუღა,სიგარეტის კოლოფიდან ამოაძვრინა ერთი ღერი და გააბოლა.
მერე ცოტა დამშვიდდა თითქოს.
-რატომ ჩამოდი...
-იმ წიგნის პრეზენტაცია გერმანიაში როგორ გამეკეთებინა,რომელზეც ასე ვოცნებოდით ჩვენ ყველა ერთად....
-ჩვენი ყველას ერთად ოცნება სიცოცხლის ბოლომდე ერთად ყოფნა იყო და არა შენი ამაზრზენი წიგნი რომლის გამოც დაგვყარე.
-კარგად იცი წიგნის გამო არ წავსულვარ აქედან!
-აბა რის გამო წადი.
-მინდოდა ჩემი წასვლით ანიუტას თავი უკეთ ეგრძნო.
-ლიზა მანქანიდან გადაგაგდებ..!გეფიცები ახლა კარებს გავაღებ და მკვლელობას ნუ ჩამადენიებ!იცი რამდენი ღამე გაატარა შენზე ტირილში?აბაშიძემაც და შენც ორივემ ერთად მიაგდეთ და ეს იყო ყველაფერი?ამის გამო წადი?ეს გინდოდა?!
-არ ვიცი იქნებ გადაგდებაც ჯობდეს.
-გადაგაგდებ!მხოლოდ ჯერ ბარნოვის შეხვედრას უნდა გაუძლო!
მანქანა ბარნოვზე გააჩერა.
ნაცნობი ქუჩის ნაცნობ კუთხეში იდგა ორსართულიანი ბინა,რომლის მეორე სართულზეც გაზაფხული სახელად ანიუტა გვარად გეგეშიძე ცხოვრობდა.
და ელოდა.
ელოდა ვის?
ეგ თავად ჰკითხეთ.
კარი ფრთხილად გააღო.
-შემო,კესო...-ვიღაც კესო ჩვენთან ერთად არ ყოფილა,მარიამს მისთვის არ გაუვლია.უკან მე რომ დამინახა ისედაც ფერმკრთალ სახეზე ის ფერიც დაკარგა რაც ჰქონდა.
-დაბრუნდა.-ამოიდუდღუნა მარიამმა და სახლში შევიდა.
-ვინ დაბრუნდა?-თავი გამოჰყო სამზარეულოდან რუსკამ.
ისიც იმავე პოზაში გაშრა როგორშიც იყო.
ვიდექი სადარბაზოში და ცრემლები მისველებდნენ „დედუს“ შეკერილ გურამისეულ ჟაკეტს.
-მაინცდამიანც პირველ მარტს ლიზა-ზო?...-აღმოხდა ანის.
-გეფიცები მე...
-რას მეფიცები გაზაფხულს?დადგა.ჩვენს ქუჩაზეც დადგა 2 წლის შემდეგ...-ჩურჩულებდა ანი.
-თითქოს აქამდე სულ შემოდგომა იყოო..-დაამატა რუსკამ.-დაბრუნდი.
-აი რა აკლდა გაზაფხულის დადგომას...-ისევ ჩუმი იყო გეგეშიძე.
-გთხოვ არ იტირო რა...-ამოვიკნავლე და ის იყო წასვლა დავაპირე მისმა ყვირილმა ყურები დამიგუბა.
-ისეევ მტოვეებ კანდელაკო?!! ისევ მაგდეებ და მიდიხარ?!-სირბილით ამოვბრუნდი უკან,გული არ ამომყოლია,ხელები მოვხვიე და ჩავეხუტე,იატაკზე დავარდნილი კალთაში ფრთხილად ჩავიჯინე.ორივე ვიჯექით იატაკზე და ვტიროდით>
მთელი ძალით მიჭერდა ხელებს.
„არ წახვიდე,აღარ დამტოვო..“-იმეორებდა გამუდმებით და ჩემს გრძელ თმებს ეთამაშებოდა.
თვითონ თავისი გრძელი თმები ბოლომდე შეეჭრა.
გული ამტკივდა.
მტკიოდა ბოლომდე.
თვალებდახუჭულს ვიგრძენი რუსკას ჩახუტება მარჯვნიდან.
კედლის მოპირდაპირე მხარეს მარიამი იჯდა,ყავას სვამდა,სიგარეტს ეწეოდა და გვიყურებდა.
ალაგ-ალაგ ჩაეღიმებოდა ხოლმე.
10 წუთის შემდეგ მარცხენა მხარე მან დაიკავა.
***
დიდი ამბავი იყო ფეხბურთელი ნიკა ბაბლუანი უკან,საქართველოში ბრუნდებოდა.
აფორიაქებას მოეცვა მთელი ქალაქი და ჩემი გოგონები რისი გოგონები იყვნენ ამ ფორიაქში თავით არ ჩავარდნილიყვნენ.
ზუსტად ამიტომ მიყვარდა სამივე მთელი მათი „მუღამი“ ის იყო რომ საჭორაო თემა არასდროს ელეოდათ,ის იყო რომ სიყვარულს არასდროს წყვეტდნენ,თუნდაც სახეში სილა გაეწნათ,მათი გული მაინც სიყვარულით იყო სავსე.
ყველანი ანიუტ..ანისთან ვიყავით და ვიღაც კესოს ველოდებოდით.
მანაც არ დააყოვნა და კარებში შემოაბიჯა.
-რომ გაიგოთ რა ამბებია გაგიჟდებით!-სამზარეულოში შემოვიდა,მე სიგარეტს ვეწეოდი და ტელეფონში სოციალურ ქსელს(რომელიც ძალის ძალით გამიკეთა რუსკამ) ანა-ბანას ვსწავლობდი.
-დაჯექი,გაიცანი ეს ლიზა კანდელაკია...-ხელი გამოიშვირა მარიამმა ჩემკენ.
-სასიამოვნოა კესო მაჩაიძე...
-ჩემთვისაც კესო..-„ისე არ უნდა იყოს ცუდი გოგო..ვთქვი ხმადაბლა გულში და იოსებს გავხედე,იჯდა მის სავარძელში ჩიბუხს აბოლებდა და თვალებ დაწვრილებული შეჰყურებდა გოგონას.მე მაინც არ ვენდობი ლიზა!-თქვა სიამაყით და ახლა მზერა ჩემზე გადმოიტანა,მეგობრები ახლოს გყავდეს და მტრები უფრო ახლოს! რუზველტის შვილია ფაქტია და არ ვენდობი ხომ იცი მე ასეთ ხალხს?!პირდაპირ რაც მოსულია ამერიკაზე ლაპარაკობს(არადა სიტყვაც არ უთქვამს ამერიკაზე)ბრუკლინი-მანჰეტენის შვილია და არ მესმის რა უნდა ამ ვერის უბანში!უფრთხილდი.!-თვალები უფრო დააწვრილა ბელადმა და ხსენებული ბრ.-მანჰეტენი კიდევ ერთხელ შეათვალიერა.-არა ცუდი გოგო არ იქნება...-დასძინა ბოლოს და იმ ულვაშებში ჩაიცინა.როგორი გოგო იყო,ამის მიხვედრის ჩვენებური გზები გვქონდა მე და ბელადს.ამიტომ ვიყავი მე კომუნისტკა და ის ჩემი კომუნისტი.
-გეფიცები შოკში ჩავარდება მთელი ქალაქი!-ჩაფიქრებულმა რუსკას სიტყვებზე გამოვფხიზლდი.
-აბა რა აგდებს ქალაქს შოკშიო?-მიზეზი ვიკითხე დაინტერესებულმა.
-მოკლედ თბილისის „დინამო“ ხომ იცი?-ამას ჰგონია მე ბერლინში დავიბადე?სად იყო ეს მე და მგალობლიშვილი თამაშებზე რომ დავდიოდით და აბაშიძეს ვაწვალებდით?
-ჰო მერე?-გამეღიმა მე.
-ჰოდა ამ გუნდში დაბრუნდა ყველაზე მაგარი „ფლეიერი“ ნიკა ბაბლუანი.
-გამიგია ეგ ბიჭი,ინგლისის მერე დინამოში რა უნდა?-გამეღიმა მე.
-ინგლისში მხოლოდ წვრთნებს გადიოდა,ახლა დაბრუნდა და უნდა ნახო რა დღეში არიან ვერა-ვაკის ჭორბიუროთა თავმჯდომარეები აღარ იციან რა შეთხზან.
-ვახომ მომწერა ლიზა შენი ნახვა უნდა,ჩამოდით ლესელიძე ვარო..
-წავიდეთ.!-ესეც ასე მგალობლიშვილის ნახვის დრომაც მოაწია.
ნელ-ნელა ვუბრუნდებოდი ქალაქს.
ყველანი მარიამის მანქანაში ჩავჯექით და წავედით ლესელიძეზე.
ჩემს ეზოში იდგა ვახოს მანქანა სავარაუდოდ.
მარცხენა მხრიდან გადმოვიდა და დამინახა თუ არა ხელები გაშალა.
-დაგაბრუნაა ფიურერმა ეს ბელადის შვილი გერმანიაში ტყვედ ჩავარდნილი?-სიცილი დაიწყო და ხელები ძლიერად მომიჭირა,ისეთი შეცვლილი იყო,ისეთი გაზრდილი და დახვეწილი მაგრამ ვახო მაინც ჩვენი „ვახუშტი“ იყო როგორ ძალიანაც არ უნდა ეცადა „ვაკო“-ობა.
-რაიხსტაგზე დროშა ხომ უნდა ამეტანა?!-გამეცინა მეც.
-თუ აიტანე კაი კაი..-ჩაილაპარაკა ხელები შემიშვა და გოგონები გადაკოცნა-როგორ ხარ კესარია?-სიცილით მიმართა ჩემს გვერდით მდგარ „მანჰეტენს“
-არამიშავს ვახტანგ თავად როგორ გიკითხოთ!-სიბრაზისგან გაწითლდა კესო,ამაზე მე გამეცინა და დიდი ხნის დაქალივით მკლავზე ისეთი მიჩქმიტა სიცილი ლამის ტირილად მიქცია.მომწონდა ეს გოგო.
-არ მქვია მე ვახტანგი.
-არც მე მქვია კესარია.
-დაზავდით ახლა!-აღმოხდა მარიამს.
საჭის მხრიდან მანქანიდან სილუეტი გადმოვიდა,დავლანდე..
მეცნო,გული გამიჩერდა.
ანიუტას გავხედე!
არა ჩემო თავო არ შევასწორებ
არ შეიძლება აბაშიძე დაინახო და ანის ანიუტა არ დაუძახო.
მეტიც მშვენიერ გაზაფხულს ორაზროვნად უხდებოდა მათი უცაბედი შეხვედრა.
-ჩამოსულა თბილისის ფემინისტთა ასოციაციის დამფუძნებელი,ქალი პროტესი და კომუნისტი ლიზა კანდელაკი...-დაახლოებით ველოდი მის ასეთ რეაქციას,სახეზე ღიმილის არც ერთი წვეთი არ დასცემია.
ვიცოდი როგორც ვერ მიტანდა,იმ წასვლით მე ხომ მათ ურთიერთობასაც დავუსვი წერტილი,ჩემი ჭკუით ანიუტა ტკივილისგან დავიფარე და ამ დროს იმაზე გაცილებით მეტი მიტკენია.
არც გადამეხვია და არც მაკოცა.
სიჩუმე იყო.
უხერხული და ყელში გამჩხირავი სიჩუმე.
-როგორ ხარ ანიუტა?-ახლა ანის მიაპყრო ირონიით გაჯერებული მზერა.-დაქალის ჩამოსვლას გილოცავ ახალ იდეების ფრქვევა ექნება ჩამოტანილი გერმანიიდან.
-გიო...-ჩუმად ჩაილაპარაკა ანიუტამ,შევამჩნიე როგორ აუწითლდა ლოყები.ის ნაპერწკალი შევამჩნიე როგორც წლების წინ ფანჯრიდან რომ ხტებოდა შატალოზე და ქვემოთ გიორგი რომ იჭერდა,მერე ხელ ჩაკიდებულები რომ გარბოდნენ.
მეგონა გაქრებოდა,ვერ გაუქრიათ ფაქტი იყო და გულს უხაროდა არაბუნებრივად,არა ჩემეულად.
-ლიზა ვინმე ხომ არ შეგყვარებია?-ახლა ისევ ჩემზე გადმოიტანა მზერა.
-არა..არავინ.
-რატომ არ მიკვირს საინტერესოა..
-გიო გეყო..!
-ჩვენ წავალთ,ამისთვის დაგვირეკე ვახო?-ახლა ირონია კესომ ჩაურთო და ჩემს აკანკალებულ ხელებზე მისი ხელი მომხვია.არც ერთს აზრადაც არ მოსვლია.
უკან მარიამის მანქანაში ჩავჯექით და ყველანი ანიუტას სახლს დავუბრუნდით.
დავლიეთ ულევი და უზღვავი.
იმდენი რამდენიც შეგვეძლო და რამდენის წარმოდგენაც კი გაგიჭირდებათ.
ვიტირეთ და ვიცინეთ.
--
მეგონა ყველას ეძინა,ტელეფონში გიორგის ნომერი ავკრიბე და დავურეკე.
ზედმეტი ალკოჰოლის ბრალი იყო,ფხიზელი ამას არ გავაკეთები..ხომ ვიცი არა..?!
-ალო..-გაისმა მისი ხრინწიანი ბარიტონი.
-მენატრები..
-ანიუტა...
-ნასვამი ვარ.
-ვიცოდი..-ეღიმება.-ჩამოდი ქვემოთ.. მოვალ 2 წუთში.
არ ვიცი რაზე ვფიქრობდი,აი ესე ლიზას ცნობილი ჟაკეტი ჩავიცვი ტელეფონი დავტოვე და ჩავედი.
მანქამან გააჩერა,მეც დაუკვირვებლად ჩავჯექი მანქანაში.
სიბნელე იყო სახე და მზერა ვერ გავარჩიე..
-გიო...-ხმადაბლა ამოვიჩურჩულე.
გაეღიმა.
არაფერი მითქვამს,ხელი რომელიც სიჩქარეში გადამრთველზე ედო,ჩემს თითებში მოვაქციე და ფრთხილად ვაკოცე.
ნაზად ვეფერებოდი მის მტევანს.
მას მანქანა სწრაფად მიჰყავდა.
ტატუ.
არ მეცნო.
ზუსტად ვიცი გიორგის ტატუ ხელზე არ ჰქონია.
ტელეფონი მოვიძიე..
ჯანდაბა სახლში დამრჩა.
ხელები გავუშვი და მისი მტევანი პირდაპირ ჩემს ფეხზე დაეცა.
ხელების ცეცებით მანქანაში შუქი ავანთე და შიშისგან ვიკივლე.
გიორგის ნაცვლად მანქანაში ნიკა ბაბლუანი იჯდა.
ბიჭი რომლის ფოტოსაც მთელი დღე წინ და უკან ატრიალებდნენ რუსკა და კესო.
-ჩშშ!!.... დარწმუნებული ვარ პირველად არ ხდება..-ეღიმება,ვინ ვგონივარ?!
-არა...არა! შეგეშალათ მე ერთი ჩვეულებრივი გოგო ვარ..
-არაჩვეულებრივი ხარო არავის უთქვამს-მისმა ირონიამ ლამისაა ჭკუიდან გადამიყვანოს.
-გააჩერეთ მანქანა..!
-ძალიან გთხოვ მოდი პატიოსანი როლის თამაშის გარეშე კარგი?-ეღიმება.
-არა მართლა გაუგებრობა იყო,მე სხვას ველოდი იქ თქვენ..შემეშალეთ..
-სხვაში ტო?მე შეგეშალე სხვაში?-ღიმილიდან სიცილზე გადავიდა,აი მიზეზი რატომაც ვერ ვიტან ფეხბურთელებს ერთ გოლს გაიტანენ და ჰგონიათ მთელი საქართველო იცნობს.
-ნიკა გააჩერე მანქანა!
-სახელიც გცოდნია როგორი საინტერესო გოგო ხარ შენ..-სიგარეტს გაუკიდა და მზერა ჩემს ფეხებზე გადმოიტანა.
-სად მიგყავარ?!
-კახეთში.
-რა მინდა კახეთში?
-რავიცი იქ რომ მივალთ გაიგებ..ახლა შენი სახელი მითხარი..
-ანი გეგეშიძე.-ჩავილაპარაკე მე,თითქოს შეკრთა,როცა გვარიც გაიგო.
-ანიტა?თუ ანუტა?!
-ანიუტა!
-ჰო ანიუტა,ჩვენი გაზაფხული..-გაეღიმა.
-რატომ იღიმი??
-მსმენია შენზე
-მე არ მსენია სამაგიეროდ გააჩერე მანქანა.
გააჩერა.
ტყეა
სად გინდა რომ წახვიდე?
მე მაინც ჯიუტად ვუცდი როდის გამოივლის ვინმე.
როგორც იქნა 15 წუთიანი ლოდინის შემდეგ წითელი მანქანა გამოჩნდა.
-გოგონა საით?-ბიჭებმა და მათმა მომცინარმა სახეებმა ისე გამაკანკალა ლამის იყო ნიკასთვის დამეჩოქებინა აქედან წამიყვანეთქო.
ისევ მის მანქანაში დავბრუნდი.
-ანუ დროა ვისაუბროთ მშვიდად.
-მეეჭვება საუბარი გინდოდეს.
-მინდა...-ჩაილაპრაკა მან.
-რაზე?
-სიყვარულზე,თბილისის მშვენება რომ დაიწყებს მაგაზე საუბარს საინტერესო მოსასმენი იქნება.
-თბილისის დამშვენებამდე ბევრი მიკლია.
-თავის დაფასებების გარეშე,არ დაგიწყებ მტკიცებას ლამაზი ხართქო.
ეს რანაირი ბიჭია?!
-რა გაინტერესებს სიყვარულზე.
-ერთი ნახვით სიყვარული და მისი დაჯერება არ დაჯერების ამბავი.
-რომ გელაპარაკო სახლში წამიყვან?
-სახლის რა მოგახსენო და გამოქვაბულში არ დაგტოვებ.
დამპალი.!
-მკითხე..-ამაყად მოვემზადე პასუხის გასაცემად.
-გკითხე უკვე-იცინი ის.
-მე ყველანაირი სიყვარულის მჯერა,ყველა სიყვარულს ვამართლებ და მის შემდეგ მოვლენებსაც მარტივად ვუძებნი გამოსავალს.
-მაგალითად სიყვარულის ღალატს რა გამართლებას მოუძებნი?
-ყველაზე დიდი გამართლება ღალატს აქვს.
-ჰოო?-გაკვირვებული მზერა მომპაყრო მან.
-ჰო,ღალატში არასდროს არის დამნაშავე წყვილიდან მხოლოდ ერთი,არა!ღალატში წყვილია ყოველთვის დამნაშავე.
-ერთგულ,მეოჯახე ცოლს რომ ქმარი უღალატებს რა გამართლებას მოუძებნი?
-საკმარისად ვერ აქცევდა ყურადღებას ქმარს,ზედმეტად მეოჯახე იყო,წუწუნებდა უაზროდ რაც ქმარს დამღლელ ფაქტორად ევლინებოდა,ეჭვიანი იყო რაც ასევე დამღლელია მამაკაცისთვის,უარს ამბობდა ცოლის მოვალეობის შესრულებაზე...მოვალეობად თვლიდა იმას რასაც მამაკაცი სიყვარულს უწოდებს კიდევ უამრავი რამ არის რისი მიზეზის ქონის გამოც შეიძლება მამაკაცმა ღალატი გადაწყვიტოს.
-ღალატს აპატიებდი?-ისეთი ინტერესით მისმენდა მართლა დავიჯერე რომ აინტერესებდა ჩემი მოსაზრებები ამ განყენებულ საკითხებზე.
-არ ვიცი,ალბათ არ ვაპატიებდი თუმცა მის დადანაშაულებასაც არ დავიწყებდი.
-როგორ ღალატს გამართლებას უძებნი და არ აპატიებ ადამიანს?
-ჰო ცოტა სხაგვარი შეხედულებები მაქვს,რაც ყოველთვის იყო განხილვის თემა,შემიძლია ადამიანურ დონეზე მოღალატე თუნდაც ჩემი მეორე ნახევარი გავამართლო მაგრამ შერიგება არ შერიგების თემა უკვე მეორეა..
-პატიება გითხარი.
-პატიება?... ჰო არა! ვერ ვაპატიებდი,თავს მოვაჩვენებდი მაგრამ ვერ ვაპატიებდი.
-მაშინ აბაშიძეს რატომ აპატიე?-სიგარეტი გააბოლა და მზერა ჩემზე გადმოიტანა,საშინლად დავიბენი,მან ის კითხვა დამისვა რის გაცემაზეც თავს აგერ უკვე მე-7 წელია ვიკავებ.
-რა იცი რომ ვაპატიე?
-შესახვედრად ხომ მასთან მოდიოდი?ხელზეც ხომ შენი ფიქრით მას ეფერებოდი,ესე მონდომებით კოცნიდი..იმდენად მონდომებით რომ უცხო ადამიანში ჟრუანტელის შეგრძნება გააღვივე.
-არ ვიცი....
-შენც სხვებს ჰგავხარ,შენც არ იცი რა გინდა,როგორ გინდა და ვისთან გინდა.
-საერთოდ რატომ მელაპარაკები ამ თემებზე?სახლში მინდა.!
-მე არ მითქვამს რომ სახლში მიმყავდი,გითხარი გამოქვაბულში არ დაგტოვებთქო..
მერე ხმა არცერთს ამოგვიღია.
ორი საათიც და კახეთში ვიყავით.
სიღნაშნი,სიყვარულის ქალაქში მე და ბაბლუანი.
სრული სიგიჟე იყო.
-აქ რას ვაკეთებთ?
-ფრენა იცი?-სიგარეტს თავს ვერ ანებებს,აი ეს თითებს ვერ აჩერებს და დაამთავრებს თუ არა ერთ ღერს მეორეს მომენტალურად იღებს.აი თქვენი ფეხბურთელებიც.
-არ მითხრა მე ვიციო..-გამეცინა მე.
-გინდა გასწავლო?
სულ გაგიჟებულა
-რა ფრენა?-სიცილი ამივარდა მე .
-ჰო ფრენა..
-მიდი აბა..
ვიცინოდი და ჩემი კისკისი არღვევდა პატარა ქალაქის სიყვარულით გაჯერებულ ქუჩებს.
მე არ ვიცი სად მოძებნა ღამის 3 საათზე მფრინავი ბუშტის მეპატრონე,მაგრამ ფაქტი იყო მე და ის კალათაში ვისხედით და უზარმაზარი ბუშტიც მაღლა ცაში ნელა იწევდა.
სასმელმა თავისი ქნა.
ჯანდაბაში მოვისროლე ყველა და ყველაფერი და გადავწყიტე თუნდაც ხვალ ძალიან შერცხვენილს დღეს ბედნიერი ვყოფილიყავი.
მხოლოდ ფრენით.!
-ნახე როგორი ლამაზია...-ხმადაბლა იჩურჩულა,როგორი ნაცნობი ხმა აქვს...როგორ მივამსგავსე მონატრებულს.
-ძალიან.
-გცივა?
სიგიჟე იქნებოდა მეთქვა არ მცივათქო,ჯერაც მხოლოდ მარტი იდგა,ჩემი ნაცნობი მარტი,მხოლოდ ის იყო შეუცვლელი ვერ გაიგებდი ხან წვიმდა და ხან თბილი სიო გითბობდა სულს.სწორედაც ეს მიყვარდა გაზაფხულის პირველ თვეში.მაინც რამდენი წელი გავიდა წელიწადის ეს დრო რუტინულდ დგება ზამთრის შემდეგ,ამინდები იცვლებიან ყოველ თვეში.გვინახია ცივი მაისიც გვინახია თბილი თებერვალიც მაგრამ „შეშლილი“ მარტი სამყაროს დასაბამიდან ამ დღემდე შეშლილად რჩებოდა.
ვიგრძენი მისი ხელები როგორ მოეხვია ჩემს წელს მარწუხებივით.
მთლიანად ჟრუანტელმა ამიტანა და ფაქტი იყო ისიც გრძნობდა ამას.
-თქვი რომ არ გენატრება...-თითქოს მისთვის რიამე მნიშვნელობა ჰქონდა ამას.
-არ მინდა საუბარი...როგორ წამებს გააფუჭებ წარმოიდგინე..-ხმადაბლა ვიჩურჩულე,ნელა შემატრიალია მისკენ და მაღლა ცაში გაფრენილებმა ერთმანეთისთვის სრულიად უცნობებმა ჩვენ იმ ღამით სიღნაღში ერთმანეთს ვაკოცეთ.
ზუსტად ისე როგორც ამას შეშლილი მარტი იზამდა თბილ თებერვალთან.
***
-სად არის სულ გაგიჟდა?-გაოცებას ვერ მალავდა რუსკა.
სამზარეულოში აბაშიძე და მგალობლიშვილიც ისხდნენ „პახმელიაზე“ მყოფ გოგონებთან ერთად.
-გეფიცები უკან რომ დაბრუნდება სულ იმ მოკლე თმებს დავაწიწკნი!-ყავას სვამდა კესო.
-კარგი დავმშვიდდეთ ახლა მთავარია დავფიქრდეთ სად შეიძლება წასულიყო...-ვთქვი მე და ირგვლივ გადარეულ სახეებს მომავლე თვალი რომ უცებ კარის ხმა გაისმა.
სახლში სახე არეული ანიუტა შემოვიდა.
ჩემი ჟაკეტი მჭიდროდ მოედო სხეულზე და თვალები დაბლა ჰქონდა დახრილი.
-სად იყავი?-ვერავინ გავბედეთ ხმის ამოღება ან ვის მოაფიქრდებოდა აბაშიძეზე წინ რაიმის კითხვა.
-არსად.-უნდოდა ოთახში გასულიყო რომ აბაშიძე უკან დაეწია მკლავში ხელი მოუჭირა და უკან შემოაბრუნა.
-აქ მე კედელს ველაპარაკები?!-იღრიალა და ადგილზე შეხტომილთ ყურადღება არ მოგვაქცია.
-არ იცოდი კედელს რომ დამამსგავსე იმ 5 წლის განმავლობაში?
-მთელი ცხოვრება უნდა მაყვედრო?
-5ჯერ 365 დღეს წამოგაყვედრი და შემდეგ გაპატიებ.-თქვა გაღიმებულმა,ხელი გააშვებინა და საწოლ ოთახში შევიდა.
მგონი გიორგიც აპირებდა შესვლას,არ ვიცი რა ძალამ გამოახედა ჩვენკენ,ირგვლივ ყველას მოავლო თვალი და მზერა ჩემზე გააჩერა.
ზიზღით ნარევი სახით მიყურებდა.
-ვუყვარვარ ლიზა?-გამოვშტერდი.
არ ვიცოდი რა მეპასუხა.
-უყვარხარ...-ამოვილუღლუღე მე.
-რა ჭირს მაშინ?შენ უბურღავ ისევ ტვინს?!
-არავინ არაფერს ეუბნება გიო,საქმეც ეგაა რომ არავინ არაფერს ვეუბნებით.ვერ გპატიობს და შედავებას რა აზრი აქვს?
-შენ ხომ გაპატია ღალატი,წასვლა და მისი დატოვება?!-ცრემლი.აი რამ ჩაგვაგდო ყველა იქ მყოფი შოკში.
-არც ეგ ვიცი,იქნებ მეც ვერ მაპატია ბოლომდე.
-მიშველე ლიზა!რაგიქნა დაგიჩოქო?-არაბუნებრივი ხმა აღმოხდა და შემძრა მისმა ამ საქციელმა.
-მე რით გიშველო გიო..
-ისე შეაყვარე ჩემი თავი როგორც გადააყვარე.
სახლი დატოვა,ოთახიდან ატირებული ანიუტა გამოვიდა.
ხმას ვერ ვიღებდით ვერავინ.
მოვიდა,კესოს კალთაში ჩაუჯდა,კედელს თავი მიადო და ხმადაბლა აღმოხდა.
-არადა იცოდეს როგორ მიყვარს..
ის სიჩუმე იყო რომელიც ასე ჭირდებოდა.
ჩვენც ისევ ისე ვდუმდით როგორ ორი წუთის წინ.
სახლში ისევ აბაშიძის სუნამოს სუნი იდგა
ანიუტაც ისევ ღრმად სუნთქავდა,ფილტვებში უშვებდა სურნელს და ცდილობდა გულის კედლებამდე მისულს იმ გაყინული ორგანოს ამ სურნელით გალღობას.
რავიცი იქნებ გამოუვიდა კიდეც.
***
კესოს ნაშრომის დაცვა ჰქონდა,მარიამმა თავის მანქანით მიაკითხა და უკან სახლში აპირებდნენ დაბრუნებას.
-გუშინ ჩემ ძმასთან იყო ამოსული,საერთო მეგობარი ჰყოლიათ მე რავიცი მარიამ?!-აფორიაქებული იყო ზედმეტად მაჩაიძე.
-დაგიჯენს შენ ლიზა და გაირკვევა რა იცი და რა არა..-იცინის მაირამი..
წინ შავი „კიას“ მარკის ავტომობილი მიდის.
საკმაოდ ნელა,სარკიდან ხედავს რომ ტელეფონზე ლაპარაკობს.
-აი ახლა თუ არ უნდა დაახიო მართვის მოწმობა თავზე!-შეჰყვირა მარიამმა და წინ სწრება გააკეთა.არც ხსენებული მანქანის მძღოლი არ დაიბნა და იგივე მოძრაობა გააკეთა.
-ვირი!!-ცოტათი ხმამაღლა მოუვიდა.
მანქანამ წინ გადაუსწრო და დაამუხრუჭა.
მანქანიდან მძღოლი გადმოვიდა ,თან უბრალო ბიჭი კიარა,ლუკა ბაბუაძე.
კინაღამ შეაკვდა მანქანის საჭეს,თავი დახარა ლამის პედლებთან მიიტანა.
კვდებოდა კესო სიცილით..
-ძაან შარში ხარ,მეცოდები გულწრფელად.-ჩურჩულებს კესო და თან ჩუმათ იცინის.
-ვირი გელაპარაკებათ,გადმოდი მანქანიდან..-ისეთი ხმით უთხრა მეთქი ჰა და ჰა სცემსთქო.
-რატო ..?-ცრემლნარევი ხმით ამოსწია თავი.
-ვირი გელაპარაკება გადმოდი მანქანიდან.-ბიჭს არც გაღიმებია.
-აქ არ შეიძლება გაჩერება...
-მე გადაგიხდი ჯარიმას გადმოდი მანქანიდან...
-რატო უნდა მცემო?-ისე მიამიტურად,ბავშვურად ჰკითხა ბაბუაძემ თავი უკან გასწია,გაეღიმა,მარამს არ დაანახა და ისე გააგრძელა ლაპარაკი.
-დაახლოებით...
-პატრულს გამოვუძახებ..-ქვემოდან ელაპარაკებოდა თან ცდილობდა ცრემლები არ წასკდომოდა.
-გადმოხვალ?-ტონს ოდნავ აუწია ბაბუაძემ და მარიამი ჰაეში შეხტა,ამის შემხედვარე მაჩაიძე ლამის იყო სიცილში გაგუდულიყო.
-აჰა..-ფეხები შიგნით დარჩა და გადავიდა.
-რა დამიძახე.?
-არ ვიცოდი..
-რა არ იცოდი?
-შენ თუ იყავი-მიხვდა რა სასიკვდილო შეცდომა დაუშვა.
-მე?მოიცა მიცნობ?..
-არა..
-აბა რამნიშვნელობა აქვს მე ვიყავი პეტრე თუ პავლე-მარიამის სახეზე უკვე ეღიმება.
-აუ ბოდიში რა..
-რა გქვია..
-მარიამი,მარიამ ქავთარაძე.
-რა უბნელი ხარ..?
-ვაკელი
-ნეტა რატო არ მიკვირს,კაი რომელ ქუჩაძე ცხოვრობ..
-აბაშიძეზე..
-ტელეფონის ნომერი დამიტოვე, უკან რომ დამეჯახე ნახე რა ჭირს.-არადა არც დაჯახებია,ეს მგალობლიშვილს რომ ეჯიბრებოდა მაშინ გაკაწრა,მაგრამ ჭკვიანი იყო იცოდა დაბნეული გოგო იოლი სამართავი იყო და იოლად დააჯერებდა რომ მისი გაკეთებული იყო,მაგრამ რატომ მგონია რომ ბაბუაძეს სულ სხვა მიზნები ჰქონდა?მარიამმა ტელეფონის ნომერი დაუტოვა,ბოდიშებით აავსო და ლამის კარიც გაუღო მანქანის.
-ძაან რომ დაგადებილა მიხვდი?-იცინის კესო.
-ვაიმე არ დავეძებ ლამის გადავრჩი..
-წადიი გოგო სიგნალები არ გესმის?
მოძრაობა გააჩერეს.
ბაბუაძემ და ქავთარაძემ.
-რავქენი კესო?..
-რავიცი უთხარი სადაც ცხოვრობდი,სახელი გვარი და ყველაფერს თავი გაანებე ტელეფონის ნომერზეც არ აწვალე.
-დავიღუპე ხო?
-ძაან..
-ეს ბაბუაძე არ იყო ხო?
-იყო.
-დავიღუპე.
-ძაან.
-მადლობაა!
-წადი წადი.-იცინის და რუსკას ურეკავს.
***
ყველანი კესოსთან იყვნენ სახლში.
ბაბუაძის თემის განხილვა იყო და ლორთქიფანიძის ამბის მოყოლა.
-ესეიგი შენი ძმის ძმაკაცია?-დააზუსტა რუსკამ.
-ღმერთმა დაიფაროს!-სამჯერ დავაკაკუნე მაგიდაზე მე.
-რატო?-გაკვირვებული მზერა მომპაყრო რუსკამ.
-თბილისია რუსუდან თბილისი!
-ააჰ ხო..მოიცა ვერ გავიგე აბა..
-ესეიგი ზუკა არის საბას მეგობრის მეგობარი მიხვდი?
-ჰო მივხვდი,მერე?
-მერე იყო ამოსული გუშინ წინ ჩვენთან,ფეხბურთს უყურეს და სამზარეულოში ვიჯექი მარიამს ველაპარაკებოდი ეგ რომ შემოვიდა.ყავის გაკეთება მთხოვა,მე რისი კესო ვარ თუ არ „ვესწერვე“ ხალხს და არ დავუფრთხე ანგელოზები. ჰოდა მემგონი მაგან უფრო „მუღამში“ ჩააგდო აუუუ საბას თავი მაქვს ახლა მე?
-აბა დარჩი გაუთხოვარი საბას გამო!-აღმომხდა მე.
-მოიცა ეგ ზუკა ლორთქიფანიძე ის არ არის?
-კალათბურთელი-დაასწრო კესომ.გამეღიმა.
-ეგეც და თბილისის ცნობილი მექალთანე.
-ღმერთმანი ბიჭია და მეკაცთანე ხომ არ იქნება?!!-გაოცება დაეტყო ანის და ამაზე ყველამ გადავიკისკისეთ.
-მომაწევიე რაა.-მუდარით მივმართე კესოს და მანაც ფანჯარა გააღო.
მეორე ნაფაზის დარტყტმა მქონდა კესომ რომ შეჰკივლა.
„მოვიდნენ!“
გაქრა სიგარეტი,საფერფლე,სუნი შეცვალა ოთხივეს ჩანთაში ჩაგდებულმა სხვადასხვა სუნამოს არომატებმა.
-კესო მოვედით!!-სამზარეულოში სავარაუდოდ კესოს ძმა შემოვიდა.
-საბა ყველანი ზალაში და გვაცადე რაა!
-აუ ყავა გაგვიკეთე და გამოიყვანე გოგონებიც აქეთ რა ზრდილობაა ნუ?! ეს..შენ არ მეცნობი-მზერა ჩემზე გადმოიტანა.
-ლიზა კანდელაკი გაიცანი...
-სასიამოვნოა...-ხელი გავუწოდე მე,გაღიმებულმა ჩამომართვა და ზალაში მჯდარი ბიჭებს გადახედა თვალი ჩაუკრა და ყველანი იქით მიგვიწვია.
გოგონებიც გადავედით სხვა რა გზა იყო.
ყველანი ერთ ბიჭს აკვირდებოდნენ და ჩუმ ჩუმად იცინოდნენ.
მეუცნაურა.
კესომ ჩუმად დამანახა ის ზუკა და რომ შევხედე ვუჩქმიტე.
-ამან მთელი თბილისი რომ მოიაროს ხელიდან არ გაუშვა თორე ცემა მერე ნახე შენ!
-მეტი საქმე არ მაქვს!
ცოტა ხმამაღლა მოუვიდა.
-საბა რამდენი წლის არის შენი და?-ალაპარაკდა „მაღალი“(ზუკა ლორთქიფანიძე)
-22-ის.
-არც ისე პატარა ყოფილა-გაეღიმა.
კესო ყავის მოსადუღებლად გაუშვეს,მოვიხედე და არც ზუკა ჩანდა სადმე.
ვიგუდებოდით მე ანიუტა და მარიამი იმ სცენაზე რაც სამზარეულოში იყო.
-გავალ წყალს დავლევ...-წამოდგა რუსკა.მარჯვნიდან მარიამმა და მარცხნიდან მე ისე დავქაჩეთ რუსკა ძირს,ძვლების ხმა მკვეთრად მოგვესმა.

-როგორ დაგტოვეს თბილისის ბიჭებმა შეუთვალიერებელი?-ეღიმება.
-ალბათ ჯერ ჩემ ძმას უყურებდნენ..
-შენი ძმა მოგვარებადი პრბლემაა..-ეღიმება.
-შენ ხარ მოგვარებადი პრობლემა მისთვის.-იცინის და არ იცის როგორ დამალოს გულის ფრიალი.
-რა ლამაზი ხარ იცი..?
-კი ყოველ დღე ვუყურებ ჩემ თავს სარკეში ამიტომ შენი მტკიცება რ მჭირდება.
-რატო ვერ მიტან ესე ძლიან?-იცინის.
-ალერგია მაქვს.
-კალათბურთელებზე?
-არა მექალთანეებზე.
-ყველას შევეშვები აი ამხელა იმედიც რომ მქონდეს...-თითით „მცირე“-ობის ჟესტი უჩვენა და გაუღიმა.საოცარი ღიმილი ჰქონდა.
-რისი იმედი ზუკა?-იცინის კესო.
-შენ უკეთ იცი რისიც-ნელა იხრება მისკენ და ლოყაზე ნაზად კოცნის.-იფიქრე და იცოდე დაპირებებს ვასრულებ ხოლმე..
ყავა ფრთხილად გაიტანა და ყველას მიაწოდა.
იმ ღამეს ყველას გვაინტერესებდა რა მოხდა სამზარეულოში.
აწითლებული ლოყების ფონზე.
***
-უი გაიგეთ ბაბლუანი და აბაშიძე დეიდაშვილები რომ ყოფილან?-თქვა რუსკამ და მეგონა ცივი წყალი გადამასხეს.ფილმის დაჭრილი კადრებივით წარმომიდგა ის ღამე გონებაში.
ტელეფონს დავხედე,უცხო ნომერი იყო.
-გისმენთ..
-შენი ნახვა მინდა...
-რომელი ხარ..?
-ესე უცებ დაგავიწყდი?..-გგონიათ არ ვიცოდი?ნიკა რომ იყო.
-არ მცალია.
-გიორგისთან ხარ?-იცნის.
-არა მეგობრებთან!-გავუთიშე და ვინანე.ვინანე რომ ვუთხარი მეგობრებთანთქო.
კიდევ ბევრჯერ დარეკა.
შემეშინდა.
ვერ ვუპასუხე.
-ვახო ამოვა...-თქვა ლიზამ და წვენი დაისხა.
ყველაფერი ისე ეწყობოდა ყველაფერს გეგონებათ ვიღაც განძრახ აკეთებსო.
იქნებ აკეთებდა კიდეც ვინმე.
რავიცი.
სახლში გიორგი და ვახო შემოვიდნენ.
გულში გამკრა,რაღაც აპრილის’ეულმა.
რაღაც ისეთმა ტვირთს დროებით რომ მოგხსნს და დაღლილს წყალს რომ მოგაწოდებს.
არ ავმდგარვარ,თვითონ დაიხარა და კისერში მაკოცა.
როგორც უყვარდა,როგორც ჩვეოდა.
-ბაბლუანის სუნი გაქვს...-მიჩურჩულა ირონიული სახით გვერდით მჯდომ გოგონებს აკოცა.
-რაშვრებით?-თქვა ვახომ და მზერა ლიზაზე გადაიტანა.-კომუნისტ!
-დავლიოთ რა...-ისეთი ნაღვლიანი ხმით თქვა კანდელაკმა ყველამ გაოცებულებმა გადავხედეთ.არასდროს ჰყვარებია ალკოჰოლი.
ლიზა და ვახო მაღაზიაში გავუშვით და გოგონებმა ოთახი დატოვეს.
-საიდან გაიგე..?
უარყოფა არც მიცდია.25 წელია რაც მიცნობს და თამამად იტყვის რომ ჩემზე უკეთ არავინ იცის ამ დედამიწაზე,შეიძლება საკუთარი თავიც კი.
-რაგეგონა ჰაერში კოცნას ჩემთან მოუყოლელს დატოვებდა?არ უტრაბახია,მაგაზე თავს დავდებ მხოლოდ იმას ეცადა შენზე წარმოდგენა შემცვლოდა.-იცინის.
-რა გაცინებს გიო..?
-რამდენად *** უნდა იყო რომ ეგ წარმოიდგინო!
-..
-სულ რომ საწოლში ჩაეწვინე ჩემ სიყვარულს მაგით ვერაფერს დააკლებდა!ბავშვობიდან მეჯიბრებოდა!შენ წართმევაშიც მეჯიბრება...!ანი გეგეშიძე..-პირველად მომმართა ამდენი წლის შიმდეგ „ანი“-თი.-შენ თავს ბაბლუანი კი არა სიკვდილი ვერ წამართმევს დაიმახსოვრე კარგად!შენ გამო ციხე გამოვიარე,ორი წელია უკან დაგდევ!ორი წელია არავისთან ვყოფილვარ!და რის გამო დაგკარგავდი კოცნის გამო?! სი%^&$ვეა აბა რა არის მაგის გაფიქრება...
სიტყვის ამოღებაც ვერ შევძელი კარები ლიზამ გააღო და ვახო უკან მოჰყვა.
-გეუბნები შენ მე!მოეწონე იმ ტაქსისტს!-ხმამაღლა იცინოდა ვახო.
-მეტი უკეთესისთვის რომ არ გემეტები წამოდგება ბელადი და წახვალ დახვრეტილი საიქიოს ხომ იცი??!-დამაინტრიგებელი მზერა მიაპყრო ლიზამ,თვალები დააწვრილა და სამზარეულოში შემოვიდა.
მაგიდაზე დააწყევს სასმელები.
-აპრილს გაუმარჯოს..-თქვა გიორგიმ და არაყით სავსე ჭიქა გადაჰკრა.
-გატეხილ ბამპერს გაუმარჯოს..-სახე გაბადრულმა მარიამმაც გიორგის მიჰბაძა.
-კალათბურთს გაუმარჯოს!-თავი დააქნია კესომ.
-ორ წელიწადს გაუმარჯოს..-ვახომ ჯერ სიგარეტი გააბოლა და მერე გამოცალა ჭიქა.
-იმ შატალოს გაუმარჯოს არასდროს რომ არ წავსულვარ!-თქვა ლიზამ და ვახოს ბეჭზე თავი დაადო.
-დაგეჯერებინა იმ ალქაჯისთვის და გამოცდიდი რას ნიშნავდა თავისუფლება!-თქვა ვახომ სიცილით.
-მეგობრებს გაუმარჯოს!-თბილი მზერა მოგვავლო რუსკამ.
-ჰაერში კოცნას გაუმარჯოს..-ვთქვი და ჭიქა გამოვცვალე..ვიგრძენი როგორ ამიწვა გიორგის მზერამ სხეული.
***
-ქვემოთ გიცდი ლუკა ვარ..-ტანში ცხლად დაუარა,რას წარმოიდგენდა.
ამას რას წარმოიდგენდა,ბაბუაძე კარზე თუ დაუკაკუნებდა.
-რატო?-ხმისკანკალით უთხრა და წყალი მძიმედ გადაუშვა ყელში.
-უნდა გცემო.-ტელეფონი გაუთიშა,მარიამის სახე რომ გენახათ ბაბუაძე შეგიყვარდებოდათ,ამდენი რომ გაცინათ.
ჩავიდა.
ფეხებს სახლში ტოვებდა და ისე მიდიოდა.
-მარიამი ხო?-ხელი გაუწოდა მარიამს-ოდნავ შებინდებული იყო,ლამპიონები ზანტად ინთებოდნენ ერთი ქუჩიდან მეორეში.
-ჰო მარიამი..
-გახსოვარ..?
-მახსოვხარ..ბამპერი.
-როგორც ვიცი შენს მანქანას არაფერი სჭირს.
-არა არაფერი..
-ძალიან კარგი,სადმე კაფეში დავჯდეთ და მოვილაპარაკოთ მაქნანას როდის გამოუვლი და წაიყვან.
-რა?მე ?
-ჰო შენ..!
-კარგი სად ცხოვრობ მითხარი და მეგობარს..
-არა არა.ჩემი მანქანა გიჟდება ლამაზმანებზე-ეღიმება და ლოყაზე ჩქმეტს.-ამიტომ შენ მოაკითხავ ხვალ დილით.
-კარგი ნომერი დამიტოვე და დაგირეკავ ხვალ...
-იქამდე კაფეო..აბა რომ დამპირდი?-ხელები წინ გასწია და ოდნავი ღიმილი შეაპარა მზერაში.
იღიმოდ აბაბუაძე.
ეშინოდა ქავთარაძეს.
ლამპიონები ისევ ნათებდნენ..
ისევ ზანტად.
ვიღომოდი მეც.
კაფეში წავიდნენ.თავიდან ცოტა გაუჭირდა ლაპარაკის თემის შერჩევა,ლამის ენა მოსტყდა მარიამს ამ მანქანაზე ლაპარაკით,არადა გგონიათ ლუკა ელაპარაკებოდა?არა! ცდილობდა თემა შეერჩია.
-შეყვარებული არ გყავს..-ჩუმად შეაპარა ბაბუაძემ და სკამზე მჯდარმა თავდახრილმა ქვმოდან ზემოთ მარიამის თვალებს დააცქერდა.
-არრა..არ მყავს.
-აბა მორჩაძე რა პონტში გიბრალებს?
-ვინ?
-მორჩაძე რა,დათა თუ დავითი რამნიშნველობა აქვს ფეხბურთელი როჟა როა..
-გაგეცინება რომ გითხრა მაგასაც მანქანით დავეჯახე-მეთქი.-ეღიმება და ჩაის სვამს.
-ვაა?შენ და შენი მანქანა მაგარი ტიპები „იჩითებით“ქალაქში.-იცინის ლუკაც.დიდი ხაზგასმა.“იცინის“.
-ჰო მე და ჩემი მანქანა...
-სამედიცინოზე სწავლობ როგორც გავიგე..
-ჰო..
-რაგინდა რომ გამოხვიდე..?
-კარდიოქირურგი.
-მერე?..
-...-დაბნეული მზერა მიაპყრო ლუკას.
-შენ რომ შემოგხედავს პაციენტი და ისიც თუ მამაკაცი იქნება რა ეშეველბა?..
-მე ვეცდები რომ გადავრჩინო,თუ ჩემ სილამაზის ნაკლებობას გულისხმობ პირბადე დამფარავს.-ნაცადი ხერხია იცის რომ გამოადგება.
-ააჰ გასაგებია..-აიჭრა,ცოტაც და ბაბუაძეს ფეხზე წამოუხტებოდ და იმ ჩაისაც თავზე გადაასხამდა,ეს ეს ეს როგორ აკადრეს?-ვიცინით მე და ბაბუაძე.
-შენ..?ალბათ ქუჩას გაჰყვები.-ცდილობს ძალიან ცდილობს „უკბინოს“ .
-მე?რავიცი ქუჩასაც უნდა პატრონი,ყველა ფეხბურთელი ვერ ვიქნებით-ეღიმება.
-ჰო ეგ რჩეულების ხვედრია,სამწუხაროა რომ ეს მე არ მომწონს ფეხბურთელი ბიჭები.
-ჰოო? აბა როგორები მოგწონს..?
-არ მიფიქრა,ის ვისაც ბედი მიმზადებს,ისეთი,ჩამოყალიბებული შეხედულება არ მაქვს..რომ შემხვდება და მომეწონება,გეტყვი.
-აი ჭკვიანი,განათლებული,მანქანიანი,“ჯიპიანი“,სამსართულიან-სახლიანი და კარგი მამიკოიანი ბიჭი არა?-შეეცადა გოგოს ლაპარაკის მანერით ესარგებლა.
-არა.-ეღიმება მარიამს.-შენ..?
-რა მე..?
-აი შენ როგორი..
-მე?რომ შევხვდები გეტყვი,ჩამოყალიბებული მოსაზრება არ მაქვს.-თვალი ჩაუკრა.
-უცნაური ხარ..
-ვაა?რატო?
-რომ ვიცოდე გეტყოდი,აი ესე გიყურებ და უცნაური ხარ..
-ზედმეტად თუ არც ისე..?
-ზედმეტად..
-კარგია.
-კარგი,საკმაოდ დიდი ხანია ვსხედვართ ჩემი წასვლის დროა..
-წამო დაგტოვებ სახლში..
-კარგი.
გარეთ გავიდნენ,იმ მანქანაში ჩაჯდა რომლის დანახვაც გულს უჩქარებდა ქავთარაძეს.
სულაც არ გავდა ეს გზა აბაშიძისკენ მიმავალ გზას.
-სად მივდივართ?-დაიბნა მარიამი.
-მთაწმინდაზე.
-რაო?
-მთაწმინდაზე.
-რა გვინდა მანდ?
-მზის ამოსვლას უნდა ვუყუროთ.
ხდება ხოლმე.
აი ასე უეცრად.
შენ ბაბუაძე და მთაწმინდა.
გადასარევი ტანდემი.
***
-პირველ ნაბიჯს მე ხომ არ გადავდგამ არა?! საერთოდ რა ლოგიკას შეესაბამება გოგომ უთხრას პირველად ბიჭს რომ მოსწონს თან ვინ?არა ვიინ მეე კესო მაჩაიძე ლორთქიფანიძეს მაგას ვეტყვი?მომიკვდეს თავი ღმერთმანი!-უნივერსიტეტიდან გამოვდიოდით კესო გზაში „ქაქანიზაციით“ იყო დაკავებული.-არა მაინც როგორ ამარიდა თავი?არა შეხედე უბრალოდ „პრივეტო“ ისევ იმ ვირთხა გოგოს მიუბრუნდა,ეს საქმეა ახლა?არა მე ისედაც არ შევიმჩნევ მე ხომ კესო ვარ,თან რომელ ლოგიკას შეესაბამება..-სიტყვა დასრულებუილი არ ჰქონდა ბიჭების სიცილი მოესმა,შევატყე სახეზე ფერები გადაუვიდა,მიხვდა რა შარშიც გაეხვა და როგორ უეცრად დაიმხსვრა მისი ამაყი იმიჯი.
უკან ზუკა და მისი რამდენიმე მეგობარი მოგვყვებოდნენ.
სულ მაღლები სულ ციდანმე3მეტრზე მყოფი ხალხი.
წარმოიდგინეთ ორი საშუალო სიმაღლის გოგონა მოდის გზაში და უკან მოჰყვებათ 3 მეტრიანი ბიჭები,კალათბურთელები ისე კიარა!მერე წარმოიდგინეთ შექმნილი ვითარება და მიხვდებით რა განვიცადეთ მე და მაჩაიძემ როცა ბიჭების სიცილის ხმა მოგვესმა.
-ზუკა წავალთ ჩვენ და დაგვირეკე რა მერე იმ გოგოს ნომერი გვინდა!-ხელი დაუქნია ერთ-ერთმა და ვიგრძენი რომ მეც სადღაც უნდა გავმქრალიყავი,ავორთქლებულიყავი,და რაღაც უბედურება უნდა მომეფიქრებინა.
-ვაიმეე!ლექტორთან დამრჩა კონსპექტები მეოთხე მაგიდაზე კესო დამელოდე აქ და გავიქცევი, მოვაალ!-სირბილით წავედი და კესოს პასუხისთვისაც არ დამიცდია.
მხოლოდ ვუყურებდი როგორ წითლდებოდა მაჩაიძე მთელი ფარენგეიტული ათვლის სიტემით.
-შენ და რას ვერ ვხვდები იცი?ეს უაზრო ლოგიკით რატო მოძრაობთ თბილიში ცვეტში ყველა კაი გოგო.
-რა..რა..რა..ლოგიკით..
-აი იმ ლოგიკით რომ პირველმა არ უნდა თქვა შენი გრძნობები.
-და პირველი ვინც გაგიმხილა გრძნობები კარგ გზას გაუყენე?-ცრემლები აწვება.
-ეგ ჩემი საქმეა.შენ გაგემხილა დანარჩენს შემამჩნევდი...თუ ცუდი მექნებოდა ჩაფიქრებული შენნ კესო მაჩაიძე მაგას ვერ შემატყობდი?შენი ძმის დას შენი აზრით ვინმე ცუდს გაუბედავს..?
-ზუკა კაი რა..
-რა ზუკა?გაიგე რომ გოგონებთან ხშირი კონტაქტი მაქვს და ამის გამო თურმე უგრძნობიც ვარ..?
-ეგ რა შუა..
-თავშია!
-შევცდი!იცი რა მე შენ მომწონხარ! დიახაც მომწონხარ! მაგრამ ვაი რომ ძაან შევცდი! იცი რაში? აი შენნაირი ტიპი ჩემთვის შესაფერისი ვარიანტი არაა.!
-ვა..რატო ტო?
-რატო? მე ვიგინდარებს არ ვხვდები..
-ვააა შეხედე შენ... რატო ვიგინდარა კესო?(იღიმის,დინჯად.)
-შეყვარებული მოგიკვდა სამი წლის წინ და შენ ფეხი დაკარი და საფრანგეთში წადი,ვერც სიყვარულმა გიშველა რამე,ჰობი მაინც უნდა დაგეკმაყოფილებია,ჰობი ან ჰორმონები როგორც ეძახი ხოლმე,ჰო მე შენნარ ვიგინდარებს არ ვხვდები,არც იმას ვეტყოდი მითუმეტეს რომ ბუნების შეცდომა მაინდამაინც მე დამატყდა თავზე,იცი რატო?აი ერთად რომ ვყოფილიყავით და მეც ნატას ბედი მწეოდა,იმავეს გააკეთებდი,ჩემს საფლავზეც კი არ ამოხვიდოდი,ამიტომ ვეცდები როგორმე გულიდან ამოგაგდო,აქ შენი ადგილი არ არის...!
-გეფიცები..გეფიცები..ნატას ძველბი მეჭამოს შენ მაგ სიტყვების გამო გატირებ!-მთელი ძალით აღმოხდა ზუკას,თვალცრემლოიანმა,ყურებამდე გაწითლებულმა გზა გადაჭრა და წავიდა.
კესომ ვერ გაუძლო მის თავს და კედელთან ჩაიკეცა.
შუა ქუჩაში იჯდა და ტიროდა.
არ მახსოვს როგორ მოვწყდი ადილს,მთელი სისწრაფით გავექანე,ჩანთა რომელიც გადაკიდებული მქონდა ჩამომვარდა და კესოს ფეხებთან დავეცით..მეც და ჩანთაც.
ისეთი სისწრაფით მოვრბოდი და იმდენად მძიმედ დავეცი ვიგრძენი როგორ დამისკდა მუხლებზე კანი,რატომღაც ის უფრო მტკიოდა რომ ჩემს წინ კესო ასეთ მდგომარეობაში იყო,ვიდრე ჩემი დამსკდარი მულხები.
ხელები მომხვია და ცდილობდა სული ამოეთქვა.
-მძულს მძულს ლიზა მძულს..
-ჩშშ დამშვიდდი ყველაფერი მოგვარდება,მოგვარდება ადექი წამო, ადექი ადე..მოდი..მანქანამდე ძლივს მივიყვანე და შიგ ჩვსვი.
მთელი გზა ჩემს მუხლებზე ედო თავი და ტიროდა,ტიროდა გულამოსკვნით.
სახლში ვერ წავიყვანდი და ჩემთან წავიყვანე.
ხმაურობდა ისევ ლესელიძე.
ამიტომაც მიყვარს ჩემი ქუჩა.
აბაშიძეც დავინახე მგალობლიშვილს ვახოს ელაპარაკებოდა რაღაცას დამინახა და ხელი ამიწია,მეც ვანიშნე თავით და ლიფტში შევედით.
***
-რატომ არ გძინავს?-ღამის 2 საათზე მიუვიდა წერილი ლუკასგან.
ძირითდად თქვენც იცით ამ დროს რა ტრიუკებსაც აკეთებს გოგონა.
-რავი ისე გასული ვიყავი.
-ახლა ხომ აქ ხარ.(სიცილები)
-ახალა აქ ვარ.
-ჩემს მანქანას შეუყვარდი.
-ჰო?კარგია.
-მთხოვს შემახვედრეო...
-ვაა მანქანა?
-ჰო მანქანა..შეხვედრა და საუბარი სურს შენთან.
-აჰაამ გასაგებია.
-არ აუსრულებ ჩემს მაქნანას თხოვნას?(სიცილები)
-სანამ პატრონი არ მომწერს იქამდე „არ“ არა „ვერ“.!(თვალისჩაკვრები)
-რომელ საათზე მოგაკითხოს პატრონმა და სად..?(სიცილები)
-ხვალ დოლიძეზე ვარ კურსელის დაბადებისდღეა ამიტომ მერე იყოს..
-ვაა კურსელის..?რა ჰქვია კურსელს?
-ეკაკო.
-მაისურაძე?
-ჰო იცნობ?
-კაი მაშინ იქ გნახავ.(თვალისჩაკვრები)
-იცნობ??
-დაიძინე აკი მეძინაო?(სიცილები)
-ძილს მიფრთხობენ.(სიცილები)
-მითხარი ვინაა შენს სიზმრებში მოვალ და ვცემ მაგრად.
-იცი როგორ აწერია?ძაან სტრანნად ლუკა ბაბუაძე.მომაცილე რაა(თვალისჩაკვრები)
-გნახავს ეგ სტრანი ტიპი და ვერ მოიცილებ რააა(სიცილები).
პასუხი არ არის.
-დაიძინე ხო დაიძინე.
-მძინავს ლუკა!(სიცილები)
-დამელოდე სიზმრებში მოვდივარ.(გული)

****
მთელ თბილისს მოედო კახეთის ამბავი.
გაგიჟდა ირინა(ანიუტას დედა) ვერაფრის დიდებით ვერ დავაჯერეთ რომ ჩემსა და ნიკა ბაბლუანს შორის არაფერი ხდებოდა.
მხოლოდ წამით წარმოიდგინეთ იღვიძებ და მთელი ქალაქი იმაზე საუბრობს როგორ გაატარე ღამე შენი ყოფილის(მერე როგორი ყოფილის)დეიდაშვლთან,ფეხბურთელთან-ნიკა ბაბლუანთან და თან სად?კახეთში.
ვხედავდი ქუჩაში გამოყოლებულ მზერას და ამის ატანა უკვე შეუძლებელი იყო.
ტელეფონის ზარმა იმ გამაყრუებელი სიჩუმიდან გამომიყვანა რომელიც ასე მიღლიდა ყურებს.
-აბაშიძე დაიჭირეს..-მარიამის აფორიაქებულმა ხმამ სული შემიძრა.ყურებს ვერ ვუჯერებდი.
-რათქვი მარიამ?
-ლუკამ მითხრა,აბაშიძე დაიჭირეს ანიუტა!ბაბლუანი სცემა მარჯანიშვილზე..
გამეთიშა ყველა სააზროვნო უჯრედი ტვინში.
ვინატრე იმ ორგანოს გაჩერებაც რომელიც ჩემს არეულ ცხოვრებას სიცოცხლეს ასე აძლებდა.
ხელის ცეცებით კედლებზე როგორც იქნა გავარდნილ ტელეფონამდე მივედი.
არ მახსოვს პირველი ვინ იყო..
მგონი კესო იყო ვისაც პირველად დავურეკე.
საბასთან ერთად ამოვიდა.
განყოფილებაში არ მივსულვარ.
საავადმყოფოში მივედი.
-55 პალატაში წევს მნახველებს არ უშვებენ.
არავის მოსმენის არც უნარი მქონდა და არც თავი.
პირდაპირ შევაჭერი და მწოლიარე ბაბლუანს რომ შევავლე თვალი გაჩერებას გულს ვეღარ მოვთხოვდი უკვე გამჩერებოდა.
ბარძაყში იყო დაჭრილი.
ფეხბურთელი
-არ უჩივლო..-ამოვილუღლუღე მე.
-არ ვუჩივლებ,ადვოკატსაც დავუქირავებ მხოლოდ ერთი პირობით...-ნერვები აღარ მყოფნის.
-გისმენ..
-დაწექი ჩემთან.!-ცხელმა ტალღამ დამიარა,ვერ გავაანალიზე რა ხდებოდა.
-რა..?
-დაწექი ჩემან და მე გიორგის ციხის კარებამდე არ მივუშვებ,წინააღმდეგ შემთხვევაში ციხის კარებს არ მოვაცილებ განძრახ მკვლელობა უკვე ნასამართლებისთვის?შენც კარგად იცი რას უზამენ..
-ნიკა ხვდები მაინც რას მთხოვ?..-ცრემლებმა გზა მოძებნეს.
-იმაზე უკეთ ვიდრე ამას ვინმე შეიძლება მიხვდეს.
-ნიკა გთხოვ..
-გადი პალატიდან,ხვალამდე შენი პასუხი მეცოდინება ..
***
-ბოლო ჭიქაა?-ეღიმება ბაბუაძეს.
-ბოლოა..-მერამდენე პირობას დებს თავადაც არ იცის.
-გიყვარვარ?
-რა კითხვებია?-იცინის და წითელ ღვინოს ბოლომდე სვამს.
-არაჩვეულბრივი...
-ცოდნა იმაზე მეტად არაა საჭირო ვიდრე ეს შენ წარმოგიდგენია.
-მაშინ კიდევ ერთი დავლიოთ...-ეღიმება ლუკას.
-რის მიღწევას ცდილობ ლუ?-იცინის მარიამი და სიგარეტს აძვრენს ლუკას კოლოფიდან.
-ლაპარაკს,გულახდილს.
-შენთან გულახდილად ლაპარაკს მე არ ვაპირებ.-შემპარავ მზერას არ აცილებს ბაბუაძეს.
-რაზე ოცნებობ..
-არ მიყვარს ოცნებობა რაიმეზე.
-აი ახლა ამ წამს რას გააკეთებდი.
-გაკოცებდი.-ლუკას მთელ ტანში ჟრუანტელი უვლის და ეღიმება.
-რატომ არ მკოცნი.
-არ მიყვარს მეთქი ოცნებობა.-ეღიმება მარიამს.
-ჩემი მწყობრიდან გამოყვანა დიდ სიამოვნებას განიჭებს ხო?-ანერვიულებულმა აღარ იცის რა ქნას და მარიამს ხელში გაჩრილ სიგარეტს ართმევს.
-უსაზღვროდ დიდ ექსტაზს ჰგავს..-თვალებ მინაბულს ოდნავ ეღიმება.
-მაკოცე მარიამ.
-როგორი მდიდარი ფანტაზიის პატრონი ხარ ლუუუ...-წინადადება გაწელა მარიამმა.
-წავალ და აქ დაგტოვებ.-ეღიმება ლუკას.
-არ იზამ მაგას.
-ვიზამ.!-სიმკაცრე ერევა ხმაში.
-მხოლოდ ოცნების გამო?-ეღიმება ისევ მარიამს.
-შენთვის ჩემი კოცნა „მხოლოდ ოცნება“ არის?
-არ მიყვარს ოცნებობა ლუკა..
ლუკა მაგიდიდან დგება.
-მაგრამ არ მითქვამს შენც არ შეიყვაროთქო..-კარებისკენ წასულს მომსახურე პერსონალის ღიმილზე,და მის ამ სიტყვებზე ეღიმება.
უკნიდან მიბრუნებული იხრება და მოშიშვლებულ კისერზე ნაზად კოცნის.
უყვარს აბსტრაქციულად.
ახსნას არ უპოვნის ამ ყოველივეს.
კოცნის გაუთავებლად.
მომსახურე პერსონალი ისევ იღიმის
იღიმის ბიჭზე რომელიც ქალაქს აყენებდა ფეხზე და ნასვამი გოგოს დაყენება ვერ შეძლო
იღიმის მამაკაცზე რომელმაც მისი საყვარელი ქალი ხელში აყვანილი გაიყვანა კაფიდან.
აი ესე ოდნავ ნასვამი
ოდნავ შეშლილი
ოდნავ წასული და იქით გასული
მანქანის ბორბლები ლუკას სახლისკენ იღებენ გეზს
სახლისკენ სადაც იმ ღამით სიყვარულმა დაიბუდა.
***
-კესო კარებზეა გააღე-ისმის საბას გაგუდული ხმა და კესოც ზანტად დგება ზეზე.
თვალებში უბნელდება ჭუჭრუტანაში ბიჭის ნაცნობ პერანგს რომ ხედავს.(აბა ისეთი მაღალია არ ჩანს)
სახლში ოდნავ ნასვამი ზუკა შემოდის,აი ასე მარტივად მის წინ ასვეტებულ გოგონას არ იმჩნევს,გეზს პირდაპირ საბას ოთახისკენ იღებს.
უკან საბას ორი მეგობარი მოჰყვება.
მომღიმარი სახეებით.
-ზუკაა რატო დაგვივიწყე სად იყავი?-გაეღიმა საბას და სიგარეტს გაუკიდა.
-საქმე მაქვს.-ისეთი სერიოზული ხმა აქვს კესოს მუხლებში კანკალი ეწყება.
-გისმენ..-მოსასმენად განეწყო საბა.
-შენი და მიყვარს.!-ისეთი სიამაყით წარმოთქვა სულ არ დაკვირვებია საბას აწითლებულ მზერას.
ჩხუბი.
გაურკვევლობა.
ყველაფერი ის რისიც ასე ეშინოდა კესოს.
თვალებ დალურჯებული ზუკა და დაცარიელებული სახლი.
გოგონების კრება და ატირებული კესო.
„ზოგი ჭირი მარგებელია“
ჩემი ჭორიკანასეული ღიმილით ვიღიმი და მე მიყვარს ის მომავალი
სადაც ყველა ერთად ბედნიერია?!
**
ვინ იცის რად დაუჯდა.
იმ კიბეების ავლა,ვინ იცის იმ საფეხურებზე რამდენჯერ მოკვდა.
ვინ იცის რამდენჯერ გაეყინა ძარღვებში სისხლი.
ვინ იცის რამდენ ცრემლად დაუჯდა გაზაფხულს იმ კიბეების ავლა რომელიც მისი „მეს“ მკვლელთან „აცილებდა“
კარზე ფრთხილად აკაკუნებს.
კარს ქალი უღებს .
დაიბნა.
-ანი ხომ?-თბილად ესალმება ქალი ანიუტას.
-დიახ...
-მოდი შემოდი ნიკუშა მოვიდაა...-ოთახიდან ბაბლუანი გამოდის,ისეთი სიმპათიურია,ხელში ხელჯოხი უკავია და ფრთხილად უღიმის ანის.
-მიდი დე ზურა გეძახის...-ქალი ორივეს ტოვებს და სუფრას რომელიც დიდ ოთახშია გაწყობილი უახლოვდება.
-ეს რას ნიშნავს?!-შეშლილი სახე ვერ დაილაგა ანიმ.
-ნიშნობას... რა გეგონა შენგან მხოლოდ ერთი ღამე მინდოდა?
-ნიკა რატომ მიკეთებ ამას...-ცრემლებს ვერ იკავებს ანი.
-ყველასთან გამოაცხადებ რომ გიყვარვარ,რომ გიორგი შენთვის არაფრად არ ღირს... დანარჩენზე დედაშენთან ერთად ვისაუბრებთ..

***
მთელი თბილისი იმედგაცრუებამ მოიცვა,იმ მოახლოვებული ქორწილის ამბის გაგების შემდეგ რომელსაც ბაბლუანი და გეგეშიძე გეგმავდნენ.
დაიწყო გადარეკვა-გადმორეკვები,ამბის დაზუსტებები.
თქვენ წარმოიდგინეთ დ არც ჭორბიურო ცდებოდა რამეში.
გეგეშიძეს ცოლად ბაბლუანს ატანდნენ,მიზეზი ყველასთვის უცნობი იყო,მხოლოდ ერთი იყო ნაცნობი სიტყვები „მე ნიკა მიყვარს“ სიცრუეზე მეტად უსამართლობა ნარევი ამაზრზენობა იყო.
მოკვდა აბაშიძე.
ვერავინ შეძლო მისი მოკითხვა მხოლოდ იმ უსინდისომ ვინც წლების წინ მასზე უარი ათქმევია ანიუტას.
ყველაფერი დალეწა აბაშიძემ.
5 ადამიანიდან ხმა ვერავინ ამოიღო მისმა ბავშვობის ძმაკაცმაც კი.
-ხედავ ლიზა?!ახლა კმაყოფილი ხარ?!ხედავ რა ხდება?თხოვდება ლიზა და შენი ბრალია!შენ რომ არ ყოფილიყავი ცოლად 2 წლის წინ მოვიყვანდი!-ბოლო ხმაზე ყვიროდა გიორგი და ლარნაკს უმზერდა.იმ ლარნაკს რომელიც კანდელაკის ფეხებში დაილეწა.
-ახლა ცივი გონებით აზროვნება უფრო აჯობებს ვიდრე იმ დამპალი წარსულის ქექვა რომელშიც მართალი არც მე ვარ და არც სხვა.!-რაც შეეძლო მკაცრად წარმოთქვა და ტელეფონს დასწვდა.
-გინდა რომ დანაშაული გამოისყიდო?!-ხმადაბლა იჩურჩულა იატაკზე დამჯდარმა გიორგიმ.
პასუხი არ გაუცია,მხოლოდ გაოცებული მზერით გახედა ლიზამ.
-ქორწილი ჩაშალე...
სიჩუმე.
რომელსაც კარგად იცოდეთ ვერავინ დაარღვევდა.
**
-გისმენთ...-იცის რომ ზუკაა.
-როგორ ხარ კესო..?-ფრთხილად წარმოთქვა მისი სახელი.
-ცუდად.
-ტირი?-ფაქტია ეღიმება.
-ვტირი,რასაც დამპირდი შემისრულე...-აღმოხდა მაჩაიძეს და ახლა უკვე ხმით ატირდა.
-პირობას ვასრულებთქო განაფრთხილები მყავდი.
-ამის გამო დამირეკე?...
-ჩამო გნახავ.
-საბა არ მიშვებს სახლიდან...-ჩაილაპარაკა კესომ.
-წამოხვალ ჩემთან ერთად?-იცის რომ უარყოფით პასუხს მიიღებს.
-წამოვალ.
-ახლა რომ გითხრა სახანძრო კიბით ჩამოდი და გავიპაროთთქო ჩამოხვალ?-სულ გაგიჟებულა ეს ბიჭი.
-მალე მოხვალ?-ოფიციალური პანიკა.!
-2 წუთში გაემზადე...-ეღიმება და მის პასუხს რომ „გაეხუმრა“ უცდის.
-კარგი.
თვითონაც არ სჯერა.
როგორ და რანაირად?!კესო მაჩაიძე?
წარმოუდგენელია.უეჭველად იცის იქ მივა და მთელი ღამე მოუწევს ყურყუტი,მერე კესო თავს გაიმართლებს ან არ იცის... არ იცის რას იზამს.მხოლოდ იმის სჯერა რომ პირობას არ შეასრულებს.
მანქანას ბინასთან აყენებს და აივანს უცქერს.
3 წუთი გავიდა,წამებსაც ითვლის.
აგერ მეხუთესაც ჩამოჰკრა ისარმა.
არ წამოვა.
ზუსტად იცის რომ არ წამოვა აქაც ტყუილად უცდის.
უკან ბრუნდება მანქანაში ჯდება და ახლა იქიდან აგრძელებს ყურებას.
ფრთხილად ჯიბიდან სიგარეტს იღებს და აბოლებს(ნატას სიკვდილიდან პირველად)
სულ პირველი ღერია..
მზერა ფრთხილად გადააქვს აივნისკენ.
აივნისკენ რომლის კარიც ღიაა...
შემდეგ აკვირდება როგორ მოცოცავს სილუეტი კიბეზე.
მთლიანად კანკალებს,ცოტაც და გადმოვარდება.
გული უჩერდება,რადროს გაჩერებაა მანქანიდან გადმოდის და კიბის ბოლოსთან დგება.
-ჩამოხტი გიჭერ!-იღიმის კალათბურთელი.რაც უნდა მაღალი იყოს შიშის მომენტია გადმოხტე.
ხტება.
ალბათ იმიტომ რომ იცის დაიჭერს.
მაჩაიძე და ლორთქიფანიზე მაისის იმ ღამეს დასავლეთისკენ გაემგზავრნენ..
ყველასგან ჩუმად,ყველასგან მალულად.

**
-თქვი რომ გიყვარვარ!-იცინის ლუკა და ზურგზე „შემოსკუპულ“ მარიამს ხელზე ჰკოცნის.
-არ გეტყვი აი ხომ იცი რომ არ გეტყვი.-კისერში სველ კოცნას ატოვებს და ცდილობს ბიჭის მკლავებიდან რომელიც ფეხებზე ასე მჭიდროდ აქვს მოხვეული თავი დაიძვრინოს.
-გცემო?!-სიცილს აგრძელებს ბაბუაძე.
-ვირი როგორ ყველაფერზე ცემა ახსენებდა.-სიცილში ჰყვება ბიჭს და ფრთხილად ჩუმად ყურში ეუბნება.-მიყვარხარ..
ხელებს უშვებს,გოგონა მიწაზე ეშვება და აწითლებულ ლოყებს ვერსად მიუდის.
სიმხურვალე უფრო იზრდება ბაბუაძის ხელის გულებში რომ ექცევა ეს აწითლებული ლოყები.
მაისსაც ჟრუანტელმა დაუარა ბაბუაძემ ქავთარაძეს მთელი სახე რომ დაუკოცნა და ფრთხილად ნაჩურჩულებ სიტყვებში „ქორწილი“ გამოურია.
**
ქორწილი იყო,იყო ნამდვილად იყო.
მთელი ელიტა ემზადებოდა ამ ქორწილისთვის.
აფორიაქებულ ბარნოვს ბინადრების ჭორები უფრო უმძაფრებდა ინტერესს.
-თეთრი კაბა აცვია-ჩუმად იწყებს ანიუტას აღწერას ტელეფონით მგალობლიშვილი.
-როგორი განწყობა აქვს?..
-სახე ჩამოსტირის,გოგონები თავს დატრიალებენ..
-მალე გაიღიმებს.-ეღიმება აბაშიძეს და კანდელაკის აღელვებული მზერა სიამოვნებას ანიჭებს.იმდენად უხარია რომ თვით „კომუნისტკა“ აბაშიძის საქმეზე ნერვიულობს.
_

-ლიზა სად არის?-ინტერესი ჭკუიდან შლის ანის.
-ტელეფონი გათიშული აქვს,ვერ ვუკავშირდებით-აღელვებულმა წარმოთქვა კესომ და ანის ფატა გაუსწორა
ოთახში თავი ზუკამ შემოჰყო.
-ანიუტ შენ გიცდიან...-თქვა და კესოს შეავლო თვალი.
-ჰო და დროზე თუ იზამთ დამავალებთ ამ ჰალსტუხმა მარიამ ჭკუიდან გადამიყვანა მოვიხსნი რაა!-კარი ფართოდ გააღო და ოთახში ბაბუაძე შემოვიდა დაგრეხილი სახით.
-არც გაბედო!-თითი დაუქნია მარიამმა რომ ლუკას ჰალსტუხი უკვე იატაკზე ეგდო.
დიდი წვალებ-მუდარით „სახრჩობელა“ ისევ გაუკეთა ლუკას და ოთახიდან გააბრძანა.
-ისევ დამტოვა...-ამოისლუკუნა ანიმ და მომდგარი ცრემლები შეიწმინდა.
-მოვა ალბათ რამე პრობლემა აქვს..-გამართლება სცადა რუსკამ.
-ხმაა!არავითარი პრობლემა,მშიშარა!ისევ წავიდა,ისევ დამტოვა!-იკივლა ანიუტამ და თეთრ კაბას ხელები იქამდე მიუჭირა სანამ კანი არ დაუსკდა.
სანამ თეთრი წითლად არ შეღება.
გარეთ ძლივს გაიყვანეს,გვერდი-გვერდ მარიამი და რუსკა მიჰყვებოდნენ უკან კესო უკავებდა კაბას.
უ’ლამაზესი იყო.
ზოგი იძახდა ასეთი ლამაზი პატარძალი თბილისს არ ახსოვსო.
ასეთი ლამაზი ასე დანაღვლიანებულს ალბათ ბაბლუანიც ვერ აიტანდა.
ვახოს დაჟინებული მოთხოვნით ეკლესიამდე ანიუტას მისი მანქანით წაიყვანდნენ.
ის იყო ბარნოვიდან გოგებაშვილზე გავიდნენ რომ მანქანა გაჩერდა.
-ვახო რა ხდება?..-თვალები აუციმციმდა მარიამს.
მათ წინ გაჩერებული წითელი „ხოჭო“-დან კანდელაკი და აბაშიძე გადმოვიდნენ.
როგორც თქვენ მიხვედით იმ დღეს საკურთხევლთან
ისე მოიყვანა ცოლად ბაბლუანმა გეგეშიძე.
თბილისს პანიკამ გადაუარა, გეგეშიძის და აბაშიძის გაქცევის ამბავი რომ გაიგო.
უცნაური მხოლოდ ის იყო რომ თბილისის პროკურატურაში აბაშიძეზე საჩივარი არავის შეუტანია.